Verhaal 14: Van Lanzarote naar Fuerteventura 25 november ‘16

Om de zuidoostpunt van Lanzarote, Punta del Papagayo, zijn mooie rotsformaties en inhammen met strandjes. We ankeren voor het grote strand vlakbij Rúbicon met uitzicht op mooie bergen en wandelpaden. Het is mooi rustig weer zodat we met de bijboot het strand op kunnen varen. We maken een wandeling aan de voet van de kleurige berg. Dit heb ik echt gemist ( door mijn rug): lopen in de vrije natuur in prachtige droge kale omgeving, uitzicht over zee met zicht op het zwarte rotseiland Los Lobos, strand en bergen van Fuerteventura en bijna niemand te zien. Ik ga er dieper van ademhalen om alles op te zuigen zoals een gevangene die voor het eerst weer buiten zijn cel op straat staat.  En ik kan weer zwemmen! Wakker worden en “plons” in bad. Het water is rond 19 graden.

 

 

We verven ook de nieuwe opstaptreetjes in de scoop met antislipverf en werken beschadigingen bij. Maandagochtend 21 november blijft het anker achter een rots hangen maar na twee pogingen komen we los en varen we dicht onder de oostkust van Fuerteventura naar het zuiden. Achter ons ligt Lanzarote te blinken in de zon en blauwe lucht, voor ons tekenen de zwarte pieken van Fuerteventura zich af tegen een loodgrijze hemel. Alsof je van de lichte zomer in de donkere winter springt.

 

 

Tegen de tijd dat we het prachtig witte strand van Fuerteventura naderen heeft de zon zich een weg gebrand door het wolkendek en licht het zand verblindend wit op. Er komt kleur op de bergen in geel- en roodvariaties. De eerste berg in de rij is zijn punthoed verloren, eraf gesneden als het kapje van een gekookt ei.

 

De wind is erg wisselvallig: geen wind, een beetje wind, veel wind; geen fok, wel een fok, fok naar de andere kant; motor aan en weer uit; snelheid nu eens 3 knoop dan weer 9 knoop. Het houdt ons bezig. Na de hoofdstad Rosario worden de bergen ruwer, donker en onherbergzaam met hier en daar een huisje verspreid over de bergwand als legoblokjes die per ongeluk uit de doos zijn gevallen. De huizen hebben, in tegenstelling tot de huizen op Lanzarote, weer een rood dakje en naast witte gevels nog een scala van andere kleurtjes, van vanille terra, geel, blauw tot mintgroen . Alhoewel ik houd van witte dorpjes omdat ze me aan Andalucia doen denken, moet ik Gerard en Rommy gelijk geven dat de gekleurde huizen minder saai zijn en meer “alegría “ uitstralen. En toch is dat ook alleen maar waar als de zon er op schijnt. Het regent vanmorgen af en toe en dan zou dit ook Denemarken kunnen zijn. Bij aankomst in Gran Tarajal komt de zon nog weer geel onder een wolk uit alsof hij nog even zijn best wil doen voor ons. De bakboordmotor komt plots niet meer op toeren en valt direct na het starten weer stil. Een probleem. We durven zo eerst de haven niet in op 1 motor en onder het toeziend oog van een nu rode zon valt het anker in de baai voor het stadje Gran Tarajal. Frits draait slangklemmen aan en vervangt de filter waarna de motor wel weer loopt, zij het met een onheilspellende tik.

