Verhaal 3 Maart 2022 Weer terug in Zuid Afrika

 

Maart begint met onze laatste dag in Tanzania. Lonneke heeft geregeld dat we met een kennis een bezoek mogen brengen aan de Yachtclub van Dar es Salaam. Vele expats zijn er lid van maar je moet over een dikke portemonnee beschikken om lid te kunnen zijn. Bij veel expats wordt het lidmaatschap door de werkgever betaald. De rondleiding was leuk, langs een werfje waar boten gestald zijn, waar aan boten gewerkt wordt, langs de kleine catjes, de stapels kano’s en sups, langs het restaurant waar kinderen en mobieltjes geen toegang hebben. Er is wel een speeltuin en zwembad voor kinderen en het strand is vlakbij. ’s Avonds voor vertrek nemen we afscheid van Merijn en Julius die we nu een tijd niet meer zullen zien. Ze beseffen het nu zelf ook heel goed en we zullen elkaar erg missen

Nog een laatste terrasje genietend van Lonneke en  zee. ( Doet me denken aan de tekst op het geboortekaartje dat ik voor Lonneke had geknutseld in 1984: “Lonneke, een kind van de zon, een kind van de zee.” )

Die nacht om 01u00  worden we opgehaald door een taxi die ons naar het vliegveld brengt na wat onderhandelingen tussen de chauffeur die ons zou brengen maar waarvan de auto kapot is, en de nieuwe chauffeur die opgetrommeld is. We vliegen door de stad die verlaten is  waardoor door rood rijden geen issue is. Op het vliegveld is het zeer rustig en we gaan vlot door de controle heen, behalve dan dat ik bijna een girafje, gemaakt van metaal, moet inleveren. Het beestje komt niet door de keuring. Ik zou het als wapen kunnen inzetten. Ik wist niet dat ik er zo strijdlustig uitzie. Ik mag wel weer helemaal terug naar het begin en de handbagage mét girafje inchecken. Een heel gedoe maar ik maak aanstalten om dat inderdaad te gaan doen. Dit girafje had ik afgelopen zomer al gezien maar niet gekocht. Nu hoort hij bij mij. De douanebeambte is een jonge vent en hij strijkt over zijn hart: “inpakken en doorlopen”. Alle papieren van de coronatesten zijn in orde. Het heeft weer veel geld gekost.

We vliegen in ongeveer drie uur naar Addis Abeba met Ethiopian Airlines. Nu komen we er bij daglicht aan en het is lekker weer. We hebben slechts veertig minuten de tijd om de aansluiting naar Kaapstad te halen. Bij het inchecken in Dar es Salaam was ons een goede overstap gegarandeerd. Bij het verlaten van het vliegtuig worden we onder aan de trap opgevangen door een kordate dame. Alle mensen naar Kaapstad en nog twee andere bestemmingen moeten apart staan. Met een bus wordt een groepje van een zestal mensen naar de verschillende vliegtuigen gebracht. De dame controleert onze instapkaarten buiten bij de achterste roltrap van het vliegtuig. Wij mogen via de achterdeur naar binnen en hoeven dus niet meer door de slurf. Maar de achterdeur zit al op slot. De dame bonst net zo lang op de deur tot een stewardess verbaasd de deur opendoet. Vanaf de andere kant komen nog mensen binnen die de normale weg genomen hebben. Het vliegtuig van Ethiopian Airlines zit niet vol en er is meer beenruimte dan in een KLM toestel. We vliegen grotendeels ’s nachts. Wel een vreemde gewoonte om midden in de nacht een warme maaltijd geserveerd te krijgen.

Alles loopt gesmeerd en Sander en Josephine verwelkomen ons. Zo leuk hoe ze reageert op het weerzien. Wel een overgang van het klammig warme Dar es Salaam naar het beduidend frissere Fish Hoek. Sander en Josephine zijn nog steeds niet fit. De dag nadat wij naar Tanzania vertrokken kregen ze hele zware buikgriep en een bronchitis als toetje. Kristin kreeg er en staartje van mee en werd bovendien aan de amandelen geopereerd. Ook zij was dus een tijdje uit de running. We verlaten Julius met koorts en oorontsteking en zijn nodig bij Sander. Even lijkt Josephine hersteld te zijn maar krijgt een paar dagen later weer hoge koorts. Ze kan niet mee naar een ontmoeting met de ouders en zus (met man en kindje) van Sander zijn tafeltennisvriendje van toen ze tieners waren. We hebben elkaar twintig jaar niet gezien. We hebben vroeger zo vaak samen in sporthallen doorgebracht om de jongens support te geven bij hun wedstrijden dat op deze prachtige picknickplek na zoveel tijd het ophalen van herinneringen vanzelf gaat. We sluiten dit genoeglijke samenzijn net af als grijze mistwolken over de bergen afzakken en de temperatuur doen kelderen.

