Verhaal 15 Op de grote Oceaan

Het is de vierde dag op zee met nog 1772 Mijl van de 2003 Mijl te gaan. Alleen de eerste dag hebben we kunnen proeven van wat passaatzeilen is. Stralend weer, wind achter, Oost 3 tot 4, fok uitgeboomd, boek op schoot.relaxed. Daarna ging het bergafwaarts. Veel bewolking en vandaag zelfs regenbuien compleet met regenboog. De wind is tegen gedraaid naar ZW en nu zelfs NW. Gelukkig niet hard. Al zijn de golven niet hoog, het batst en botst genoeg. Vooral koken wordt dan een hele klus. Morgen wordt alles weer anders en draait de wind gunstig. Ondanks de tegenwind maken we wel vorderingen in de goede richting. ( Sander, het wordt toch wel Tobago en geen Puerto Rico!)
Zoals gewoonlijk zijn de nachten bijzonder.

[ Nacht van 28 nov.'10 opgedragen aan Maarten voor zijn 55ste verjaardag.

Het is zeven uur 's avonds. In het tijdsbestek van een kwartier heeft de nacht de dag de stuipen op het lijf gejaagd en over de rand van de horizon geduwd.
De nacht is angstaanjagend donker, als het pikdonkere WC-hokje , zonder lichtknopje, van het restaurant in Baia das Gatas op Sao Vicente. Er is niets anders dan een allesomvattend zwart. Geen maan, geen sterren, geen horizon.
Het voelt als opgesloten zitten in de kast zonder zelfs maar een lichtspoortje door het sleutelgat.
De maan, als was hij zelf ook bang voor het donker, komt laat op. Hij is nog slechts een half bolletje groot en heeft meer weg van een kommetje gele vla bedekt met een mistigwitte sluier. Een voorzichtig schijnsel verlicht het water van de zee.. De horizon en de contouren van donkere, dreigende wolken tekenen zich af. Een matige ZW wind duwt de wolken richting maan. Met tandenloze wijd opengesperde bekken verslinden ze de maan. In ??n enkele hap doorgeslikt. En telkens wordt de maan na enkele luttele seconden weer uitgespuugd en ziet hij er rafeliger en verfomfaaider uit dan er voor.
De zwarte wolken lachen vals, maar worden moe van dit spel. De maan ontsnapt aan hun kaken en klimt hoger en hoger aan de hemel. Geen wolk meer te zien, geen vuiltje aan de lucht.
De maan , de schrik nog in de benen, kan weer stralen als nooit te voren. Maar een oplettend iemand zal opmerken dat hij een beetje bibbert. ]

Ik had net de thriller uitgelezen " Het spel van de engel. " van Carlos Ruiz Zafon

In het schemerdonker zag ik , naar ik meende, een tak liggen bij het opstapje naar buiten. Verbaasd ( een tak op zee) pakte ik het ding en kon een ijselijk gilletje nog net onderdrukken om Frits niet wakker te maken. Ik voelde iets ruws, hard en toch ook wel week. Geen tak dus. De maan ( van de schrik bekomen) kwam me te hulp en een glinsterende zilveren rand werd zichtbaar. Een vliegende vis keek me aan met ??n koud oog.
Ik moet echt geen thrillers meer lezen.

Liefs,
Marleen en Frits

P.S. Dolf, gefeliciteerd!!! Petje af. Geniet van je laatste dag en nog veel meer van de tijd die voor je ligt.

