Verhaal 34: Laatste etappe voor de finale 4 augustus ‘17

We hadden een heerlijke tijd in Almuñecar, het stadje in Zuid Spanje waar mijn ouders wonen en waar Lonneke een appartementje voor ons vijven had gehuurd, Merijn inbegrepen. Heerlijk  om hen allemaal weer te zien, te genieten van de kookkunsten  en zorgzaamheid van mijn ouders die in de tachtig zijn maar , heel knap, zich samen nog uitstekend redden op hun flat; te genieten van Lonneke, Stijn en de kleine baas. We zaten perfect: prima appartementje met garage, op loopafstand van mijn ouders, strand en zee voor de deur inclusief kleine supermarktjes en terrasjes. Voor Merijn een hele ervaring om met zand, steentjes en water te spelen en  in  het koude zeewater te trappelen. In mijn herinnering was het zeewater in de zomer altijd lekker warm. Nu was het de eerste dagen ijzig koud zelfs voor mij als doorgewinterde zwemster. De laatste dagen werd het iets warmer maar werd ik terug geroepen uit de zee door Spaanse vrouwen: “Medusa, medusa!!! ”   In zee en ook vlak bij het strand dreven slecht zichtbare kleine rode kwalletjes.  Ze kunnen gemeen prikken en volgens de vrouwen kan je er behoorlijk ziek  van worden. Jammer, geen laatste bad meer voor Merijn en ook maar niet voor ons. De douche is een goed alternatief om zon en zand van ons af te spoelen en te picknicken op het muurtje voordat we in de auto stappen naar het vliegveld in Malaga. Het zit er té snel weer op. We zwaaien zo lang we kunnen. Het zou nu wel eens lang kunnen duren voordat we hen weer zien. Na een korte vakantie in Nederland vertrekken onze schatjes terug naar Ethiopië waar Stijn het nog druk heeft om zijn project af te ronden.

 

 

 

 

Wij rijden door prachtig berglandschap door naar Ronda, een prachtig oud stadje in de bergen  ten zuiden van  Sevilla, langs een diepe kloof gebouwd met prachtige vergezichten over de gele lappendekentjes op de glooiingen en de kale bergen op de achtergrond. We vinden een klein goed hotelletje op loopafstand van de kloof. Het is om 23u nog 36 graden. In een zwoele wind eten we op een terras voor toeristen aan de rand van de kloof. Goed dat er een hekje voor zit. We betalen voor het uitzicht! De volgende dag heb ik buikpijn van het toch wat verbrande vette vlees op de grill  en hebben we spijt dat we niet tussen de Spanjaarden op het pleintje voor het hotel voor een paar euro tapas hebben gegeten in een typisch Spaanse ambiance. Maar eerlijk is eerlijk: het uitzicht bij de kloof en de sfeer bij nacht waren betoverend .

 

 

 

 

Gelukkig heeft de auto airco  om de bijna 40 graden buiten te houden. We leveren de auto weer in  in  het Spaanse Ayamonte, steken met de ferry de Rio Guadiana over en worden in het  Portugese Vila Real de San Antonia opgepikt door de Engelse Dick die met een Nederlandse platbodem in Laranjeiras ligt. Samen met de Schotse Scott beheert hij een paar boeien in de Rio. Er volgen een viertal bloedhete dagen waarbij het kwik oploopt tot 39,5 graden, de middagen loom en lui in het water of op het voordek  onder een tentdoek in een warme wind worden doorgebracht, of op het terras van Laranjeiras onder de eucalyptusbomen met een grote kan witte sangría met fruit en veel ijsblokjes in het gezelschap van Leo  en Liesbeth, de Vlamingen die we eerder in Santa Maria hebben ontmoet. Het is zo warm dat zelfs de roedel honden hier alleen nog in staat is loom uitgestrekt op hun buik in de schaduw te liggen, kop op hun poten, hooguit één wenkbrauw optrekkend als er al  iemand langsloopt. Alleen de haan is haantje de voorste. Hij kraait zich door de hitte heen  en probeert iedereen uit een lange diepe siësta te houden.

 

Laranjeiras

Handje vol krijtwitte huizen

Bakkend in de zon.

De lucht stralend en blauw

De wind houdt zijn adem in.

Gekabbel, geritsel, geruis, getsjilp

Maar alles traag en loom.

Behalve de stemmen,

Hard van de mannen,

Schel van de vrouwen,

In de schaduw van de bar

Onder de Eucalyptusbomen.

Ze klinken vrolijk,

Ze hebben plezier.

De tijd is stilgezet,

Zo gaat het leven nog hier.

