Verhaal 13 April, één jaar na mijn pensioen, alsof het gisteren was…

De lucht vult zich met de hoge piepgeluidjes van de alsmaar fladderende zwaluwen. Opeens zijn ze er in grote getale en vliegen ze af en aan naar de nesten die al onder de balkons hingen. Zijn het hun oude nesten? Ze zijn gemaakt van klei, vandaar dat ik ze niet met takjes in de weer zie. Met hun hooguit 15 cm lengte en een gewicht van een paar gram vangen ze in snel tempo mugjes uit de lucht en brengen dat naar hun nest. Het is nog lastig om een zwaluw langer dan 10 minuten te blijven volgen in de wirwar van zwarte vlekjes met een wit buikje. Wat ze ’s nachts op het dek droppen is minder leuk: het bijt in de verf.

April begint met regenachtig wisselvallig weer en dan valt er buiten moeilijk te klussen.

Frits plakt het vinyl van het plafond in de slaapkamer beter vast; hij maakt het lampje in de keuken steviger; hij vervangt een kraan van de wc die begint te lekken; hij repareert een scheurtje in het douchevloertje met een nieuw laagje glasmat en epoxie.

Ik heb het zonnescherm voor in de koepel omgenaaid. Mijn juf van groep 8 zou trots op me zijn als ze het zag.

Ik heb nog wat kleine verfklusjes binnen gedaan die toch een opvallend verschil maken. Helaas zie je dan steeds meer wat een beurt zou moeten krijgen. Het plankje als onderdeel van de voordeur  was zwart, passend bij de donkere deur maar met het nadeel dat we er vaak over struikelden in het donker. Ik heb hem nu wit gemaakt in de hoop dat hij beter opvalt en onze scheenbenen gespaard blijven.

Samen doen we een klus waar we al een hele tijd tegen aanhikken, maar uitstellen kan niet meer: het vinylplafond in de kajuit komt voor een groot deel los en zakt naar beneden. Eerdere pogingen van het eerste stuk liepen uit op een grote kliederpartij en frustratie omdat de lijm te dun was. In La Linea bij Gibraltar had ik al nieuwe lijm gehaald. Het moet er nu maar van komen. We dekken alles met plastic af, trekken het vinyl los en rollen het op, kussens weg, handschoenen aan. Frits strijkt met een dikke kwast het plafond voor om de lijm 10 minuten de tijd te geven plakkerig te worden als kauwgom die je tussen je tanden houdt en dan uitrekt. De lijm heeft de juiste dikte en kloddert niet. Dan komt het secure werk van het vinyl er strak inrollen. Ik rol het vinyl uit en Frits volgt me met een verfroller en drukt het aan. Het resultaat mag er zijn

Als het mooi weer is en niet te hard waait doen we buitenklussen. Frits heeft het lekkende keukenraam opnieuw gekit; hij heeft een roestende scepter van de reling losgemaakt en gerepareerd; hij heeft de luikjes boven de scoop ingevet om inwateren te voorkomen;

We zijn begonnen met verfklussen binnen en buiten. Dat vraagt heel wat voorwerk aan het behandelen van slecht houtwerk , plamuren en schuren tot alles strak en glad is. Hoe beter we kijken hoe meer  plekken we zien die bijgewerkt moeten worden. Dit zijn klussen die Frits voor zijn rekening neemt.

Ik houd me bezig met het poetsen van roestvrij staal zodat alles weer blinkt als een spiegeltje. Het doet me denken aan het koper poetsen vroeger thuis toen dat één van de klussen was voor de kinderen Van Landeghem: koperen kannen en ketels insmeren met een pasta en daarna met een schone doek flink oppoetsen. Met staal is het niet anders.

Mijn lievelingsobject: het zwemtrapje !

Er zijn natuurlijk ook rustige zonnige dagen tussendoor waarbij we genieten van lezen in de zon en af en toe een korte wandelgang naar de bakker of supermarkt. Ik word twee keer aangehouden door de Guardia als ik boodschappen ga doen. De eerste keer springen 2 Guardia’s uit de auto en omdat we  ‘s avonds naar een Finse politieserie kijken via Netflix, werkt dit op mijn lachspieren, alsof ik plotseling een schurk in een filmopname ben. Of ik mijn papieren van residencia kan laten zien? – “nee, want ik lig hier in de haven – o ja, waar dan – hier vlakbij -  waar ga je dan naar toe? – naar Mercadona ( supermarkt) – boodschappen doen zeker? – ja natuurlijk, het is zaterdag – ok, loop maar door.”

De tweed keer stopt de auto als hij mij ziet aan komen lopen. Hij rijdt zelfs een stukje achteruit terug. Het zelfde: “dag mevrouw, waar ga je naar toe? – naar de bakker – dan is het goed, loop maar door.” Ik gebruik een mooi geweven rugtas uit Marokko om boodschappen te doen i.p.v. een tas of karretje en blijkbaar denken ze dan dat ik ga wandelen en dat is nog steeds strikt verboden. Frits stak een keer de straat over en gooide een vuilniszak in de grote prullenbak net toen er een Guardia langs reed. Met een vermanende vinger wees hij Frits er op dat dat niet mocht. De vuilniszak moest verderop in de grote container. Bij een volgende keer zou hij een boete van 600 euro krijgen. Spanje heeft geld nodig ! Henk en Houkje lopen al 4 weken elke dag hun steiger achter het hek op en neer als conditie oefening. Plots worden ze afgestraft door vier Guardia’s. Het kan hen op een boete van 600 euro komen te staan.

