Verhaal 10 : Oversteek naar Marokko, Agadir 23 oktober '16

Woensdagochtend 19 oktober varen we de haven van Quinta do Lorde uit. De Annalena is ons net voor en we zien hen richting de Canarische Eilanden schuiven. Met de bemanning Gerard en Rommy die van hun pensioen genieten, hebben we leuke uurtjes kletsend doorgebracht bij de borrel en bij het samen eten.                                                                                                                                                 Dag 1 op de oceaan is zeer rustig. We varen langs de natuureilanden Islas Desertas in een oliegladde zee waarin wolken zich weerspiegelen als omfloerste uitgelopen witte vlekken. Er komt een rimpeling op de olie en de genua kan er bij. Rond 19u lost Madeira langzaam op in de horizon als een klontje witte kandijsuiker in een kopje thee. De Islas Desertas zitten gevangen in het laatste gelige zonlicht en wij drinken een kopje koffie op het voordek tot de zon verdwenen is en de lucht vuurrood kleurt. De nacht is kalm en vredig en de ¾ volle maan verlicht de nacht. De verdeling van het wachtlopen gaat vanzelf: Frits let op van 20u tot 01u en ik van 01 u tot 06u  en ik slaap dan weer tot 11u en blijf weer wakker tot 20u. Frits doet in de middag een paar hazenslaapjes. Hij werkt aan de trapjes die hij in de scoop gaat maken.

Dag2: als ik ‘s morgens wakker word neem ik een bad in de grote blauwe heldere oceaan. Alleen al van er naar te kijken word je schoon. Met nog de haaienvin van Alvor op mijn netvlies spring ik niet meer zo onbevangen in het water. Maar de gedachte dat een scherpe haaienbek niet rijmt met deze blauwe inktpot, is geruststellend. Frits haalt de snelheid uit de boot en ik laat me zakken aan het zwemtrapje en houd de onderste tree met twee handen goed vast. Ik ga een paar keer kopje onder voor het dolfijnengevoel en klauter weer aan boord. Het toppunt van zaligheid. Plots schuift een grote tanker op 5 mijl afstand voor ons langs. We zijn niet alleen , dus opletten! We zitten graag op het voordek bij dit rustige weer en kijken uit over dit grote golvende waterbed, proberen vogels te spotten maar er zijn er niet veel, net zo min als vissen. We hebben de hele dag 2 vislijnen uitstaan die een stuk visnet en een ontsnappende vis opleveren. Net als we ze binnen willen halen zit er beweging in beide lijnen. We halen 2 stevige prachtig blauw glinsterende bonito’s op. Ze hebben dieprood vlees en voelen heel stevig. Ze gaan de pan in en hun vlees wordt wit. Ze laten zich eten als 2 lekkere kipfiletjes met graten. Super lekker. Er komt iets meer wind en de deinende zee kartelt, hier en daar met een minuscuul wit kartelrandje van schuim. We kunnen wisselend zeilen, koers 128 graden en halve wind, en soms moet de motor bij. De nacht is net als gisteren rustig, met een stukje minder maan en veel sterrenbeelden die rond de poolster draaien. In het water groene vonkjes van fluorescerende beestjes. Ik sta op het bankje met mijn hoofd door het opengeritste tentdak zodat ik vrij uitzicht heb over de kalme verlichte zee, de maan en het sterrengeflonker. Met muziek van Sigor Ross in mijn oren word ik onverwacht emotioneel en denk aan de kinderen en Merijn. Mijn hart loopt als een glaasje zoete Madeira tot de rand toe vol. Ik zing een liedje voor hem:

“ In de maneschijn, in de maneschijn

Vaar ik met ons bootje en dat vind ik fijn.

Over de grote zee, over de lege zee

Daar zijn de sterren en hier ben ik,

Ik neem nog een cracker en een kopje Pickwick.

De nacht schiet op

Hij vliegt voorbij

En Frits wordt wakker, neemt het over van mij.

De nacht schiet op

Hij vliegt voorbij

En Frits wordt wakker, neemt het over van mij.”

Dag 3:  de wind is lief en duwt zachtjes Salon in de zij. We kunnen nu echt zeilen met 5 á 7 knopen bij halve wind uit het ZW. Voor ons gevoel “vliegen” we na twee bijna windloze dagen. Er komen vliegende vissen als kleine vogeltjes over het water scheren en we krijgen bezoek van een heel lief klein vogeltje. Hij is bovenop grijs maar zijn buikje is crèmekleurig en op zijn keeltje zit een grijze vlek. Zijn lang staartje wipt op en neer als hij op de giek gaat zitten en beschutting zoekt in het grootzeil. Hij kwettert als de musjes zomers in onze heg. Hij draait rondjes alsof hij twijfelt wat te doen: wegvliegen of blijven? Hij kiest de vrijheid. Het is erg warm maar de zon wordt af en toe gefilterd door een dun uitgewaaierde vliegtuigstreep of door een sluierwolk. Het is 3500 meter diep maar we zijn net een ondiepte van 77 meter voorbij gevaren. Dat moet een enorme berg onder water zijn. Het is nu echt halve maan en we komen duidelijk dichter bij land. Meer schepen en zelfs twee zeiljachten. Ik sta weer op mijn positie op het bankje deze keer met toepasselijke muziek “Over the horizon.” Het is muziek in de sfeer van The Titanic en ik voel me net Kate Winslet met mijn haar en sjaal wapperend in de wind. Met dat verschil dat ik niet voor op de boeg kan staan met de armen wijd en dat Frits er niet is om zijn armen om mij heen te slaan, maar toch…

Dag 4: de hele nacht heeft het doorgewaaid en ook overdag waait het windkracht 4 en kunnen we goed opschieten. We zien grote stormvogels die meestal solitair vliegen. We zien Jan van Genten die socialer zijn. Met z’n vieren achter elkaar scheren ze als een wit locomotiefje en wagonnetjes vlak boven water. Nog 30 mijl te gaan. En net nu draait eerst de wind tegen om er daarna de brui aan te geven. Dat is nou jammer, nu halen we het niet bij daglicht en dat zou nog een nacht op zee dobberen betekenen. Het wordt drukker met vissersboten, dus dat zien we niet zitten. Beide motoren gaan aan: als we 7 knoop blijven varen de komende 5 uur dan zijn we net voor zonsondergang bij Agadir. En zo geschiedde. De zon zakt weg als we goed en wel in een box in de haven liggen. Wat een timing. Een jongen helpt aanleggen en nog geen kwartier later komt een douanebeambte papieren invullen en nog even later komt een politieman hetzelfde doen. Hij neemt onze paspoorten mee voor een stempel. De volgende morgen kunnen we de paspoorten weer ophalen en zijn we vrij om rond te lopen. We waren toch niet meer van plan een stapke in de wereld te zetten, eerder een stapke in bed wegdoezelend op Arabische klanken en met de zegen van “God, Land en Koning” zoals het opschrift luidt, in het Arabisch geschreven op de berg waar we op uit kijken.

Madeira verdwijnt langzaam als een klontje witte kandijsuiker in een kopje thee...

 

Islas Desertas in een oliegladde zee waarin wolken zich weerspiegelen als omfloerste uitgelopen witte vlekken...

 

Koffie op het voordek terwijl de lucht vuurrood kleurt.

 

 

Toch nog 2 bonito's aan de haak

 

 

Samen nog snel een Marokkaans vlaggetje in elkaar genaaid.

 

 

De haven van Agadir nu echt vlakbij. Het rode bootje zijn wij.

 

 

Met de zegen van "God, Land en Koning" gaan wij lekker slapen...

 

Goedemorgen Agadir...