Verhaal 14 Sao Vicente en Santo Antao

Vanuit de hoofdstad Mindelo op Sao Vicente hebben we de veerboot genomen naar het grotere eiland Santo Antao hier vlakbij. Omdat daar bijna geen ankergelegenheid is, is de veerboot een leuk alternatief. We ontmoeten ( alweer) een Duits stel op de veerboot. Het klikte en we gingen samen achter in een pickup een dagtoer maken naar de noordkant van het eiland. De noordkant bestaat uit prachtige bergen , vaak ruig en scherp en bedekt met een frisgroene “vloerbedekking” . Het moet er dus regelmatig regenen, zo groen. Na al die droge aarde van de afgelopen maand heel verrassend weldadig. Er zijn pijnboom- en eucalyptus bossen, suikerrietvelden waarvan de witte pluimen glinsteren in de zon, papaya- en
bananenbomen en enorme felgroene agaven die tegen de bergwanden opklauteren lijkt het wel. De Ibiscus en de Kerstster ( niet in een bloempotje maar als een echte boom) bloeien uitbundig en de mussen kwetteren luidkeels zoals bij ons in het voorjaar.
Indrukwekkend en een paradijs voor wandelaars is de krater van de vulkaan bij het dorpje Paul. Wij zagen af van de 4 uur durende wandeling door de vallei van de vulkaan en lieten ons liever rondrijden. Onze gids stopte op mooie plaatsen en gaf ons de gelegenheid rond te kijken en foto’s te maken.
Om toch nog iets meer te zien van Sao Vicente dan alleen de hoofdstad Mindelo, zijn we op onze laatste dag hier met een minibusje naar de top van de Monte Verde gereden. Niet zo spectaculair maar wel erg mooi en ook hier groen. Overwegend groeien hier op de berghellingen maḯs en bonen. Het lavastrand met zandduinen in Baia de las Gatas leek ons nog ongerept en erg rustgevend.

De voorbereidingen voor de grote oversteek zijn in volle gang in de hele haven. De meeste mensen willen binnenkort weg en zijn bedrijvig in de weer. Zelfs de forse vissen in de haven worden er opgewonden van en maken echte “ bokkesprongen” hoog uit het water.
Tijdens een inspectie van de mast merkte Frits, hangend in een speciaal stoeltje waarin ik hem naar boven heb getakeld, dat er 3 staaldraden van de 8mm dikke voorstag voor de rolfok gebroken waren. Dat is vragen om problemen bij een grote zeiloversteek. Als de staaldraad helemaal knapt kan de mast overboord gaan met alle gevolgen van dien. We zijn dus in de haven aan een steiger gaan liggen, hebben de rolfok er afgehaald en zijn met de haakterminal naar de werkplaats gegaan. Dat is het stijve tussenstuk tussen de staaldraad en de mast. Frits heeft er een oog en een wartel aan laten smeden zodat de staaldraad meer speling krijgt en niet meer kan breken. We zijn er drie dagen mee zoet. Het is gelukt om de staaldraad weer te bevestigen aan de nieuwe terminal met behulp van telefonische adviezen van Frits D en behulpzame mannen in de haven.
We doen nog wat inkopen, laten de was doen, inspecteren de motoren, halen diesel, tanken water, takelen de bijboot bovenop de davids zodat er geen golven in kunnen slaan, binden het reddingsvlot op het plankje aan de achterkant, vullen een noodton met vuurpijlen, veiligheidsspelden die om te buigen zijn tot vishaken, water en iets te eten. Niet dat we van plan zijn het te gaan gebruiken maar meer voor de zekerheid. Het is zoals Maarten zei toen hij ons zijn reddingsvlot gaf: “ Je mag het lenen maar niet gebruiken.”
Het was weer heerlijk om de vele leuke reacties te lezen en dan is internet aan boord zṓṓṓ handig. Maar dat is afgelopen als we op zee zijn. We kunnen dan wel proberen verhalen op het weblog te zetten via de korte golf. Vrijdagmorgen 26 november gooien we los. Wij zetten koers naar Tobago en hopen uiterlijk 3 weken onderweg te zijn.
Ik wens iedereen een gezellige sinterklaas en Marjolein, ik hou dus een potje mosterd van je tegoed. Jazzdames veel plezier met het spel.
Liefs,
Marleen en Frits

Relaxed

Onderweg van Sal naar Sao Vicente is er tijd om te relaxen met een boek onder de zonnetent. Daar is het goed vertoeven uit de brandende zon.

In de baai bij de hoofdstad van Sao Vicente.

's Nachts aangekomen bij Mindelo. Bij daglicht altijd een verrassing hoe het er uit ziet. Prachtig.

Madame op de markt

Wat eten we vanavond bij de vis?

