Verhaal 46 Tijdelijk Vaarwel.

Belle Ile doet zijn naam eer aan en is werkelijk très belle, vooral de rotsige kustlijn. We huurden fietsen en genoten van het weer, het landschap, de kleurige pastelhuizen in de stadjes.
We lieten de boot droog vallen in de kreek voor het stadje Sauzon. De bodem is van hard zand en bezaaid met oesterschelpen. Frits maakte het onderwaterschip vrij van aangroei. Alleen op de waterlijn hingen groene zeewierbaarden, maar verder was het onderwaterschip vrijwel schoon. Dat is wel eens anders geweest. Wat hebben we zwemmend geboend elke week in het Caribisch gebied. Zou de aangroei er afvallen als het water kouder wordt?
Afgelopen zondag zijn we naar de vaste wal gezeild met prachtig zomerweer, des te leuker omdat het voorlopig onze laatste zeiltocht was. We liggen weer in de haven bij Lorient. Dat is op zich grappig omdat we vanuit deze haven een jaar geleden met z’n tweeën vertrokken zijn.
Toen liepen we hier een paar dagen rond om in de stemming te komen, verwachtingsvol om wat komen zou en onwerkelijk vanwege het vooruitzicht van een jaar vrijheid.
Nu lopen we hier een paar dagen rond om af te bouwen, mijmerend over wat geweest is en verwachtingsvol naar nieuwe plannen en het weerzien.
We hebben tickets geregeld voor de TGV en komen vrijdagavond 1 juli aan in Amsterdam. We blijven dan bij de kinderen en helpen Lonneke en Stijn en passant verhuizen. Zondagmiddag moeten we dan toch echt zonder pardon de trein naar huis nemen.
Het zal misschien eerst wel een beetje vreemd aanvoelen om maandag 4 juli op school te zijn maar ik kijk er wel naar uit.
De reis is voor ons nog niet voorbij, nog niet helemaal. We hebben deze zomer nog het laatste stuk voor de boeg, van Lorient naar Ter Apelkanaal.
Ik blijf schrijven op de site om het verhaal helemaal rond te breien.

Vaarwel reis van onze dromen.
Dat het ooit nog eens zo ver mag komen
Dat wij , liggend in een hangmat onder de palmbomen,
Genieten van een Caribbiertje en wegdromen,
Terwijl onze zelfgevangen vis op een houtvuurtje ligt te stomen.
Dankjewel voor de koffer vol herinneringen,
De verzameling hebbedingen,
Dankjewel.

Wij hebben een jaar genoten van jullie interesse, reacties, mails, smsjes, van jullie muziek en van jullie namen op mijn keukenschort. Hierdoor bleven jullie een jaar lang op de achtergrond in onze gedachten. Het gaf ons een goed gevoel te weten dat zoveel mensen ons op de voet volgden en plezier beleefden aan onze belevenissen.
Dank aan jullie.

Liefs,
Marleen en Frits

Sauzon

Na 9 dagen op zee vanaf Horta bereiken we Belle Ile voor de Franse kust. We ankeren eerst bij de haveningang van Sauzon en varen later de kreek in om droog te vallen.

Rotskust

Belle Ile heeft een prachtige rotskust. Er is een wandelpad langs de kust helemaal rondom het eiland. We liepen er een klein stukje van.

Droog

Nog een sfeervol plaatje van drooggevallen bootjes bij Sauzon op Belle Ile.

Land in zicht !

Zondag 26 juni zie ik door het mooie rode verrekijkertje van Pork het vaste land van Frankrijk in zicht. Lorient komt in beeld.

Sauzon Belle Ile

Drooggevallen in de kreek voor het dorp Sauzon.
Handig om het onderwaterschip schoon te maken.

Verhaal 45 Land in zicht !

