Verhaal 27: Oversteek van Tenerife naar Tanger 2 mei”17

Dinsdag 25 april, nadat de boodschappen zijn bezorgd en weg gestouwd, gooien we om 12u  de landvasten los. Er zit een behoorlijke depressie ten noorden van Madeira die op de Canarische Eilanden en langs de Marokkaanse kust 5 dagen zuidenwind zal opleveren. We waren van plan om naar Porto Santo bij Madeira te varen en Marc en Carola weer te zien die daar ook loeren op een kans om naar Portugal te komen. De voorspellingen bij Porto Santo zijn slecht: harde wind, regen en onweer. We besluiten de route langs de Marokkaanse kust te nemen met rustig weer en goede wind, mogelijk met één dag hardere wind en regen volgens de voorspellingen van de weerfaxen die Frits opgehaald heeft. Dit is onze kans om in rechte lijn naar de Algarve of Gibraltar te komen. We varen een NO koers met de wind achter. Het is heerlijk weer, warm op het voordek in de zon, weinig golven. Ik wil een laatste keer overboord om te zwemmen en laat me aan het zwemtrapje hangend overspoelen door helder blauw water en voel me als een dolfijn. De golven en de kracht van het water zijn groter dan ik dacht en het kost me moeite om weer aan boord te klimmen. Niet veel later worden we omringd door een grote groep vrolijk springende en duikelende échte dolfijnen. Zou ik ze aangetrokken hebben ?  De eerste nacht is overladen met sterren. Heldere gele stipjes op een zwart doek.. De maan is niet te zien maar wel schijnt er een baan licht over het water van een planeet. Moet Venus wel zijn. De Melkweg is door de verrekijker spectaculair, laat staan door een sterrenkijker. Het water fluoresceert wit met groene deeltjes en Salon trekt een wit oplichtende streep door het water als een uitgeveegd krijtbord. Plots zie ik naast en achter de boot dezelfde witte strepen door het water schieten, soms in een spurt rechtdoor, soms kronkelend heen en weer. Soms als een vuurpijl die afgeschoten wordt, soms als een grote opgelaten vlieger met een lange kronkelende staart door de lucht. De dolfijnen hebben er lol in. Met 4 tot 6 knoop gaat het niet hard maar wel rustig. Frits en ik wisselen van wacht  ongeveer om de 5,5 uur .

Dag 3 waait het Zuid windkracht 4, een heerlijk windje om lekker op te schieten. De golven bouwen op en trakteren ons op surfpartijen .tot 14 knoop. We varen tussen de 8 en de 11 knoop. Het gaat eindelijk opschieten. Lanzarote bleef wel heel lang achter ons aan plakken. De wind trekt aan naar windkracht 5 en Frits zet twee riffen in het grootzeil. Tijdens Frits zijn wacht ’s nachts is het bewolkt geworden en voor ons uit wordt de hemel urenlang  totaal verlicht door bliksem. We minderen zeil en vaart om niet in het onweer terecht te komen. Dat lukt, het schuift voor ons uit en we hebben het geluk alleen een paar kleine regenbuitjes te incasseren. Het wordt drukker met  grote schepen . Ze zijn al zichtbaar voordat ze in beeld komen op AIS op het computerscherm. Sommigen komen op minder dan een mijl afstand voorbij geschoven met een snelheid die de zenuwen soms laat gieren. Ik blijf er wel wakker door. Ook overdag duiken ze soms verrassend plotseling  op voor onze neus. Om het kwartier scannen we de horizon. De middagwacht breng ik lezend, schrijvend of selfie-oefenend door.

Dag 4 wordt beduidend frisser maar nog steeds is het aardig weer met grote witte bloemkoolwolken scherp afgetekend tegen de blauwe achtergrond maar soms ook een pikzwarte dreigende lucht met nog een stuiptrekking van de zon. De wind is afgenomen en valt zelfs weg. De motor gaat bij. Ooh  wat heerlijk, dat motorgeluid van de nieuwe motor. Hij doet het uitstekend. Marc de monteur heeft prima werk geleverd. Wij zijn blij met hem.

De laatste nacht, zondag 30 april , zakt eindelijk de hoofdpijn waar ik al 4 dagen last van heb weg en ik voel me geweldig. Ik sta uren op het bankje, wind om mijn hoofd, geniet van de zonsopgang en prachtige muziek door de koptelefoon. Het  “naar-het- Carieb- varen- gevoel” is er opeens weer, met dat verschil dat ik nu een jas en een sjaal nodig heb.  We waren vergeten dat muziek ons de nacht door kan helpen. Ook Frits maakt er dankbaar gebruik van.