Straatbeeld

Naast de overdekte markt voor fruit, groenten en vis, zitten in vele kleine straatjes ook meestal vrouwen hun handeltje te verkopen op de grond. Het is er drukker dan op de echte markt en het gaat de hele dag door. "Madame, koop bananen. Madame koop papaya, koop ze nu."

Twee eilanden

Vanaf Santo Antao kijk je naar Sao Vicente waar Salon ligt.

Bergen van Santo Antao

Mooi landschap en mooie mensen.

Krater op Santo Antao

Een prachtige krater om uren in te wandelen voor de liefhebbers

Suikerriet

Ik zag voor het eerst suikerriet glinsterend bloeien in de zon.

Verhaal 13 Weer terug

We zijn ontzettend opgelucht en blij dat de medische klachten van Frits meevielen. In snel tempo heeft Frits allerlei onderzoeken gehad met als resultaat dat er niergruis en een niersteentje ontdekt is. Verder was alles goed. Met medicijnen moet de boosdoener afgevoerd worden. We kregen groen licht van de artsen om te vertrekken en we namen het eerste vliegtuig weer terug. Twee weken thuis hadden we veel bezoek, reacties, telefoontjes van bezorgde vrienden. Dat deed ons erg goed. En natuurlijk was het geweldig om de kinderen over de vloer te hebben. Dank jullie voor de bezorgdheid en het medeleven.
Na een lange vlucht met twee tussenstops kwamen we zaterdagmiddag 13 november aan op het eiland Sal waar we de boot hadden achtergelaten onder toezicht van Paulo . Hij heeft zijn job uitstekend volbracht. Alles was dik in orde. Ook hier een warm onthaal en het gevoel van thuiskomen.
Omdat Frits de dag dat we vertrokken zomaar uit het niets een ontstoken dikke teen had ( je verzint het niet) moesten we de eerste dagen kalm aan doen.
De Duitse vrienden Boris en Mine mailden dat ze donderdag 18 november willen vertrekken naar Het Carieb. Ze nodigden ons voor woensdagavond uit voor het eten. Ontzettend leuk natuurlijk, maar ze lagen 120 Mijl verderop naar het westen bij de hoofdstad Mindelo van het eiland Sao Vicente. We vertrokken dinsdagmorgen nadat we gisteravond van iedereen hartverwarmend afscheid hadden genomen.

Afscheid nemen van Sal,
Ik weet dat het komen zal.
Afscheid nemen van mensen, geuren en kleuren.
Ik weet dat het gaat gebeuren.
Waarom zit er dan een knoop in mijn maag?
Waarom voel ik me dan een beetje leeg vandaag?
Afscheid vervult me met spijt,
Het betekent het einde van een gezellige tijd.
Maar de bekoring van het nieuwe lonkt alweer,
En ik voel de veranderende sfeer.
Het nieuwe.
Het betekent opnieuw ontmoeten,
Nieuwe mensen groeten.
Totdat weer het afscheid volgt.

We kwamen ’s nachts sfeervol aan bij de ankerbaai van Mindelo na een leuke zeiltocht. Wel even wennen en inslingeren na een maand droog staan. De kinderen Rita en Elli waren zo blij ons weer te zien dat ze de hele dag bij ons bleven en geen minuut verloren lieten gaan.
Vanmorgen zijn ze aan de grote overtocht begonnen naar Martinique. Ze willen naar Cuba. Als we hen al nog weer tegenkomen dan zal dat pas op de Azoren zijn.
Mindelo is luxe vergeleken bij het dorp Palmeira op Sal. Op de overdekte markt is volop fruit en groente te krijgen. Er zijn slagers, bakkers, supermarktjes, vismarkt en ook hier vele Chinese winkels met 1001 dingen te koop.
In het handboek van 2004 wordt gewaarschuwd voor bootboys die langskomen en voor geld op je boot of bijboot willen passen. Daar is niets meer van te merken nu er een jachthaven is.
Ankerende jachten kunnen tegen een vergoeding de bijboot onder toezicht achterlaten in de jachthaven. We liggen in een mooie weidse baai omgeven door bergen met scherpe kantelen en met uitzicht op de stad. Elke dag vertrekken jachten naar het Carieb en komen nieuwe jachten binnen. Wij blijven voorlopig nog even.

