Verhaal 15b: Zuid Afrika

Sander heeft voor ons zessen en Merijn een huisje geregeld midden in de natuur van Wilderness  Cederbergen ongeveer 5 uur rijden vanuit Langebaan richting noordoosten. Het landschap onderweg is prachtig: goudgele al gemaaide korenvelden met bundels in piramides opgestapelde hooibalen, prachtige bergketens op de achtergrond, brede rustige wegen meebuigend met het landschap, wuivende palmbomen in groepen bij elkaar of juist een solitaire Afrikaanse Parasolden, scharrelende struisvogels, frisgroene wijngaarden…

Bij het dorp Citrusdal verlaten we het asfalt en rijden nog een dik half uur over grind en zandpad tussen de  imposante bergkloven waar een palet van mooie aardkleuren van af spat en waar we geen genoeg van kunnen krijgen. Ons huisje ligt afgezonderd van de andere huisjes omsloten door bergen, bomen en  een klaterend riviertje. Het lijkt alsof we daar helemaal alleen zijn en versmelten met de natuur. Vanaf de veranda leidt een paadje over rotsen en boomstronken naar een lager gelegen waterpoel van het riviertje. De bodem bestaat uit gladgesleten rotsen en zand: ideaal voor mijn ochtendbad in frishelder water; eens wat anders dan de ijskoude zee bij Yzerfontein of het  overigens heerlijke zwembad bij Sharon en Leon. Er wordt elke dag hout verzameld voor de braai buiten waar vooral Frits zich over ontfermt. Boerenworst, kippenpoten, lamsvlees, pompoen, maïs, paprika, aardappelen… het gaat er allemaal op en smaakt heerlijk.

De eerste avond is het de perfecte Sinterklaasentourage maar dan bij een zwoel atmosfeertje: de volle maan straalt overvloedig  door de kale takken van een boom en verlicht het terras. Helaas  jagen prikkende muggen ons naar binnen en moet de schuifpui dicht. Bovendien is een Cervetkatachtig beestje met lange zwart geel gestreepte staart ons komen bezoeken. Hij blijft muisstil zitten op het terras, niet bang voor dichtbij flitsende camera’s. Hij probeert door de gleuf van de schuifpui naar binnen te komen en als dat niet lukt snoept hij de kruimels die op de grond gevallen zijn. Hij waagt elke avond zijn kans om naar binnen te glippen. We zien op een ochtend vlak achter het huis een grote aap lopen en in een boom iets verderop zitten drie jongen hun vader gade te slaan. Terwijl  wij allemaal een duik in het zwembad nemen, 4 km van het huisje vandaan, blijft Lonneke thuis met Merijn die nu aan de beurt is met koorts , schor stemmetje en snot.  Ze krijgt bezoek van de bavianen. Wel 25 liepen om het huis en over het terras. Omdat ze door ons gewaarschuwd was kon ze de schuifpui nog op tijd dicht doen. Bavianen, op zoek naar eten zouden er geen been in zien om het huisje binnen ondersteboven te halen. Het getraliede keukenraam stond nog op een kier en een apenhand griste de zak tomaten mee van de vensterbank.  We hebben ze later, een beetje tot onze spijt, niet weer gezien. Misschien maar beter ook; ze kunnen behoorlijk vijandig zijn hoorden we later.

 

Sander en Stijn beklimmen een berg in de buurt en wij wachten hen met een picknick op bij het zwembad. Merijn is na 2 dagen koortsvrij, blaast weer dikke bellen en brabbelt er op los. In het dorp Glenwilliam belanden we al snel op een terras  onder een verkoelend afdak en genieten van heerlijke ijskoffie. Het is 40 graden en te warm om te lopen. Deze temperatuur deert de mannen, die nieuwe belijning met de hand op het hete wegdek  rollen met een verfroller, niet.

 

Na drie heerlijke privédagen in de natuur brengen we Kristin en Sander weer naar Kaapstad en gaan wij met Lonneke, Stijn en Merijn door naar Simonstown aan zee, bij False Bay . Lonneke en Stijn hadden daar al, voordat ze naar Kaapstad gingen,  een paar dagen een huisje gehuurd en gelukkig voor ons was er nu weer een huisje vrij voor drie dagen. Perfect. Modern, ruim en  van alle gemakken voorzien op 5 minuten lopen van zee, met een geel zandstrandje afgezet door witgrijze rotsblokken. Hier is het water veel warmer dan aan de Atlantische kant en een duik  is onvermijdelijk.  

 Helaas maar waar leven nog vele Zuid Afrikanen  in krottenwijken van golfplaten en hout in elkaar geflanst. De regering bouwt huizen om deze mensen een beter dak boven hun hoofd te bieden maar kan niet deze hele groep ondervangen.

