Verhaal 19: Ankeren 1 februari ‘17

Lagen we eerst in het havenkommetje van Las Palmas in een Nederlands onderonsje van 4 catamarans, de laatste dagen zijn we ingesloten door Russen in grote plastic “catamaranbakken” waartussen wij helemaal in het niet vallen.  Polen en Russen maken hun opmars in de zeilwereld lijkt het.

Op 1 februari zijn al onze walwerkzaamheden afgerond en is er geen reden meer nog langer aan de kademuur te blijven liggen. Na de eerste flinke regenbui sinds tijden gooien we de trossen los en gaan we buiten de haven bij het strand voor anker. Afgelopen weken was het ook hier erg druk. Nu is er ruimte te over. Het is alsof we op VAKANTIE  zijn! We hebben weer de ruimte, zien de zee en de binnenkomende veerboten, voelen de vrijheid na 3 weken ingesloten liggen aan een kademuur ( had trouwens ook veel voordelen)  met kleine kakkerlakjes voor wie ik het keukenraampje liever dicht hield; We kunnen langer van de zon genieten die niet meer om 17u verdwijnt achter het rondgebogen dak van een grijs gebouw; kijken uit op het brede strand dat tegen de stad aanleunt en waar kleurig geverfde vissersbootjes geparkeerd staan. onzichtbaar trappelend om weer te mogen dobberen; we horen  de stroom auto’s op de rondweg op gepaste afstand en zien hen om het half uur wijken  voor een ambulance  die zich met een indringend tuuruuluut  een weg baant naar het vlakbij gelegen ziekenhuis;  we zien meer van de mooie verkleurende lucht als de avond valt en later in het donker zijn we sprookjesachtig omarmd door honderden witte, gele en oranje lampjes van de vaste wal. Maar het allerfijnste: we zijn verlost van slijp- en schuurmachines die de verf schuren tot op het kale hout; van hamers die hard op houten spanten meppen; van boormachines die de bootjes doorboren. Kortom: geen tandartswachtkamergevoel meer maar een heerlijk zomers gevoel van lezen buiten in de kuip in de al brandende zon en afkoelen met een duik in het nog frisse water om daarna te tintelen van top tot teen, een lekkere kop koffie met appeltaartje in het verschiet omdat we 33 jaar getrouwd zijn.