Het was een goede beslissing om door te gaan naar Frankrijk, alhoewel een paar dagen Spanje erg aanlokkelijk was. We profiteerden weer van een storing met zeer harde wind noordelijker in de Golf van Biskaje en in het Engels Kanaal . Het leverde ons ZW op, windkracht 4 tot 6. De piekerige dartele golven kwamen achter in en met het grootzeil op en twee uitgeboomde fokken surften we schuin overstekend in drie dagen naar het eiland Belle Ile voor de Franse kust.
Zeg je Spanje dan denk je aan blauwe lucht en een stralend zonnetje. Dat viel dan wat tegen:
veel grijs en zelfs regen. ( goed om het zout van de boot te spoelen volgens Frits. Ik denk daar iets anders over.) Voor het eerst zagen we vele dolfijnen voor de boegen spelen bij dit soort
" ruiger" weer. Normaal zagen we hen vlak onder het betrekkelijk kalme wateroppervlak gestroomlijnd en flitsend meezwemmen voor de boegen met af en toe een klein sprongetje voor de leukigheid. Nu ging het hen er meer om om hun fratsen en kunsten te laten zien. Net zo grillig als de golven buitelden ze urenlang kriskras in alle richtingen met hun koffiecrèmekleurige buiken hoog boven water uit en gaven een extra zwieper met hun staart bij de landing. Erg vermakelijk en uren kijkplezier. Waarschijnlijk werden er door de snelle voortgang van de boot door de golven lekkere dolfijnenhapjes naar het oppervlak gedreven. Frits vond laatst een klein inktvisje op het dek. Zes mooie grote stormvogels zweefden er zwierig boven en pikten een hapje mee.
De laatste nacht op zee was vredig en kalm na de drukte bij N.Spanje ( 19 schepen voeren in vier uur tijd vlak langs en soms moesten we uitwijken.) Een dubbel gevoel overviel me: van weemoed omdat het speciale van de nachten lekker buiten zitten in de kuip bij maanlicht bijna ten einde was, en een gevoel van opluchting omdat ononderbroken nachten in een warm bed zij aan zij weer in het verschiet lagen. Ik probeerde die laatste nacht alles tegelijk te doen: buiten genieten van thee en mueslireepje in het maanlicht met mooie muziek op de i-pod, binnen lezen, opletten op andere schepen in de buurt, zeilen in de gaten houden, zonsopgang met mooie lucht niet missen, een verhaal schrijven...
Ik heb de liedtekst van " Ik wil jouw man zijn." van Raymond van 't Groenewoud bewerkt en toegepast op ons.

Ik mag jouw vrouw zijn,
Jij mag mijn man zijn,
En we blijven bij elkaar tot we oud zijn en mooi grijs,
Ik houd je hand vast,
Jij houdt mijn hand vast,
Onze droom kwam steeds dichterbij.

Ik schrijf je naam in het zand,
Van dat mooie witte strand,
Maar de zee die spoelt het weg,
Ach wat is dat jammer zeg,
Ik houd je hand vast,
Jij houdt mijn hand vast,
Onze droom is nog lang niet voorbij.

Ik mag bij jou zijn,
Jij mag bij mij zijn,
Al mijn gedichten zijn voor jouw
Weet dat ik heel veel van je hou,
Ik houd je hand vast,
Jij houdt mijn hand vast,
Onze droom is nu bijna voorbij.

En dan, na een ochtend windstilte, 1364 zeemijlen, 9 dagen en 3 uur, spoelen we met de stroom mee langs de kust van Belle Ile. Het gaat toch nog even waaien en de zon laat zich zien zodat we in stijl de baai van Sauzon inzeilen. Het is hier prachtig en we voelen ons een beetje vreemd op vakantie nu we zo dicht bij huis zijn. Nog een week de tijd om rond te neuzen, op te ruimen, een haven te zoeken voor de komende weken, in te pakken en de TGV naar huis te regelen om de draad alvast weer even op te pakken. In de zomervakantie hoeven we dan nog slechts één etappe af te leggen om deze reis helemaal af te ronden.
Dank jullie wel voor de mailtjes en berichtjes. Dat doet goed.

Liefs,
Marleen en Frits.

Verhaal 44 De laatste grote oversteek.