We houden ons aan de regels van mondkapje op op straat en afstand houden. Zo maken we elk op onze eigen boot dagelijks een praatje met de buurman en om de paar dagen komt Houkje “stiekem” een kopje koffie op afstand drinken. 

Ik heb trouwens ook handig gebruik gemaakt van de vele politie die hier rond rijdt en ze wat te doen gegeven: onze eigen politieaflevering voor de deur. Al weken woont hier een “compleet gestoorde man” in een flat hier tegenover. Vanaf de tweede verdieping staat op hij op zijn balkon luidkeels te schreeuwen, onzin uit te kramen en heel hard en vals te zingen.  Hij doet het steeds harder, irritanter en langduriger, soms uren lang tot 24u. Iedereen wordt er gek van maar niemand doet wat. Hij zou zich er zich toch niets van aantrekken. Ik kon het niet langer aanhoren en begon zelf gek te worden. Ik heb een politieauto aangehouden vroeg in de avond toen die man al uren de hele buurt in zijn macht had. De politie stopte, luisterde en kon niet ontkennen dat het bijzonder irritant was. De man in kwestie had niet door dat er politie gestopt was en ging verder met zijn voorstelling. Nu pas kwamen Spaanse buren op hun balkon de politie er van overtuigen dat het verschrikkelijk was en dat ze er iets aan moesten doen. De politie probeerde op de man in te praten maar hij werd steeds gekker, had lak aan de agenten, stak middenvinger op, schold ze uit en gooide een glas voor hun voeten kapot. En dat was de druppel waarop de agenten hadden gewacht. Er werd versterking opgeroepen in de vorm van nog twee wagens en een ambulance. Ze moeten zijn appartement binnengegaan zijn. Het laatste wat we zagen waren handboeien, de deur die dicht was en er volgden vier dagen van grote zalige stilte. Inmiddels is hij er weer en lijkt het vooralsnog  goed te gaan. Twee weken later gaat het weer mis tot 24u ’s nachts. Plots zijn er blauwe zwaailichten en moeten Spanjaarden zelf aan de bel hebben getrokken. En weer is hij meegenomen.

Lonneke’s verjaardag is een mooie dag en we vieren het met één van haar lievelingsgebakjes: pastel de nata, Portugees bladerdeegkuipje gevuld met heerlijke vanilleroom.

Pasen is hier een herfstige regendag, terwijl het voor de verandering bij jullie in NL prachtig weer is. Gelukkig maar, vooral voor al die kindjes die paaseitjes in de tuin kunnen zoeken.

Ook  tweede Paasdag, hier trouwens een gewone werkdag, is nat. Maar alsof het zo heeft moeten zijn op deze belangrijke dag in april schijnt de zon als de koffie is gezet ,de taart klaar staat en Houkje als eerste visite aan boord stapt. De slinger met wijze spreuken heb ik in de kajuit opgehangen; wijze woorden voor een wijs man van een respectabele leeftijd van 70 jaar. Het is heel gezellig en we houden rekening met voldoende afstand, niet zo moeilijk in de grote kuip. Als Houkje weg gaat, komt Paula. Het leek handiger niet samen te komen. Weer heel gezellig en voor de tweede keer taart. Frits blaast voorzichtig de kaarsjes uit. Taart, slinger, visite, cadeautjes, geskypt met de kinderen, familie, vrienden, vele telefoontjes en appjes…..dan ben je toch écht jarig.

Er is na Pasen iets meer bedrijvigheid in Almerimar: bouwvakkers mogen weer aan het werk. Tegenover ons is een tegelzetter begonnen in het pand. We hoorden dat er een Bistro in gevestigd wordt. De tandarts werkt weer en gereedschapswinkels zijn een paar uur per dag open.

Terwijl het in Nederland lente is, de zon volop schijnt, de koolzaadvelden in bloei staan, de mensen er op de fiets op uit gaan in korte broek, is het weer in Almerimar zeer wisselvallig. Regelmatig regen, zelfs onweer met felle bliksemschichten, met zon afgewisseld, harde tot zeer harde wind waardoor we op het dek niet veel kunnen uitvoeren. Ondanks dat gaat Frits stug door met schuren - zijn haar krijgt dezelfde kleur als het witte schuurstof -  en  ik met roestvrij staal poetsen.

Frits verft een deel van het kajuitdak maar het gaat onvoorspeld regenen. We bouwen met een stuk plastic, vuilniszakken en een tentflap een overkapping over de geverfde kajuit om schade te voorkomen. Het werkt maar er waait wel stof in de verf.

Tijdens de afwas klinkt het lied van Ede Staal ons hier in Spanje vreemd maar  heel toepasselijk in de oren:

“t Zel weer veujoar worden,

t Zel weer veujoar worden.
Ik roek t aan de lucht,
En d'eerste holtdoef vlugt.
De winter was laang,
En ik was baang,
Dat t nooit weer veujoar worden zol.
Mor t komt aaltied wel goud.”

Het ziet er naar uit dat Ede gelijk heeft en dat terwijl de kinderen nu eindelijk weer naar buiten mogen na zeven weken huisarrest. En 4 mei mag er weer beperkt gewandeld worden.