Verhaal 9: Madeira 18 oktober '16

Heerlijke zomerse dagen in de baai Baía d’Abra lijken al weer iets uit lang vervlogen tijden. Onbekommerd zwemmen, snorkelen, wandelen onder een staalblauwe hemel stonden elke dag op het menu. De migraine laat me met rust. Omdat slechter weer wordt voorspeld met een harde ZW wind recht de baai in, zijn we genoodzaakt tijdig een veilige plek te zoeken. Om het hoekje van de baai is een jachthaven, Quinta do Lorde, waar ze een plek voor ons vrij houden. We worden op zee al opgevangen door een rubberboot en geëscorteerd naar een plek waar 2 vriendelijke jongens klaar staan om landvasten aan te nemen. Met nog drie dagen goede weersverwachtingen in het verschiet huren we drie dagen een autootje en maken we mooie uitstappen over het hele eiland. Migraine laat zich niet foppen. Gelukkig is het met pillen slikken controleerbaar, alleen voelt mijn hoofd als een pak watten. Hoger in de bergen in een dik pak wattenwolken valt dat gelukkig toch niet zo op; een met de wolken. De Noord- en de Noordoostkant van het eiland zijn qua bergen en rotsformaties tot in zee van een ontzettend ruige schoonheid. Donkere scherpe pieken prikken door de wattenwolken. Slierten mist en motregen dwarrelen als een sluiergordijn naar beneden. Plots breekt de zon door een gat in de sluier en doet de hellingen groen oplichten. Midden over het eiland komen we in de bergen in dichtere mist terecht en botsen we bijna op een grote bruine stier met donzige witte kop die midden op de weg staat te herkauwen en ons vredig  door de autoruit aanstaart. Hij gaat geen stap opzij. Dan blijken kilometers lang her en der koeien of stieren verspreid door de bermen te kuieren of  plat uitgestrekt te luieren midden op de weg. Ze gaan onverstoorbaar verder met hun siësta.  De begroeiing varieert van onbestemd groen tot geurige dennenbossen, hoge kaarsrechte bomen, bananenplantages en vele soorten bloemen waarvan de meest voorkomende de witte en paarse agapanthus is. Over het hele eiland zijn de bermen er mee afgezet. De verdroogde uitgebloeide  bloemenschermen kondigen duidelijk aan dat ook hier de herfst zijn intrede doet. De zuidkant van het eiland oogt liefelijker maar ook daar enorme bergen en kloven met kleine witte dorpjes, rode daken en heeeel veel tunnels. Driekwart van de tijd rijden we door donkere tunnels van soms een paar kilometer lang. Geen wonder dat Frits geen zin meer heeft om de grotten in het noorden bij Sao Vicente te gaan bezoeken. “Ik zit de hele tijd al in een grot.” is zijn commentaar. We willen wel de botanische tuin bij de hoofdstad Funchal een bezoekje gunnen. Toen we het eerst niet konden vinden maakten we de grap dat hij misschien wel afgebrand was bij de grote brand van afgelopen augustus. Foei, dit is geen grap: de tuin is écht afgebrand. Er staan nog drie totaal zwart geblakerde hoge bomen overeind, hun takken hulpeloos reikend naar de blauwe lucht. Al de orchideeën zijn in vlammen opgegaan. De buurman vindt het misschien sneu voor ons. Hij neemt ons mee voor een kleine rondleiding met opgewonden uitleg waar het allemaal heeft gebrand en hoe erg het geweest is. Dramatisch. Het vuur verspreidde zich van uit de bergen heel snel door de harde wind en kwam tot vlakbij het centrum van Funchal. Een hele kloof is zwart geblakerd, 157 huizen verwoest en bij wonder maar drie oudere mensen die het niet hebben overleefd omdat ze nog sliepen. In de bergen hadden we al veel restanten van de brand gezien in de vorm van verkoolde planten, zwarte grond en stukken stam rechtopstaand als kleine soldaatjes die de wacht houden. Nieuw groen perst zich hier en daar al weer naar boven. In totaal is 22% van het eiland verwoest.

Exact volgens de voorspelling komt het zware weer opzetten. In de nacht van zaterdag 15 oktober begint bij volle maan de wind te loeien, het regent hard en de deining van zee begint de haven in te rollen. Frits heeft de boot met heel veel lijnen vastgeknoopt aan de steigers. In mijn halfslaap ( van echt slapen is geen sprake) droom ik dat de boot een grote spin is. Een grote snavel rukt voortdurend aan het web en de spin danst op en neer. Ze probeert uit alle macht de touwtjes van haar web in handen te houden. Alles geeft mee dus er kan niks gebeuren. In het echt lijkt Salon inderdaad wel op een spin in een groot spinnenweb van touwen. Zondag gaat het echt woest te keer, vooral buiten op zee. Hoge golven rollen naar de kust en breken met metershoog opspattend schuim tegen de rotsen, de kademuur en de markering bij de ingang van de haven. Woeste golven gooien de keien van het strand meters verderop. De lucht is zwaar dreigend en verhoogt de sfeer. Wat niet in het plaatje past is de temperatuur. Het blijft 25 graden en dus zie ik af van de warme chocolademelk. Het is niet echt comfortabel met het getrek aan de lijnen, de boot die voortdurend heen en weer schiet zodat mijn slechte gevoel voor evenwicht maar weer eens blijkt, het lawaai van knarsende touwen, klapperende lijnen tegen de mast, gierend gehuil van de wind….en toch liggen we er, vergeleken met monohulls aan het eind van de steiger,  “rustig” bij. Die gaan pas echt te keer. Bij de aanblik word ik al zeeziek. Door het bos van zwiepende masten kijk ik naar de vuurtoren. Dat is raar: even lijkt het alsof de masten stil staan  en het de vuurtoren is die beweegt.  Word ik soms gek van al dat geknars, gepiep, gekraak, geloei, geschud?

Twee nachten van slecht slapen en oordoppen zo diep in mijn oren gepropt dat ik ook nog  overdag het gevoel heb dat er iets in mijn oren zit,  en de rust én de zon keren broederlijk weer. Vliegtuigen vliegen weer regelmatig over en landen op de korte landingsbaan gedeeltelijk boven zee gebouwd. Onder de landingsbaan door loopt een snelweg en tussen de enorme peilers waarop de landingsbaan rust is een scheepswerf waar druk aan boten gewerkt wordt. Een maf gezicht. De enige wasmachine voor de hele haven ( niet meer gratis zoals op Porto Santo) draait overuren en overal wappert kleurig wasgoed in de oververmoeide uitgebluste wind.

Rondrit op Madeira.

Van een ruige schoonheid en overal bloemen...

 

Als soldaatjes die de wacht houden...

 

Uitgebloeide bloemenschermen kondigen aan dat ook hier de herfst zijn intrede doet...

 

                                     

Ze gaan onverstoorbaar verder met hun siësta...
                                        
                                         

Funchal, de hoofdstad van Madeira...

Salon danst als een spin in een web....

 

 

 

Wit schuimend water spat woest metershoog op...