Verhaal 12: Naar Lanzarote 8 november

Na enig gebakkelei tussen de politieman en de douaneman kunnen we op 1 november om 10u30 de haven van Agadir vaarwel zeggen. Het document van de douane waar we op moesten wachten was plots na de ruzie tussen deze twee beambten niet meer nodig. Bij heel rustig weer varen we de haven uit langs de vissersboten die netten vol vis ophalen en ter plekke verwerken, de resten toegooiend aan de grote zwermen hongerig schreeuwende meeuwen.

We zijn nog steeds allebei niet topfit en bovendien is het in mijn rug geschoten bij het passen van schoenen waar ik al 10 dagen verlekkerd langs liep. “God straft onmiddellijk” zegt men . Omdat er alweer slecht weer met regen en harde wind aan zit te komen besluiten we vast maar naar de overkant te varen. We hebben Lanzarote op het oog omdat we daar in 2010 niet geweest zijn en we gehoord hebben dat er in de haven van Arrecife plek is. Daarbij hebben we bericht gekregen van Sander en Kristin dat ze 14 november trouwen en ze hebben ons als getuigen gevraagd. Voor je schatjes van kinderen doe je alles, toch? Een dure handtekening maar we doen het graag en zijn blij hen even een paar dagen weer te zien.

Ik gooi de vislijn uit en na een paar uur zit er een grote stevige bonito aan de haak waar we drie keer van kunnen eten.

De wind is wisselvallig. Soms kunnen we zeilen, soms moet de motor er bij. We treffen het om twee keer een groep Grienden ( walvisachtigen) vlakbij te zien zwemmen op en neer in het water in een mooie langzame beweging en cadans. Een fantastisch moment.

Marokko is opgelost in zee als de grote klont suiker in hun muntthee.

De nachten zijn zwoel en rustig, de hemel bezaaid met sterren maar de maan laat zich niet zien. Achter de boot een uitwaaierend spoor van groengele vonkjes als de spetterkaarsjes in een kinderhandje met Oud en Nieuw.

De tweede dag op zee blijft hetzelfde ontspannen rustig weertje, De zee is als een grote glanzende olievlek waar de zon zich geel in weerspiegelt. De zee deint waardoor de olievlekken in elkaar overvloeien met wittige randen. Door de deining ontstaan er plooien in het water. De schaduwkant is donkerder en dan lijkt het steeds alsof er vinnen boven water komen. En weer wordt ons wachten en uitkijken op het voordek beloond. Grienden zwemmen een klein stukje met ons mee voordat ze diep onderduiken.

Donderdagochtend 3 november varen we langs het Castilio de San José en liggen we om 9u aangemeerd in de haven van Arrecife op Lanzarote.

 Het is erg leuk dat Gerard en Rommy van de Annalena hier ook nog zijn. Ze hebben een paar dagen hard geklust aan hun mast om het geklingelklangel van de bekabeling op te lossen. Misschien moeten we dat ook maar eens doen. Tijdens het borrelen en eten samen wordt heel wat informatie uitgewisseld.

Het is de eerste dagen op Lanzarote zwaar bewolkt en regenachtig. Dat geeft me de gelegenheid om het verhaal van Marokko te ordenen in mijn hoofd en op te schrijven.

De haven van Arrecife is zeer rustig en er klinkt de hele dag zachtjes klassieke muziek langs de wandelboulevard. Misschien als lokkertje om in alle rust te shoppen in de vele luxe kleding- en schoenenwinkels langs de haven. Het stadje straalt eveneens een prettig rustig sfeertje langs het binnenmeer waar kleine bootjes zich koesteren in de zon, behalve als een cruiseschip een paar duizend  “vogeltjes” uit hun kooitjes loslaat. We doen de eerste dagen kalm aan vanwege mijn rug en vanwege de plotse overgang weer terug in Europa. Gek dat ik moet wennen aan de schone straten, netjes aangeveegd en geen tegeltje verkeerd, de orde, de keurige douches met douchekoppen zo groot als een vliegende schotel, de saai geklede mensen en auto’s die stoppen voor een zebrapad… Ik mis de levendige taferelen vol geuren en kleuren. Misschien moet je daar toch voor in Afrika zijn.