Verhaal 15b: Zuid Afrika

Sander heeft voor ons zessen en Merijn een huisje geregeld midden in de natuur van Wilderness  Cederbergen ongeveer 5 uur rijden vanuit Langebaan richting noordoosten. Het landschap onderweg is prachtig: goudgele al gemaaide korenvelden met bundels in piramides opgestapelde hooibalen, prachtige bergketens op de achtergrond, brede rustige wegen meebuigend met het landschap, wuivende palmbomen in groepen bij elkaar of juist een solitaire Afrikaanse Parasolden, scharrelende struisvogels, frisgroene wijngaarden…

Bij het dorp Citrusdal verlaten we het asfalt en rijden nog een dik half uur over grind en zandpad tussen de  imposante bergkloven waar een palet van mooie aardkleuren van af spat en waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Ons huisje ligt afgezonderd van de andere huisjes omsloten door bergen, bomen en  een klaterend riviertje. Het lijkt alsof we daar helemaal alleen zijn en versmelten met de natuur. Vanaf de veranda leidt een paadje over rotsen en boomstronken naar een lager gelegen waterpoel van het riviertje. De bodem bestaat uit gladgesleten rotsen en zand: ideaal voor mijn ochtendbad in frishelder water; eens wat anders dan de ijskoude zee bij Yzerfontein of het  overigens heerlijke zwembad bij Sharon en Leon. Er wordt elke dag hout verzameld voor de braai buiten waar vooral Frits zich over ontfermt. Boerenworst, kippenpoten, lamsvlees, pompoen, maïs, paprika, aardappelen… het gaat er allemaal op en smaakt heerlijk.

De eerste avond is het de perfecte Sinterklaasentourage maar dan bij een zwoel atmosfeertje: de volle maan straalt overvloedig  door de kale takken van een boom en verlicht het terras. Helaas  jagen prikkende muggen ons naar binnen en moet de schuifpui dicht. Bovendien is een Cervetkatachtig beestje met lange zwart geel gestreepte staart ons komen bezoeken. Hij blijft muisstil zitten op het terras, niet bang voor dichtbij flitsende camera’s. Hij probeert door de gleuf van de schuifpui naar binnen te komen en als dat niet lukt snoept hij de kruimels die op de grond gevallen zijn. Hij waagt elke avond zijn kans om naar binnen te glippen. We zien op een ochtend vlak achter het huis een grote aap lopen en in een boom iets verderop zitten drie jongen hun vader gade te slaan. Terwijl  wij allemaal een duik in het zwembad nemen, 4 km van het huisje vandaan, blijft Lonneke thuis met Merijn die nu aan de beurt is met koorts , schor stemmetje en snot.  Ze krijgt bezoek van de bavianen. Wel 25 liepen om het huis en over het terras. Omdat ze door ons gewaarschuwd was kon ze de schuifpui nog op tijd dicht doen. Bavianen, op zoek naar eten zouden er geen been in zien om het huisje binnen ondersteboven te halen. Het getraliede keukenraam stond nog op een kier en een apenhand griste de zak tomaten mee van de vensterbank.  We hebben ze later, een beetje tot onze spijt, niet weer gezien. Misschien maar beter ook; ze kunnen behoorlijk vijandig zijn hoorden we later.

 

Sander en Stijn beklimmen een berg in de buurt en wij wachten hen met een picknick op bij het zwembad. Merijn is na 2 dagen koortsvrij, blaast weer dikke bellen en brabbelt er op los. In het dorp Glenwilliam belanden we al snel op een terras  onder een verkoelend afdak en genieten van heerlijke ijskoffie. Het is 40 graden en te warm om te lopen. Deze temperatuur deert de mannen, die nieuwe belijning met de hand op het hete wegdek  rollen met een verfroller, niet.

