Verhaal 29: Op vakantie naar Ter Apelkanaal 29 mei ’17

Het dichten van het lek in de motorruimte is net op tijd klaar voordat we een korte vakantie naar Ter Apelkanaal inlassen. Een paar dagen geleden  belde Lonneke dat ze in het weekend met Merijn naar huis komt. Wat een verrassing. We wisten dat ze het van plan was maar ze komt eerder dan gedacht. Gelukkig zijn we niet meer in Tanger en kunnen we de boot veilig achterlaten in Alvor. Vitor heeft net als vorig jaar een boei geregeld waar we aan kunnen liggen en hij zal elke dag komen kijken of het lek dicht blijft. Daar is hij trouwens van overtuigd want de Portugese kit is de beste die er is lacht hij met zijn aanstekelijke lach. De laatste dagen in Alvor hebben we beiden buikgriep. Frits is wel weer zo ver opgeknapt dat hij kan vliegen. Ik heb koorts in het vliegtuig en heb het ijskoud. We zijn met flinke regenbuien uit Alvor vertrokken met behulp van onze trouwe vrienden Vitor, Gilda en Santos. Altijd staan ze klaar : om ons tussen de buien door op te halen in Vitors bijboot, om onze koffers te dragen, om ze in de plenzende regen in de kofferbak van de taxi die ons naar Faro brengt te gooien, om te knuffelen…. Tegen de tijd dat Frits en ik in de taxi zitten zijn we goed nat geworden. Arme Frits moet in een plas water zitten die zich door de regen in een mum van tijd  op de achterbank gevormd heeft. Als we later in Faro uitstappen blijven we in de zon en de wind staan als waren we drogend wasgoed aan de lijn.                                                                                                    In stil verdriet denken we in het vliegtuig aan Antie , de kinderen en kleinkinderen die op dit moment afscheid nemen van Bram, zo onbegrijpelijk plots overleden.

En op Eelde staat die lieve Adriaan klaar om ons naar huis te brengen. De winkels zijn al dicht en lieve AnneMarie geeft ons brood, boter en eigengemaakte pruimenjam mee om de volgende dag niet eerst naar  de supermarkt te moeten rennen. Coen en José ( leren kennen op La Palma) hebben drie weken in ons huis gelogeerd en verwelkomen ons met een volle fruitschaal en bloemen op tafel. Zelf zijn ze net vertrokken. Heerlijk thuiskomen. De timing is perfect: sinds we geland zijn is de zon doorgebroken en voelt het warm aan. Ik was gewaarschuwd voor koud en slecht weer met hagel en regen maar de goden zijn ons goed gezind. Twee weken prachtig zomers weer, een heerlijke tijd thuis met altijd de tuindeuren open, het gras droog, de bomen in frisgroen blad, de mussen druk kwetterend in de coniferen, de tortelduifjes druk met een nest in de weer…Het voelt inderdaad na de afgelopen regendagen in Alvor alsof we op vakantie zijn in een warm land. Als ik ga slapen dan val ik in slaap met een soort computerschermbeeld in mijn hoofd met allemaal foto’s van de afgelopen maanden uit de map  “Mijn Afbeeldingen”. Met een klik van mijn innerlijke muis komen de beelden tevoorschijn. Als ik ’s morgens het gordijn opentrek dan is de zee groen geworden en steken bomen boven de golven uit. Het duurt een fractie van een seconde  om me te realiseren dat ik de tuin zie.
Na een paar dagen zijn Frits en ik weer opgeknapt. Excuses dat we niet aan iedereen verteld hebben dat we thuis waren. We hadden 10 dagen  samen met Lonneke en Merijn waarin allerlei afspraken gepland waren met doktersbezoeken  voor Merijn en voor onszelf. Daarnaast was er elke dag gezellig bezoek van mensen uit de buurt. Lonneke was toe aan “bijslapen” en daarom namen we haar zoveel mogelijk de zorg voor Merijn uit handen inclusief de nachten. Wat een heerlijk vrolijk opgewekt ondernemend en altijd taterend jongetje is het. Dat vindt de logopediste in mij erg leuk. En wat heerlijk dat hij altijd buiten kon zijn, voor het eerst in het gras kon kruipen, boterbloempjes plukken, paardjes kijken in het weiland achter onze tuin, door het water lopen in de Beetse, zand voelen tussen zijn vingertjes en teentjes…

 

 

 

 

 

Het kabbelende blauw  van de zee is ingeruild voor een groen tapijt bespikkeld met gele boterbloempjes en  witte madeliefjes, het donkergroen van de dennen ingeruild voor het er van afspattend frisgroen van de loofbomen en struiken, het gekrijs van de meeuwen ingeruild voor het twinkelende lied van de mussen, ons huis op het water ingeruild voor een groot huis met veel ruimte  en alle gemakken van douche, warm water, vaatwasser, grote koelkast, auto voor de deur, supermarkten waar ik de weg kwijt raak… Maar één ding blijft hetzelfde:  de idylle.

Heerlijk ook dat  Sander het weekend thuis kwam. Ons gezin even weer net als vroeger. Wat kan ik daar van genieten. Kristin en Stijn moesten helaas werken maar konden via appjes op afstand meegenieten.

Ook hier staan vrienden voor ons klaar. Piet en Geertje lenen hun grote auto uit om Lonneke met haar vele bagage naar Schiphol te kunnen brengen; hun zoon had ons voor deze 10 dagen voorzien van box, kinderstoel en autostoeltje; de garage geeft ons een auto te leen; Ilse en Jacob zorgen voor ons huis en Adriaan voor de post….Dankzij al deze mensen loopt het als een trein.

We brengen Lonneke naar Schiphol  en aangezien het Hemelvaart is kan Sander ook komen. We brengen nog wat tijd door op het dakterras waar het per uitzondering zalig warm is. Dan moeten we afscheid nemen van onze beide schatten van kinderen en van Merijn. Dat vraagt om een paar keer slikken. In de wetenschap dat we elkaar in de zomervakantie allemaal weer terug zien, inclusief Stijn en Kristin, rollen er geen tranen al scheelt dat niet veel.

 

Vrijdag 26 mei brengen Piet en Geertje ons naar Eelde. Om half 2 ’s nachts staan we op de steiger en Vitor en Gilda , nog wakker, brengen ons naar Salon. We zijn alweer  “thuis”.