zondag, mei 29, 2011

Verhaal 42 Weerinformatie.



We vertrokken zaterdag 7 mei van St. Maarten naar de Azoren. Al dagen vroeg Frits wind- en weerinformatie op via de kortegolfzender om de tendenzen te kunnen inschatten.
Deze weerkaart geeft aan waar hoge en lage drukgebieden liggen en er is uit af te leiden of de wind sterker of zwakker zal zijn en uit welke richting hij vermoedelijk zal komen..Toen we vertrokken lag bij Bermuda een stevig lagedrukgebied met slecht weer. Aan de zuidkant van de depressie , waar wij zaten leverde dat zuidwestenwind op. De wind die wij nodig hadden om naar het noorden te komen. Omdat niets zo veranderlijk is als het weer, haalden we elke dag dit soort informatie op en bestudeerden we de kaarten.We hadden een goede periode uitgekozen. Na ons en voor ons hoorden we dat het slecht weer was geweest.

babybaby



Er zat weinig visin het eerste stuk oceaan vanaf St. Maarten. WE zagen geen vliegende vissen en we vingen geen vissen.Dat ze er toch wel waren bewijzen deze twee kleine babyvliegende visjes die Frits aan dek vond. In de tweede week vingen we een bonito waar we drie dagen flink van konden eten, gestoofd in folie met uitjes, tomaat en witte wijn of bouillon.

Rimpelloos



De eerste week hebben we nog genoeg wind gehad om 10 knopen te lopen. In de tweede week was er erg weinig wind of totaal geen wind. Wel ideaal om walvissen te spotten of relaxed een boek te lezen.

brood bakken



Het broodbakken onderweg gaat me steeds beter af. In dit heerlijke broodje had ik cranberries gedaan bij gebrek aan rozijnen. Lekker met kaas of pate.

Flores



Na een makkelijke oversteek zijn we na 17 dagen op dinsdag 24 mei aangekomen op Flores, het meest westelijke punt van Europa. Er is een nieuwe haven in aanbouw maar er kunnen al wel jachten nu nog gratis liggen. De haven is heel klein en niet geschikt voor grotere boten. Gelukkig kunnen we nog achter de Pegasus van de Duitse familie liggen. We kwamen aan in windstilte maar na een paar uren draaide de wind naar het oosten, pal de haven in. Een flinke deining rolt al dagen naar binnen.Salon rukt en trekt aan de 10 landvasten waarmee hij vastgebonden zit. De steiger gaat wild op en neer en alle stootballen piepen en kraken. Erg comfortabel is het dus niet. We moeten ons nu beter vasthouden dan op zee. Ik kreeg tijdens het thee zetten een plens kokend water over mijn vingers toen de fluitketel uitschoot bij een ruk van de boot. Ik stond bij de kraan dus kon direct koelen. Er komen nu toch kleine blaren op 1 vinger, maar het kon erger.

Lajes



De haven ligt bij het plaatsje Lajes in het zuidoosten van Flores. Om boodschappen te doen in het dorp moeten we dik 20 minuten klimmen over kleine binnenweggetjes. Dan hebben we er direct al een wandeling opzitten. Op Flores kan je heerlijk wandelen. De uitzichten over de bergen en valleien zijn prachtig. We huurden een auto om alles goed te kunnen aanschouwen inclusief de vele konijntjes die voortdurend de weg oversteken en weer in bosjes verdwijnen.

pleintje



Een typisch Portugees pleintje. In de kleine dorpjes is weinig te doen. Ze zijn blijven stilstaan in de tijd en een beetje ingeslapen. Maar het is er prettig en rustig rondwandelen.

meren



Flores heeft verschillende meren. Hier reden we tussen twee meren door. Het hoog gelegen meer met zwart water en dit lager gelegen meer met groen water.

mos



Vele wegen zijn afgezet met een muur van mos in mooie geelgroene en andere groene tinten die fel oplichten in de zon.

orgelpijpen



Aan de westkant de berg die er uit ziet als een kathedraal met orgelpijpen.

donderdag, mei 26, 2011

Verhaal 40 Stand van zaken 2

Oeps, nu we internet hebben zagen we dat verhaal 2 niet verzonden was via de kortegolf zender. Alsnog dus het ontbrekende stukje.