 

Het is Lonneke haar beurt voor koorts en griep. Zij blijven een dagje thuis terwijl Frits en ik  de beroemde pinguïnkolonie vlakbij bezoeken. Via een wandelpad van steigerplanken lopen we langs pinguïns, bezaaid over het strand. De meesten staan nog pluizig te wachten tot hun babydonsje helemaal uitgevallen is. Na ongeveer drie weken ruien hebben ze de juiste vacht om het water in te kunnen gaan. Hun ouders zijn er al vandoor. Eentje is echt de weg kwijt en lijkt Frits te vragen hoe hij weer bij zijn vriendjes komt.

 

We rijden naar Kaap De Goede Hoop door mooi natuurgebied. We nemen het  wandelpad naar de Kaap en zijn heen en terug 2uur onderweg over rotsen, zandpaden van rood en geel zand en paden van steigerhout langs de mooie kloven  met uitzicht op het strand en de zee waar we misschien ooit nog eens zullen varen.

 

Op de terugweg zien we bavianen  die over de weg struinen op zoek naar etensresten die door slordige toeristen op de weg worden achtergelaten. Het landschap is prachtig. Bergwanden van witgrijze rotsen en overal verspreid aan de voet van de bergen bossen witte droogbloemen tussen losse rotsblokken . Alsof een enorme vuurpijl is ontploft en de vonken als rotsblokken naar beneden zijn gevallen en zich willekeurig ergens hebben gesetteld voor eeuwen en eeuwen. Erg grappig als plots twee struisvogelnekken omhoog schieten als een duiveltje uit een doosje.

 

We maken een uitstap naar Stellenbosch  en pikken onderweg Sander op. Kristin gaat met Sharon kerstinkopen doen. De weg naar Stellenbosch loopt kilometerslang dwars door de duinen vlak langs de blauwe turkooizen  zee, schitterend in het zonlicht, met zicht op de Simonsbergen en de wijnvelden. Het stadje is heel gezellig en er is voor ons dames van alles te snuisteren.  We lunchen bij wijngaard Delheim op een heerlijk terras aan de rand van de mooi aangelegde tuin met uitzicht op het dal. De bediening is vriendelijk en attent, het eten zalig , de plek om nooit meer weg te gaan. Dat doen we dan ook pas als we al een tijdje als allerlaatste gasten nog zitten na te genieten. Sander en Stijn waren hier eerder geweest op het vrijgezellenfeest en ze loodsten ons nog naar een andere wijngaard zodat we nog  wat meer van de omgeving in ons op konden nemen. Frits en ik voelden ons een beetje alsof we in het boek van Ilja Gort waren gestapt: “Leven als Gort in Frankrijk.”, een heel geestig geschreven boek over Ilja Gort en zijn wijnchȃteau in Frankrijk.

 

We moeten inpakken, maken nog een mooie strandwandeling bij Muizenberg maar moeten dan toch echt naar Kaapstad terug.  Sharon en schoondochter hebben heerlijk gekookt. Lonneke en Stijn doen zich extra te goed aan al dat lekkers voordat ze het vliegtuig instappen terug naar Ethiopië .

 

 

De volgende dag zijn we zelf aan de beurt om in te pakken. Leon en Sharon trakteren ons, Sander en Kristin nog op een uitstapje naar Houtbay aan de Atlantische kant . We wandelen over het strand, kijken in de haven met halfvergane roestige vissersboten waar nu kinderen op klauteren en vanaf het scheefgezakte dek het water inspringen, lopen op blote voeten over het gloeiend hete asfalt omdat onze schoenen in de kofferbak zijn blijven liggen, kopen in allerijl slippers bij een kraampje omdat onze voetzolen verbranden ( althans van de dames; de heren hebben blijkbaar meer eelt onder hun voeten) en lopen giebelend naar een eettentje waar Leon en Sharon ons heerlijke fish and chips aanbieden. Beetje Lauwersooggevoel.

 

De volle koffers worden dicht geritst en Leon, Sander en Kristin brengen ons naar het vliegveld. Net als gisteren is het afscheid nemen niet leuk, maar we kunnen nog lang nagenieten van een heerlijke tijd.

 

Met een tussenstop in Istanbul, Amsterdam en Las Palmas staan we precies na 48 uur reizen op de steiger in Fuerteventura. Afgelopen nacht kwamen we om 24uur aan op Las Palmas en moesten daar overnachten. Vanaf Schiphol had ik een hotelletje geregeld in een klein dorpje Aguïmes. De taxichauffeur die ons er heen bracht reed in het pikkedonker over kleine verlaten landweggetjes door de rimboe. Voor de deur van het hotel zette hij onze bagage op de stoep, stapte weer in en reed er vandoor zonder een woord te zeggen.  Ik belde de hoteleigenaar zoals afgesproken was maar kreeg geen gehoor. Het begon te regenen en we voelden ons als in een slechte film: pikkedonker in een eenzaam klein straatje, in de regen, de deur potdicht, geen mens om ons te helpen, koffers nat op de stoep… Gelukkig nam de eigenaar bij de vierde poging  de telefoon op, was er binnen een minuut en bracht ons door een typisch Spaanse patio met allemaal leuke hoekjes naar een zalig bed. Amper een oor op het kussen waren we beiden naar andere oorden vertrokken.