Verhaal 19 Oktober De herfst laat op zich wachten.

We sloten september blij af met de aankomst van de onderdelen voor de nieuwe koelkast die door Lonneke en Stijn stevig verpakt naar Portimão waren verstuurd.

Op 1 oktober  is Frits al een keer om 5u opgestaan om de boot te laten droogvallen op een harde bijna horizontale zandplaat. Om 7u30 gaat hij met gereedschap de oude koppeling en huiddoorvoer te lijf. Dat valt niet mee. Met de grootste tangen die we in de gereedschapswinkel hadden gevonden lukt het na diverse pogingen met al zijn kracht. De kies is getrokken en er zit een gat in de boot. Zolang het water niet opkomt hebben we tijd om de koperen uitgebogen leidingen aan te sluiten en de verdamper met koelvloeistofleidinkjes in de koelkast in te bouwen. Dat laatste is erg lastig. Frits kan er niet goed bij en moet met zijn hoofd en één arm in de opening van de koelkast proberen schroeven aan te draaien. De spiegel op de bodem biedt beter zicht maar het werken in spiegelbeeld vraagt concentratie en geduld. Ik kan alleen assisteren met het tegenhouden van de leidingen zodat de verdamper op zijn plaats blijft.

Maar dan zit alles op zijn plek en snort de koelkast tevreden als een spinnende kater. Daar moet op gedronken worden. Niet te veel, want er staan meer klussen op het programma.

Ondertussen genieten we van de vergezichten en als het water opkomt maak ik de boot buitenom en onderdoor nog maar eens schoon. Ook de avondlucht is prachtig gekleurd door de samenwerking van de gezonken zon en de opkomende volle maan boven Alvor.

                                    

2 oktober is een dipje in het weerbeeld maar dat deert niet: tijd voor ontspanning en lezen!

                                    

3 oktober, de dag dat mijn leeftijd weer een cijfer opschuift kan niet stralender. 

Wat een weer, en dat blijft aanhouden tot 20 oktober. Wie neemt wie in de maling? Is het de herfst die nog geen herfst wil zijn of is het de zomer die wil blijven zomeren. Het kwik haalt soms nog 27 graden en ik zwem meerdere keren per dag ondanks dat het water nu voelbaar kouder wordt. Al zwemmend met een spons maak ik dan de boot schoon. Soms drijft hier bruin schuim dat een spoor op de boot achterlaat. Dat kan ik niet aanzien.

Op mijn verjaardag , Frits heeft onze Caribische vlaggetjes opgehangen, staan we eerst nog droog op de zandplaat en kan ik de saildrives en schroeven schoon schrobben  om ze later twee keer in de verf te zetten. Een klus in de modder die aan de zonnekant wel lekker is maar in de schaduw en tocht toch tegen valt. Ik moet mijn verjaardag wel verdienen. Frits werkt beschadigingen bij.

 Een groot deel van de dag ben ik “sociaal bezet “ en ’s avonds gaan we uit eten met Gilda. ( Vitor kon niet mee), Ze had het personeel ingelicht dat ik jarig was en dus kreeg ik een toetje met spetterkaarsje.  Er komt een plek vrij bij het mooie huis en we verhuizen. Met Jaap en Anky genieten we van heerlijke citroenmeringue. Als de zon dan ook nog fantastisch ten onder gaat dan kan deze dag niet meer stuk.

Cadeau van Gilda

Oktober

Drooggevallen op het gelige zand,

Kijkend naar de heuvels in de verte.

De boten voor anker ,

Schommelend op de golven van een langsvarend vissersbootje.

En wij liggen roerloos

Van niemand last.

Getrippel van kleine snelle pootjes,

Snaveltjes pikkend in modder en zand.

Niet bang voor onze voetstappen

Rennen  pleviertjes voor ons uit,

Zich niet bewust

van wat de grote mensenwereld boven het hoofd hangt.

Zou ruilen een optie zijn?

De eerste helft van oktober is geweest,

De eerste nachten onder flanel.

Dan plots, als bij vergissing, een zwoele zomernacht.

Wittige flarden wolken, ragfijn als een spinnenweb,

Tegen donkere achtergrond zo vloeibaar als inkt.

Priemende fonkelende sterren.

Ankerlichten voegen zich samen met lichtjes op de kade.

Opgewekte geluiden van vogeltjes dringen onze slaapkooi binnen.

Krekels tsjirpen enthousiast hun vleugeltjes,

Zich niet bewust van wat de grote mensenwereld boven het hoofd hangt.

Zou ruilen een optie zijn?

Nu het mooie weer aanhoudt kunnen we maar beter aan het werk: we hebben een grote klus aangepakt: het opnieuw verven van de antislipverf op de boegen, boordgangen, voordek en kuipvloer. Het is ‘s morgens direct al warm en de dekken zijn droog. Schuren, ontvetten, afplakken, verven met roller en kwast met de verf die verfzaak Muller in Musselkanaal voor ons gemaakt heeft.

Na 3 dagen ziet Salon er als nieuw uit. Het witte hadden we in Almerimar al geverfd. De tafelpoten hebben sokjes aan om niet te krassen.  Ook het zonnedak krijgt nog een verfje.

Als we niet werken zijn we bezig met boodschappen slepen, water halen in jerrycans met de bijboot, de was doen in een wasserette, wandelen langs het strand of door Alvor en sociaal doen.

De zonsondergangen zijn bijna elke dag spectaculair mooi.

