Verhaal 2 Februari ’21 Winter in Nederland.

 

We hebben besloten in Nederland te blijven om Lonneke en Stijn bij te staan waar we maar kunnen tijdens hun laatste super drukke weken voordat ze op 3 maart naar Tanzania vertrekken. Het geeft té veel gedoe om tussendoor nog eens op en neer te gaan naar Portugal. Om naar Portugal te kunnen vliegen moeten we een negatieve covidtest kunnen overleggen. Deze kost drie keer het vliegticket! Het loont voor een paar weken niet. Bovendien horen we achteraf dat het heel veel geregend heeft in de Algarve met veel harde wind: geen pretje in de haven. Nee, dan maar het comfort van een huis met centrale verwarming. Het huis moet leeg gemaakt worden voor de oplevering maar lijkt juist voller te worden: de zolder, waar wij slapen, ligt vol met spullen die meegaan in een zeecontainer  per schip naar Tanzania. Het zal er ongeveer zes weken over doen om de haven van Dar Es Salaam te bereiken. Vaklui pakken alles in in bubbeltjesplastic en laden tot er geen speld meer tussen kan. Lonneke heeft twee van mijn schilderijen laten inpakken. Leuk idee dat ze straks in hun kamer in Tanzania  aan de muur hangen. De zolder wordt vervolgens vol gelegd met spullen die meegaan in de negen grote  koffers en de vier handbagagekoffers. Lonneke , organisator als geen ander, pakt alles overzichtelijk in. Met Stijn is ze al weken bezig om alles wat in de opslag gaat in genummerde verhuisdozen in te pakken en alles wat weg moet op marktplaats te verkopen of weg te geven. Alles gaat weg: keukenblok, oven, gasstel, bank, tafel , slaapbank, lampenkappen, fiets, auto….Stijn en Frits hebben menig tochtje naar de stortplaats gebracht, aanhangers vol. De laatste dagen kamperen we op klapstoeltjes bij een bureau en we laten eten bezorgen omdat we niet meer kunnen koken. Wat een geluk hebben we de laatste twee weken met het lenteachtige weer: deuren kunnen open blijven staan, spullen kunnen buiten staan, wachtend om opgehaald te worden, we lunchen buiten uit het vuistje op de klapstoeltjes. De kinderen zijn een paar dagen bij de andere opa en oma in Friesland zodat wij met z’n vieren stevig kunnen doorpakken om de planning aan te houden. Het loopt op rolletjes maar om 21u rollen we bekaf op onze matrassen op de grond. 

Het lenteweer is een cadeautje, maar dat geldt zeker ook voor de winterse week met sneeuw en ijs. We zijn zo vaak mogelijk buiten met de kinderen om te genieten. Het is hun eerste sneeuw en ze hebben veel plezier op de geleende slee van de buurman. Het meest blij zijn misschien nog Lonneke en Stijn die hun schaatsen ergens vandaan toveren. Lonneke heeft als kind veel geschaatst en wedstrijden gewonnen. Ze is na meer dan tien jaar haar mooie slag niet verleerd. Ze juicht van enthousiasme. Eén keer iets té enthousiast als ze de kinderen op de slee trekt en afremt met een prachtige slide. Ze gaat iets te hard door de bocht en beiden vliegen beduusd van de slee op het ijs. Merijn landt zacht bovenop Julius. Julius houdt het voor gezien en wil alleen nog bij Stijn op de arm.

Op Valentijnsdag schaatsen ze voor het laatst op een prachtig meertje omgeven door besneeuwde bossen in IJsselstijn. We zijn  ’s morgens vroeg gegaan en zijn er alleen, op een eenzame schaatster na. Het is er zalig koud, blauwe lucht, een stralende zon die ons verwelkomt, een thermoskan met hete thee, bevroren tenen op het laatst die ons dwingen naar huis te gaan. Op alle sloten en vijvers in de buurt wordt druk geschaatst. Winterser kan haast niet. 

Nieuwegein

IJselstijn

Binnen twee dagen gaan we van winter naar lente. De sneeuw verdwijnt, de sleeheuvel bij Lonneke is weer groen, de sneeuwklokjes, krokussen en narcissen steken hun kopjes omhoog en reiken naar de warmte van de zonnestralen , de takken van de treurwilg schijnen goudgeel in de zon en beroeren het water van de vijver, de forsythia tekent  geel af tegen de ontluikende minuscule groene blaadjes van de struiken die hem omarmen. 

