Verhaal 2 Februari 2022 Van Zuid Afrika naar Tanzania

Februari begint voor Frits en mij altijd met een feestje: het is onze trouwdag en de teller staat op 38 . We vieren het met een uitstapje naar Boulder Beach, het strand met de enorme rotsblokken waar de kleine pinguïns leven. Ze zijn zo gewend aan mensen dat je als badgast met ze kan vertoeven op het strand ( tegen betaling) en met ze kan zwemmen in het ijskoude water. Sander en ik zijn flink en hebben ons rondje volbracht. Josephine is een kleine pinguïn tussen de pinguïns, qua formaat dan. 

’s Avonds gaan we uit eten op een mooi buitenterras bij Monkey Valley; achter ons uitzicht op de bergen, voor ons uitzicht op de zee bij Noordhoek.

Met Sander en Josephine maken we een wandeling over een wandelpad in de bergen. Het kleine ding loopt dapper mee. Het is er prachtig en super groen met een grote variatie aan bomen. Het gebied heet “De Hel”. (Dat lijkt me voor later wel goed toeven.)

Bij de ouders van Kristin thuis hebben we een zondagse familiedag. Sharon heeft heerlijk en heel uitgebreid gekookt. Zalig. Het is heet en iedereen wil wel afkoelen in het zwembad.

Voor Kristins verjaardag heeft Sander taart gehaald en een etentje geregeld in een Italiaans restaurant met haar ouders en met ons. Het smaakt uitstekend. Ook Josephine van 2 zit aan tafel en eet tot mijn stomme verbazing een bord mosselen leeg. 

Sander die lange en drukke werkdagen maakt heeft een dag vrij nemen wel verdiend. We gaan met z’n drieën een dagje hiken bij de berg Lionshead. Deze enorme rots ligt naast de Tafelberg. We zijn er niet bovenop geklommen maar hebben het stenige wandelpad er omheen gevolgd. In de hitte over rotsen, stenen en boomwortels is pittig genoeg. Het uitzicht op Lionshead, op de Tafelberg en op de bergketen van 12 pieken, “De twaalf apostelen” genoemd is van fenomenale schoonheid. Een hemelse combinatie met het zicht op Cape Town in het dal en het witte strand van Camps Bay. Daar houden we dan ook lunchpauze op de terugweg en maken er nog een “pootjebadenwandeling”. Normaal is het water hier ijskoud, nu was de temperatuur te vergelijken met het zeewater in Portugal in de winter.

In het huis moeten allerlei klussen gedaan worden. Frits maakt zich verdienstelijk door het grote aanrechtblad van het kookeiland helemaal te schuren en 2 keer af te lakken om inwateren te voorkomen; hij vervangt een dorpel bij de achterdeur. Die was door de bouwvakkers fout gemaakt zodat bij regen het water naar binnen stroomde; we ruimen samen 2 schuren op en gooien alles weg wat weg kan: dat ruimt op. Die nieuwe ruimte komt goed van pas voor het stapelen van stukken boomstam. Voor het huis staan 2 enorme bomen helaas te dicht op het huis. De wortels veroorzaken schade aan de muren. Sander regelt een bedrijf dat een dikke dag bezig is om met een aantal mannen drie bomen om te halen, alles te verzagen en op te ruimen. Het aanzicht van het huis verandert totaal. Terwijl de dikke takken naar beneden vallen komt iemand van de garage een lekke band vervangen van Sanders auto, op de stoep voor het huis.

Soms maken we een wandeling van een half uurtje van Sanders huis naar het strand of zoeken een mooie picknickplek om iets te drinken. Het maakt niet uit, het is overal mooi.

En dan komt de dag dat Sander en Josephine ons uitzwaaien op het vliegveld voor ons intermezzo naar Tanzania. Geen moeilijk afscheid in de wetenschap dat we over ruim twee weken bij hen terug zijn. 