 

Na drie heerlijke privédagen in de natuur brengen we Kristin en Sander weer naar Kaapstad en gaan wij met Lonneke, Stijn en Merijn door naar Simonstown aan zee, bij False Bay . Lonneke en Stijn hadden daar al, voordat ze naar Kaapstad gingen,  een paar dagen een huisje gehuurd en gelukkig voor ons was er nu weer een huisje vrij voor drie dagen. Perfect. Modern, ruim en  van alle gemakken voorzien op 5 minuten lopen van zee, met een geel zandstrandje afgezet door witgrijze rotsblokken. Hier is het water veel warmer dan aan de Atlantische kant en een duik  is onvermijdelijk.  

 Helaas maar waar leven nog vele Zuid Afrikanen  in krottenwijken van golfplaten en hout in elkaar geflanst. De regering bouwt huizen om deze mensen een beter dak boven hun hoofd te bieden maar kan niet deze hele groep ondervangen.

 

Het is Lonneke haar beurt voor koorts en griep. Zij blijven een dagje thuis terwijl Frits en ik  de beroemde pinguïnkolonie vlakbij bezoeken. Via een wandelpad van steigerplanken lopen we langs pinguïns, bezaaid over het strand. De meesten staan nog pluizig te wachten tot hun babydonsje helemaal uitgevallen is. Na ongeveer drie weken ruien hebben ze de juiste vacht om het water in te kunnen gaan. Hun ouders zijn er al vandoor. Eentje is echt de weg kwijt en lijkt Frits te vragen hoe hij weer bij zijn vriendjes komt.

 

We rijden naar Kaap De Goede Hoop door mooi natuurgebied. We nemen het  wandelpad naar de Kaap en zijn heen en terug 2uur onderweg over rotsen, zandpaden van rood en geel zand en paden van steigerhout langs de mooie kloven  met uitzicht op het strand en de zee waar we misschien ooit nog eens zullen varen.

 

Op de terugweg zien we bavianen  die over de weg struinen op zoek naar etensresten die door slordige toeristen op de weg worden achtergelaten. Het landschap is prachtig. Bergwanden van witgrijze rotsen en overal verspreid aan de voet van de bergen bossen witte droogbloemen tussen losse rotsblokken . Alsof een enorme vuurpijl is ontploft en de vonken als rotsblokken naar beneden zijn gevallen en zich willekeurig ergens hebben gesetteld voor eeuwen en eeuwen. Erg grappig als plots twee struisvogelnekken omhoog schieten als een duiveltje uit een doosje.

 

We maken een uitstap naar Stellenbosch  en pikken onderweg Sander op. Kristin gaat met Sharon kerstinkopen doen. De weg naar Stellenbosch loopt kilometerslang dwars door de duinen vlak langs de blauwe turkooizen  zee, schitterend in het zonlicht, met zicht op de Simonsbergen en de wijnvelden. Het stadje is heel gezellig en er is voor ons dames van alles te snuisteren.  We lunchen bij wijngaard Delheim op een heerlijk terras aan de rand van de mooi aangelegde tuin met uitzicht op het dal. De bediening is vriendelijk en attent, het eten zalig , de plek om nooit meer weg te gaan. Dat doen we dan ook pas als we al een tijdje als allerlaatste gasten nog zitten na te genieten. Sander en Stijn waren hier eerder geweest op het vrijgezellenfeest en ze loodsten ons nog naar een andere wijngaard zodat we nog  wat meer van de omgeving in ons op konden nemen. Frits en ik voelden ons een beetje alsof we in het boek van Ilja Gort waren gestapt: “Leven als Gort in Frankrijk.”, een heel geestig geschreven boek over Ilja Gort en zijn wijnchȃteau in Frankrijk.

 

We moeten inpakken, maken nog een mooie strandwandeling bij Muizenberg maar moeten dan toch echt naar Kaapstad terug.  Sharon en schoondochter hebben heerlijk gekookt. Lonneke en Stijn doen zich extra te goed aan al dat lekkers voordat ze het vliegtuig instappen terug naar Ethiopië .

