Verhaal 12 December ’21 “ Pluk de dag.”

 

Zoals uit het vorige blog al blijkt begint december met een zwarte dag. Om 4 uur in de ochtend overlijdt mijn vader op 91jarige leeftijd. En nog is het te vroeg en te onverwacht. Dit blog draag ik aan hem en mijn moeder op. Een bijzondere man, niet altijd even makkelijk maar vol inspiratie, reislust, zin in avontuur en bijzondere ondernemingen. Wie kan zeggen dat hij/zij een vader had die op 25jarige leeftijd naar Congo vertrok met zijn vrouw van 20 jaar, totdat in 1960 Congo onafhankelijk werd en mijn moeder met drie kleine kinderen met de boot terugkeerde naar België. Mijn vader kwam later. In Congo was hij belastingontvanger, in België godsdienstleraar op een technische jongensschool in Gent. Hij onderrichte eerder in maatschappijleer dan in godsdienst en ging regelmatig tegen de regels van de katholieke meisjesschool waar ik op zat in. Hij stelde zich op als voorvechter als hij het niet met de regels eens was op een dusdanige manier dat de nonnen zwichtten. Waarom zou zijn dochter alleen blauw, wit en grijs mogen dragen? Waarom geen rood, de kleur van het bloed van Jezus Christus? En ziedaar, ik mocht ook rood dragen en met mij ook andere meisjes. Waarom zou zijn dochter in de winter geen lange broek aan mogen en alleen maar een rok? Moest ze dan blaasontsteking krijgen? En ziedaar ik mocht een lange broek aan en met mij ook andere meisjes. Waarom zouden zijn dochters geen kleurige kleding mogen dragen voor hun plechtige communie i.p.v. de lange witte jurk die je maar één keer aan kan? Enz.

De mooiste herinneringen zijn de vele weekenden op een camping aan zee waar we naar hartenlust door de duinen konden struinen met elkaar en met vriendjes. Het enige waar we ons aan moesten houden was op tijd terug te zijn bij de caravan om te eten. Mijn vader was een uitstekende kok, mijn moeder trouwens ook.  Te laat komen was geen optie. We hebben het plezier in koken van hen beiden meegekregen.

Alle vakanties met  Kerst, Pasen en zomer reisden we met het gezin in een gele Ford Transit bus naar Spanje. Eerst nog op campings, later naar de flat waar ze nog steeds samen waren.

Andere mooie herinneringen heb ik overgehouden aan de tijd dat mijn ouders een Kleinkunsttheater hadden in Gent. Elke vrijdag traden Vlaamse of Nederlandse artiesten op. Als wij 5 kinderen uit school kwamen  moesten er broodjes belegd worden terwijl mijn vader in enorme pannen soep stond te roeren. In de pauzes van de optredens werd soep met broodjes geserveerd. Ik vond het geweldig als ik met een schortje om soms in de bediening mocht helpen en de artiesten van dichtbij achter de schermen kon meemaken. Het waren niet de eerste de beste artiesten: Ramses Shaffy, Liesbeth List, Jasperina de Jong, Don Quishokking, Miel Cools, Willem Vermandere, Wannes van de Velde, Zjef Vanuytsel… en nog zoveel meer. Maar wat als je eigen moeder optreedt met gedichten van García Lorca, begeleid door Dirk Lambrechts met flamencomuziek op Spaanse gitaar. Dan glim je.  Ook voor mijn broers en zussen is dit een deel van onze jeugd. Alles stond in die periode in het teken van het theater, van mensen contacteren. Later ben ik nog wel eens naar Miel Cools en Liesbeth List toe gestapt na een optreden in het theater Geert Teis in Stadskanaal. Ook al zat er toen meer dan 30 jaar tussen, ze herinnerden zich het theater van Lieve en Marcel maar al te goed. Toen het theater na drie verschillende locaties steeds afgekeurd werd door de brandweer hebben mijn ouders zich gericht op een radioprogramma bij de VRT. Elke vrijdagavond zonden ze een half uur lang kleinkunstliedjes uit met fragmenten van interviews die ze afgenomen hadden met de artiesten. Naast hun gewone werk als godsdienstleraar en lerares dictie en voordracht, waren mijn ouders bezig met grote audiobanden waarop de interviews waren opgenomen: letterlijk knippen en plakken van stukken band om hun radioprogramma te maken. Wij vonden het toen heel normaal, het hoorde bij ons gezin. Pas later besef je hoe speciaal het was en hoe fanatiek zij waren. Geen half werk. Mijn neef Lieven noemde hen terecht  “onlosmakelijk met elkaar verbonden. In zijn gezin werden mijn vader en moeder  als één naam uitgesproken: “Marcelenlieve”

Een andere herinnering is zijn liefde voor klassieke muziek. Zelf speelde hij in mijn vroege kindertijd op de banjo . Mijn broers en ik gingen naar notenleerles op de muziekschool . Mijn jongste broer speelde dwarsfluit, mijn oudste broer mondharmonica en ik klassieke gitaar.