Spotty ,het hondje, moet naar de kapper in Simonstown. Een goede reden om met Sander en Josephine mee te gaan. Het is een gezellig stadje met veel kleine restaurantjes, klassieke koloniale panden, een jachthaven, marktjes met hebbedingetjes…

6 maart is de dag dat Frits en ik zijn gaan samenwonen In Stadskanaal op een flat, nu 42 jaar geleden. We vieren het met een lunch op een mooie locatie. De verjaardag van mijn vader op 9 maart wordt herdacht met een taartje.

De klussenlijst is nog niet afgewerkt, we gaan gestaag door. Frits ruimt de stenen in de voortuin op, maakt de tuindeur waterpas, ( Frits: “Ik heb een waterpas nodig.” ; Josephine vertaalt: “Opa heeft een waterpas nodig.”) , repareert een lekkende WC, maakt alle goten rondom het huis bladvrij en schoon en klimt er voor op het dak, maakt een lek in het dak dicht, verft de tuindeur, legt een nieuwe internetkabel aan via de zolder zodat Sander een betere verbinding heeft in zijn werkkamer, repareert een loszittende gordijnstang in de kamer, verstevigt het scheefgezakte schuurtje voor de grasmaaier met nieuwe balken en maakt de deur anders scharnierend, maakt een hek tussen het terras en het zwembad voor de veiligheid van Josephine. Ik verf alle balken van het hele hek twee keer wit en samen maken we het gaas er langs. Door het gaas kunnen we de tuin en het zwembad blijven zien. Het hek heeft aan beide kanten een deurtje met een slot waar Josephine niet bij kan. Ik geef buitenom het huis alle kozijnen een nieuwe laag  witte verf ter bescherming van het hout. 

Tot nu toe hebben we meestal zonnig en warm weer met mooie zonsondergangen maar af en toe klettert de regen en hangen er grijze wolken en zeedampen over de bergen.

Sander heeft het heel druk voor zijn werk maar kan toch een vrije dag plakken aan een lang weekend. Josephine is gelukkig weer opgeknapt en vrolijk als altijd gaat ze mee. Kristin blijft thuis om bezig te kunnen met een studie psychologie die ze net begonnen is. We huren een comfortabel huis op de door Vlamingen gerunde wijngaard annex boerderij “Mooi Bly” in de buurt van Paarl, bij Stellenbosch het binnenland in. We kijken uit op de prachtige bergketens van Paarl. In tegenstelling tot het frisse zeewindgevoelige Fish Hoek is het hier hoogzomers heet met temperaturen tot 37 graden. Wel een droge warmte met warme zwoele wind die  ’s nachts tot stormachtig kan opsteken. Bij elk huis hoort een braai (barbecue) en de mannen doen de eerste avond hun best met heerlijke “boerenwors”, aardappels en maïskolven in het vuur. Die avond is het volle maan en dus… ga ik tegen 22u het zwembad in. De volle maan piept dan net boven de bomen uit en verlicht het water. Als ik met een handdoek om voorzichtig over het grindpad langs een ander huis naar ons huis knars, voel ik me wel een beetje een dief in de nacht. Ik ben “Mooi Blij” dat ik niet door één of meer van de vijf grote honden achterna gezeten word. 

’s Morgens is de wind uitgeraasd en kunnen we op het terras ontbijten. Dag 1 maken we een tocht met de auto door de bergen van Du Toit . Het is er prachtig met mooie vergezichten over de vallei tegen hoge gegroefde bergen van grijs en geel gesteente en vaak ruige gekartelde randen op de toppen. Het is te warm om te lopen en we besluiten te gaan lunchen in de Du Toit vallei, een locatie aan de voet van de bergen waar we twee jaar geleden een keer ontbeten hebben en zeker weten dat het er goed toeven is. Op het grote grasveld onder het terras spelen twee gitaristen in een muziekkoepel voor de mensen die op deze mooie zondag onder de bomen zitten te picknicken. Na de overheerlijke lunch gaan we er idyllisch bijzitten terwijl Josephine zich rennend over het grasveld vermaakt. Op de terugweg worden we getrakteerd op een paar kunstige wolken De middagen brengen we steeds door bij het zwembad op “Mooi Bly.” 

Dag 2 gaan we wat vroeger op pad maar even zo goed is het heet als we bij de enorme rotsen aankomen waar we willen hiken in het Paarl Nature Reserve. Josephine past nog in de stoel op Sanders rug zodat zij niet hoeft te lopen. Paarl Rock is niet zo moeilijk te beklimmen over de grote keien als gladgeschoren reuzenhoofden. Op het hoogste punt genieten we van het uitzicht ver de vallei in.