Zaterdag 11 juni vierden we onze laatste dag op Horta met een uitstapje in de auto aangeboden door Dieter en Agnes. Helaas was het die dag grauw en regenachtig maar een heel gezellig theehuis met " homemade" amandel- en chocoladecake maakte alles goed.
's Avonds nog een dinertje in onze stamkroeg aangeboden aan de Bomi's en aan ons door een Frans stelletje. Zij hadden een behoorlijke schade opgelopen aan hun roer. Er moest veel werk verzet worden en nieuwe lagen glasmat en epoxy aangebracht worden om het sterk genoeg te maken. Frits, Boris en Mine hielpen bij deze klus en vandaar een etentje wat tevens ons afscheid was. De meeste andere jachten gaan pas in juli of augustus terug.
Zondagmorgen 12 juni voeren we de haven uit en merkten we dat het logwieltje niet draaide. Het log geeft aan hoe snel we varen en wat de afgelegde afstand is. Zonder log is het lastig varen. Het wieltje zit aan de binnenkant van de stuurboordromp onder de waterlijn. In het Caribisch gebied weigerde het wieltje vaak genoeg en dan sprong ik overboord om er een paar keer aan te draaien tot hij het deed. Geen straf in water van 27 graden. Er zat nu niets anders op dan overboord te gaan in water van amper 17 graden. Het voelde ijskoud en toch ook weer erg lekker en het water ook hier zóóó blauw.
We vertrokken met weinig wind en kozen de route tussen de eilanden Pico en Sa? Jorge door. Boven de eilanden hing veel bewolking waar de top van de berg Pico stralend doorheen priemde. Sao Jorge zag er mooi en ruig uit met diepe kloven aan de kust met hier en daar witte kleine dorpjes en liefelijke weilandjes met koetjes en schaapjes hogerop. In het donker voeren we het eiland Terceira voorbij. De lichten van de dorpen riepen leuke herinneringen op uit 2005 toen we er met de kinderen waren.
Tot nu toe, dag 7, hebben we de wind mee uit het ZW of uit het NW, is het overdag zonnig en 's nachts gedeeltelijk bewolkt bij volle maan. Het wordt niet meer helemaal donker en om 5 uur komt de zon al weer op. De windsterkte varieert elke dag van geen wind tot windkracht 7. Gelukkig komen de hoge golven dan achter in rollen en is het afgezien van oncomfortabel bewegen aan boord, goed te doen. Meer naar het noorden en in de hele Golf van Biskaje heerst windkracht 8. Dat is ons een beaufortje te veel en daarom hebben we Noord Spanje aangehouden. Bij verslechtende omstandigheden zouden we daar kunnen schuilen. Maar volgens de meerdaagse verwachtingen via de gribfiles wordt het na morgen in de hele Golf van Biskaje rustig weer ZW 4. Ideaal om naar N.Frankrijk te komen. We hebben de koers meer naar het NO verlegd en varen nu schuin over de scheepsroute bij N.Spanje. Zagen we al dagen hooguit 1 schip per dag, nu zitten we er midden tussen. Het AIS-systeem geeft perfect aan waar de andere schepen zitten, hoe ver weg ze nog zijn en hoe hard ze gaan. Er passeerde net eentje op een halve mijl voor ons langs. Nu de nachten koud zijn , zo'n 16 graden bij een koude wind, hebben we de wachtlooptijden ingekort. We wisselen nu om de drie tot vier uur. Arme Frits heeft afgelopen nachten ook mijn wachten moeten draaien omdat ik alweer met migraine uitgeschakeld was. Hij zette dan een wekkertje om het half uur om toch een beetje te kunnen rusten. Inmiddels gaat het weer goed met mij. Ook brandblaren zijn genezen en het nieuwe velletje steekt roze af tegen mijn bruine vingers. Frits zijn been is ook weer helemaal genezen en de oogontsteking en dikke keel een dag voordat we zouden vertrekken zijn ook verdwenen. Als de wind doet wat hij belooft te doen zijn we over drie dagen in Frankrijk. Dat komt wel heel dichtbij.

Liefs,
Marleen en Frits.

positie

Zondag 12 juni vertrekken we naar het vaste land. Onze dagelijkse positie is te volgen door onderstaande link aan te klikken of de link te kopieren in de adresbalk van je browser.

