Verhaal 15 Op de grote Oceaan

Het is de vierde dag op zee met nog 1772 Mijl van de 2003 Mijl te gaan. Alleen de eerste dag hebben we kunnen proeven van wat passaatzeilen is. Stralend weer, wind achter, Oost 3 tot 4, fok uitgeboomd, boek op schoot.relaxed. Daarna ging het bergafwaarts. Veel bewolking en vandaag zelfs regenbuien compleet met regenboog. De wind is tegen gedraaid naar ZW en nu zelfs NW. Gelukkig niet hard. Al zijn de golven niet hoog, het batst en botst genoeg. Vooral koken wordt dan een hele klus. Morgen wordt alles weer anders en draait de wind gunstig. Ondanks de tegenwind maken we wel vorderingen in de goede richting. ( Sander, het wordt toch wel Tobago en geen Puerto Rico!)
Zoals gewoonlijk zijn de nachten bijzonder.

[ Nacht van 28 nov.'10 opgedragen aan Maarten voor zijn 55ste verjaardag.

Het is zeven uur 's avonds. In het tijdsbestek van een kwartier heeft de nacht de dag de stuipen op het lijf gejaagd en over de rand van de horizon geduwd.
De nacht is angstaanjagend donker, als het pikdonkere WC-hokje , zonder lichtknopje, van het restaurant in Baia das Gatas op Sao Vicente. Er is niets anders dan een allesomvattend zwart. Geen maan, geen sterren, geen horizon.
Het voelt als opgesloten zitten in de kast zonder zelfs maar een lichtspoortje door het sleutelgat.
De maan, als was hij zelf ook bang voor het donker, komt laat op. Hij is nog slechts een half bolletje groot en heeft meer weg van een kommetje gele vla bedekt met een mistigwitte sluier. Een voorzichtig schijnsel verlicht het water van de zee.. De horizon en de contouren van donkere, dreigende wolken tekenen zich af. Een matige ZW wind duwt de wolken richting maan. Met tandenloze wijd opengesperde bekken verslinden ze de maan. In ??n enkele hap doorgeslikt. En telkens wordt de maan na enkele luttele seconden weer uitgespuugd en ziet hij er rafeliger en verfomfaaider uit dan er voor.
De zwarte wolken lachen vals, maar worden moe van dit spel. De maan ontsnapt aan hun kaken en klimt hoger en hoger aan de hemel. Geen wolk meer te zien, geen vuiltje aan de lucht.
De maan , de schrik nog in de benen, kan weer stralen als nooit te voren. Maar een oplettend iemand zal opmerken dat hij een beetje bibbert. ]

Ik had net de thriller uitgelezen " Het spel van de engel. " van Carlos Ruiz Zafon

In het schemerdonker zag ik , naar ik meende, een tak liggen bij het opstapje naar buiten. Verbaasd ( een tak op zee) pakte ik het ding en kon een ijselijk gilletje nog net onderdrukken om Frits niet wakker te maken. Ik voelde iets ruws, hard en toch ook wel week. Geen tak dus. De maan ( van de schrik bekomen) kwam me te hulp en een glinsterende zilveren rand werd zichtbaar. Een vliegende vis keek me aan met ??n koud oog.
Ik moet echt geen thrillers meer lezen.

Liefs,
Marleen en Frits

P.S. Dolf, gefeliciteerd!!! Petje af. Geniet van je laatste dag en nog veel meer van de tijd die voor je ligt.