Hij schilderde graag en goed. Zowel in de huiskamer in Gent als in de huiskamer in Spanje hingen een aantal van zijn schilderijen. In Gent hingen in de veranda aan een zonnig oranje geverfde muur twee schilderijen van Spaanse straatjes waar ik van begin af aan verliefd op was. Ik zie hem nog zitten in Spanje op straat met een schildersezel, een palet met vele kleuren in zijn hand, werkend in een vlotte stijl met paletmes en kwast. De artritis dwong hem deze hobby op te geven.

Toen hij 50 werd kon hij vervroegd op pensioen, meegerekend de dubbeltellende werkzame jaren in Congo. Vanwege vele klachten bij mijn vader van reumatische artritis maakten mijn ouders de overweging in Spanje te gaan wonen. Het zonnige droge klimaat deed hem goed. Stilzitten lag niet in zijn aard: ze kochten een stuk grond op een berghelling in de buurt van hun appartement in Almuñecar en plantten er avocadobomen . Ze maakten er samen een topplantage van en verkochten de avocado’s aan de groothandel. Dat zullen er hen niet veel nadoen.  Het dakterras van hun appartement was een bloementuin, zijn grote hobby.

Maar daarom is ons verdriet en het gemis niet minder groot, voor mijn moeder die haar maatje / gesprekspartner moet missen en voor ons die geen vader meer hebben.

Twee van zijn bakken met geraniums staan nu op de steiger, vanuit de kuip goed zichtbaar. Elke ochtend als ik er langs loop om broodjes te halen groet ik hem. Elk geraniumblaadje dat in het water valt, elke traan die ik pleng is voor hem.

We hebben heel veel reacties gekregen en steunbetuigingen, een hart onder de riem en dat doet goed.

Van Carla de mooie woorden:

“Laat je tranen gaan, ze zijn voor je pa.

Elke traan is een herinnering,

Elke herinnering is troost.

Troost is liefde.

Liefde is oneindig.”

Van mijn nicht Hilde:

“Papa’s sterven niet.

Ze glijden hooguit naar de overkant.

Ze leven verder in wie blijft,

In woorden en gedachten,

In verhalen, gevoel en tederheid.”

Op de dag van de crematie brengt de lucht ons nog meer in de verdrietige stemming. Tegen “tapa-tijd “ is de hemel schoongeveegd en proosten wij op zijn gezondheid met een biertje en een tapa zoals hij en mijn moeder nog elke dag deden en daar van genoten.

Per 1 december heeft Portugal de coronaregels aangescherpt. Om Portugal binnen te komen is ons geval  een antigeentest nodig. Dat doen we voor de zekerheid in Almuñecar voordat we vertrekken. We zijn beiden negatief en kunnen gaan, Vol verwachting klopt ons hart of er bij de grensovergang bij Ayamonte controle zal zijn. Natuurlijk kan iedereen er gewoon doorrijden en was de negentig euro, contant te betalen, voor niets. Negentig euro om te weten dat we negatief zijn en om ons in te dekken.

Portimão komt in kerstsfeer. Ook op Salon gaan de lampjes aan in de salon.

Het weer is nog aangenaam; het is mogelijk om buiten op een terras iets te drinken in de zon of mooie wandelingen te maken langs het kustpad bij de vuurtoren.

Er kan nog gesurft worden en ik waag het nog te zwemmen bij het strand zonder pak aan. Kan best mits de zon schijnt en er niet te veel wind staat. Ik duik onder water om plastic zakken om de schroeven te binden zodat de kans op mosselaangroei minder wordt.

Frits heeft een flinke klus, deze keer op de catamaran van Rob en Ineke.  Rob had in onze afwezigheid al een nieuwe vloer gemaakt in de bak onder het voordek waar zijn watertanks staan. Het hout van de vloer was totaal verrot. Iemand van de werf had de bak geschuurd; Rob en Frits hebben de moeilijke klus verder samen gedaan zodat Rob zou leren met epoxy en glasmat te werken. Een dag om de bak in de epoxy te zetten en een dag om af te werken met glasmat en epoxy. Eén kant van de bak loopt rond omhoog en er is bijna geen ruimte om te bewegen. Maar het is gelukt, de klus is geklaard dankzij ook de assistente Ineke die alles aangaf wat nodig was .

