woensdag, juli 31, 2013

Op de zandplaten tientallen zeehonden lekker in de zon of in de mist.

Drie dagen helemaal alleen op een zandplaat, de zeehonden , de meeuwen en wij.

Na een prachtige zonsondergang op zee al een net zo mooie zonsopgang.

Tevreden aan de steiger in IJmuiden na 31 uur op zee.

Lonneke, Sander en Kristin zijn het weekend aan boord. Stijn is nog voor zijn werk in Kenia.

dinsdag, juli 30, 2013

Week 3

Op maandag 22 juli varen we in mistig weer naar het zuiden en zeilen The Wash in. ( Daar waar aan de oostkust een hap uit Engeland is genomen ). Het is een waddengebied met allemaal zandbanken van hard zand. Frits zet Salon boven op een harde zandplaat zodat we er bij laag water af kunnen om te wandelen, te poetsen ( Frits), zeehonden te spotten…. De mist trekt op behalve laag bij de grond, het wordt warm en tientallen zeehonden doen zich te goed aan de zalige warmte op hun buik. Het is een plek waar Lenie haar hartje zou ophalen. Zowel op de zandplaten bij eb, als in het water bij vloed signaleren we overal om ons heen zeehonden. In het water naderen ze ons tot op 5 meter nieuwsgierig naar het vreemde obstakel in hun zwembad. De zeehonden op de zandbank houden tot de laatste seconde zo lang mogelijk hun kop en staartvinnen boven water totdat ze helemaal overspoeld worden en 6 uur zullen moeten wachten tot de volgende zonnebank. Ze liggen lekker te kletsen of te roddelen of wat dan ook en maken daarbij een geluid dat een kruising kan zijn tussen het gebalk van een ezel, het gekoer van een duif en het gejengel van een lastig kind. Op de punt van de plaat , aan bakboord, ligt een grote groep bij elkaar; op de punt aan stuurboord ligt een eenzame zeehond. Zijn er onder de zeehonden ook pispaaltjes, of voelt deze zeehond zich juist superieur aan de anderen? Of is het een onaangepaste zeehond die niet kan of wil functioneren in de groep? Bestaan er ook autistische zeehonden? Soms ben ik aan het zwemmen en duikt er vlakbij een schattig kopje op. Zijn ze wel zo schattig als ze er uit zien? Hebben ze net zo’n hoog aaibaarheidsgehalte als de dolfijnen op Curacao? Allemaal overpeinzingen omdat we 3 dagen helemaal alleen zijn in een uitgestrekt gebied van water en zand, zeehonden en meeuwen. Het onweert op een nacht na een dag van zinderende warmte. We worden om 6u ’s morgens wakker getoeterd. Frits stormt naar buiten: het is een verontruste visser met zijn vissersboot die komt informeren of everything allright is. Hij maakte zich zorgen. Waar vind je dat nog? Na drie dagen zijn we door onze broodvoorraad heen en varen we ’s avonds door een kanaaltje naar het stadje Kings Lynn. De stroming is erg sterk. We worden geacht in de rivier met dikke stroming en vlakbij een brug, een ankerboei op te pikken. Dat lukt niet omdat ik ( net) niet sterk genoeg ben om die ankerboei die aan me trekt de baas te zijn. We leggen tenslotte aan naast een oud vissersschip dat er meer uitziet als een bouwwerf gezien de stellage die er op staat en de rotzooi die er rond slingert. Brood halen zit er niet meer in want de winkels zijn inmiddels gesloten. We willen de volgende dag oversteken naar Nederland en dat moet dan maar op een dieet van crackers en beschuit. Woensdag 24 juli vertrekken we om 8u uit Kings Lynn bij mooi weer. We zijn het kanaal nog niet uit of mist van zee trekt over ons heen. De scheiding tussen lucht en zee is vaag: twee tinten egaal grijs, hier en daar opgefrist door een witte stip van een visdiefje of mantelmeeuw als madeliefjes in een grasveld. Het logwieltje dat de snelheid van de boot aangeeft doet het niet. Frits vraagt me het water in te gaan, onder de boot te zwemmen en het logwieltje op gang te helpen dat ergens een armlengte onder water zit en waar ik niet bij kan zonder mijn hoofd onder water te doen. In het Carieb heb ik het vaak gedaan in warm superhelder water. Dit is net even anders, maar orders zijn orders. Tot mijn ergernis lukt het me niet het wieltje te vinden. Ik moet ondertussen flink blijven zwemmen tegen de stroom in anders had Frits mij weer in Kings Lynn kunnen ophalen. Een zeehond steekt zijn kop boven water en kijkt mij misprijzend aan om zo veel gestuntel. Gelukkig gaat halverwege de dag het mistgordijn open en wordt het blauw achter het grijs zichtbaar. Het wordt erg warm , er is weinig wind uit het ZO, later draaiend naar het ZW en we zetten de motoren bij. De zee is glad, soms gerimpeld als oud vel en slechts licht deinend, eerder wiegend, voor onze zeebenen nauwelijks merkbaar. Door de flarden grondmist komen de schoorstenen van IJmuiden te voorschijn en donderdag 25 juli liggen we om 15u30 aan de steiger in de haven. Het is bloedheet en we lopen direct door naar het strand om er bij een strandcafé te genieten van een ijskoud biertje. De volgende dag varen we door naar Amsterdam waar de kinderen voor het hele weekend aan boord stappen. Wat is dat toch weer gezellig en leuk. We ankeren bij Durgerdam om te zwemmen tussen de waterplanten, we varen een rondje rond het eiland Pampus en lunchen daar. Zondagavond stappen Sander en Kristin weer af; Lonneke moet maandag in Amsterdam werken en blijft nog een nachtje. Om 7 uur gaat de wekker: opstaan, douchen, ontbijten, veerpont halen…het lijkt even alsof ik ook naar mijn werk moet. Amsterdam is nog in rust.