Verwonderlijk hoe snel wind en zee weer kunnen afnemen tot er slechts een rimpelige deining overblijft. Na de hoge golven volgde een zee van mokkende stuiptrekkende golven die het bewegen aan boord oncomfortabel maakten. Toen ze inzagen dat ze aan het kortste eind trokken nu de wind hen geen support meer gaf, zijn ze gaan liggen als zoete kindertjes bij het slapengaan en wiegen ze ons op een rustige cadans richting Azoren. De motor moet wel bij anders gaan we achteruit.
Frits is tot halverwege de mast ingegaan om de losgewerkte topverstaging weer vast te zetten. Nog een “ swingende” klus met die wiegende deining. Ondanks de 32 graden droeg hij een dik zeilpak om stoten en blauwe plekken te voorkomen. Het is goed gegaan.
Verwonderlijk dat hier zo weinig vis zit. We zien zelfs de scholen vliegende vissen niet als zilveren vogeltjes over het water scheren. Af en toe schiet een enkeling een paar meter uit de zee. Frits vond tijdens de ruigere zeegang twee babyvliegende visjes van een paar cm groot op het dek. Of ze kunnen al heel goed vliegen of ze zijn door een golf aan dek gegooid.
Verwonderlijk dat we begroet werden door een groep van een tiental kwetterende tropic birds zo in the middle of nowhere zo’n 1000 mijl van hun thuis. Er is ons verteld dat ze maar op een paar eilanden in het Caribisch gebied voorkomen. Of kwamen ze ons weer halen? Missen ze ons?
Verwonderlijk dat we het fenomeen van de groene flits bij zonsondergang hebben kunnen zien met eigen ogen. Frits had er over gelezen maar nog nooit aanschouwd. De zonsopgangen en zonsondergangen zijn hier op zee vaak spectaculair mooi. We zagen beiden twee keer hoe bij het verdwijnen van het laatste stukje zon in zee, er 1 of 2 groene flitsen te zien zijn. We weten er eigenlijk de verklaring niet voor. Zoeken we op.
Wonderlijk om het middelpunt te zijn in één rechte lijn tussen de de ondergaande maan in het westen en de opkomende zon in het oosten. Allebei even fascinerend om te zien. Moest ik nu achterom kijken naar de maan of juist vooruit naar de zon? Deze keuze maken leverde de enige stress op tot nu toe. Er borrelde spontaan een gedicht naar boven dat verdacht veel lijkt op het gedicht “Mark groet ’s morgens de dingen.” Van Paul van Ostayn

Marleen groet ’s nachts de dingen.
Dag maan.
Dag maan in de lucht.
Dag wolk.
Dag wolk bij de maan.
Maan en wolk in de lucht.
Dag licht.
Dag licht van de maan.
Dag licht van de maan op de zee.
Zee, zee, wie gaat er mee?
Dag boot.
Dag boot op de zee.
Boot op de zee gaat mee.
De boot heet Salon
Falderie Faldera, Falderon.
Ah! Daar is de zon !
Dag zon.

En gisteren was het dan eindelijk zo ver op het mooiste moment van de dag: bij zonsopgang ongeveer750 mijl van de Azoren op 35 gr. noorderbreedte en 45 gr. westerlengte ( ter hoogte van N. Marokko) word ik verrast door geplons. Dolfijnen!!!. Ik ga op mijn buik in het voornet liggen met mijn neus er bovenop om geen cm van de show te missen. Frits slaapt dan nog maar gelukkig komen ze bij zonsondergang terug en dan zitten we samen in het voornet te genieten.
Als Frits mij om 12 u wakker maakt vraagt hij: “ wat eten we vanavond?” - “ Hoezo, moet je dat nu al weten?” Hij herhaalt zijn vraag maar de twinkeling in zijn ogen verraadt de verrassing. Joehoeoe. Vis vis, verse vis die zo net gevangen is! Frits heeft een prachtexemplaar Bonito binnengehaald waar we makkelijk drie dagen van eten. Het is teamwork om op het op- en neerdansende voordek het beest schoon te maken. Voor de verandering lopen we weer eens 8 tot 9 knoop na een paar bijna windstille dagen. Maar ( voor mij) liever zo dan te harde wind, Wel zo relaxed.

Liefs,
Marleen en Frits.

dinsdag, mei 24, 2011

Verhaal 41 Stand van zaken 3

Samen overzeilen,
Samen over de “ grote dikke plas”.
Samen naar dolfijnen en walvissen kijken,
Blij met z’n twee.
Dat was.