Op Salon valt ook altijd wel iets te doen of te repareren. Als Frits de schoongemaakte bijboot optakelt breekt de scepter af waar het gewicht van de bijboot aanhangt. Het houtwerk moet geschuurd en in de epoxy gezet worden. Er moet een nieuw blokje gemaakt worden van hardhout dat met glasmat en epoxy bevestigd wordt. Een paar keer grondverven en aflakken. Omdat Frits de bijboot niet meer aan de scepter wil ophangen schroeft hij een stuk draadstang met nieuw oog in de achterbalk. Als alles met epoxyplamuur goed vast zit kan de bijboot daar aanhangen.

Tot 20 december is het aangenaam weer met een blauwe boventoon in de lucht. Daarna volgen dagen van hele harde wind waarbij het loeit door de masten alsof een orkest repeteert voor het grote moment van de uitvoering. Er volgen dagen met heel veel regen , onweer en zelfs een ferme hagelbui terwijl de thermometer toch 17 graden of meer aangeeft. Het half uur dat het even droog is glippen we de pier op bij het strand en zijn nog net getuige van de vlammende kleuren na zonsondergang, als een duveltje uit een doosje,  voordat het grijze wolkendek zich weer sluit en de regen met bakken op het kajuitdak plenst.

En terwijl Nederland in volledige lockdown verkeert, gaat het leven hier vrijwel normaal door. Dat betekent echter niet dat het hier niet gevaarlijk kan zijn !

Om een beetje kleur in de grijze week te brengen hebben we de keuken gepimpt.

Het is een gezellige tijd net als in Nederland met regelmatig afspraakjes met vrienden of bekenden in de haven.  Op 1^ste Kerstdag zijn we uitgenodigd door Bernd en Christel voor een koffietafel bij hen thuis in Portimȃo na een toevallig gesprek op de steiger. Hun boot ligt hier ook maar aangezien hij 82 is wordt er niet veel meer gevaren. Christel is 69 en werkt als arts in het ziekenhuis van Portimȃo. Ze zijn Duits maar hebben heel lang in Brazilië gewoond en gewerkt en nu wonen ze al heel lang in Portimȃo. Naast varen is hun grote passie musiceren.

 Tapas maken samen met Josje en David die ons uitnodigen voor 2^de Kerstdag; meehelpen met appels schillen voor de oliebollen met appel en rozijnen. De mannen bakken de oliebollen en later kan bij wijze van spreken iedereen uit de haven op de steiger Glühwein drinken en oliebollen verschalken. Schalen vol. Voor de Nederlanders gesneden koek maar voor de Engelsen, Polen, Duitsers en anderen is het heel bijzonder. ( In het Duits heet het : “frittierte Donutbälchen”; een oliebol is toch makkelijker om op te eten.) 

Bij Rob en Ineke eten voor een speciaal diner als dank voor Frits zijn hulp.

Een wandeling langs het strand.

En dan komt het eind van 2021 in zicht. En wel met een stralend blauwe lucht en zomerse temperaturen op oudejaarsdag. Het is strandweer en daar wil iedereen van profiteren.

In Zuid Afrika vieren ze de tweede verjaardag van Josephine lekker buiten. Het is er zomer.

In Tanzania knallen de kurken voor het Nieuwe Jaar drie uur eerder dan bij ons.

Wij vieren Oud en Nieuw wel heel bijzonder.  Bernd en Christel nodigen ons uit bij hen thuis samen met nog een Duits stel van 82 dat hier in de haven op hun boot woont. Ze hebben alle wereldzeeën bevaren. Er voegt zich nog een Duitser van Frits zijn leeftijd bij met een Braziliaanse vrouw iets jonger dan ik, ook zeilers die overal geweest zijn. Zij en ik zijn de “broekies”. Het is super leuk. Iedereen heeft een onderdeel van het uitgebreide diner klaargemaakt en alles smaakt voortreffelijk. Hun prachtige huis leent zich uitstekend voor dit soort etentjes. Ondanks dat er Duits, Portugees en Spaans door elkaar gesproken wordt kan iedereen met iedereen praten. Op het dakterras wordt de champagne ontkurkt en kijken we naar het vuurwerk op de pier bij de haven. Een frisse wind jaagt ons al snel weer terug naar de behaaglijke warmte van de houtkachel. Muziek uit de oude doos wordt opgezet en de oudjes en de broekies gaan met de voetjes van de vloer en twisten het nieuwe jaar in. Een goed begin toch?