dinsdag, juli 23, 2013

Week 2

Foto 1. Het donkere silhouet van een schip snijdt door de ondergaande zon onderweg naar Engeland. Foto 2. Graduate Day voor Masters in Hull. Foto 3. Wandelen over de stadsmuren van York met uitzicht op York Minster. Foto 4. Zonsondergang op de River Humber. Foto 5. Krijtrotsen bij Flambourough Head waar duizenden vogels nestelen. Foto 6. Puffins op de krijtrotsen. (schilderij in gallerie in Whitby) Foto 7. Ruines van Whitny Abbey. Foto 8. Whitby in 50 tinten roze. We blijven een dag op de modderwaterrivier. Het is 30 graden en we hebben zin om samen de zijdekken een nieuwe laag antislipverf te geven. Eén dag modderwater is genoeg. We doen er een dag over om weer terug te varen naar de ingang van de Humber. We ankeren er voor het strand. ’s Nachts draait de wind ongunstig en kentert de stroom waardoor we dwars op de golven komen te liggen en flink heen en weer rollen. Word ik me daar toch bijna zeeziek voor anker in bed ! Er klettert buiten iets tegen de mast maar we vallen desondanks toch in slaap met dubbele oordoppen. Op aanraden van Engelsen vervolgen we op maandag 15 juli de reis naar Whitby, ongeveer 60 mijl noordelijker. Onderweg varen we langs een mooie krijtrotskust waar het stikt van de vogels die er hun nest hebben. We zien naast de gewone meeuwen ook gedrongen stormvogels, sierlijke Jan van Genten, onhandige alkjes en tot ons plezier ook de koddige papegaaiduikertjes ( puffins). Er moet veel vis in zee zitten afgaande op het lawaai en geruzie van de groepen vogels. We gooien een lijn uit maar de makrelen laten zich niet foppen. Bij het inhalen van de lijn blijken de haakjes afgebroken te zijn. Ze bleven waarschijnlijk haken achter een van de vele visboeien op zee. Het wordt pasta met tonijn uit blik bij het avondeten. Langs kademuren met aangemeerde kleurige vissersboten, langs pastelkleurige huisjes, komen we door een draaibrug de haven in op 5 minuten lopen van het centrum. Veel dagjesmensen op de kade langs het water, pubers die met veel stoer vertoon voor niet geïnteresseerde meisjes bommetjes springen van de hoge kademuur in het koude water, honderden krijsende, kibbelende, lachende meeuwen die alles onder poepen… Welkom back in de bewoonde wereld. Whitby is inderdaad een leuk stadje. ’s Morgens en ’s avonds is het er heerlijk rustig, overdag kun je er in de kleine straatjes met leuke winkeltjes over de koppen lopen. We beklommen de 199 trappen de heuvel op om de Abbey of Whitny te bezoeken. Het was het klimmen waard. Tegen de staalblauwe lucht tekent zich strak en tot in de kleinste details goed zichtbaar de ruïne van het klooster af. Aan de restanten van zuilen en bogen is nog goed te zien hoe de abdij er uit gezien heeft een paar honderd jaar geleden. We lopen een stuk van het kustpad boven langs de klippenrand. Beneden zien we de heldere zee waar we een dag eerder gevaren hebben. Het