 Ik laat hem langer slapen omdat hij straks bij aankomst fit moet zijn. Hij wordt na 6 uur slapen wakker en gaat zich opfrissen. Ik check of de 2 grote schepen heel dichtbij goed langs ons heen komen, en ga dan in de keuken een heerlijk ontbijtje maken van gebakken broodjes en verse koffie. We zeilen met een rustige 5 á 6 knoop in een naar West gedraaide wind naar Tanger. Het lijkt ons leuk om  nog een keer rond te kijken in die andere wereld. Nog 20 mijl te gaan en ons hartje maakt een vreugdesprongetje omdat we het gered hebben op tijd veilig te zullen aanmeren, voordat de wind hard zou worden. Ik hoor geschreeuw buiten, denk dat ik hallucineer na 5 dagen op zee en schenk water in de koffiefilter. Met een ruk  staat Salon plotseling helemaal stil. Met twee sprongen tegelijk zijn Frits en ik buiten. Enigszins verlamd van schrik tikken een aantal seconden  weg voordat we in beweging komen. Dit is niet goed voor ons hartje dat nu een paar verdiepingen zakt als een lift die snel naar beneden zoeft en plotseling ergens blijft hangen. Achter de scopen een heel lang snoer van kleine gele drijvende balletjes in een lus om ons heen., een piepklein vissersbootje met 3 mannen die een groot lusvormig visnet binnen halen vlakbij. Ik hoor ze kermen. We zijn recht in hun visnet gevaren! Wat te doen? We doen niks. We durven niet aan hun net te gaan prutsen en laten hen, al net ophalend,  dichterbij komen. We hebben visioenen van boze vissers die een schadeclaim eisen, gedoe met politie misschien? Wij hebben hen letterlijk over het hoofd gezien. ( gelukkig niet overvaren). Ze zijn ook bijna niet te zien in de golven en hun net al helemaal niet. Ik was gefixeerd op grote schepen, niet op minuscule stipjes vissersboot. Wel fout natuurlijk; vlakbij de kust van Marokko kun je kleine bootjes verwachten. Toen de drie mannen vlakbij waren staken we allemaal de armen in de lucht; de man aan het roer kermde dat ze maar arme vissers waren en het leek er op dat ze de schuld bij zich zelf legden. Misschien was dat ook wel een beetje zo: ze namen veel risico door met zo’n klein bootje midden tussen grote langsvarende schepen te gaan vissen. Het is vast niet de eerste keer dat een visser overvaren wordt. Ze bedachten een plannetje om los te komen. Wij haalden de zwaarden omhoog en aan bakboord kwamen we los. Ze voeren naar de stuurboordkant waar een vissersboei tegen de romp aan schuurde. Het gekerm van de man aan het roer werd harder. Er zat niets anders op dan een stuk net doorsnijden. Ondertussen ging hun boot wild op en neer door de golven. Ondanks uitgebrachte stootballen waren botsingen en beschadigingen aan onze pas geverfde romp niet te voorkomen. Elke dreun deed me in elkaar krimpen. De twee andere mannen gingen wild op en neer dansend aan het werk. Het zag er link uit. Niet veel  later waren we vrij van elkaar. Het gekerm hield op. Onze pikhaak viel in het water en dreef weg. Ze waren zo lief de pikhaak op te pikken en terug te brengen. De man aan het roer vroeg of we sigaretten hadden. Een hoeraatje voor Frits die op Porto Santo er stellig op had gestaan dat we een slof sigaretten zouden inslaan toen we het plan hadden om naar Agadir te gaan. Soms kun je daar een Marokkaans hart heel blij van maken hadden we gelezen. Nu kwamen ze dus uitstekend van pas. Wij de pikhaak terug en zij een slof sigaretten. Blij en dankbaar namen ze het aan en de tweede man was zelfs zo gul om een flinke tonijn van toch een kilootje of 7 in het gangboord te gooien met de mededeling: “dit is goud.” Ik voelde me bezwaard  ook nog een vis van hen aan te nemen maar ze voeren al weg terwijl de derde en jongste man een handgebaar maakte van geld geven. Zeker een cursus assertiviteitstraining gehad.  De andere twee wilden daar niks van weten en al discussiërend vertrokken ze. Opgelucht wisten we niet hoe snel we de zeilen moesten hijsen om afstand te creëren. Hier waren we wel heel goed van af gekomen. Echt niet gedaan om een smeuïg verhaal te hebben!  We durfden de motoren niet te starten, bang dat er misschien nog stukken visnet in de schroeven zouden zitten. Het ging goed. We lieten ons het ontbijtje met de koud geworden broodjes heerlijk smaken. Eigenlijk moest ik al lang naar bed. Ik durfde mijn ogen echter niet meer van het wateroppervlak af te houden. Samen tuurden we voortdurend  over zee en ontdekten nog tientallen van die kleine onooglijke onopvallende vissersbootjes. Je ziet ze echt “bijna” niet.

 

 

rode bootje zijn wij. De groen zijn grote schepen die langs varen. 1 cirkel is 1 zeemijl. 1 schip komt ons tegemoet, de andere is ons net vlak langs voorbij gevaren . Dit is de situatie nadat we in het net gevaren waren.

Ik fileer de grote  vis op het voordek en snij er voor 3 maaltijden ” vlees” af . De rest is voor de meeuwen. Hij smaakt als biefstuk, zo lekker.

Precies om 12u , en dus precies na 5 dagen ,varen we Tanger binnen. We kunnen de nieuwe jachthaven die volgens de boeken klaar moest zijn niet vinden. Wel zien we een man op de kade die teken doet dat we daar kunnen aanleggen. Blijkt dat ze nog volop bezig zijn met de aanbouw van de nieuwe jachthaven en dat dat nog wel 4 jaar kan duren voordat alles klaar is.