Het Franse stel José en Nathalie , die we vorige zomer in Tanger hebben leren kennen, is het eindelijk gelukt om met hun boot de haven van Tanger te verlaten. Toen we er samen in 2019 waren ging het er vriendelijk aan toe en werden we als prinsen ontvangen. De koning van Marokko deed er alles aan het imago van Marokko op te krikken voor het Westen. Nu de koning ernstig ziek is neemt het militaire regime het  over en wordt Tanger in snel tempo streng Islamitisch. Ze hebben twee weken nodig gehad om zich door alle formaliteiten heen te slaan. In Faro hebben ze aan hun boot gewerkt op de werf en nu zijn ze in Alvor. Een mooie gelegenheid voor ons om Frans op te halen en voor hen Engels. We eten regelmatig samen  of buiten de deur of we koken zelf op de boot. Dan zijn de gesprekken veelzijdig maar vooral ook grappig omdat bij José het Engels en het Frans door elkaar heen gevlochten worden met een accent waar een goed luisterend oor bij nodig is. 

Ook met de Engelsen Les en Marie en met de Duitse buren Dag en Anne kunnen we het goed vinden. Er is gelegenheid genoeg dus om onze talenkennis bij te spijkeren onder het genot van bij elkaar eten, wandelen of suppen.

Op 20 oktober komt een depressie over uit het zuiden met heel veel regen, maar de keiharde wind van mogelijk 50 knopen ( windkracht  10) blijft uit. Wil de herfst dan toch even laten zien dat hij nog bestaat? We hadden het aan de kastanjes wel kunnen weten.

De groene groente op de foto heet chuchu ( sjoesjoe) en wordt klaargemaakt net als aardappels; hij zou minder calorieën bevatten en is heel zacht van smaak.

Dan tóch,

Een eerste échte herfstdag.

Loodgrijze luchten,

Regen als douchegordijnen,

Kletsnat en ondoorzichtig.

Windvlagen gierend om de oren,

Bruisende branding beukend op het strand,

Schuim alom.

Gezelligheid binnen, een andere wereld.

Anker stevig in de grond gegraven,

Wat kan ons gebeuren?

De zon, nog net op tijd, maakt alles goed,

Zet de hemel om in goud.

Een witte reiger vliegt krassend de regenboog tegemoet,

Zich niet bewust van wat de grote mensenwereld boven het hoofd hangt.

Zou ruilen een optie zijn?

3 foto's zijn van Anne

Een andere klus is het installeren van een nieuw toilet. Na 28 jaar blijft hij nu een beetje lekken . Tijd voor een nieuwe ( de andere hadden we in Almerimar al vervangen.) Hij wordt vanuit Nederland opgestuurd door onze trouwe postbodes Lonneke en Stijn naar Portimão. Bij aankomst blijkt er een stop te ontbreken waardoor de nieuwe WC lekt als een mandje en het zeewater gutst bij het pompen naar binnen. Verdorie, oude WC gesloopt, alles schoon, nieuwe gemonteerd…. Het is blijkbaar moeilijk voor monteurs in de fabriek om het in één keer goed te doen. Er ontbreekt een stop die ook niet bijgesloten zit. We bedenken dat een wijnkurk met tape misschien uitkomst kan bieden en inderdaad lukt het. Dan blijkt de rubber afdichting tussen de wc-pot en het voetstuk niet te sluiten: weer een lek. Frits kit de pot dan maar op het voetstuk vast met enige moeite omdat ook één bout scheef zit. Er is nog een slang die niet goed sluit, maar driemaal is scheepsrecht: hij doet het nu zonder lekken. We hoeven ’s nachts niet meer slaapdronken over de koude vloer naar de andere romp te lopen.

Vitor gaat vaak ’s nachts er op uit om inktvis te vangen voor eigen gebruik en voor restaurants. Op een nacht heeft hij een hele grote gevangen en Gilda nodigt ons uit om inktvis te komen eten. Het voorwerk heeft ze al gedaan en via foto’s laat ze zien hoe ze hem schoonmaakt, in reepjes snijdt en hoe ze hem marineert . Als we bij hen aan boord zijn mag ik alleen toekijken hoe ze de inktvis klaarmaakt en hoe er een heerlijke knoflook-citroensaus ontstaat. Ze maakt er lauwwarme gekookte aardappels bij met knoflook , olijfolie, beetje azijn en oregano. Op deze manier klaargemaakt is dit gerecht op typisch Portugese wijze zegt ze. Omdat Victor zoveel inktvis vangt eten ze bijna elke dag inktvis maar ze weet heel veel manieren om het klaar te maken. Ik ben eigenlijk niet zo van de inktvis, maar dit vond ik verrukkelijk. 

Nog iets typisch Portugees is het poffen van tamme kastanjes in een kraampje op een pleintje. We zagen dit voor het eerst in 1982 in het straatbeeld van Lissabon. Ik zie nog de marktkoopman met zijn kleurige tros ballonnen, het zonlicht en de rook van het vuur onder de kastanjes er kringelend doorheen. De kastanjes werden een zakje gedaan gevouwen van een uitgescheurde bladzijde uit een telefoonboek. Je zou kunnen zeggen dat ze de tijd van recycling ver vooruit waren. Nu zien we het weer tijdens een uitstapje met Dag en Anne naar Lagos. Ze hebben een auto gehuurd en dat komt ons goed uit. De accu waar de koelkast op aangesloten is heeft het begeven. ( “Il est mort “ zeggen de Fransen). Een nieuwe accu is snel gekocht en Dag kan helpen het zware ding in en uit de auto te tillen, in de bijboot en op de boot te zetten. Gelukkig blijk ik nog sterk genoeg om de accu op zijn plaats in de kast te helpen tillen.

Lagos is een heel prettig klein stadje, normaal  met nog veel toeristen in oktober. Nu is het er heel erg rustig net als in Alvor.

Nog  een heerlijk zomers weekje en oktober 2020 moet zijn koffers pakken om nooit meer terug te keren. De volle maan ziet het met lede ogen aan.