video dolfijnen

Voor een filmpje van dolfijnen voor de boegen ga naar www.youtube.com
Vul bij zoeken in; pfwiersma.
Succes

verhaal 5

Verhaal 5 Van Lissabon naar Porto Santo Madeira

Op de Taag tegenover Lissabon zijn we een zijtak ingevaren en ankerden we bij zandbanken voor een oud klein eenvoudig dorpje Seixal. Er was een klein supermarktje van 3 bij 3 en een bakker. Maar er waren tientallen barretjes en eethuisjes en het sfeertje was heel relaxed. Met de veerboot waren we in een kwartier midden in het centrum van Lissabon. We hebben er 2 volle dagen genoten. De stad is 1 groot museum. We keken onze ogen uit in de ru?nes van de kerk van Carmo, een kerk uit de 14de eeuw die door een aardbeving en brand in 1755 is verwoest. Het dak is er af, maar de bogen en ornamenten staan er nog. Heel sfeervol op zondagmorgen was de wandeling door de tuin en het fort Castelo de Sao Jorge waar Pedro Godinho prachtig gitaarspel liet horen, de Barrio Alto en het Alfama heel sfeervol maar armoedig en onderhoudsgevoelig. Het enige minpuntje was een hand van een zakkenrolster in mijn rugtas. Frits zag het net op tijd en ik blafte het meisje af. Ze speelde de perfecte onschuld. Haar kans was mislukt. In de plaats Cascais, vlak voor Lissabon hebben we Frits en Reinhilde weer ontmoet en hebben we met een dineetje op de Salon afscheid genomen. Zij gaan door naar de Algarve, Marokko.en wij steken over naar Madeira.
Woensdag 25 aug. om 10u30 vertrokken vanuit Cascais met weinig wind en zondagmorgen 29 aug. om 10u aangekomen op het eiland Porto Santo boven Madeira. We hebben 499 M afgelegd. Al snel na vertrek viel de wind ons bij meestal uit het NW en later uit het NO varierend van geen wind tot windkracht 4. Twee keer hebben de zeilen 24u onveranderd opgestaan. De spinnaker , een bol licht zeil van 100 m2 , is zelfs uit de zak gekomen en dag en nacht blijven staan. Een heel relaxte overtocht, weinig anders te doen dan koers uitzetten, positie bijhouden op de zeekaart, inlezen in waar we naar toe gaan, opletten op scheepvaart die er nauwelijks is, vislijnen uitzetten, koken, en wisselen om de 4 tot 6 u om te slapen. Toen het even windstil was zijn we allebei overboord gegaan om te zwemmen. Het water is zo ongelofelijk mooi blauw dat ik het gevoel had in blauwe verf te stappen. ( iets voor Chris en Jet). Misschien heb ik de vissen aangetrokken: er zat ineens een hele school ter grootte van makrelen bij de boegen te spelen vlak aan de oppervlakte. Ze waren grijs bovenop en wittig naar onderen toe. Ze hadden iets weg van miniminidolfijntjes. We gooiden 2 vislijnen achter de boot uit, maar daar zwommen ze niet. De twee lijnen raakten in de war, maar alle blinkertjes, hapklare visjes en plankjes zijn gered. Frits kreeg de lijnen uit elkaar maar daarna zeilden we toch te hard en hebben we ons tegoed gedaan aan salamiworst. Nu we het over eten hebben, wat staat er op het menu wou Gea weten. Ik kan je de volgende recepten aanbevelen:
- kalkoenfilet in rode currysaus met kokosmelk, ananas en komkommer er door en rijst.
- stoofpotje van wortel, aardappel, gourgette , tomaat en salamiworst.
Het koken op een bewegend schip tengevolge van golven en/of hoge deining is niet altijd even makkelijk. Ik sta wijdbeens met mijn rug tegen de keukenkast verankerd in de pannen te roeren. Ik kan maar twee pannen tegelijk op het vuur hebben. De groene schort met jullie namen beschermt me tegen spatten of omvallende dingen, en het smaakt altijd prima.
Hoe voelen we ons eigenlijk dag en nacht op zee? We genieten er allebei heel erg van zowel overdag als 's nachts. De nachten waren heel bijzonder met een volmaakte volle maan waar elke nacht een stukje afgeknabbeld was. De maan gaf zoveel licht dat we bijna een boek konden lezen. Meestal kwam het zo uit dat Frits tot 1u 's nachts oplette en dat ik van 1u tot 6u overnam. Elke nacht werd zwoeler en al die uren bleef ik buiten . Het eerste uur had ik nodig om wakker te worden, het tweede uur werd het tijd voor hot chocolate met iets lekkers, het derde uur was er om na te denken en te mijmeren, te genieten van de sfeer, en de volgende twee uur stopte ik de dopjes van de i-pod in mijn oren. In de schijnwerper van de maan dirigeerde ik vol overgave het orkest van Susan Boyle, swingde ik enthousiast door de kuip op de muziek van Johny Cash en zong ik luidkeels mee met Ede Staal. Dat klonk nergens naar, maar mijn enige toeschouwer was de maan met nog maar 1 oog en die vond het wel amusant, hij lachte in elk geval de hele nacht mij toe. Juist die maan boezemde veel ontzag in, zo helder en ontroerend in combinatie met en voor mij nu onlosmakelijk gekoppeld aan de prachtige stem van Susan Boyle en aan de mensen van wie we de cd kregen..
Bij Frits gaat het m.n. om deze nachtelijke oversteken. Ook hij geniet met volle teugen en zingt boven de golven uit. De zee is vooral leeg. Heel af en toe zie je een ( volgens Frits) stormvogel, ze lijken in elk geval op een 'Noordse stormvogel' maar dan veel slanker en met langere vleugels.
In de laatste perfecte nacht waarbij de fok en de genua 24 u onveranderd uitgeboomd waren, zag ik om 4 u de eerste lichten van de vuurtoren op Porto Santo met nog 22 M te gaan. Als dan het eerste land in zicht komt gaat er een soort vreugedegolf door je heen: dit is gelukt. We zijn nog nooit zo ver zuidelijk geweest en het voelt niet meer als "op vakantie" zijn. Het is nu ?cht sabbatical.
Porto Santo ligt te blinken in de zon, het regent er bijna nooit in tegenstelling tot het hoofdeiland Madeira maar dat vinden wij niet echt een bezwaar. Het water is nu aangenaam lauw en glashelder. Frits is nu niet meer te houden.
We gaan dit droge eiland van gelige rotsige bergen en okergeel strand verkennen en dan volgt Madeira.
P.S. met mijn rug en knie gaat het beter maar het blijven nog zwakke plekken.