 

We zijn er! Het plan is gelukt, het weer was perfect en heeft ons niet in de steek gelaten. We zijn vóór de harde wind die  overmorgen verwacht wordt, binnen. De grootste dagafstand was 170 Mijl, stroom tegen. We zijn beland in de andere wereld  waar wij allebei  naar uitkijken. Een béétje spannend is het wel: eigenlijk moet een paspoort nog 6 maanden geldig zijn in Marokko. Mijn paspoort is nog slechts 5 maanden geldig. Ze zouden moeilijk kunnen doen; 35 jaar geleden voeren Frits en ik met Frits zijn eerste zelfgebouwde kleine Wharramcatamaran naar Tanger. We kwamen er ’s nachts aan en bij het krieken van de dag, moskeegezang op de achtergrond,  togen we naar het politie- en douanekantoor om in te klaren, daarna de stad in te gaan voor een ontbijt. Zo ver is het nooit gekomen. We werden uren vastgehouden op het politiebureau waar ze moeilijk deden omdat we geen visum hadden. Met een politiebusje werden we weer naar de boot gebracht en moesten we, nadat ze de boot doorzocht hadden op drugs, onmiddellijk het land uit. Toen ik treuzelde met losgooien haalde één van de agenten zijn geweer van de schouder. Bijzonder teleurgesteld zijn we toen overgestoken naar Gibraltar. Nu zijn na  twee uur hoppen van het ene kantoor naar het andere alle formaliteiten bij de haven, politie en douane afgehandeld en kunnen we vrij rondlopen., een paar stempels rijker in ons paspoort. Mijn paspoortdatum is hen allen ontgaan. We hoeven er niet aan te twijfelen of de stempels  wel goed afgedrukt zijn. De wat norse beambte slaat 4 stempels met een karateslag in ons paspoort. Het bureautje zakt door zijn poten en ik denk dat het bureaublad zal splijten . De beste man wou hiermee waarschijnlijk zijn autoriteit aantonen. Ondertussen wachten wij op een ons aangewezen stoel. Ik kijk naar de diagonaal gelegde vloertegels en het begint te draaien in mijn hoofd. Ik word duizelig en kijk snel op naar het trapgat. Help, het beweegt. Ook de kast deint heen en weer. Ik voel me draaierig alsof ik van mijn stokske zal gaan. Frits blijkt hetzelfde gevoel te hebben. Niet te geloven: we zijn zeeziek. Ik concentreer me maar op het portret van Koning Hassan aan de muur. Die staat tenminste stil.                                     De douanebeambte daarentegen was ontroerend lief. Ik moest de formulieren invullen en hij las me voor uit de paspoorten wat ik moest schrijven. Zelfs onze namen ging hij voor me spellen. Als een lieve papa die zijn dochtertje helpt met huiswerk maken. Mijn eigen paspoort moest ik nu zelf  maar proberen zei hij op een bemoedigend toontje. Hij was nu moe geworden. Als een pruilend kind zei ik in het Frans dat het nu juist moeilijk werd: ik was Belgische en in Congo geboren…. Hij kwam niet meer bij van het lachen, beschouwde mij als een beetje Afrikaanse en besloot dat hij me dan toch maar zou helpen met voorlezen. Geweldig. Hij liep het hele eind met ons naar de boot terug alleen maar om ons te vergezellen. Bij aankomst bij de boot gaf hij ons nog een hand en liep toen weer terug naar kantoor. Tien stappen verder draaide hij zich om en kwam naar me toe om te vragen of hij me niet moest helpen om aan boord te komen nu de boot bij laag water dieper lag. De schat.

We liggen met uitzicht op de vissersvloot aan de overkant. Wel honderd van die kleine  ons nu goed bekende vissersbootjes en een flink aantal grote vissersboten. Het is een komen en gaan en op de kade vele mensen die vis komen kopen. Het lijkt  zoals we op het bankje in de kuip door de raamopening van de tent toekijken alsof we voor ons  flatscreen zitten te kijken naar een boeiende documentaire over Tanger. De meeuwen maken deel uit van het scenario. Krijsend en ruziënd cirkelen ze rond , vechtend om visafval. Ze krijsen hier wel heel hard, vinden wij. Daar kan geen Dover tegen op. Haha, wat blijkt? Het harde gekrijs met roofvogel- en Flipperachtige geluiden komt uit een speaker op de bouwplaats vlakbij waar ze werken aan de nieuwe haven. De bedoeling is de meeuwen te verjagen maar ze zijn immuun geworden en trekken zich nergens meer wat van aan.   Uit de moskee klinkt het alsof duizend bijen een zeurend lied zoemen. Het gezoem stijgt een paar tonen en benadert het geluid van motorraces bij Polderputten.  Motoren van vissersbootjes ronken door het water. Na 22 uur in touw te zijn geweest  beginnen mijn ogen te branden. We zoek en ons bedje op en hopen net zo immuun te zijn voor slaapverstorende geluiden als de meeuwen.