Verhaal 37 De laatste week op St. Maarten

Er stond een aantal dagen een stevige wind in de baai. Frits kwam op het briljante idee om een auto te huren zodat we in één keer alle boodschappen konden doen voor een maand op zee en ik kwam op het idee om dat dan maar direct te doen nu we de auto tot bij de kade met onze bijboot konden parkeren. Zo gezegd, zo gedaan en dat is maar goed ook want de afgelopen 4 dagen zijn aan mij voorbij gegaan vanwege migraine. Ik was na 3 maanden geen hoofdpijn al vergeten hoe dat was. Alle boodschappen zijn in 5 ritten met de volgeladen bijboot in windkracht 5 to 6 veilig aan boord gebracht, uitgeladen, ingedeeld en weg gestopt in voorraadbakken. Het verbaast me steeds weer dat alles een plek vindt. Inmiddels hebben we ook 360 liter aan diesel en 400 liter aan drinkwater getankt en weegt de boot met de boodschappen er bij meer dan een ton zwaarder. Hopelijk komen we nog vooruit. We hebben vandaag voor de laatste keer en voor de zoveelste keer het onderwaterschip schoongeboend. Met duikbril op en zwemvliezen aan en gewapend met borstel, schraper en schuurspons nemen we elk een romp voor onze rekening. We duiken onder water en borstelen de groene en rode aangroei er af. Het is zeer zwaar werk maar we oefenen zo wel, behalve onze arm- en beenspieren, het lang kunnen inhouden van onze adem. Na een uur zijn we lam en buiten adem, maar dan hebben we ook wat.
Op Koninginnedag liepen we in Philipsburg zowaar Johan en Ilona ( uit de Grenadaperiode) tegen het lijf en hebben we samen heel gezellig het tweede carnavalsfeest dit jaar gevierd. In tegenstelling tot Dominica verliep het hier meer georganiseerd met politiebegeleiding en met veeeel meer bloot. Met verentooien uitgedoste meisjes van allerlei formaat en gewicht dansten uitdagend en ontzettend lenig in “ minder dan minuscule” pakjes. Dat hun billen er na al dat schudden nog aanzitten ! Volgens Frits een kwestie van de schroefjes weer even aandraaien.
We hadden hier een leuke tijd met Remko, Kathalijn en Jules. ( Erg handig zo’n lieve dokter in de buurt. Ze hielp ons aan medicijnen toen Frits één gehoorgang ontstoken had en een paar dagen niet kon zwemmen. Alles is weer goed.) Vandaag namen we stevig afscheid in een Creools restaurantje. Zij hoeven nog niet terug. We liggen inmiddels al een paar dagen aan de Franse kant van het eiland, in Marigot Bay. Hier verzamelen zich de vertrekkers naar de Azoren. De Brazilianen, de Duitse vrienden, …bereiden zich allemaal voor en hebben het druk met de voorraden en de laatste klussen . Er blijft genoeg tijd over voor gezellig samen eten en plannen maken voor de toekomst.
Vandaag is onze laatste dag geslagen. De wind wordt erg rustig maar wel uit de goede richting en dus is zaterdag de dag van vertrek. En zoals de fransen treffend zeggen: “ Partir, c’est mourir un peu.” Voor Frits en voor mij had dit relaxte leventje nog wel een tijdje zo door mogen gaan, maar de komende oversteek is ook wel weer een uitdaging waar we zin in hebben.
Als een vlinder hebben we langs de Caribische eilanden gefladderd, steeds weer neerstrijkend op een mooie bloem. We hebben gedronken en met volle teugen genoten van de zoete nectar. Maar ook vlinders moeten af en toe een lange weg terug naar huis afleggen. Ik heb nog nooit een vlinder zien huilen.

Dankjewel iedereen voor de vele leuke reacties en mailtjes al die maanden. En Anneke, misschien hebben we je dochter wel zien lopen zonder het te weten.
We blijven het weblog bijhouden. Er is een link ( volgt nog) zodat jullie onze positie kunnen volgen.
Porkberichtje: Geert en Iris, erg origineel en precies wat ik nodig had om bij te komen van de migraine.
Liefs,
Marleen en Frits.