Liefs voor iedereen
Marleen en Frits

Net als 28 jaar geleden varen we langs Torre de Belem op de Taag

Daar zijn onze vriendjes dan bij bosjes.

Vier makrelen aan de haak en in de pan. Heerlijk!

Uitzicht over de Douro in de prachtige stad Porto

Met Frits en Reinhilde van de BellaCiao in Bayona

verhaal 4

Verhaal 4 17 aug '10 Van Vigo naar Lissabon.we

In Vigo hadden we telefonisch contact met een bedrijf dat het reddingsvlot kon keuren. Alles werd vlot en zeer correct afgehandeld. Dus Maarten, je krijgt een goedgekeurd vlot terug. We hebben in die dagen de stad Vigo een beetje verkend. Er is een zeer oud en gezellig stadsdeel met smalle steile straatjes met grauwe huizen vanwege het eeuwenoude straatvuil. We waanden ons een beetje in de Middeleeuwen. We merkten dat ze overal bezig waren met werkzaamheden aan het wegdek en gevels werden als nieuw gezandstraald. Woensdag 11 aug. lagen we weer aan de overkant voor anker toen we telefoon kregen van Frits Dubois dat ze vlakbij waren bij Islas Cies. Ze zaten in een dikke mist. Waar wij ankerden was het prachtig warm weer maar we keken richting zee tegen een dikke muur van mist aan. Een paar uur later kwam de Bella Ciao met Frits en Reinhilde inderdaad uit de muur te voorschijn. Sindsdien varen we samen naar volgende havens en trekken er samen op uit.
Frits D. had zijn beide gasflessen leeg en zat dringend verlegen om gas, en anders Reinhilde wel. Volgens Monica van de havenreceptie in Vigo was het een eind lopen, maar wel te doen. Na ruim een half uur lopen met de gasflessen waren de meningen over de juiste weg verdeeld. Frits vroeg het aan twee landarbeiders. Ze krabden zich op het hoofd, konden het niet uitleggen maar lieten wel doorschemeren dat het nog ver was. Het leek hen makkelijker om Frits mee te nemen in de auto om samen de flessen te laten vullen. Frits D., Reinhilde en ik bleven bij het landje om op hun spullen te passen. Frits D. , die niet stil kan zitten nam hun werk over. Een lachende Frits was een half uur later weer terug met volle flessen die we nog wel een half uur terug naar het strand moesten dragen. In de bijboot terug tegen de golven in werden we alle vier kletsnat. Dat was ons bad voor die dag.
In Baiona lagen we vlak achter de pier op de Griekse manier: Frits D. had vooraan het anker er in en achter had hij een lange lijn uitgebracht naar de pier. Zo lag hij goed verankerd en konden we naast hem aanleggen. We hebben er heerlijk gewandeld om het fort, wat festiviteiten ( dans en oude werktuigen) om het thema " brood van Gallicia " meegemaakt, lekkere tapas geproefd, ook bij Reinhilde aan boord , een schildersmarktje met hele mooie aquarellen bewonderd en de jongens gingen ter controle de mast in.