De laatste week verliep erg rustig. We hadden weinig of geen wind en de motor moest regelmatig te hulp schieten. Het was wel heerlijk relaxed en een makkie wat het zeilen betreft. De golven en zelfs de deining verdwenen en het water werd rimpelloos glad. Een paar keer per dag kwamen dolfijnen bij de boegen spelen. Voor de variatie sprongen en duikelden ze gisteren achter de boot in het spoor dat we met de scopen door het water trokken. We hadden gisteren wel een dag van windkracht 4 ZO ( dus tegen, dus aan de wind zeilen, dus koud), maar Salon liep als een tierelier met 9,5 knoop de hele dag. Ik had de indruk dat zelfs de dolfijnen achter ons een tandje bij moesten zetten om ons bij te houden. Dat leek alleen maar zo. Tien minuten later stoven ze lachend langszij en verdwenen uit het zicht.
Maar we kregen meer bezoek!. Ik had al twee ochtenden vlak na zonsopgang walvissen gespot redelijk dichtbij. Het waren de kleinere soort, de pilotwhales. Ze lijken op dolfijnen maar bewegen veel trager door het water. Eergisteren kwam Frits me wakker maken tussen de middag toen we buiten iemand stoom hoorden afblazen. We riepen tegelijk: “ Walvissen !” en spurten naar buiten. Op nog geen 50 meter afstand zwom een grote walvis met ons mee. Hij kwam wel 5 keer boven en was goed te zien. Iets verderop zwommen er nog vier. Het was te gek. Dat is wel een cadeautje te danken aan dit rustige weer. Als er meer golven zijn zie je ze niet.
Overdag halen we nog tussen de 20 en de 24 graden en zitten we heerlijk buiten te lezen. De nachten daarentegen worden nu echt koud. Het kwik komt niet meer boven de 17 graden en tegen de wind in voelt het aan als 7 graden. De gedachte kwam gisteren bij me op om kaarsjes aan te steken, kerstballen op te hangen en een kerst-cd te luisteren. We zijn nu wisselend buiten en binnen ’s nachts. Ik wil eigenlijk de maan en het geluid van het water niet missen.
Met thee, soep, broodbakken, een boek en muziek komen we de nacht goed door.
Gisteren was dus een heerlijke echte zeildag en we schoten flink op. We kregen een positieve mail van de Duitse familie dat ze op het eiland Flores zijn aangekomen. Er is een nieuwe haven die ook bij de aankomende oostenwind ( volgens de voorspelling morgen )voldoende bescherming biedt. We besloten gisteravond de koers te wijzigen naar Flores i.p.v. naar Faial. In 2005 zijn we niet op Flores geweest, dus dat is nu nog een kans. In de loop van vanmorgen is de wind weer weg gezakt tot niveau 0 en moeten we de laatste 25 mijl, met Flores vlak voor onze neus, op de motor afleggen. Het is bergachtig en langzaam maar zeker tekent zich het landschap af. Er hangt een wolkenpak boven de hoogste toppen ( herkenbaar), maar lager breekt de zon door. We zijn benieuwd.
Na 17,5 dag komen we op een makkelijke manier aan de overkant. We hebben 2462 mijl afgelegd (4431 km). De beste afstand in 24 uur was 194 mijl bij ZW 4; de kortste afstand was 94 mijl bij totale afwezigheid van wind en1 motor bij.
We hoorden via een mail van Johan en Ilona dat vrienden van hen een week na ons zijn vertrokken en nu in slecht weer met regen en harde wind terecht komen. We zijn blij dat we zonder kleerscheuren met elke dag een stralende zon deze overtocht hebben kunnen maken.
Na 410 uren in het blauwe is het bijzonder om een ruige groene rots uit de zee te zien oprijzen. We beginnen met plezier aan een volgende etappe.
Liefs, Marleen en Frits.

maandag, mei 16, 2011

Verhaal 39 Stand van zaken.