 

 

De volgende dag zijn we zelf aan de beurt om in te pakken. Leon en Sharon trakteren ons, Sander en Kristin nog op een uitstapje naar Houtbay aan de Atlantische kant . We wandelen over het strand, kijken in de haven met halfvergane roestige vissersboten waar nu kinderen op klauteren en vanaf het scheefgezakte dek het water inspringen, lopen op blote voeten over het gloeiend hete asfalt omdat onze schoenen in de kofferbak zijn blijven liggen, kopen in allerijl slippers bij een kraampje omdat onze voetzolen verbranden ( althans van de dames; de heren hebben blijkbaar meer eelt onder hun voeten) en lopen giebelend naar een eettentje waar Leon en Sharon ons heerlijke fish and chips aanbieden. Beetje Lauwersooggevoel.

 

De volle koffers worden dicht geritst en Leon, Sander en Kristin brengen ons naar het vliegveld. Net als gisteren is het afscheid nemen niet leuk, maar we kunnen nog lang nagenieten van een heerlijke tijd.

 

Met een tussenstop in Istanbul, Amsterdam en Las Palmas staan we precies na 48 uur reizen op de steiger in Fuerteventura. Afgelopen nacht kwamen we om 24uur aan op Las Palmas en moesten daar overnachten. Vanaf Schiphol had ik een hotelletje geregeld in een klein dorpje Aguïmes. De taxichauffeur die ons er heen bracht reed in het pikkedonker over kleine verlaten landweggetjes door de rimboe. Voor de deur van het hotel zette hij onze bagage op de stoep, stapte weer in en reed er vandoor zonder een woord te zeggen.  Ik belde de hoteleigenaar zoals afgesproken was maar kreeg geen gehoor. Het begon te regenen en we voelden ons als in een slechte film: pikkedonker in een eenzaam klein straatje, in de regen, de deur potdicht, geen mens om ons te helpen, koffers nat op de stoep… Gelukkig nam de eigenaar bij de vierde poging  de telefoon op, was er binnen een minuut en bracht ons door een typisch Spaanse patio met allemaal leuke hoekjes naar een zalig bed. Amper een oor op het kussen waren we beiden naar andere oorden vertrokken.

 

 

 

 

Verhaal 15a: Zuid Afrika 25 december ’16

Op vrijdag 2 december vertrekken we in het pikkedonker en regen om 6u met de taxi naar het vliegveld van Fuerteventura. Toch besloten voor de snelste manier om naar Las Palmas te komen en dus zagen we af van de veerboot. We vliegen via een enorme omweg naar Amsterdam en pikken Sander op. Samen vliegen we door naar Kaapstad met nog een tussenlanding in Istanbul. Zondag 4 december staat de Kaapse familie ons op te wachten in de vlieghal. De eerste dagen verblijven we bij de ouders van Kristin . Lonneke, Stijn en Merijn komen er ook, net zoals een broer en schoonzusje van Kristin zodat we een grote zwart-witte familie vormen. Er is plaats voor iedereen. Ondanks dat Sharon ( moeder van Kristin) toe is aan “zomervakantie” ( ze is juf van een klas van 30 kinderen van 8 jaar) geniet ze van het samen zijn. Met Leon ( vader van Sharon) zorgt ze voor lekkere maaltijden op de braai. In de veranda wordt een groot houtvuur gemaakt. Als het hout gloeit wordt er een grote pan in gezet met een stoofpot van parelschelpdieren en een grote vis ligt te garen op de grill. Met z’n allen zitten we ontspannen om het vuur, af en toe roert iemand in de pot en er wordt in het Engels of soms Zuid Afrikaans gekeuveld. Alles loopt vanzelf in een ontspannen sfeer. De avond van 5 december delen we cadeautjes uit om er een Sinterklaastintje aan te geven. Het houtvuur en de meegebrachte  pepernoten brengen ons in de stemming. Ze kennen Sinterklaas wel, maar bij hen is Kerst de traditie voor cadeautjes onder de kerstboom. Sharon en Leon hebben ons ingewijd in typische Afrikaanse maaltijden: een groot brood voor de lunch gevuld met uien, vlees, saus en patat; een stoofpot van “pens en pootjes” in een heerlijke saus ( de pens vonden we te glibberig, maar het merg in de varkenspootjes was lekker en deed me aan vroeger bij mij thuis denken als we bruin boerenbrood met beenmerg aten); pastaschotel met gehakt en veel kardemom; Engels ontbijt met eieren, spek, worst en witte bonen in tomatensaus; overheerlijke toetjes als lemon cheesecake, aardbeienmousse of cappuccino tiramissu met hazelnoot en een toplaag van mint….

