Verhaal 14 Sao Vicente en Santo Antao

Vanuit de hoofdstad Mindelo op Sao Vicente hebben we de veerboot genomen naar het grotere eiland Santo Antao hier vlakbij. Omdat daar bijna geen ankergelegenheid is, is de veerboot een leuk alternatief. We ontmoeten ( alweer) een Duits stel op de veerboot. Het klikte en we gingen samen achter in een pickup een dagtoer maken naar de noordkant van het eiland. De noordkant bestaat uit prachtige bergen , vaak ruig en scherp en bedekt met een frisgroene “vloerbedekking” . Het moet er dus regelmatig regenen, zo groen. Na al die droge aarde van de afgelopen maand heel verrassend weldadig. Er zijn pijnboom- en eucalyptus bossen, suikerrietvelden waarvan de witte pluimen glinsteren in de zon, papaya- en
bananenbomen en enorme felgroene agaven die tegen de bergwanden opklauteren lijkt het wel. De Ibiscus en de Kerstster ( niet in een bloempotje maar als een echte boom) bloeien uitbundig en de mussen kwetteren luidkeels zoals bij ons in het voorjaar.
Indrukwekkend en een paradijs voor wandelaars is de krater van de vulkaan bij het dorpje Paul. Wij zagen af van de 4 uur durende wandeling door de vallei van de vulkaan en lieten ons liever rondrijden. Onze gids stopte op mooie plaatsen en gaf ons de gelegenheid rond te kijken en foto’s te maken.
Om toch nog iets meer te zien van Sao Vicente dan alleen de hoofdstad Mindelo, zijn we op onze laatste dag hier met een minibusje naar de top van de Monte Verde gereden. Niet zo spectaculair maar wel erg mooi en ook hier groen. Overwegend groeien hier op de berghellingen maḯs en bonen. Het lavastrand met zandduinen in Baia de las Gatas leek ons nog ongerept en erg rustgevend.

De voorbereidingen voor de grote oversteek zijn in volle gang in de hele haven. De meeste mensen willen binnenkort weg en zijn bedrijvig in de weer. Zelfs de forse vissen in de haven worden er opgewonden van en maken echte “ bokkesprongen” hoog uit het water.
Tijdens een inspectie van de mast merkte Frits, hangend in een speciaal stoeltje waarin ik hem naar boven heb getakeld, dat er 3 staaldraden van de 8mm dikke voorstag voor de rolfok gebroken waren. Dat is vragen om problemen bij een grote zeiloversteek. Als de staaldraad helemaal knapt kan de mast overboord gaan met alle gevolgen van dien. We zijn dus in de haven aan een steiger gaan liggen, hebben de rolfok er afgehaald en zijn met de haakterminal naar de werkplaats gegaan. Dat is het stijve tussenstuk tussen de staaldraad en de mast. Frits heeft er een oog en een wartel aan laten smeden zodat de staaldraad meer speling krijgt en niet meer kan breken. We zijn er drie dagen mee zoet. Het is gelukt om de staaldraad weer te bevestigen aan de nieuwe terminal met behulp van telefonische adviezen van Frits D en behulpzame mannen in de haven.
We doen nog wat inkopen, laten de was doen, inspecteren de motoren, halen diesel, tanken water, takelen de bijboot bovenop de davids zodat er geen golven in kunnen slaan, binden het reddingsvlot op het plankje aan de achterkant, vullen een noodton met vuurpijlen, veiligheidsspelden die om te buigen zijn tot vishaken, water en iets te eten. Niet dat we van plan zijn het te gaan gebruiken maar meer voor de zekerheid. Het is zoals Maarten zei toen hij ons zijn reddingsvlot gaf: “ Je mag het lenen maar niet gebruiken.”
Het was weer heerlijk om de vele leuke reacties te lezen en dan is internet aan boord zṓṓṓ handig. Maar dat is afgelopen als we op zee zijn. We kunnen dan wel proberen verhalen op het weblog te zetten via de korte golf. Vrijdagmorgen 26 november gooien we los. Wij zetten koers naar Tobago en hopen uiterlijk 3 weken onderweg te zijn.
Ik wens iedereen een gezellige sinterklaas en Marjolein, ik hou dus een potje mosterd van je tegoed. Jazzdames veel plezier met het spel.
Liefs,
Marleen en Frits