Verwonderlijk hoe snel het leven weer in een ander ritme kan verkeren. Ruim een week na vertrek lijkt het Caribisch gebied een zaligheid uit een ver verleden. Medeverantwoordelijken zijn het weer en de temperatuur. Uitgezwaaid door een tropic bird ( witte vogel met lange dunne staart en rode snavel) en door drie dolfijnen die als pingpongballetjes voor de opkomende rode zon sprongen verliepen de eerste drie dagen erg rustig met weinig wind uit het NO, ideaal om te wennen aan de bewegingen van de boot op de golven. We zijn drie dagen naar het noorden gevaren richting Bermuda Eilanden. Daar zat een depressie die aan de zuidkant ZW wind opleverde. Die ZW wind hebben we opgepikt om naar het NO te varen richting Azoren.
Verwonderlijk hoe een oliegladde zee zich snel op kan bouwen tot een zee met hoge golven.
We hadden drie dagen van ZW 5 tot 6 B . De hoge golven kwamen gelukkig achter in rollen en dat leverde stoere surfpartijen op tot 15 knopen. De golven buitelen over elkaar heen als een kluwen mensen voor de deur van een nieuw te openen winkel om als eerste bezoeker een taartje te scoren
We hebben 3 dagen grote afstanden kunnen afleggen ( 194, 180, 179 mijl) en vaak 10 knoop gelopen. Echt kicken. Tenminste als je buiten staat. Binnen is het een kabaal van klotsend en beukend water tegen de rompen en de bodem, over de boegen en soms in de kuip. Nooit handjes los want dan val je. Bij een depressie hoort niet alleen harde wind, maar ook veel bewolking, stortbuien en onweer. We hebben het allemaal gehad , d.w.z. , Frits heeft het tijdens zijn wacht over zich heen gehad: een zware vermoeiende nacht. De temperatuur zakt overdag naar 26 tot 30 graden, dus nog aangenaam. Elke nacht echter wordt er een stukje van de temperatuur afgeknabbeld, als van een lekker koekje met chocola. De chocola is al op. Elke nacht komt er een kledingstuk bij. Ik voel me een gepelde banaan die weer in zijn schil probeert te kruipen: sokken, schoenen, dikke zeilbroek, hemdje, T-shirt met lange mouwen, trui, sjaal, jas. Het kan ook aan ons liggen natuurlijk, te veel verwend.
We zijn helemaal ingespeeld op elkaar en ons rooster. 7 uur wakker - 5 uur slapen - 7 uur wakker - 5 uur slapen en er is weer een dag om. Frits draait de ochtend en de avond tot 0.30 u; ik draai de nacht en de middag. We wisselen steeds rond etenstijden zodat we samen kunnen ontbijten, lunchen, dineren ( van af nu uit blik want de verse groenten zijn op en de vissen willen nog niet bijten . We eten wat " de bak" schaft: wat ik bovenaan in de voorraadbak vind komt op de menukaart) Tijdens de uren dat we wacht hebben wordt er genavigeerd, worden er weerfaxen en gribfiles ( windinformatie) opgehaald, wordt er gemaild, geschreven, gekookt, brood gebakken, geklust, gelezen, muziek geluisterd?en natuurlijk op schepen gelet. Er passeert elke dag of nacht wel een tanker of er is een ander jacht in zicht. Via de kortegolf zender hebben we elke dag contact met de Braziliaanse vrienden en geven we elkaar onze positie door. Dagelijks geven we onze positie door aan de vader van de Duitse vrienden ( die geen korte golfontvanger hebben) en krijgen we hun positie terug.
Onze vrienden en ervaringsdeskundigen Dieter en Agnes die op de Azoren op ons wachten
( en wonen) leven met ons mee en houden ons met weerinformatie op de hoogte.
Dag 9 zijn wind en wolken opgelost in de blauwe lucht en moet bij ZW 2 B de motor weer bij.
We hebben het zijdek gebruikt als doucheruimte en zijn van top tot teen helemaal fris gewassen. Zwemmen zit er niet in want we hebben Portugese oorlogsschepen gesignaleerd. Voor de duidelijkheid: dat zijn gevaarlijke kwalletjes met meterslange prikkende tentakels en een lief doorzichtig roze omrand zeiltje boven water om te misleiden.
De komende dagen blijft er weinig tot geen wind en zal Frits de mast in moeten omdat er een staaldraad van de topverstaging losgewerkt is. Niet gevaarlijk, maar toch beter om het te fiksen.
Op het moment van schrijven hebben we nu ongeveer de helft van de route afgelegd, zo'n 1200 Mijl. Niet Slecht.
Volgens onze weerfaxen blijft het bij jullie ook nog steeds mooi weer. Super en genieten dus.

Liefs,
Marleen en Frits.

vrijdag, mei 13, 2011

positie

Zaterdag 7 mei 10 u plaatselijke tijd vertrokken naar de Azoren vanaf Sint Maarten.
De afstand is ongeveer 2400 zeemijl ( ruim 4000 km )

Onze dagelijkse positie is te volgen door onderstaande link aan te klikken of de link te kopieren in de adresbalk van je browser.

http://www.winlink.org/dotnet/maps/PositionReportsDetail.aspx?callsign=PE1OAZ

dinsdag, mei 10, 2011

Verhaal 38 De kop is er af.