Lonneke heeft een Yogaweek op Zanzibar en Stijn werkt. Opa en oma ( Babu en Bibi ) hebben aangeboden te komen oppassen. De reis van Amsterdam naar Cape Town was een rechtstreekse vlucht en niet vermoeiend. De reis van Cape Town naar Dar es Salaam is dat wel. We vliegen Tanzania voorbij en maken een tussenlanding in Ethiopië in Addis Abeba. Als we het vliegtuig uitstappen om met een bus naar de vlieghal te gaan, overvalt ons de kou. Even vergeten dat we hier 2500m boven zeeniveau zijn. Na een paar uur wachten vliegen we een stuk terug naar Dar es Salaam. Met Ethiopian Airlaines was de makkelijkste verbinding. In Dar overvalt ons juist de klammige warmte. We moeten nog door een hele rompslomp van formaliteiten voordat we pas twee uur later onze chauffeur kunnen begroeten die ons naar Lonneke en Stijn brengt. Eerst is daar de Covidtest. Ondanks dat we bij vertrek in Cape Town al negatief getest waren moeten we op het vliegveld een nieuwe test ondergaan tegen betaling. In een lange gang staan een tiental hokjes met witte gordijntjes opgesteld. Als er een hokje vrijkomt dan mag steeds een passagier achter het gordijntje plaatsnemen en wordt een sneltest gedaan. Veel verder dan een cm gaat het staafje niet en dus is iedereen negatief. Net als vorige keer tref ik een lapzwans met gedrogeerde of dronken ogen die mij probeert te verleiden: “How old are you? I like you. You have husband? Where is your husband?” Een regelrechte griezel. Als na een tijdje onze naam wordt omgeroepen krijgen we een uitgeprint negatief testresultaat waarmee we weer naar een ander mannetje moeten om te checken. Daarna staan we zeker nog een uur aan te schuiven bij een aardige jongen om een visum te regelen en de vrouw die dat dan weer controleert doet moeilijk en bot en weigert ons door te laten omdat op de bonnetjes van betaling 2 keer Frits zijn naam staat. Dat klopt want het is twee keer met zijn visakaart betaald. We worden heen en weer gestuurd naar de aardige jongen aan de kassa, die aangeeft dat het wel klopt maar van de vrouw mogen we niet door omdat mijn naam niet op een bonnetje staat. Een man die het zat aan te kijken komt er bij en zegt: “Loop maar door.” Wat is dat toch met vrouwen op vliegvelden in deze machtspositie? Mannen zijn opvallend aardiger en meer coulant. Twee uur later staan onze koffers nog moederziel alleen op de nog draaiende band. Onze chauffeur weet natuurlijk ook niet wat er aan de hand is en heeft Lonneke gebeld of zij iets weet. Op 13 februari om 6u ’s morgens kan Lonneke ons verwelkomen en kunnen we naar bed. Niet veel later worden de kinderen wakker en gaan ze buiten de deur ontbijten om ons nog even slaap te gunnen.

Het is een heerlijk weerzien, al is het nog maar geleden van eind september. Het is onmiddellijk heel vertrouwd. De eerste week is Lonneke voor een ontspanningsweek met veel yogasessies op Zanzibar en omdat Stijn werkt zijn wij veel bij de kinderen. We kunnen veel samen spelen ( ze hebben fantasie voor tien) , knutselen, opa helpen met klussen, zwemmen ( en ik kan mee naar zwemles)

Als het weekend begint vrijdagmiddag neemt Stijn ons mee naar een prachtige plek, het resort “Mama Afrika” langs het strand aan de overkant van de baai. Het is een paradijsje in een paradijs en doet denken aan ons uitstapje vorige keer op Zanzibar. Heerlijk relaxen, zwemmen, hapje en drankje, wandelen langs het strand. Een betere start van het weekend is bijna niet mogelijk. Zelf nog koken zou een deceptie zijn, dus waarom niet neerstrijken op een terras aan het water en bij zonsondergang genieten van lekker eten? 

Zaterdag staat in het teken van supermarkt en koffie drinken ergens. Hier zijn zo veel leuke openluchtcafeetjes en restaurantjes en altijd staat verse juice op de kaart: ananas, mango, papaya, sinaasappel, watermeloen, kokos, passievrucht, of een mix van dit alles.

Toen Sander hier in september een week was is hij met Lonneke, Stijn en de kinderen naar Bongoyo Eiland geweest. Ik was toen heftig ziek van een parasiet en een bacterie en kon niet mee. Frits bleef solidair bij mij. Nu hebben we een nieuwe kans. Met Stijn en de kinderen varen we in ongeveer drie kwartier met een kleine boot naar het koraaleiland voor de kust. Een onbewoond paradijsje met veel groen maar ook een punt spierwit zand en lauwwarm helderblauw water. Er zijn rieten parasollen, stoelen en ligbedden te huur. Zodra we onze tassen hebben neergezet komt iemand vragen wat voor lunch we willen. Er is een restaurantje dat drie gerechten in de aanbieding heeft: vis, gegrilde kreeft of kip en frietjes. Aangezien ik kreeft voor het laatst gegeten heb tien jaar geleden in het Caribisch gebied veroorloof ik mij die luxe graag. Stijn doet mee en Frits eet de vis. Het smaakt heerlijk en we proosten op het goede leven. Wij beseffen terdege hoe goed we het hebben en ik besef dat het voor Merijn en Julius heel anders ligt. Voor hen is dit alles vanzelfsprekend. Net zo vanzelfsprekend als nu Engels praten met de tuinman of de schoonmaakster en vriendjes of zwemmen als otters in het zwembad. Julius is meer onder water dan boven water. Hopelijk herinneren ze zich dit later nog.