De weg naar Bretagne Rock is makkelijk maar heet. We klimmen een stuk over de rotsen. Frits en ik volgen een houten wandelpad een stuk naar beneden terwijl Sander met Josephine een steile rots oploopt en afdaalt. Hij heeft duidelijk zijn energie weer terug. Het plan om helemaal bovenop de rock te lopen laten we varen. Een beter idee is om een lunchlocatie te zoeken op een mooi terras in de schaduw aan een vijver vol grote karpers, een soort meerkoetjes, witte en zwarte zwanen. Om de vijver staan grote treurwilgen en even denken we terug te zijn in Stadskanaal of Nieuwegein. De keuken van Zuid Afrika is heerlijk, de bediening attent en vriendelijk.

Dag 3 worden we vroeg gewekt door de dikke haan naast onze slaapkamer. Ik ga vroeg zwemmen en de mannen maken ontbijt klaar. Omdat de knop van de broodrooster niet beneden blijft hangen bakt Frits broodjes in de pan die met twee tegelijk de lucht invliegen als pannenkoeken die omgedraaid moeten worden. Sander bedenkt een ingenieus systeem met een pot pasta op de knop van de kapotte broodrooster om die laag te houden en een zware fles water om de pot pasta weer tegen te houden: je kunt ze er best bij hebben, die mannen. En wat hebben ze een lol.

We moeten inpakken en rijden dan naar Jonkershoek. Op het programma geen bergwandeling vandaag maar een mooie parkachtige tuin “Old Nectar” , rustiek aangelegd met paadjes langs bloemenperken, rozentuin en andere bloemen. Jammer dat het meeste uitgebloeid is en er niet veel te beleven is. Relaxed word je er wel van op een bankje bij een vijver vol waterleliebloemen met uitzicht op het hoge gebergte van Jonkershoek. Sander weet een lunchplek “om de hoek” : alweer een te gekke locatie aan een hele grote vijver tegen de bergwand aan met terrassen aan het water. Bij het eten nemen we witte wijn van de eigen wijngaard ( elke locatie heeft zijn eigen wijn) die gekoeld met ijsblokjes hemels smaakt. Zelfs ik drink twee glazen zonder hoofdpijn als gevolg. Dan moet het echt een topwijn zijn. Ik krijg de smaak te pakken. 

Eén van de laatste dagen wandelen Frits en ik bij de visserijhaven en kijken uit over zee, volgen de grote kelpbladeren die op de deining mee wiegen en mijmeren over een mooi  voorjaar en mooie zeiltochten. Het begint nu toch een beetje te kriebelen om weer naar de boot te gaan. 

De zeeleeuw mijmert met ons mee.

Bij Sander achter het huis is een prachtig duinengebied met wit zand. Het waait hard maar we trotseren wind en opwaaiend zand om op de hoogste duin te genieten van het uitzicht: aan beide kanten zien we de zee: westelijk de Zuidelijk Atlantische Oceaan en oostelijk Falsbay waar Fish Hoek ligt. Vroegere ontdekkingsreizigers liepen in deze baai in de val omdat ze dachten hier de Kaap te ronden. Vandaar de naam “Valse Baai.”

 De braai gaat aan en we kunnen heerlijk buiten eten op de één na laatste avond.

De laatste dag lunchen we met de ouders van Kristin als afscheid bij het strand van St. James.

’s Avonds brengt Sander ons naar het vliegveld in Kaapstad waar we rond 01u00 vertrekken naar Schiphol. Een lange vlucht vanwege twee onopgevoede huilende kinderen vóór ons gecombineerd met een knallende migraine. Blij om op kousenvoeten in het lenteachtige Amsterdam te landen. We kunnen in T-shirt op een terras zitten. In het Ibishotel slapen we een paar uur en vertrekken om 05u00 van Schiphol naar Portugal. Bij KLM hoefden we geen mondkapje meer op, bij Transavia weer wel. Dan maar zo, tegen de hoofdpijn.

Al stuiterend en schommelend vanwege de keiharde wind landen we drie uur later in Faro. Het is guur en koud. Voordat de échte storm met bijna omwaaiende palmbomen losbarst staan alle koffers aan boord en kan het uitpakken beginnen. We zetten die dag geen stap meer buiten de deur. Het weer hier is al de hele winter wisselvallig met veel wind en regen. In Zuid Spanje zaten de jachten en de huizen onder een dikke laag stof en Saharazand vanwege een aantal keren een Saharastorm. Op Salon valt het heel erg mee na twee maanden niet poetsen. Frits sopt buiten en ik binnen. Na een paar uurtjes doorpakken blinkt Salon in de zon.

Laat het hier nu ook maar snel voorjaar worden zodat we nieuwe plannen kunnen smeden.

P.S. Mijn oog is grotendeels hersteld. Ik laat het hier in Portimao nog controleren. Dank voor de vele bezorgde reacties.