De eerste drie dagen op zee
Vallen gelukkig heel goed mee.
Geen harde wind ( eerder te weinig) en de golven niet hoog,
Nauwelijks een wolkje, het is heet en droog.
Het Caribisch Gebied is een gepasseerd station,
Wat ons bijblijft is
De brandende middagzon;
De aard van de mensen, zo swingend, spontaan en open,
De vele stalletjes waar je leuke hebbedingetjes kan kopen;
De kleurige doeken die wapperen in de wind,
De grote bruine ogen van een Caribisch kind;
De zwoele paradijselijke eilanden elk met hun eigen identiteit,
Het minibusje dat ons " voor bijna geen geld" overal naar toe rijdt;
De wuivende palmen op het witte strand,
De vele schelpen die ik vond in het warme zand;
De okergele kleuren van Ile Fourchue,
Voor mij misschien wel de heerlijkste plek op aarde tot nu toe;
De overdaad aan soorten groen in het tropisch regenwoud,
De zomerse avonden en zelfs de nachten zijn nooit koud;
Het spel op de bergen van schaduw en licht,
De Pina Colada waar we voor zijn gezwicht;
De Creoolse restaurantjes waar kokkinnen allerlei heerlijkheden bereiden,
( gebakken bakbanaan, kipcurry, geitevlees, ossestaartragoût, zeeslak, kingfish?)
De kakkerlakken die we liever uit onze keuken willen mijden;
De overvloedige bougainville, wit en roze of paars,
De zon die dooft als een kaars,
De lucht dompelend in vurig rood,
Bij volle maan " nightswimming", lekker bloot;
( Niemand die het ziet dus geen nood.)
De grote zwarte fregatvogels hoog zwevend in de lucht,
Scherend over het water om vis te vangen in hun vlucht;
Pelikanen, zo plomp en toch ook zo elegant en druk in de weer,
Ze vallen als onbesuisde projectielen in het water neer,
Hun smakelijke vis hap slok slik, doorgeslikt,
Al weer óp vliegend, hun snavel schoongelikt;
Het feest van snorkelen en duiken tussen vissen en koralen uit een futuristisch kleurboek,
De spanning en sensatie, plotseling oog in oog met een grote barracuda, dat is andere koek;
Dat water, dat water?, zóóó blauw en helder als glas,
Dat je zou willen dat je een speelse dolfino was;
De vele vrienden met wie het gezellig was samen te kletsen, een auto te huren en lekker te eten,
Rita, Elli en kleine Jules niet te vergeten;
De fijne mails en reacties op onze site als kleine cadeautjes,
Het heerlijke bezoek van vrienden en onze " drie" schatten van kinderen en het bakken van zelfgemaakte broodjes;
Maar het wordt tijd om terug te zeilen naar de andere kant waar we weten dat andere vrienden op ons wachten,
Dat kan in elk geval het " een beetje treurige gevoel" van afscheid nemen verzachten.

Message : Frits and Reinhilde; Geir and Lillian; Guy and Annie; Boris, Mine, Rita and Elli; Hanneke and Nils; Coos, Martine, Tico and Sil; Federico and Jozefa; Johan and Ilona; Dorival and Catharina; Remco, Kathalijn and Jules; Annie and Claude??
Thank you all for your sympathie and company during this splendid year of happiness

Inmiddels is het de 4de dag op zee en hebben we na twee windstille en rimpelloze dagen de zuidwestenwind te pakken die ons naar de Azoren blaast. Alles goed aan boord.

Liefs,
Marleen en Frits.

maandag, mei 09, 2011

positie

Zaterdag 7 mei 10 u plaatselijke tijd vertrokken naar de Azoren vanaf Sint Maarten.
De afstand is ongeveer 2400 zeemijl ( ruim 4000 km )

Onze dagelijkse positie is te volgen door onderstaande link aan te klikken of de link te kopieren in de adresbalk van je browser.