De week dat Lonneke weer terug is gaan de kinderen ’s morgens naar school. Lonneke kan helemaal Zen haar dingen doen en samen doen we boodschappen of snuisteren in winkeltjes.

En vaak combineren we het met het aangename van een drankje ergens in een binnentuin. Er is een tuin waar veel prachtige schilderijen hangen en waar klanten, groot en klein, kunnen schilderen.

Het is al een week ontzettend klam warm en plakkerig weer. Het is ruim boven de 30 graden in de schaduw en ’s nachts koelt het slechts een paar graden af. De ventilator staat de hele nacht aan en soms drijven we alsnog het bed uit, zo het zwembad in. Blij dat het er is. Af en toe betrekt de lucht en knalt er een daverend onweer los met bakken water die de wegen doen onderlopen, kuilen in de weg onzichtbaar maken en zandwegen in modderbanen veranderen. Prompt loopt dan het hele verkeer vast. Net zo plots als de regen begint, houdt hij ook op.

 

De tweede week heeft een spannend tintje omdat er iets met mijn rechter oog aan de hand is. Bij het spelen in het zwembad krijg ik een kinderhandje hard in mijn oog. Eerst lijkt er niets loos te zijn maar twee dagen later zie ik allemaal zwarte spikkeltjes als kleine insecten in de lucht. Ik denk dan ook in eerste instantie dat het insecten zijn, wel veel verwonder ik me. Als ik ze ook in het water van het zwembad zie en Frits niet, gaan er alarmbellen rinkelen en ga ik zoeken op internet wat het zou kunnen zijn: een oogtrauma door een klap op het oog staat in het rijtje van mogelijke oorzaken. Een scheur in het netvlies met mogelijk loslaten van het netvlies kan het gevolg zijn. Die zondag op Bongoyo stromen er groene, overigens prachtige watervallen in patronen, als waterverf uit mijn ooghoeken. Het duurt misschien 10 vreemde seconden. Ik vind het mooi en beangstigend tegelijk. De volgende dag regelt Lonneke een afspraak bij The International Eye Hospital in Dar es Salaam. Ik kan diezelfde middag terecht en een Turkse arts onderzoekt het oog grondig. Zijn conclusie maakt me bang: er zit een flinke scheur in het netvlies en er zijn bloedingen geweest   ( de watervallen) De scheur moet direct dicht :“Its very urgent !” Het oogvocht en het bloed kunnen lekken door de scheur en achter het netvlies komen met mogelijk een operatie of blindheid tot gevolg. De spikkeltjes en de grijze vlekken die ik zie zijn restanten van bloedingen. Inmiddels zie ik met mijn rechter oog bijna niets meer en is alle kleur verdwenen; met dat oog is mijn wereld mistig en grijs geworden. Nu moet mijn slechte linker oog van -11 het werk doen. Ik voel me bijzonder onthand. De arts laat er geen gras over groeien en start een laserbehandeling. Het zou geen pijn doen. Het zal aan mij liggen maar op mijn oog doen de felle groene lichtflitsen die als pijlen in rap tempo op mijn oog afgeschoten worden heel veel pijn. Ik kan de scherpe stekende pijn amper verdragen en een traan rolt over mijn wang. Ik kan me niet terugtrekken want de assistent duwt mijn hoofd tegen de hoofdband aan. Mijn kin zit in het kinnebakje dus praten kan ik ook niet. Net als ik na een kwartier denk te gaan schoppen stopt het vuren. De scheur is voor 80% dicht gebrand. De volgende dag doet hij de overige 20%. Zelfde pijn maar nu is hij sneller klaar. Misschien is het gevoelig bij mij omdat het voor mijn gevoel op dezelfde plek brandt waar ook de migrainepijn zit. Misschien is die plek al te vaak belast geweest. De scheur is dicht en hij hoopt dat het zicht zich  in de loop van de komende weken gaat herstellen. Garantie geeft hij niet. Een week later kom ik op controle. Ik heb zelf al gemerkt dat de “insecten” voor een groot deel weggevlogen zijn maar de grijze mistvlek zit er nog. Een glas water op tafel zie ik niet staan en gaat tot twee keer toe omver tot stomme verbazing van de kinderen: als oma nou ook al glazen omver gaat gooien…  Toch is de arts heel positief na een controle onderzoek. Ik ben er uitstekend en gelukkig snel geholpen. De restanten van de bloedingen moeten met de tijd verdwijnen en het zicht zal dan beter worden. Bij de pakken neerzitten is geen optie: met Frits en Lonneke als begeleiders ga ik gewoon door. Als de arts hoopvol is zijn wij het ook.