blijft warm stralend weer en we blijven nog een dag in Whitby, ook omdat er ’s avonds een klassiek concert is in de St. Hilda’s Church waar we met de Engelse overburen aan de steiger samen naar toe gaan. David en Sheila zijn dik in de zeventig, maar nog vol energie en levendig. Ze zijn minder buiten adem van het heuvel op lopen dan ik. We genieten van het prachtige zeven man sterk kamerorkest uit Keulen. Met veel plezier spelen ze de sterren van de hemel, soms subtiel, soms virtuoos, soms gevoelig … De akoestiek in de kerk is perfect. Als we terug naar de boot lopen is de lucht getint in 50 tinten roze en lijkt Whitby een roze japon te hebben aan getrokken. Donderdag 18 juli varen we nog 6 mijl noordelijker naar een mooie ankerbaai Runswick Bay. Een diepe inham is met strand afgezet en omgeven door steile rotskusten, groen begroeid en met een minidorpje van witte huisjes tegen de heuvel geplakt. We kunnen er perfect ankeren in helder water waar miljoenen kleine visjes zwemmen en we brengen de middag lezend en zwemmend door. ( zwemmen valt nog tegen want het water is nog ijskoud) Ik lees een boek dat zich afspeelt in Italië. Door de tropische 30 graden denk ik steeds dat ik in Italië ben en de Engelse stemmen die ik hoor kloppen voor mijn gevoel niet. Het had ook een baai op de Azoren kunnen zijn of , met een er bij bedachte palmboom, zelfs het Carieb. Vrijdag 19 juli wordt de wind noord of noordoost voor de komende dagen. We besluiten niet meer noordelijker te gaan, maar deze wind te gebruiken om weer af te dalen. We varen nu dichter langs de krijtrotsen dan op de heenweg om de vogels beter te zien. Maar het is af en toe mistig en er lijken eerst geen vogels meer te zijn. Rond 17u moeten alle vogels blijkbaar naar huis terug. Hele slierten witte of donkere vogels scheren over het water richting rotsen, de alkjes als een onhandig boemeltreintje, de Jan van Genten als een snelle Franse TGV. Frits beproeft zijn geluk en gooit een vislijn uit. Binnen 20 minuten haalt hij 2 prachtexemplaren makreel binnen. Ik maak ze schoon op het voordek en bak ze in de pan. Verrukkelijk. Als de zon doorkomt in de loop van de ochtend wordt het warm en zwem ik aan een touw achter de boot aan. Niet lang nadat ik er weer uit ben komt vlak achter de boot een kleine soort walvis boven. Hij trok onze aandacht met walvisgesnuif. Eerder op de dag zagen we al drie rugvinnen in een trage cadans en precies tegelijkertijd een paar keer boven water komen toen ze ons pad kruisten. Het is rustig weer en we brengen de nacht door, ankerend op open zee, voor het stadje Bridlington waar kermisverlichting een gezellige sfeer oproept. Zaterdag 20 juli zijn we twee weken van huis en weer op ons punt beland waar we de vakantie in Engeland begonnen: River Humber. Het is nog steeds warm en rustig weer alhoewel de zon nu af en toe schuil gaat achter op motregen lijkende mistbankjes.

