Verhaal 13: Lanzarote en Amsterdam 18 november ‘16

De dagen in Lanzarote verlopen erg rustig. De oorzaak is mijn rug die niet veel beter wil worden en die ik een beetje wil ontzien. We maken wel een excursie met een bus naar de Montañas del Fuego.    ( Bergen van vuur) Het is een groot bergachtig gebied waar in 1730 een vulkaanuitbarsting heeft plaatsgevonden die maar liefst 6 jaar heeft geduurd. Het hele gebied bestaat nog uit de enorme intrigerende lavavelden, de bergen van as, soms rood door ijzergehalte, soms zwart. Ook hier een prachtig kleurenspel door het strelende zonlicht. Een man demonstreerde hoe heet de grond een paar cm onder de oppervlakte nog is op sommige plekken. Hij schepte lavakorrels in onze handen die te heet waren om vast te houden. Hij gooide een droge takkenbos in een kuil van anderhalve meter diep en de takken vatten vlam. In het restaurant was een grote grill gemaakt boven een gat in de grond waar het vlees op gebarbecued werd. Het rook heerlijk. Personenauto’s mogen niet door het gebied rijden.

Op een stopplek stappen mensen over in een bus die over een smalle asfaltweg, als een zwarte loper, door het landschap van lava rijdt, gecombineerd met klassieke muziek en een gids die vertelt over de geschiedenis van het eiland. Indrukwekkend. Wij vinden Lanzarote een heel schoon en opgeruimd eiland. Het lijkt zelfs alsof de lavabergen gestofzuigd zijn en de asvelden aangeveegd. Het kan ook zijn dat onze perceptie is beïnvloed door de overgang na Marokko. Hier en daar probeert nieuw groen wortel te schieten . De zaadjes zijn meegevoerd door de wind.

Op Lanzarote regent het bijna nooit. Cactussen groeien er in overvloed maar ook druiven “houden het hoofd boven de as”  en is er een bloeiende wijnhandel met verschillende wijnkelders waar men wijn kan proeven. Om de druivenstruiken toch van water te voorzien worden ze geplant in een kuil in de zwarte lavagrond omringd met een laag muurtje van lavastenen. De zwarte lavagrond houdt de vochtige zeelucht en dauw vast en sappige druiven zijn het resultaat.

Er was een mogelijkheid om een kamelentocht te maken maar dat leek me voor mijn rug niet verstandig. Ik vond het ook humeurige beesten die spuugden als je te dicht bij kwam.

De kunstenaar César Manrique heeft zijn stempel gedrukt op de architectuur en de kunst op dit eiland. Zo zijn alle huizen witte blokachtige gebouwtjes en is er op een groot hotel na, alleen laagbouw. De rotondes zijn clean aangelegd met zwarte of rode  lava en daar in keurig gerangschikt mooie grote felgroene cactusbollen met lange gele stekels.  Een kunstwerk op zich.

En dan het hoogtepunt van de maand november: het is na veel gedoe toch gelukt een datum te prikken die zowel ons als de gemeente Amsterdam goed uitkwam om onze zoon Sander en zijn vriendin Kristin in de echt te verbinden. Al in juli hadden ze ons als getuigen gevraagd maar door een document dat nog uit Zuid Afrika moest komen liep de planning nogal uit. Maar het is gelukt: we kwamen zaterdagnacht 12 november in Amsterdam aan en logeerden bij hen. Maandag 14 november is dit mooie lieve stelletje getrouwd voor de wet en hadden we een heerlijke gezellige dag samen. De sluier en de ringen waren al van de partij maar de mooie trouwjurk moet wachten tot 10 december op het feest in Zuid Afrika. Kristins moeder in Kaapstad kon tot haar grote vreugde, via messenger, het “ja-woord” meevolgen op het mobieltje van Frits.
We wandelden door de motregen door de stad, deden samen klussen in huis en gingen lekker uit eten. In het centrum van Amsterdam  horen we meer Spaans praten dan op de boulevard van Arrecife. Daar lijken Engels en Duits de voertaal te zijn als de cruisetoeristen losgelaten zijn. Maandagnacht zijn we weer naar Schiphol vertrokken en dinsdagochtend om 10 u zaten we alweer met een ontbijtje op de boot. Een beetje snel en onwerkelijk allemaal maar we hebben er van genoten.

 Ik ben ziek uit het vliegtuig gestapt met migraine en een rug die op slot zat. Nu een paar dagen later alweer, is de hoofdpijn verdwenen en heb ik van andere Nederlanders een pilletje gekregen dat lijkt te helpen voor de rugklachten.

We hebben hier verschillende Nederlanders ontmoet en hadden het naar onze zin, maar zoals altijd volgt het afscheid. We gaan nog een paar dagen ankeren aan de zuidkant van Lanzarote en schuiven dan op richting Las Palmas op Gran Canaria.
De oostkust van Lanzarote is prachtig om langs te varen: mooie bergen, strandjes en slierten witte dorpjes in rechte lijnen door het landschap. Gerard noemde het : “witte schimmel op de bergen.”  Ik zie het meer als “wegsmeltende sneeuw”. De laatste restjes wit zullen weldra verdwijnen als sneeuw voor de zon.