Verhaal 10 Oktober ’21 “Van thuis naar thuis.”

 

Het is na 5 weken Tanzania ook weer fijn om in Nederland te zijn. Om vrienden en familie te ontmoeten, mijn verjaardag en die van vrienden met vrienden te vieren, om bij het mooie nazomerweer nog kleine uitstapjes te maken. Natuurlijk trekt de zee bij Delfzijl. Het is een uitzonderlijk warme dag. Al is het water bij de Eems bruin, de blauwe lucht maakt veel goed. Zee moet je opsnuiven. Het wier, het wad, het strandje, de bootjes op het water, het mooie licht … het doet me eerder huppelen dan lopen. En Frits huppelt mee.

Orvelte is een grappig dorpje om eens geweest te zijn vanwege de oude boerderijen en de kleine authentieke bakkerswinkel en andere snuisterijenzaakjes.

Met Gerda heb ik de kans om nog twee keer te schilderen bij De Pauw. Niet alleen het creatief bezig zijn met verf, het kleuren mengen, kwast en paletmes hun werk laten doen voelt lekker als vanouds na meer dan twee jaar onproductief geweest te zijn, ook het weerzien met oude bekenden van de groep is erg gezellig. Ik heb me laten inspireren door de schilderijen van de Masaai, hoe kan het ook anders, vanwege hun felle kleuren, leuke techniek en vlotte stijl. Deze keer niet op doek gewerkt maar op MDF plankjes uit de voorraad van Gerda.

In Tanzania gaat het leven gewoon door ook zonder Bibi ( oma) en Baba ( opa).

Lonneke maakt bloembakken van pallets en vult ze samen met de kinderen met plantjes. Steve en    Sai-Toti  helpen met ophangen. De tuin gaat er steeds vrolijker uitzien.

In Zuid Afrika gaat het richting zomer, een goed teken.

In de derde week van oktober, op de eerste miezerige grijze herfstdag waarbij eikels en gele bladeren hun takjes loslaten, landen we op een zwoele avond bij nagenoeg volle maan in Faro waar een taxibusje wacht om ons naar Salon te brengen. Les is zo aardig ons op te pikken met zijn bijboot.

Buitenom is Salon één grote vieze bende van stof en as, overgebleven van de zomerbranden in de buurt. Binnen daarentegen is Salon schoon gebleven. Eerst maar eens goed slapen.

We mogen Salon aan de steiger leggen bij Vitor en met een waterbriefje van 10 euro per maand kunnen we net zoveel water gebruiken als we willen. Frits sopt de boot spik en span terwijl ik boodschappen ga doen om de voorraden aan te vullen.

Het is vertrouwd om weer in Alvor te zijn, lieve mensen weer te zien in een pittoreske omgeving en de ooievaarsouders weer verliefd te horen klepperen op hun nest. De jongen van dit voorjaar zijn al lang uitgevlogen.

Wat zijn vissersbootjes toch van een bijzondere schoonheid, of ze nu in Dar es Salaam, Alvor of Lauwersoog liggen.

We hebben ontzettend geluk met het zomerse weer. Ik kan nog elke dag 2 keer zwemmen en de spieren losmaken bij een watertemperatuur van zo’n 19 graden. Ik kan op het voordek opwarmen en  me koesteren op het warme dek in de zon zoals een hagedis doet op een warme steen.                       In Portimaõ gaan we naar de jachthaven om een winterplek vast te leggen. Eind oktober krijgen we de bevestiging dat er per 1 december een plek vrij komt.

Het is te zien vanuit de bus dat de zomer heet is geweest. De natuur is nog dor. Langs de lange palmboomlaan staan tientallen palmbomen keurig opgesteld in een rij. De bovenste palmbladeren staan fier en groen rechtop als een kroon maar de onderste hangen er droog en verdord bij als rokjes om de stam als waren het ballerina’s, klaar om het podium op te trippelen en “Het Zwanenmeer” van Tsjaikovski te dansen.

