Verhaal 10 Oktober ’21 “Van thuis naar thuis.”

 

Het is na 5 weken Tanzania ook weer fijn om in Nederland te zijn. Om vrienden en familie te ontmoeten, mijn verjaardag en die van vrienden met vrienden te vieren, om bij het mooie nazomerweer nog kleine uitstapjes te maken. Natuurlijk trekt de zee bij Delfzijl. Het is een uitzonderlijk warme dag. Al is het water bij de Eems bruin, de blauwe lucht maakt veel goed. Zee moet je opsnuiven. Het wier, het wad, het strandje, de bootjes op het water, het mooie licht … het doet me eerder huppelen dan lopen. En Frits huppelt mee.

Orvelte is een grappig dorpje om eens geweest te zijn vanwege de oude boerderijen en de kleine authentieke bakkerswinkel en andere snuisterijenzaakjes.

Met Gerda heb ik de kans om nog twee keer te schilderen bij De Pauw. Niet alleen het creatief bezig zijn met verf, het kleuren mengen, kwast en paletmes hun werk laten doen voelt lekker als vanouds na meer dan twee jaar onproductief geweest te zijn, ook het weerzien met oude bekenden van de groep is erg gezellig. Ik heb me laten inspireren door de schilderijen van de Masaai, hoe kan het ook anders, vanwege hun felle kleuren, leuke techniek en vlotte stijl. Deze keer niet op doek gewerkt maar op MDF plankjes uit de voorraad van Gerda.

In Tanzania gaat het leven gewoon door ook zonder Bibi ( oma) en Baba ( opa).

Lonneke maakt bloembakken van pallets en vult ze samen met de kinderen met plantjes. Steve en    Sai-Toti  helpen met ophangen. De tuin gaat er steeds vrolijker uitzien.

In Zuid Afrika gaat het richting zomer, een goed teken.

In de derde week van oktober, op de eerste miezerige grijze herfstdag waarbij eikels en gele bladeren hun takjes loslaten, landen we op een zwoele avond bij nagenoeg volle maan in Faro waar een taxibusje wacht om ons naar Salon te brengen. Les is zo aardig ons op te pikken met zijn bijboot.

Buitenom is Salon één grote vieze bende van stof en as, overgebleven van de zomerbranden in de buurt. Binnen daarentegen is Salon schoon gebleven. Eerst maar eens goed slapen.

We mogen Salon aan de steiger leggen bij Vitor en met een waterbriefje van 10 euro per maand kunnen we net zoveel water gebruiken als we willen. Frits sopt de boot spik en span terwijl ik boodschappen ga doen om de voorraden aan te vullen.

Het is vertrouwd om weer in Alvor te zijn, lieve mensen weer te zien in een pittoreske omgeving en de ooievaarsouders weer verliefd te horen klepperen op hun nest. De jongen van dit voorjaar zijn al lang uitgevlogen.

Wat zijn vissersbootjes toch van een bijzondere schoonheid, of ze nu in Dar es Salaam, Alvor of Lauwersoog liggen.

We hebben ontzettend geluk met het zomerse weer. Ik kan nog elke dag 2 keer zwemmen en de spieren losmaken bij een watertemperatuur van zo’n 19 graden. Ik kan op het voordek opwarmen en  me koesteren op het warme dek in de zon zoals een hagedis doet op een warme steen.                       In Portimaõ gaan we naar de jachthaven om een winterplek vast te leggen. Eind oktober krijgen we de bevestiging dat er per 1 december een plek vrij komt.

Het is te zien vanuit de bus dat de zomer heet is geweest. De natuur is nog dor. Langs de lange palmboomlaan staan tientallen palmbomen keurig opgesteld in een rij. De bovenste palmbladeren staan fier en groen rechtop als een kroon maar de onderste hangen er droog en verdord bij als rokjes om de stam als waren het ballerina’s, klaar om het podium op te trippelen en “Het Zwanenmeer” van Tsjaikovski te dansen.

We hebben de boot een paar dagen droog laten vallen op de mooie zandbank bij de uitgang naar zee. Het blijft één van de wondermooiste plekken bij laag water. Dit voorjaar is de boot in de coppercoat gezet maar dat verhindert niet dat er een groen laagje op is gaan zitten van een paar millimeter. Het moet er wel af en dat betekent schrobben met speciale schuursponsjes op de knieën in het water, gelukkig bij prachtig weer. De bladen van de schroeven willen niet goed meer open en dichtklappen door hardnekkige kokkels die zich daar huiselijk hebben geïnstalleerd. Ze moeten het onderspit delven in de strijd tussen mens en kokkel. Rob en Ineke die ons geadviseerd hadden bij de keuze van de watermaker zijn terug van de Canarische Eilanden. Rob helpt mee met schrobben en we eten samen bij ons aan boord. Altijd gezellig en genoeg gespreksstof.

De avondluchten zijn meestal prachtig rood . De zon spuwt vuur maar als hij onder is daalt bij noordenwind de temperatuur in snel tempo en haalt de kachel het kille uit de boot.

De avond voor Halloween is er duidelijk ander weer op komst. Een frontpassage die een dag regen en wind kan brengen. De zon gaat geel maar sfeervol onder in een grijze band met gaten. De wind is naar zuid gedraaid en voelt nu warm aan. Het extra dekentje op bed kan er weer af. De temperatuur om 8u is gestegen van 13,5 graden naar 21 graden. De kachel hoeft niet aan. Halloween is wisselend zonnig en grijs, passend bij het feest van griezels. Ook in Tanzania vieren ze het: Merijn is verkleed als skelet en Julius is een eenhoorn, zijn lievelingsdier. ( eerder lief dan eng.)

We wachten het dipje in het weerbeeld af bij Alvor en willen begin november nog een stukje zeilen. Eventjes zijn we een paar uurtjes de zee op gegaan om drinkwater te maken met de watermaker. Er stond veel deining vanuit het zuidoosten. Buiten in de zon en wind boeide dat niet,  maar binnen bij de watermaker werd ik toch misselijk, de eerste keer weer op het water gecombineerd met migraine. Te lang stil gelegen; de volgende keer zal vast beter gaan !