Bij de receptie van het havenkantoor lag inderdaad ons pakje uit Nederland met het computeronderdeeltje klaar. Het weer is niet warm meer ( rond 25 gr) en 's avonds en 's morgens is het echt fris, zeker op het water. Daarom besloten nu snel naar het zuiden te gaan. Op 15 aug. namen we afscheid van Spanje en gingen we in Portugal bij Lexoes ( spreek uit: Lesjoingsj) voor anker. Met z'n viertjes hebben we een dag in Porto rondgelopen. Een echte aanrader. Wat een mooie, gezellige en sfeervolle stad. Ik heb er rondgelopen met ogen op steeltjes en alles opgezogen en op foto vastgelegd. Bij terugkomst bij de boot waren we omsingeld door industrie-achtige boten met kranen en buizen.Opeens leek het alsof we beschoten werden en we doken weg voor het spervuur van onderwaterkanonnen. Het gevoel dat ik in een schuilkelder zat bekroop mij, passend bij het boek dat ik lees . ( Haar naam was Sarah). Een hartverzakking nabij stormden we beiden uit de rompen naar boven denkend dat de boot geraakt was.
Met ons was dus niets aan de hand gelukkig maar vanaf die omringende schepen werden onder water ontploffingen tot stand gebracht i.v.m. baggerwerkzaamheden. De hele nacht werd er door gewerkt en om 8 u 's morgens werden we gewekt door het eerste spervuur. De boot zat onder een laag zwarte roetaanslag, het water was ijzig koud, teveel lawaai. dus wegwezen. Frits had bij Frits D en Reinhilde een visplankje gemaakt met visjes en haakjes Het plankje hapt onder water en binnen een kwartier haalden we 4 makrelen boven. Ze smaakten heerlijk. en Bij Aveiro vonden we een rustig ankerhoekje bij een klein vissersdorpje waarvan alle mannen hetzij in bootjes, hetzij met hengels op de pier aan het vissen waren. De bootjes worden hier tussen palen geparkeerd.
Frits en ik zijn toe aan warmer weer en warmer zwemwater. We zijn vanuit Aveiro een nacht doorgevaren en liggen nu op de Taag bij een klein strandje voor anker. We hebben uitzicht op de Ponte 25 de Abril over de Taag bij Lissabon en we zijn weer met z'n tweetjes. Het was een rustige nacht met noordwestenwind 3. Helaas dus vochtig van de mist. De hele nacht opgelet voor vissersboten. Alles liep gesmeerd en als beloning werden we een paar keer getrakteerd op dolfijnen. Maar vanmorgen na het ontbijt waren we getuigen van iets heel speciaals: een grote groep dolfijnen sprong en danste voor en langs de boot en zigzagde tussen de rompen. Niets bijzonders, totdat. 1 dolfijn kwam steeds half uit het water en hamerde toen hard met zijn snuit op het wateroppervlak, waarschijnlijk om vis op te jagen. Verderop zagen we vissen opspartelen en een groep Jan van Genten dook er pijlsnel en bijna verticaal op af. Maar nu komt het nog: een aantal dolfijnen waren niet te verleiden tot lekkere hapjes. Ze bleven bij de boot en gingen op hun rug zwemmen met hun witte buik naar boven vlak onder water. We dachten aan een of andere gymoefening, totdat we zagen dat een andere dolfijn met zijn buik op de andere buik ging liggen. Buik aan buik zwommen ze een paar seconden verder. Het was geen toevallige act. De een na de andere dolfijn dook op een witte buik. Of was het steeds dezelfde? Wat een schouwpel en we zaten er met onze neus bovenop. Ze lusten er wel pap van. Is het nu paartijd?
Ik besef dat het de laatste vakantieweek is voor jullie. We wensen jullie een goede start en veel werkplezier.
Liefs, Marleen en Frits.

