Verhaal 45 Land in zicht !

Het was een goede beslissing om door te gaan naar Frankrijk, alhoewel een paar dagen Spanje erg aanlokkelijk was. We profiteerden weer van een storing met zeer harde wind noordelijker in de Golf van Biskaje en in het Engels Kanaal . Het leverde ons ZW op, windkracht 4 tot 6. De piekerige dartele golven kwamen achter in en met het grootzeil op en twee uitgeboomde fokken surften we schuin overstekend in drie dagen naar het eiland Belle Ile voor de Franse kust.
Zeg je Spanje dan denk je aan blauwe lucht en een stralend zonnetje. Dat viel dan wat tegen:
veel grijs en zelfs regen. ( goed om het zout van de boot te spoelen volgens Frits. Ik denk daar iets anders over.) Voor het eerst zagen we vele dolfijnen voor de boegen spelen bij dit soort
" ruiger" weer. Normaal zagen we hen vlak onder het betrekkelijk kalme wateroppervlak gestroomlijnd en flitsend meezwemmen voor de boegen met af en toe een klein sprongetje voor de leukigheid. Nu ging het hen er meer om om hun fratsen en kunsten te laten zien. Net zo grillig als de golven buitelden ze urenlang kriskras in alle richtingen met hun koffiecrèmekleurige buiken hoog boven water uit en gaven een extra zwieper met hun staart bij de landing. Erg vermakelijk en uren kijkplezier. Waarschijnlijk werden er door de snelle voortgang van de boot door de golven lekkere dolfijnenhapjes naar het oppervlak gedreven. Frits vond laatst een klein inktvisje op het dek. Zes mooie grote stormvogels zweefden er zwierig boven en pikten een hapje mee.
De laatste nacht op zee was vredig en kalm na de drukte bij N.Spanje ( 19 schepen voeren in vier uur tijd vlak langs en soms moesten we uitwijken.) Een dubbel gevoel overviel me: van weemoed omdat het speciale van de nachten lekker buiten zitten in de kuip bij maanlicht bijna ten einde was, en een gevoel van opluchting omdat ononderbroken nachten in een warm bed zij aan zij weer in het verschiet lagen. Ik probeerde die laatste nacht alles tegelijk te doen: buiten genieten van thee en mueslireepje in het maanlicht met mooie muziek op de i-pod, binnen lezen, opletten op andere schepen in de buurt, zeilen in de gaten houden, zonsopgang met mooie lucht niet missen, een verhaal schrijven...
Ik heb de liedtekst van " Ik wil jouw man zijn." van Raymond van 't Groenewoud bewerkt en toegepast op ons.

Ik mag jouw vrouw zijn,
Jij mag mijn man zijn,
En we blijven bij elkaar tot we oud zijn en mooi grijs,
Ik houd je hand vast,
Jij houdt mijn hand vast,
Onze droom kwam steeds dichterbij.

Ik schrijf je naam in het zand,
Van dat mooie witte strand,
Maar de zee die spoelt het weg,
Ach wat is dat jammer zeg,
Ik houd je hand vast,
Jij houdt mijn hand vast,
Onze droom is nog lang niet voorbij.

Ik mag bij jou zijn,
Jij mag bij mij zijn,
Al mijn gedichten zijn voor jouw
Weet dat ik heel veel van je hou,
Ik houd je hand vast,
Jij houdt mijn hand vast,
Onze droom is nu bijna voorbij.

En dan, na een ochtend windstilte, 1364 zeemijlen, 9 dagen en 3 uur, spoelen we met de stroom mee langs de kust van Belle Ile. Het gaat toch nog even waaien en de zon laat zich zien zodat we in stijl de baai van Sauzon inzeilen. Het is hier prachtig en we voelen ons een beetje vreemd op vakantie nu we zo dicht bij huis zijn. Nog een week de tijd om rond te neuzen, op te ruimen, een haven te zoeken voor de komende weken, in te pakken en de TGV naar huis te regelen om de draad alvast weer even op te pakken. In de zomervakantie hoeven we dan nog slechts één etappe af te leggen om deze reis helemaal af te ronden.
Dank jullie wel voor de mailtjes en berichtjes. Dat doet goed.

Liefs,
Marleen en Frits.