We hebben de boot een paar dagen droog laten vallen op de mooie zandbank bij de uitgang naar zee. Het blijft één van de wondermooiste plekken bij laag water. Dit voorjaar is de boot in de coppercoat gezet maar dat verhindert niet dat er een groen laagje op is gaan zitten van een paar millimeter. Het moet er wel af en dat betekent schrobben met speciale schuursponsjes op de knieën in het water, gelukkig bij prachtig weer. De bladen van de schroeven willen niet goed meer open en dichtklappen door hardnekkige kokkels die zich daar huiselijk hebben geïnstalleerd. Ze moeten het onderspit delven in de strijd tussen mens en kokkel. Rob en Ineke die ons geadviseerd hadden bij de keuze van de watermaker zijn terug van de Canarische Eilanden. Rob helpt mee met schrobben en we eten samen bij ons aan boord. Altijd gezellig en genoeg gespreksstof.

De avondluchten zijn meestal prachtig rood . De zon spuwt vuur maar als hij onder is daalt bij noordenwind de temperatuur in snel tempo en haalt de kachel het kille uit de boot.

De avond voor Halloween is er duidelijk ander weer op komst. Een frontpassage die een dag regen en wind kan brengen. De zon gaat geel maar sfeervol onder in een grijze band met gaten. De wind is naar zuid gedraaid en voelt nu warm aan. Het extra dekentje op bed kan er weer af. De temperatuur om 8u is gestegen van 13,5 graden naar 21 graden. De kachel hoeft niet aan. Halloween is wisselend zonnig en grijs, passend bij het feest van griezels. Ook in Tanzania vieren ze het: Merijn is verkleed als skelet en Julius is een eenhoorn, zijn lievelingsdier. ( eerder lief dan eng.)

We wachten het dipje in het weerbeeld af bij Alvor en willen begin november nog een stukje zeilen. Eventjes zijn we een paar uurtjes de zee op gegaan om drinkwater te maken met de watermaker. Er stond veel deining vanuit het zuidoosten. Buiten in de zon en wind boeide dat niet,  maar binnen bij de watermaker werd ik toch misselijk, de eerste keer weer op het water gecombineerd met migraine. Te lang stil gelegen; de volgende keer zal vast beter gaan !

 

Verhaal 9 September ’21 deel 3: Sander en Dar es Salaam.

 Bij thuiskomst van Zanzibar zitten Sander, Stijn en Lonneke al op ons te wachten om heerlijk te eten samen. De kinderen zijn dansend en springend naar bed gegaan en Ome Sander moet voorlezen. Niet alleen voor ons vieren heel bijzonder om Sander na zo’n lange tijd weer te zien, ook voor de kinderen is dit een feestje.

We genieten samen van het thuis zijn , van wandelen langs de rotskust, van een uitstap in Dar es Salaam onder begeleiding van twee gidsen naar de super drukke vismarkt, fruit- en groentemarkt  ( Kariakoo) en een botanische tuin. Zonder gidsen was het voor ons blanken nauwelijks te doen geweest de weg te vinden in de mierenhoop van mensen en spullen op de markt. We werden niet lastig gevallen, maar de gids overlegde steeds of we een foto mochten maken. Vele mensen willen dat niet, maar met een gids erbij lukt het meestal wel.

Wandelen langs de rotsen van Sea Cliff. en heerlijk eten bij ondergaande zon.

Struinen over de Vismarkt.

Het heeft net flink geregend. Diepe plassen met visafval worden met aftrekkers weggeveegd. Eén keer over mijn rechtervoet die vervolgens onder de schubben zit. Daar hebben Lonneke en Sander nog lang krom van gelegen!

De vissersboten schuiven het strand op en de vele wachtende mensen haasten zich om daar vis te kopen. Bij de boot is de vis het goedkoopst. Als hij op de markt ligt wordt hij duurder. Er is geen ijs om de vis te koelen tenzij hij op transport gaat. Er zijn heel veel soorten vis, van hele kleine visjes, tot blauwe met oranje stippen, tot zeesterren, tot grote roggen en tonijnen. De vis wordt in plastic emmers gedaan of op een betonplaat uitgestald. 

