Verhaal 40 Stand van zaken 2

Oeps, nu we internet hebben zagen we dat verhaal 2 niet verzonden was via de kortegolf zender. Alsnog dus het ontbrekende stukje.


Verwonderlijk hoe snel wind en zee weer kunnen afnemen tot er slechts een rimpelige deining overblijft. Na de hoge golven volgde een zee van mokkende stuiptrekkende golven die het bewegen aan boord oncomfortabel maakten. Toen ze inzagen dat ze aan het kortste eind trokken nu de wind hen geen support meer gaf, zijn ze gaan liggen als zoete kindertjes bij het slapengaan en wiegen ze ons op een rustige cadans richting Azoren. De motor moet wel bij anders gaan we achteruit.
Frits is tot halverwege de mast ingegaan om de losgewerkte topverstaging weer vast te zetten. Nog een “ swingende” klus met die wiegende deining. Ondanks de 32 graden droeg hij een dik zeilpak om stoten en blauwe plekken te voorkomen. Het is goed gegaan.
Verwonderlijk dat hier zo weinig vis zit. We zien zelfs de scholen vliegende vissen niet als zilveren vogeltjes over het water scheren. Af en toe schiet een enkeling een paar meter uit de zee. Frits vond tijdens de ruigere zeegang twee babyvliegende visjes van een paar cm groot op het dek. Of ze kunnen al heel goed vliegen of ze zijn door een golf aan dek gegooid.
Verwonderlijk dat we begroet werden door een groep van een tiental kwetterende tropic birds zo in the middle of nowhere zo’n 1000 mijl van hun thuis. Er is ons verteld dat ze maar op een paar eilanden in het Caribisch gebied voorkomen. Of kwamen ze ons weer halen? Missen ze ons?
Verwonderlijk dat we het fenomeen van de groene flits bij zonsondergang hebben kunnen zien met eigen ogen. Frits had er over gelezen maar nog nooit aanschouwd. De zonsopgangen en zonsondergangen zijn hier op zee vaak spectaculair mooi. We zagen beiden twee keer hoe bij het verdwijnen van het laatste stukje zon in zee, er 1 of 2 groene flitsen te zien zijn. We weten er eigenlijk de verklaring niet voor. Zoeken we op.
Wonderlijk om het middelpunt te zijn in één rechte lijn tussen de de ondergaande maan in het westen en de opkomende zon in het oosten. Allebei even fascinerend om te zien. Moest ik nu achterom kijken naar de maan of juist vooruit naar de zon? Deze keuze maken leverde de enige stress op tot nu toe. Er borrelde spontaan een gedicht naar boven dat verdacht veel lijkt op het gedicht “Mark groet ’s morgens de dingen.” Van Paul van Ostayn

Marleen groet ’s nachts de dingen.
Dag maan.
Dag maan in de lucht.
Dag wolk.
Dag wolk bij de maan.
Maan en wolk in de lucht.
Dag licht.
Dag licht van de maan.
Dag licht van de maan op de zee.
Zee, zee, wie gaat er mee?
Dag boot.
Dag boot op de zee.
Boot op de zee gaat mee.
De boot heet Salon
Falderie Faldera, Falderon.
Ah! Daar is de zon !
Dag zon.

En gisteren was het dan eindelijk zo ver op het mooiste moment van de dag: bij zonsopgang ongeveer750 mijl van de Azoren op 35 gr. noorderbreedte en 45 gr. westerlengte ( ter hoogte van N. Marokko) word ik verrast door geplons. Dolfijnen!!!. Ik ga op mijn buik in het voornet liggen met mijn neus er bovenop om geen cm van de show te missen. Frits slaapt dan nog maar gelukkig komen ze bij zonsondergang terug en dan zitten we samen in het voornet te genieten.
Als Frits mij om 12 u wakker maakt vraagt hij: “ wat eten we vanavond?” - “ Hoezo, moet je dat nu al weten?” Hij herhaalt zijn vraag maar de twinkeling in zijn ogen verraadt de verrassing. Joehoeoe. Vis vis, verse vis die zo net gevangen is! Frits heeft een prachtexemplaar Bonito binnengehaald waar we makkelijk drie dagen van eten. Het is teamwork om op het op- en neerdansende voordek het beest schoon te maken. Voor de verandering lopen we weer eens 8 tot 9 knoop na een paar bijna windstille dagen. Maar ( voor mij) liever zo dan te harde wind, Wel zo relaxed.

Liefs,
Marleen en Frits.