 

De volgende morgen is het om 7u30 nog windstil voorafgaand aan de voorspelling van harde wind en regen. De deining staat de baai in en we liggen behoorlijk te wiebelen. Frits besluit de haven in te gaan. Dat lukt op 1 motor en pas op het laatste moment gaat de andere motor bij. Er staat iemand klaar om de lijnen aan te nemen. Frits stelt de kleppen van de motor bij. Deze start en loopt nu goed maar de tik blijft onaangenaam klinken. We vertrouwen het niet en gaan naar de Solé-dealer hier vlak bij. Hij belt monteur David en tekent een plannetje waar de man woont. Deze komt nog dezelfde dag kijken en begint te sleutelen en onderdelen te controleren. Hij constateert eerst wat niet kapot is en gaat de volgende dag verder zoeken. Dan blijkt dat van 1 zuiger  de zuigerveren kapot zijn. Hij belt met de baas op Lanzarote en zorgt dat er nieuwe onderdelen zullen komen. Inmiddels is de motorruimte veranderd in een waar slagveld. De bak is volgelopen met koelwater en olie; overal liggen losgedraaide bouten, moeren en kleine onderdeeltjes. En alles is zwart van de olie inclusief David zelf. Hij demonteert de motor tot hij gepluimd is als de kip op de markt in Agadir zodat hij hem naar buiten kan tillen in de kuip om hem de volgende dag verder te ontleden als een secure chirurg bezig met een zware hartoperatie. Dan blijkt ook nog een lager van de krukas versleten  te zijn. Frits blijft er bij om er van te leren en te helpen en ik blijf er bij om alles te vertalen en nieuwe Spaanse technische woorden te leren. We zijn met z’n drieën een team zou je kunnen zeggen en tussendoor voeren we leuke gesprekken. Het wordt nu wel verontrustend: wat gaat dit kosten en misschien nog belangrijker, komen we nog op tijd in Las Palmas om het vliegtuig naar Zuid Afrika te halen waar Sander en Kristin hun trouwfeest vieren. We hebben al bedacht dat als dat niet lukt, we Salon hier kunnen laten en met de veerboot naar Las Palmas kunnen oversteken. Dat vliegtuig gaat niet weg zonder ons!

 

En ondertussen is het hier zo slecht nog niet in dit rustige Spaanse stadje met bijna geen toeristen, leuke terrassen aan het water, lekkere koffie, vriendelijke mensen, wandelpaden in de bergen binnen handbereik. Met mijn rug gaat het dankzij die pillen van Diederik en Nicole elke dag beter, gelukkig.

Kunst op vele muren van gebouwen, ook op het schoolgebouw.

Nu we hier toch nog een paar dagen blijven pakt Frits meer koeien bij de horens. Het probleem van de vuilwatertank is opgelost. Daarvoor moest Frits wel een paar keer met duikpak aan het water in gewapend met een ontstopper  om de verstopping op te lossen. Er kwam zoveel papier naar buiten dat het om hem heen ging dwarrelen en hij zich “een poppetje in een schuddenbusje” voelde. De boot en roestvrij staal worden gepoetst. Aan de steiger ligt een Frans meisje dat zeilen repareert. We laten haar de hoes om het grootzeil vernaaien. Het heeft nooit goed gepast en het is een crime om de rits dicht te krijgen.

Ook hier komen we langzaamaan in kerststemming, maar alleen maar omdat de etalages versierd zijn. We zouden er anders niet bij stil hebben gestaan dat het al zo dichtbij komt. Het wordt nu ’s avonds en ‘s morgens wel frisser en soms overwegen we de kachel eventjes aan te zetten. Maar we zijn toch geen watjes !

 

Vandaag 25 november is de kogel door de kerk. David wacht op onderdelen die uit Madrid moeten komen. Als alles goed gaat kan hij dinsdag de motor weer in elkaar zetten maar dan heeft hij nog tijd nodig om te testen. Woensdagochtend zou voor ons het uiterste tijdstip zijn om te vertrekken. Dat wordt heel erg krap en bovendien komen er dan 2 dagen van regen en harde wind aan. Dus , we laten Salon hier in de haven liggen, nemen vrijdag 2 december om 6u30 de veerboot naar Las Palmas en zijn dan keurig op tijd om daar op het vliegtuig te stappen. David regelt een taxi om ons in alle vroegte naar de veerboot te brengen. Wat is het toch fijn als mensen voor je klaar staan en meedenken. OK, het is wel weer een avontuur, zij het wel een duur avontuur.

“Always look at the bright site of life ha ha”