http://www.winlink.org/dotnet/maps/PositionReportsDetail.aspx?callsign=PE1OAZ

vrijdag, mei 06, 2011

Verhaal 37 De laatste week op St. Maarten

Er stond een aantal dagen een stevige wind in de baai. Frits kwam op het briljante idee om een auto te huren zodat we in één keer alle boodschappen konden doen voor een maand op zee en ik kwam op het idee om dat dan maar direct te doen nu we de auto tot bij de kade met onze bijboot konden parkeren. Zo gezegd, zo gedaan en dat is maar goed ook want de afgelopen 4 dagen zijn aan mij voorbij gegaan vanwege migraine. Ik was na 3 maanden geen hoofdpijn al vergeten hoe dat was. Alle boodschappen zijn in 5 ritten met de volgeladen bijboot in windkracht 5 to 6 veilig aan boord gebracht, uitgeladen, ingedeeld en weg gestopt in voorraadbakken. Het verbaast me steeds weer dat alles een plek vindt. Inmiddels hebben we ook 360 liter aan diesel en 400 liter aan drinkwater getankt en weegt de boot met de boodschappen er bij meer dan een ton zwaarder. Hopelijk komen we nog vooruit. We hebben vandaag voor de laatste keer en voor de zoveelste keer het onderwaterschip schoongeboend. Met duikbril op en zwemvliezen aan en gewapend met borstel, schraper en schuurspons nemen we elk een romp voor onze rekening. We duiken onder water en borstelen de groene en rode aangroei er af. Het is zeer zwaar werk maar we oefenen zo wel, behalve onze arm- en beenspieren, het lang kunnen inhouden van onze adem. Na een uur zijn we lam en buiten adem, maar dan hebben we ook wat.
Op Koninginnedag liepen we in Philipsburg zowaar Johan en Ilona ( uit de Grenadaperiode) tegen het lijf en hebben we samen heel gezellig het tweede carnavalsfeest dit jaar gevierd. In tegenstelling tot Dominica verliep het hier meer georganiseerd met politiebegeleiding en met veeeel meer bloot. Met verentooien uitgedoste meisjes van allerlei formaat en gewicht dansten uitdagend en ontzettend lenig in “ minder dan minuscule” pakjes. Dat hun billen er na al dat schudden nog aanzitten ! Volgens Frits een kwestie van de schroefjes weer even aandraaien.
We hadden hier een leuke tijd met Remko, Kathalijn en Jules. ( Erg handig zo’n lieve dokter in de buurt. Ze hielp ons aan medicijnen toen Frits één gehoorgang ontstoken had en een paar dagen niet kon zwemmen. Alles is weer goed.) Vandaag namen we stevig afscheid in een Creools restaurantje. Zij hoeven nog niet terug. We liggen inmiddels al een paar dagen aan de Franse kant van het eiland, in Marigot Bay. Hier verzamelen zich de vertrekkers naar de Azoren. De Brazilianen, de Duitse vrienden, …bereiden zich allemaal voor en hebben het druk met de voorraden en de laatste klussen . Er blijft genoeg tijd over voor gezellig samen eten en plannen maken voor de toekomst.
Vandaag is onze laatste dag geslagen. De wind wordt erg rustig maar wel uit de goede richting en dus is zaterdag de dag van vertrek. En zoals de fransen treffend zeggen: “ Partir, c’est mourir un peu.” Voor Frits en voor mij had dit relaxte leventje nog wel een tijdje zo door mogen gaan, maar de komende oversteek is ook wel weer een uitdaging waar we zin in hebben.
Als een vlinder hebben we langs de Caribische eilanden gefladderd, steeds weer neerstrijkend op een mooie bloem. We hebben gedronken en met volle teugen genoten van de zoete nectar. Maar ook vlinders moeten af en toe een lange weg terug naar huis afleggen. Ik heb nog nooit een vlinder zien huilen.

Dankjewel iedereen voor de vele leuke reacties en mailtjes al die maanden. En Anneke, misschien hebben we je dochter wel zien lopen zonder het te weten.
We blijven het weblog bijhouden. Er is een link ( volgt nog) zodat jullie onze positie kunnen volgen.
Porkberichtje: Geert en Iris, erg origineel en precies wat ik nodig had om bij te komen van de migraine.
Liefs,
Marleen en Frits.

We hebben een nieuwe keuken,



althans fluitketel. Hij haalt de hele keuken op.En wat smaakte de koffie lekker! Na twee dagen echter kwam er steeds minder water uit de tuit bij het schenken. Bij inspectie bleek dat het instructieboekje nog in de ketel zat en inmiddels tot papier mache was gekookt.

Oranjegevoel



St Maarten kleurde een beetje oranje op koninginnedag.

Veel veren, veel bloot

hahaha


Dikke lol om al die halfblote billen.

Of toch maar...



liever lekker samen een computerspelletje doen.

" O was ik maar..."



Dit meisje voelt zich echt niet happy boven op de geluidsauto waar de stampende muziek keihard uit de boxen dreunt. Ze kon het nog net opbrengen om met drie vingertjes naar me terug te zwaaien.