Frits en de was

in zijn sas???????????????

Na 3 week ankeren zijn we door onze watervoorraad heen en liggen nu in de jachthaven van Vigo

sfeer

Islas Cies

zie verhaal 3

mierennest

Geen sprake meer van verlaten strandjes.
Bij terugkomst van de badplaats Sanxenxo bleek ons bijbootje een leuke zandbak voor kinderen, ze vonden het sneu dat we ons bootje toch echt terug wilden om weer naar de Salon te roeien.

Flipper

Deze bijzondere dolfijn liet zich gelukkig wel fotograferen.

Drijvende mosselkwekerijen in de Ria's

Galicia is op dit moment de nummer drie op de wereldranglijst voor de kweek van mosselen, gemiddelde meer dan 200.000 t per jaar

markt in Muros

Een overdaad aan heerlijke groenten en fruit

Verhaal 3 9 aug 2010

9 aug.’10 Verhaal 3 Van Escarabote naar Vigo
De plaatsen waar we nu voor anker gaan krijgen meer allure en moeilijker namen: Escarabote, Riveira, A Probada Caraminal, Sanxenxo, Islas Cies.
Het wordt nu drukker op de stranden die elke ochtend aangeveegd worden ( er ligt trouwens nooit troep), er zijn goede douches op het strand en vele afvalcontainers voor elk soort afval. Dat is wel eens anders geweest in Spanje. We zien ook regelmatig jonge meisjes vuilnisbakken verwisselen en straten vegen.. Het lijken studentes die dit als vakantiebaantje doen. In Escarabote werden we ‘s morgens omringd door hele kleine visersbootjes met maximale motoren die ze graag gebruiken. Met een soort grote vergietschep schraapten ze over de bodem op zoek naar kleine mosseltjes. En Hansje, voor de kust liggen inderdaad grote vlotten ( viveros) waar grotere vissersboten bezig zijn met mosselen of oesters.. Bij laag water zien we ook gaan mannen en vrouwen met een klein schepje mosseltjes graven voor het middageten.
Langs een mooi aangelegde boulevard met dennen, eucalyptussen en palmbomen liepen we naar het dorp met aan de ene kant de zee en aan de andere kant de rivier Arosa:, een stukje ongerepte natuur en bos waar de middeleeuwse muziek van Elly uitstekend bijpast. In de baai bij Riveira doken dolfijnen op , ondanks de scheurende macho’s op waterscooters, maar ze kwamen niet dicht genoeg bij voor een foto.
We liggen nu een paar dagen bij paradijselijke eilanden met OMO-witte stranden. Het is bijna een must om een keer op deze Islas Cies geweest te zijn. Er zijn prachtige wandelroutes naar de toppen ( wel werken in de hitte). We waren hier 28 jaar geleden ook met onze eerste kleine catamaran. We leerden toen twee Spaanse koppels kennen waar we een paar weken mee optrokken. Zij brachten ons toen naar deze eilanden als iets heel speciaals. Toen kwamen er nog bijna geen mensen en was het helemaal ongerept. Nu gaan veerboten af en aan, liggen er tientallen boten voor anker en is er een camping voor m.n. jeugd in koepeltentjes en daar hoort blijkbaar een discotheek bij. Maar al met al blijft het een must.
We doen kalm aan omdat het in mijn rug en knie geschoten is en ik moeilijk in en uit de bijboot kan komen, laat staan aan touwen trek. Ik heb alle tijd om te lezen en in Portugees te duiken nu we vlakbij de grens zijn. ( E muito dificil.) Van aquarelletjes is het nog niet gekomen, maar wel heb ik een aantal schetsen gemaakt in het schetsboekje van plaatsen waar we voor anker lagen. We gaan een paar dagen een haven in bij Vigo om wat dingen te regelen. We proberen hier ons reddingsvlot te laten keuren met het oog op de verzekering. Ik had iemand aan de lijn en binnen een kwartier stond er al een sterk jongetje die het vlot kwam halen. Over een paar dagen is het klaar dus heel efficient allemaal.
We blijven genieten van jullie muziek. Als ik ga koken kiest Frits een muziekje uit en word ik dubbel verrast: welke muziek wordt het en van wie is de CD? Dan wordt er zingend gekookt en smaakt het nog lekkerder. Elizabeth , dat recept lijkt me heerlijk om eens uit te proberen. Harm, het is ons nog niet gelukt om een vis aan de haak te slaan en als ik die grote krabben op de markt zie moet ik aan ons denken in Engeland. Het zou erg leuk zijn als dat plan van Madeira naar het Carib door zou gaan en we elkaar nog zouden zien daar. Wie weet.
Dankjewel voor alle reacties. Zo denken wij ook aan jullie.