Sander en Kristin hebben het druk met de laatste voorbereidingen voor hun huwelijk. Sander wordt op 6 december verrast door 11 vrienden inclusief Stijn die Sander trakteren op een waar vrijgezellenfeest. Ze beklimmen o.a. de berg "Lionshead" vlakbij de Tafelberg en Sander moet op slippers een bord met eieren naar boven zien te brengen. Hij houdt er nog 2 van de 6 over, best knap. Diep in de nacht vinden ze de weg naar huis weer terug en hebben een flinke dag nodig om weer bij te komen.

 

Lonneke, Frits en ik shoppen ondertussen in het enorme moderne winkelcentrum Waterfront in Kaapstad. Waar we ook komen steelt Merijn in zijn buggy de show. Zowel vrouwelijk als mannelijk personeel valt in katzwijm bij het zien van zo’n vrolijk lachebekje met blauwe schoteltjes van ogen.

 

 

 

 

Het centrum van Kaapstad is gezellig. Brede boulevard, grote pleinen, gezellige kramen met hebbedingetjes, een enorm reuzenrad aan de waterkant waar bootjes blinken in de zon, Afrikaanse muziek op straat met aanstekelijk swingende jongens die omstanders spontaan aan het dansen krijgen, gezellige terrasjes met obers die smilen van oor tot oor en een prachtige rij witte tanden bloot lachen. Zwart en wit loopt gemoedelijk en ontspannen door elkaar en Merijn kijkt net als wij zijn ogen uit. Voor slapen heeft hij geen tijd, maar als we in de taxi naar huis rijden ligt hij gevloerd in één van onze armen te slapen. Knock-out.

Dappere Sander en Stijn beklimmen de Tafelberg en wachten ons daar boven op. Wij verkiezen de kabelbaan met Merijn als excuus. Het is prachtig daarboven. Overal gele bloemen stralend in de zon en scherp afstekend tegen de grijswitte rotsen. Roze kaarsbloemen en vetplanten die beschutting bieden aan gekko’s met blauwglinsterende kopjes, nieuwsgierige  bruine hamsterachtige knuffelbeestjes ter grootte van een konijn op zoek naar iets eetbaars achtergelaten door toeristen, tamme zwarte kraaivogels maar dan met een fel bruinoranje kleur aan de onderkant van hun vleugels … Omdat het redelijk vlak is daarboven kunnen we er heel goed wandelen met Merijn in de draagzak bij Lonneke. Als de zon weg gezakt is wordt het snel fris en donker en nemen we een taxi naar huis waar Leon het vuur opstookt en Sharon in de zwartgeblakerde pot roert.

 

 Het feest komt dichterbij. Sander is keurig geknipt ( ook in zijn oor trouwens), Kristin heeft een try-out van make-up en kapsel doorstaan, Sharon heeft ze de wals aangeleerd, iedereen is geslaagd bij het shoppen, Merijn staat geweldig met zijn witte bloesje en blauwe vlinderstrikje.

Leon en Sharon hebben een braai georganiseerd met alle genodigde gasten op de trouwlocatie bij Yzerfontein ( aan de Atlantische kant) inclusief de groep vrienden van Sander. Even dreigt de regen roet in het eten te gooien, maar net op tijd bedenken de weergoden zich en laat de zon zich weer zien. De trouwlocatie is een B&B aan zee met huisjes voor alle gasten en een appartement voor het bruidspaar. Over een zandpaadje lopen we een duin over en komen via een houten steiger op het strand waar een ruige branding bruisend rolt. Het heeft veel weg van het Noordzeestrand ware het niet dat er door het opspattende zout heiige bergen op de achtergrond prijken. Ik waag een poging en laat me in het ijs- en ijskoude water vallen. Verder dan kniehoogte durf ik niet want de kracht van de branding is enorm , gooit me omver en spoelt me op het strand. Een warme douche is vlakbij.