 

Op één van die warme avonden is er feest. Op het basketbalpleintje naast de bar zijn twee rijen stoelen opgezet en is een podiumpje ter grootte van een bushokje opgebouwd. Om 21 u zitten we als eerste gasten stipt op tijd volgens de aankondiging,  zoals het een Noord Europeaan betaamt, aan een tafeltje met Leo en Liesbeth, op Dick na de enige buitenlanders. Altijd een uur er bij optellen ! Om 22u verschijnt de aangekondigde accordeonist en speelt op het podiumpje vrolijke Portugese wijsjes. Inmiddels zijn de twee rijen stoelen aardig bezet met oudjes. Er is een tafeltje met een paar jongeren en er rennen vier kinderen rond. De oudjes hebben zin in een dansje en schuifelen over de basketbalvloer die nu met zand en eucalyptusbladeren inbegrepen , dienst doet als dansvloer. Het ziet er heel schattig uit. Ik wist niet dat je ook op Portugese wijsjes een foxtrot kan dansen. Frits en ik wagen het er op en krijgen een complimentje van een oud mannetje.

 

 

We maken een wandeling naar een naburig dorpje Guereros do Rio ( = Krijgsmannen van de rivier) waar een koud biertje en tapas wachten.(  Laranjeiras = Sinaasappelbomen) .

 

De vijgen zijn bijna rijp.

En dan, raar om te ervaren,  is er op 1 augustus een dipje in het weerbeeld tussen een volgende voorspelde hete periode in. Het is grijs buiten, het waait hard en fris  uit het noorden , de thermometer staat nog op 20 graden maar buiten voelt het hooguit als 15 graden op het wad in het najaar. Frits doet sokken aan, een slecht teken, en we hebben zin in warme chocolademelk. Tenslotte is er 20 graden af gegaan. Dipjes duren hier gelukkig nooit zo lang en rond de middag schuift het blauw onze kant op , het grijs richting Spanje duwend.

We nemen afscheid van de Rio Guadiana,  een gevaarlijke  plek inderdaad. Moeilijk om er van los te komen. Een Engelse dame die we in San Lucar ontmoetten zei: “Its the San Lucar glue.”. Met stroom en een beetje wind mee glijden we met 3 knoopjes aan het mooie landschap  voorbij .

De maan in roze gevangen.

Afscheid Rio Guadiana

Loom stroomt de rivier van Mertóla naar zee,

Voert takken en bossen bamboe met zich mee.

Neemt de buitenbocht langs Spaanse en soms langs Portugese kant,

Bij hoog water gevuld tot aan de rand.

Glooiende heuvels bieden een toeziend oog,

Hun grassen en struiken geel en droog.

Het zijn alleen de bomen waar nog groen blad aan zit,

Kleine dorpjes met schattige huisjes, hun gevels wit.

Rode parasolletjes wapperen in de wind,

Hier en daar een spelend kind.

Maar het zijn vooral de geluiden van de oudjes onder de strakblauwe lucht,

De jongeren zijn hun dorp ontvlucht.

In de kleine bar klinkt het gerinkel van kopjes,

De barman Francisco altijd in zijn nopjes.

Het leven is vredig en  goed

De dikke rode kersen zalig zoet.

Het zou een plekje kúnnen zijn voor later,

Een klein wit huisje, een steigertje, Salon voor de deur in het water.

Wie weet!

 

 

Op 3 augustus varen we om 7 u na zonsopgang het laatste stukje van de rivier af. Bij de monding staat er 30 knopen wind uit het noorden en de golven spuiten over het dek. Binnen verschuiven voorwerpen die nog nooit verschoven zijn. Dat is even wennen na de Rio Guadiana waar het water nooit overstuur raakt. We varen vlak onder de kust, vlaggetjes en visfarms vermijdend en nemen de ingang tussen het eiland Armona en Culatra om naar het beschutte waddengebied te varen. Het is duidelijk augustus geworden. Was het hier 5 weken geleden nog rustig, nu vliegen de waterscooters, motorboten en watertaxi’s ons links en rechts om de oren en ankeren er een paar honderd boten. We verkassen naar Armona waar we met nog een ander jacht de enige boten zijn . Het strand staat vol gezellige parasolletjes, de veerboot naar het stadje Olhao  is vlakbij en het waterverkeer is nauwelijks merkbaar. In Faro is het 37 graden maar hier op de boot is het met 31 graden en een zwoel windje goed toeven  ’s Nachts blaast een warme wind over het zongestoofde land  naar zee en houdt de temperatuur op 28 graden. We beseffen maar al te goed dat het eind van dit fijne jaar in zicht komt. Rest ons nog één zeetochtje naar Alvor.