vrijdag, juli 19, 2013

Zomer 2013 week 1

Zaterdag 6 juli vertrokken we met een “wagen volgeladen” naar Oostmahorn. Kratten vol met boodschappen stonden in de kajuit en net als onderweg op onze reis in 2010 had ik geen idee waar ik het allemaal moest laten. Vergeleken met toen stelde het niets voor. Een paar uur later was alles inderdaad opgeborgen en gingen we voor anker bij Lauwersoog om de volgende dag vroeg door de sluis te gaan, het wad op. De eerste avond was perfect. We aten buiten in de kuip, we zagen de zon tevreden wegzakken, meeuwen kibbelden, in de verte blafte een hond, geluiden van stemmen stierven weg over het vlakke roze water… Zal de zomer nu dan eindelijk beginnen na de eindeloze winter en het trieste voorjaar? Zondagmorgen varen we het wad op en gaan tussen Schier en Ameland de Noordzee op. Op het land zou het heel warm worden. Op zee komt het kwik niet boven de 17 graden uit ondanks dat het stralend weer is. Er staat een noord- tot noordoostenwind en die is koud. We hebben dus verscheidene lagen kleren aan, jas en sjaal. Maar we kunnen lekker zeilen met soms 8 tot 9 knoop. Het plan was naar zuid Engeland te varen, maar plannen zijn er om te veranderen: de wind is ideaal om vanaf Vlieland rechtover te steken naar het westen met bestemming River Humber. Na een perfecte zeildag zakt de volmaakt ronde zon rood in het water, omgeven door oranje gele kleuren waar de donkere silhouetten van grote schepen doorheen snijden. We varen door de nacht en lopen om de beurt wacht. Het is een rustige nacht maar het blijft uitkijken met al die boorplatforms en scheepvaartroutes. De volgende dag is een herhaling van de vorige: zonnig maar koud en niet meer dan 17 graden. Koude noordenwind en schaduw zorgen ervoor dat de kuip aanvoelt als een diepvrieskist. Het zeilen gaat goed, de avond is weer prachtig. Later valt de wind weg en naderen we op de motor de Engelse kust. Er liggen grote schepen voor anker, overal zijn lichten en boeien en schepen die sneller op ons af komen dan het lijkt. Met het moderne AIS systeem zien we hen op computerscherm al naderen voordat we hen buiten hebben ontdekt. Om 1u15 valt het anker in de River Humber na ongeveer 40 uur op zee. We willen de zwaarden nog even ophalen. Het bakboordzwaard wil niet omhoog. In het licht van de zaklamp zien we een grote roze vissersbal aan het zwaard hangen. Alweer! Vorige week hadden we op het Lauwersmeer ruzie met een groot visnet in de schroef en moest Salon nog half uit het water gereden worden met een trailer. Dinsdag 9 juli ontbijten we buiten in de zon. Plots verschijnen, tegen de achtergrond van okergeel strand, liefelijke heuvels en een mistbank op zee, twee briesende neusgaten gevolgd door snorharen en een grote bruine blinkende kop boven water. Hij briest zijn longen weer vol lucht, kijkt ons vanuit nieuwsgierige ooghoeken aan reageert niet op Frits zijn lokroepen maar blijft wel kijken tot hij briesend weer kopje onder gaat. We varen de rivier verder op en gaan door een sluisje een paar dagen in de haven van Kingston upon Hull liggen. Onze steiger ligt vlak langs een drukke weg, maar we hebben er geen last van. Hull is leuk om een dagje te wandelen en toevallig verzeild te raken tussen studenten op Graduate Day. Het wemelde op het plein van studenten In vol ornaat, zwarte toga en zwarte vierkante hoed, die hun graduate of hun master hadden gehaald. Ze gingen uitgebreid met familieleden op de foto. York is pas echt leuk. We gingen er een dag heen met de trein. Een mooie zonnige dag door kleine straatjes, langs mooie oude gebouwen zoals indrukwekkend York Minster, door parkjes met idyllische tafereeltjes van picknickende mensen, gezinnetjes op het grasveld , er op uit gestuurde vaders met baby op een kleedje…, langs de rivieroevers , over de ommuring van de stad en eindigend op een patio van een Italiaans restaurantje waar het toetje met spongecake en limone kon wedijveren met de overheerlijke popcorn- en caramelcupcake van vanmorgen. We varen de rivier nog een stukje verder op bij 30 graden en laten ons verrassen. We ankeren in een zijtak van River Humber met uitzicht op de heuvels en grote tankers die voorbij vliegen met de stroom mee. Het stroomt hier erg hard en het water is donkerbruin van de modder. Maar wie wil er nou niet een gratis modderbad? Ik wel. Daar kan geen potje Yves Rocher tegenop ! Marleen en Frits