 Het zijn meestal de vrouwen die vis komen kopen en onderhandelen met de vissers. De vissers staan aan de ene kant van een betonnen tafel, de vrouwen aan de andere kant. Ze schreeuwen welke vis ze willen en hoeveel en noemen hun prijs. De vissers schreeuwen terug en onderhandelen met de vrouwen. Als ze het eens worden gooit de visser de vis over de tafel naar de vrouw en de vrouw gooit een zakje met geld naar de visser. Deal gesloten. De vis gaat vaak in een emmer op het hoofd mee naar huis.  

We kijken onze ogen uit hoe het er aan toe gaat, hoeveel mensen rondlopen en hoeveel vis hier gevangen wordt in relatief kleine open boten. Naast de vismarkt is een gedeelte waar koks en kokkinnen de vis bereiden voor de vissers. Nog een deurtje verder kunnen andere mensen een visje eten. Ze worden vooral op houtskoolvuur klaargemaakt, soms in olie gebakken.

Ogen op steeltjes bij de markt Kariakoo, bijna een dorp op zich met nauwe straatjes en gangetjes overladen met mensen, auto’s, brommers, fruit, groenten, bonen, kruiden, kleurige pasta, gekleurde baobabvruchten in blokjes ( hebben we maar niet geproefd met al die vliegen), pittige sauzen, kokosolieproducten, manden… Als ik de gids niet had moeten volgen was ik er langer blijven hangen. 

Geen doorkomen meer aan!

doperwten doppen in een razendsnel tempo.

Gekleurde stukjes Baobab

De Botanical Garden

Stelde niet veel voor in vergelijking met de Botanical Gardens in het Caribisch Gebied. Armoe troef. Niks onderhouden, raampjes stuk, in de Groene Kas waar de gids erg trots op was groeide slechts onkruid. Wel waren er verscheidene boomsoorten waaronder de Magnolia, de Elephantsear palm, de Teakboom, bomen met dikke luchtwortels die naar beneden groeien en verankeren in de grond en een kaarsrechte Mahonieboom.

olifantsoorpalm

geweldige groene kas

boom met luchtwortels

roze magnolia

teakboom

Op straat is elke seconde de moeite waard. Je zou willen dat niets je ontgaat maar dat is onmogelijk aangezien aan beide kanten van de weg zoveel gebeurt.

Enkele typerende plaatjes:

eieren achterop de fiets

Arm of rijk of middenklasse, gelovig of niet, alles leeft zo te zien zonder problemen naast elkaar.

Bij de veerboot naar Zanzibar staan drie blikvangers van gebouwen. De twee hoogste zijn bankgebouwen en worden de Twintowers van Dar es Salaam genoemd.

Het laatste uitje voor Sander en Lonneke met gezin is een overtochtje naar Bongoyo eiland voor de kust. Er is niets dan wit zand, super blauw water en wat rieten parasolletjes bij een eettentje. Ik kan niet mee omdat ik een parasiet heb opgelopen waarschijnlijk via water of voedsel en ben daar 2 dagen nogal ziek van. Frits blijft solidair bij mij. Lonneke heeft me, kordaat als altijd, naar de Nederlandse arts in het ziekenhuisje gebracht voor onderzoek. Binnen een half uur was de oorzaak bekend via labonderzoek en kreeg ik een flinke portie pillen mee zodat terugvliegen naar Nederland twee dagen later zou moeten lukken. Ondanks dat het ook nog in mijn rug schoot zijn we goed thuisgekomen.

Ons laatste uitstapje in Dar es Salaam is een bezoek aan de schilderijenmarkt Tingatinga. Frits en ik zoeken een schilderij dat bij Lonneke op de logeerkamer mag hangen en natuurlijk gaan er ook een paar mee naar huis. Ze worden van het frame afgehaald en opgerold. Frits neemt de losse framelatjes mee in de koffer om thuis het frame opnieuw in elkaar te zetten.

Met de nachtvlucht van 27 op 28 september vliegen we naar Schiphol waar we om 8u landen, geen dag verloren! Met alle bagage willen we niet zeulen in de trein. Rond de middag zet de taxi ons af voor de deur. De deur valt in het slot, een prachtig hoofdstuk is afgesloten.