 Boerenworst op de braai, heerlijke salades, knoflookbroodjes, wijn,  muziek waar naar hartenlust op geswingd wordt tot in de kleine uurtjes en ineens staat Diederik, Sanders jeugdvriendje van tafeltennis, in de deuropening. Heel gaaf voor Sander dat zo veel jongens de moeite hebben genomen om naar Zuid Afrika te vliegen. De meesten koppelen er een vakantie aan vast.

10 december, de dag van het grote feest, schijnt de zon volop. Schoorsteenvegeribissen scharrelen in de buurt en vliegen sierlijk in groep op als ik door hun rust wandel. Blauwglinsterende gekko’s schieten weg in rotsspleten of droog gras.

 Over het strand lopen we naar het dorp Yzerfontein voor een picknick terwijl bij Sander en Kristin ( en Sharon) de spanning begint te stijgen . Kapsel, make-up, jurk die Sander niet mag zien… Om 16u spoedt iedereen zich naar het strand waar bankjes opgesteld zijn in het zand, waar een poortje met bloemen versierd op het bruidspaar wacht, waar in allerijl een groot windscherm wordt opgezet omdat het te hard waait. Sander staat ontspannen onder het poortje te wachten. Zijn ogen blinken verliefd als hij Leon de trap naar het strand af ziet dalen met zijn prachtige bruidje aan zijn arm. Ontroerend. Kristin lijkt een Hawaïaanse schone met haar mooie make-up, bloemenkrans van verse bloemen en prachtige witte jurk met sluier. Het plaatje is perfect. Ze houden een hele mooie toespraak voor elkaar waarbij ik meerdere mensen een traantje zie wegpinken, inclusief mezelf.

 

 

 

 

Bovenop het duin staat een grote witte feesttent compleet met lopend buffet, tafels versierd met bloemen, een tafeltje met een prachtige weddingcake, een dansvloer waar tot in de kleine uurtjes de beentjes los gaan.

 

 

 

Frits en ik moeten eerder afhaken. Sinds gisteren heb ik keelontsteking, geen stem meer en koorts. Later in de week krijgen Lonneke, Kristin en Merijn dezelfde griepverschijnselen, snotteren we zakdoekjes vol en zuigen we keelsnoepjes om de prikkelhoest de kop in te drukken. Merijn kan dat natuurlijk niet en voor hem ( en voor ons) zijn de nachten pittig. Overdag is hij gelukkig de vrolijkheid zelve.

 

 

De ochtend na het feest staat het ontbijt van eieren, spek, worst en witte bonen in tomatensaus, verse broodjes en grote ketels koffie op brandende kooltjes klaar in de tent. Iedereen druppelt binnen en schuift aan aan de lange tafels. Wie zijn roes uitslaapt tot na 10 uur mist het ontbijt.

Familie en vrienden pakken in om te vertrekken uitgezwaaid door Sander en Kristin. Wij rijden met z’n allen naar Langebaan, een half uurtje rijden verderop. Het half uur wordt 2 uur vanwege een wegomlegging. Frits en Stijn die in een volgauto rijden kunnen net op tijd een benzinepomp bereiken. Ze hebben nu wel tijd genoeg om het links rijden onder de knie te krijgen. In Langebaan hebben Sharon en Leon een buitenverblijf vlakbij zee. Daar logeren we allemaal , broer en schoonzus inbegrepen.( De andere broer van Kristin, schoonzus en dochtertje logeren bij haar familie.) Na een heerlijke lunch, een nachtje nauwelijks slapen ( luidruchtig feest bij de buren, Merijn die veel huilt vanwege zijn verstopte neusje, bulldozer die om 7u ‘s morgens onder ons slaapkamerraam stenen vermorzelt ), is het tijd om in de gehuurde bus te stappen die Sander geregeld heeft. Wij, Sander, Kristin, Lonneke, Stijn, Merijn, Frits en ik passen er makkelijk in . De kofferbak zit wel tot de nok toe vol met bagage. Op naar het tweede deel van deze vakantie.