http://www.winlink.org/dotnet/maps/PositionReportsDetail.aspx?callsign=PE1OAZ

For our non-speaking friends select your language

Verhaal 43 Faial

Zondag 29 mei zijn we samen met de Duitse familie de haven van Flores uitgevaren. Na dagenlange harde koude wind werd het weer rustig en bezeild. We voeren een hele tijd vlak naast of achter elkaar en schoten leuke filmpjes en foto’s heen en weer. Zij hebben een catamaran van het type Outremer van 14 meter lang. Het was erg leuk om te merken dat onze boot hen een hele tijd voor kon blijven totdat de wind anders inkwam en zij harder gingen met een groter zeil. Toch kwamen we de volgende morgen nagenoeg samen in de haven van Horta aan. We werden verwelkomd door Dieter die ons vanuit zijn raam had zien aankomen. Horta voelt als thuiskomen. In 2005 hebben we hier een paar prettige weken doorgebracht, toevallig ook met Dieter en Agnes die toen nog een boot hadden en net terug kwamen van een reis rond de wereld die 9 jaar duurde. Diezelfde maandagmiddag zaten we in het ziekenhuis van Horta bij de spoeddienst en werden we snel en uitstekend geholpen. Frits had op Flores zijn scheenbeen opengehaald en had er een grote pleister opgeplakt. Omdat hij er verder geen last van had liet hij de pleister een aantal dagen zitten. Toen hij hem verwijderde zagen de huid en de wond er niet best uit omdat er geen zuurstof meer bij kon komen. Het been werd keurig verbonden met speciale ontsmettingspleisters. We kregen verband en gaasjes mee en Frits werd op een dieet van rust, penicillinepillen en andere pillen gezet. Nu , een week later is het genezen en zit er alleen nog een korst op. Ik heb de eerste dagen in Horta weer gemist vanwege de bekende oorzaak. Volgens de Bomi’s konden we beter een witte vlag met rood kruis hijsen.
Er kwamen veel meer bekende boten binnen in de loop van de week. Horta is een gezellige ontmoetingsplaats van jachten die weer naar huis moeten. Er is elke avond wel iets afgesproken om samen te koken en te eten. Met Dieter en Agnes hebben we een dag in hun auto het eiland verkend. Al om 8 uur ’s morgens reden we naar de top van de oude krater op zo’n 1000m hoogte. Hoe vroeger op de dag hoe minder kans op bewolking of mist en hoe specialer het zonlicht op de kraterwand. Ook erg speciaal is de westpunt van het eiland bij Capelinhos waar nog de as ligt van een vulkaanuitbarsting die plaats vond op een km uit de kust op 26 september 1957. Er staan nog huizen waarvan het dak uit de as steekt.
Het uitspuwen van as duurde 2 jaar en de plek des onheil groeide vast aan het eiland. In 2005 was dit gebied nog ongerept. Sinds kort is het aangelegd voor de toeristen en is er een boeiend rondgebouwd museum geopend dat verzonken ligt in de asgrond. Afgezien van deze grauwe westpunt is het eiland erg groen. Het heeft er afgelopen winter veel geregend. De begroeiing van varens, bamboe, wilde gember, hortensia’s, Afrikaanse lelies, heide… is uitbundig en doet vergeleken met het keurige gesnoeide Flores een beetje rommelig aan. Een van de eerste vreemdelingen die hier neerstreken en zich settelden waren Vlamingen. Het dorp Flamengos verwijst hier nog naar.
We hebben hier een gezellige tijd maar kijken toch ook uit naar een geschikt moment om door te varen naar Frankrijk. De komende dagen wordt harde tot zeer harde wind op zee verwacht. Zoals het nu lijkt denken we er over om zondag te vertrekken als de wind afgezwakt is.

Liefs,
Marleen en Frits

Porkberichtje: Helaas het laatste pakje uitgepakt. Erg leuk en bruikbaar. Je kunt er nog verrassend goed door kijken, dus met dat “ land in zicht!” zal het wel lukken. Dankjewel.

Salon

Salon vertrokken van Flores naar faial.

Pegasus

Boris, Mine, Rita en Elli varen een hele tijd vlak bij ons zodat we mooie foto's en filmpjes kunnen schieten.

Zonsondergang

Pegasus bij zonsondergang achter ons.

Haven van Horta

We liggen naast een onbewoond schip op de kop van de kade. De eerste dagen lagen Boris en Mine ( BoMi) naast ons. Boris doet een moeilijke klus in de mast. Frits controleerde onze mast en ontdekte geen problemen.

hoofdkerk van Horta

De kerken in typisch Portugese stijl zijn vaak imposant zowel binnen als buiten.

bestrating

Typische zwartwitsteentjes in Portugese bestrating. Elke straat heeft weer andere figuurtjes.

Krater

In de vroege ochtendzon ligt de krater van de vulkaan op 1000m hoogte er fantastisch bij.

Pico

Vanaf Horta kijk je tegen de berg van het eiland Pico aan. Deze foto is genomen bij de krater op 1000m hoogte. Pico verdwijnt alweer in de wolken.

As

Dieter, Agnes en ik voor de restanten van de vulkaanuitbarsting van 1957.

Strandspel

Op Elli's verjaardag speelden we een spel op het strand van Porto Pim.
Met houten stokken moesten we de rij blokken van de tegenstander proberen om te gooien.Nog niet zo makkelijk.