Liefs vanuit een wolken- en rimpelloos Spanje.

verhaal 2

1 August 2010 Van Ria de Cedeira naar Ria de Arosa
Het zeilen langs de Noordwestkust van Spanje gaat prima. Sinds we in Spanje zijn waait er steeds een stevige wind uit het N of NO. Voor het zeilen is het gunstig: omdat de wind achter inkomt spoelen we langs de bergachtige kustlijn met honderden strandjes. Door de verrekijker kunnen we zien dat het heel mooi zand is. Vaak zijn ze ongerept en verlaten. Ik heb altijd zin om er een paar voetstappen te zetten, maar we kunnen moeilijk bij elk strandje stoppen. We gaan van Ria naar Ria. Het zijn grote inhammen in de kust en eigenlijk de monding van een riviertje. We hebben nu geen haast meer en maken dagtochten.: 's morgens rond 10 u lichten we het anker en later in de middag kiezen we ons " nieuwe behangetje." , een baai met een strandje, een dorpje.. Gisteren lagen we voor een berg voor anker, beschut voor de harde wind, maar de wind " valt" dan letterlijk van de berg af. Het ging zo heftig dat het water opwaaide tot watergordijnen. De bijboot van een Nederlands stel ging met motortje en al de lucht in en belandde op de kop in het water. Gelukkig deed de motor het nog en konden ze zoals afgesproken op de koffie komen. Tot nu toe roeien wij nog steeds naar de wal , maar met harde wind wordt dat wel lastig. Meestal blijven we 2 dagen op dezelfde plek om de omgeving en het dorpje te verkennen en maken we lange wandelingen om de conditie bij te houden. Als we een eind van een dorp af liggen zijn we een ochtend zoet om naar de wal te komen, naar het dorp te lopen, boodschappen te doen, café con leche te drinken , weer terug te lopen en terug te roeien. Niet erg want we hebben alle tijd. We komen nu meerder jachten van verschillende nationaliteiten tegen met langere reisplannen. Soms gaan we bij elkaar op de borrel. Op die manier test ik oa.wat er van mijn Frans is blijven hangen. Lastig want Spaans is dominant.
Het water is hier nog ijzig koud. Toch probeer ik elke dag voor het ontbijt een frisse duik te nemen. De laatste dagen voelde de wind warmer dan eerst en hebben we zelfs de zonnetenten moeten opzetten. Frits heeft een vernuftige beweegbare constructie gemaakt die uitstekend werkt. Erg handig, zo'n mannetje aan boord. Laatst was de kleine monitor stuk gegaan. Erg jammer want daarop volgden we onszelf over de kaart. Frits heeft alles omgezet naar de reservecomputer . Alles werkte weer totdat hij per ongeluk een onderdeeltje eraf stootte en de computer alsnog kapot was. We zijn een paar uur bezig geweest om in een kroeg met WiFi contact op te nemen met Nederland om een nieuw onderdeel te bestellen en om naar een volgende haven te bellen en te mailen dat daar een pakje bezorgd zal worden en of ze het willen bewaren. Inmiddels heeft Frits het kapotte onderdeeltje ook alweer kunnen solderen. De computer doet het weer en we luisteren naar jullie prachtige muziek. Het is echt ontzettend leuk om op die manier aan jullie te denken en aangezien er op zee niemand in de buurt is kunnen de knoppen helemaal open. Ook erg leuk om jullie reacties op de site te lezen. Dank jullie voor het meeleven .
Vandaag is Lonneke in Frankrijk aangekomen met Stijn .Ze hebben onze auto gevonden en gaan nu eerst op vakantie voordat ze hem naar huis brengen.
Porkberichtje augustus: Lachen!!! We gaan de dobbelsteen zeker en vast gebruiken. ( en dan hoop ik natuurlijk dat hij valt op [ jij kookt vandaag] als ik gooi.)
We liggen in een baai omgeven door lichtjes en in het westen is het nog niet helemaal donker. Vanaf deze rustgevende plek wensen we jullie welterusten.
Liefs,
Marleen en Frits.