Niet te geloven dat 16 dagen later het vliegtuig opstijgt naar Tanzania waar Lonneke, Stijn en de kinderen drie jaar zullen wonen voor Stijn zijn werk. We hebben vier dagen de tijd om het huis helemaal leeg te maken en de verhuizers brengen een verhuiswagen met aanhanger vakkundig volgestouwd  naar de opslag. Geen huis, geen huisraad. Geen nood, Lonneke weet raad. Ze heeft een mooi vakantiehuis geregeld in Kamerik bij ” Bon Vivre.” Het huis waar wij verblijven is een prachtige verbouwde hooizolder met authentieke houten balken in de nok van het plafond en met rondom veel ruimte voor de kinderen om te spelen. Er staan skelters en ze hebben de tijd van hun leven. Het lenteweer houdt aan en we zitten buiten op de veranda voor de koffie, de lunch, de taart… We maken wandelingen door het prachtige knotwilgenlandschap met talrijke sloten waarvan het water soms op gelijke hoogte met het wegdek staat, een prachtig gezicht. De veengrond is er aan het verzakken. Gelukkig geldt dat niet voor de huizen. In het veld zien we vier hazen met voorjaar in de bol. Ze dartelen en springen, rennen dwars door sloten elkaar achterna. Volgens Julius zijn het Paashazen.

De eigenaresse Petra is super lief: als Stijn en Lonneke hun auto hebben overgedragen aan de nieuwe eigenaar en wij onze auto bij de garage hebben ingeleverd in Ter Apelkanaal, dan stelt ze voor ons op te halen van het station in Woerden. Piet en Geertje, net zo lief, brengen ons naar het station in Emmen en zwaaien tot weerziens als de trein zich in beweging zet. Als Lonneke een dag vóór hun vertrek een ontstoken ooglid heeft dan brengt Petra Lonneke naar de dokterspost. Een erg leuke combinatie van haar B&B is haar schuur met antiek, waar gasten mogen rondsnuffelen. Dat laten Lonneke en ik ons geen twee keer zeggen. Wat een mooie spullen. Ook buiten op het erf heeft ze mooie gezellige hoekjes gecreëerd.

Tussen de bedrijven door hebben we toch nog tijd voor leuke uitstapjes naar het bos bij Bennekom in de buurt waar we afscheid nemen van Stijn zijn oma. Naar de Neder-Rijn bij Wageningen waar de kinderen het veerpontje nakijken dat naar de overkant pendelt.

Hoogtepunt deze laatste weken is toch parkietje Tommie. Op een wandeling door het park bij Lonneke en Stijn in de buurt ziet Stijn een zielige natgeregende parkiet zitten. Frits wil het beestje redden maar deze valt in het water, kan er toch nog weer uitklimmen, hangend aan een lage treurwilgtak en ontsnappen in een struik. Daar is hij zo moe dat hij zich door Frits laat vangen. Frits heeft altijd iets met vogels! De parkiet gaat thuis in een doos en we geven hem wat  “gezonde granen” uit Lonnekes  “gezonde granenpot”. Hij is uitgehongerd en eet gulzig. Tegen de tijd dat zijn veren opgedroogd zijn zit er een opgeknapte parkiet in de doos. We gaan met de kinderen een vogelkooi en voer kopen  en hij krijgt een plekje boven op de kast, veilig voor kleine rondrennende kindertjes. Merijn en Julius vinden het geweldig om de parkiet uit hun hand te laten eten. Merijn doopt hem Tommie. Hij is snel gewend en vliegt rondjes door de kamer. Na drie weken moet Tommie noodgedwongen een nieuw onderkomen vinden. Lonneke zet hem op marktplaats en prompt komt een vrouw uit de buurt hem ophalen. Ze heeft de parkiet herkend op de foto: het is haar parkiet die ze onlangs heeft verkocht aan iemand waar hij blijkbaar ontsnapt is. De vrouw heeft zelf een grote volière en ze laat foto’s zien van Tommie die net uit het ei is gekropen. Hij heeft een uniek verenkleed, het kan niet missen. De vrouw is zo blij en wil hem nu zelf houden en zijn naam blijft Tommie. De vrouw heet trouwens Wiersma, hoe grappig is dat?

kletsnat bibberend.

in goede handen

Wat is hij lief.

Hij eet uit je hand.

Hoe kan ik nou een foto van je maken!

Eten wat de pot schaft.

Fotogeniek op marktplaats, met succes.

Met Sander, Kristin en Josephine in Zuid Afrika gaat het goed. Sander werkt nog steeds thuis en Kristin doet de administratie voor het bedrijf van haar broer. Op haar verjaardag begin februari kreeg ze een bijzonder cadeau: Josephine loopt! Ze heeft er zo’n lol in dat haar haar er van overeind gaat staan.   ( grapje)