Liefs, Marleen en Frits.

tonijn

De dagelijkse tonijnvangst wordt afgevoerd.

In het dal de hoofdstad Espargos.

Af en toe een beetje groen.

Landschap

Zoutwinning

Zoutvelden bij Salinas

Fata Morgana

In de verte lijkt het alsof er water is. Visueel bedrog.

Souvenirs

Verkopers installeren zich op de grond bij de toeristische trekpleisters.

Om in de sfeer te blijven.

Palmeira op het eiland Sal.

De baai waar we voor anker liggen. In het midden van de foto, de achterste catamaran, onder toezicht van twee Kaapverdiaanse jongens.

Straatbeeld

jongetje voor zijn huis.

Een van de armere straatjes. Alles kan er door elkaar.

Haren vlechten

De meisjes lopen rond met hele mooie gevlochten haren vol kralen. Een hele klus.

Spelen kent geen grenzen

Rita en Elli spelen met het jongetje een typisch Kaapverdiaans telspel met steentjes.
Soms zie je buiten op straat ook volwassen mannen uren lang dit spel spelen.

Ook een bron van inkomsten.

Souvenirs voor de toeristen.

Visnetten repareren.

Een belangrijke dagelijkse klus aangezien veel mensen leven van de visvangst.
We zagen regelmatig hele grote tonijnen, haaien en maanvissen binnenbrengen.

Zoek maar uit.

Vaak liggen de schoenen en de kleren die te koop zijn op een kleedje op de grond of in een mand. In het hoofddorp was echter ook een gigantisch grote luxe schoenenwinkel met glazen puien midden tussen dit soort winkeltjes.

Naar school

Omdat er te veel kinderen zijn voor het kleine schoolgebouwtje gaan kinderen in dagdelen naar school.

Watertransport.

Jong en oud moet dagelijks water halen en naar huis brengen in de kruiwagen of op het hoofd. Ik heb alleen meisjes en vrouwen iets op het hoofd zien dragen ( water, bananen, vis...)

Eindelijk een aquarelletje

Het eerste is een plaatje van de Canarische eilanden. De andere twee zijn zandschilderijtjes van Patrick omgezet in aquarel.

Ter Apelkanaal

Dag allemaal,

Woensdagavond 27 okt. om 11 uur werden we in een minibusje naar het vliegveld gereden na een ontroerend afscheid van zeilers en plaatselijke mensen die ons uitzwaaiden. Met de geleende koffertjes van Rita en Elli ( Duitse zusjes) vlogen we om 2u de lucht in. De vliegreis duurde slechts 6 uurtjes: beetje slapen, lekker ontbijt en toen kwam Schiphol al in zicht.Daar stond een medische taxi voor ons klaar die ons naar Ter Apelkanaal bracht.
Het was raar maar ook weer heel snel gewoon. Dankzij Ilse,die allemaal lekkere dingen in huis gehaald had, kon ik de taxichauffeur een kop koffie aanbieden en had ik voor het directe bezoek een hapje en een drankje. Leuk om iedereen weer terug te zien terwijl je dat eigenlijk niet wilt.
Vrijdagmorgen had Frits al een afspraak met onze huisarts. Hij en zijn dochter hebben stad en land afgebeld om Frits nog diezelfde dag in een ziekenhuis te krijgen. Dat is hen gelukt in Delfzijl waar de eerste onderzoeken gestart zijn. Volgende week gaan de onderzoeken verder.Dan is het wachten op de conclusies en wat er moet gebeuren.We willen natuurlijk zo snel mogelijk terug.
Leuke bijkomstigheid: heb ik toch nog het optreden van de jazzdames in Geert Teis kunnen zien. Ik heb er van genoten.
Op dit ogenblik gaat het goed met Frits en zijn de buikklachten over. Maar dat is al een paar keer eerder gebeurd en toch komt het steeds weer. We wachten af. Het is raar om thuis te zijn en niet te hoeven werken. Het is raar om grijze luchten en herfstkleuren te zien. Hier zijn we nog niet op ingesteld.

Liefs,
Dankjewel voor lieve zorgen, reacties, kaartjes...
Frits en Marleen