Verhaal 22: La Palma 10 maart ‘17

We varen  24 februari noordelijk langs La Gomera, de eerste mijlen met tegenwind. Daarna gaan we overstag en pikken de NO wind op. Met een lekker gangetje van 8 tot 10 knoop zeilen we comfortabel naar de zuidpunt van La Palma. Door het heiige weer is het eiland pas op het laatst goed te onderscheiden. De wind om de punt doet ons met 13 knoop langs de vuurtoren stuiven. Plots zakt de wind in naar nagenoeg windstil en op de motor bereiken we de ankerbaai buiten de haven van Tazacorte aan de westkust. We willen een paar dagen ankeren om van rust en vrijheid te kunnen genieten met prachtig uitzicht op de bergen, vooral in de avondzon. Frits ziet in het heldere water rotsen onder de boot. Ik duik langs de ankerketting een paar meter naar beneden om te checken hoe het anker er bij ligt. Het ligt braaf in zand, maar wel vlakbij gladgesleten rotskeien. De ketting schuurt over de rotsen bij het bewegen van de boot. Dat houdt ons uit de slaap en erg geruststellend klinkt dit geluid niet. We willen het onze nieuwe ketting niet aandoen en zoeken de volgende dag een plek in de haven. Hartelijk ontvangen door vriendelijke havenjongens liggen we eersteklas als eerste boot aan wat lijkt een Hollandse steiger. Maar liefst 8 Nederlandse schepen , waaronder een aantal bekenden, liggen hier op een rijtje. Is dat toeval? Het is hier prettig relaxed en er hangt een gezellige sfeer. Het strand, terrasjes en een kleine supermarkt zijn vlakbij. Voor grotere supermarkten moeten we een half uur omhoog lopen door bananenplantages om in het dorp Tazacorte te komen. Er gaan ook regelmatig bussen over het hele eiland.

 

 

We hebben tot nu toe niet stilgezeten. Ons verblijf hier begon met een groot festival :” El dia de los Indianos.”  Het is een herinneringsfeest aan de tijd dat veel mensen van La Palma uitweken naar Cuba om er te werken. Toen het daar minder werd en ze bruingebrand terugkeerden naar La Palma wilden ze blanker lijken. Blank stond voor rijkdom. Ze bestrooiden zich met wit talkpoeder om witter en rijker over te komen. Nu komt iedereen in het wit gekleed op het feest. In de straten zijn bussen talkpoeder te koop en men bestrooit elkaar  royaal  terwijl Cubaanse muziek door de straten galmt, mensen spontaan dansen op stoepen en pleinen, aangemoedigd door de glazen koud  bier en mojito met witte rhum die heerlijk smaken. Het gedrang van al die wit bepoederde mensen in stofwolken van talkpoeder werd ons letterlijk te benauwd. De groep van 8 Nederlanders raakten elkaar kwijt maar vonden elkaar wonder boven wonder en ondanks onze wit bepoederde brillenglazen ook weer terug , van top tot teen wit uitgeslagen als de kleine gepoederde en gedroogde vijgen van La Gomera. De sfeer was prima en leuk om mee te maken, maar als de muziek steeds harder dreunt  en onze oren toeteren houden we het voor gezien en brengt de bus ons naar de stille haven. Overdag is hier genoeg ambiance van Spanjaarden die een uitstapje maken langs de boten en het restaurantje. ’s Nachts kan je hier een speld horen vallen, mits het niet waait en mits de branding in de ankerbaai niet tegen de rotsen bonkt alsof er een rommelend onweer nadert.

 

Met een groep van 8 Nederlanders tussen de 58 en de 66 jaar hebben we een mooie bergwandeling gemaakt. Ondanks dat we niet echt geoefend zijn konden we het tempo van de anderen goed bijhouden en klauterden we over rotsen, en door dennenbossen omhoog. Na 3uur namen Frits en ik de route naar benden terug terwijl de anderen nog een paar uren door klauterden. Het afdalen is het meest vermoeiend. Toch enigszins kaduuk van de spierpijn kwamen we weer uit op de hoofdweg bij een bushalte en restaurantje waar we nog net de tijd hadden om een zalig koud biertje te drinken voordat de bus arriveerde. Voor een tweede wandeling zijn we overstag gegaan en hebben we echte wandelstokken gekocht, toch wel onmisbaar op moeilijk parcours.

 

 

 

 

Marc en Carola hebben hun mast van hun boot laten takelen omdat een zware stalen band waar de verstaging aan zit begon te zakken. Frits heeft hen 2 dagen meegeholpen met het maken van een houten kraag bestaande uit kleine blokjes op maat gezaagd en aan elkaar geregen waar de stalen band op kan rusten. Daarna werd de houten kraag in glasmat en epoxy gezet.

 

 

Met Nicole ( uit Brussel) heb ik een hippiemarkt bezocht. Zowel op La Palma als op La Gomera hangen hier nog veel hippies rond en het is alsof de tijd uit onze jeugd heeft stil gestaan met nog hetzelfde sfeertje van “peace and love.” Ik heb mijn outfit er op aangepast.

 

 

 

 

 

Met de groep van de 8 oudere Nederlanders hebben we onder het genot van samen koken en heerlijk eten zitten filosoferen hoe we de bezuinigingen in de zorg de baas zouden kunnen blijven . Nicole als makelaar zou een mooi groot huis kunnen regelen met zeezicht; Wijnand zou ons als fysiotherapeut en gymleraar in topconditie  kunnen houden . Bovendien kookt hij voortreffelijk; José zou als verpleegkundige over onze gezondheid kunnen waken; Coen zou als aardrijkskundeleraar ons kunnen vermaken met verhalen; Marlies zou als secretaresse alle papieren rompslomp kunnen beheren; Frits zou als technische man kunnen zorgen voor het onderhoud van het pand, computerzaken inbegrepen; Ik zou als logopediste voor de ouder wordende mens mijn steentje kunnen bijdragen; Diederik zou kunnen fungeren als coördinator van het geheel en waar nodig assistentie kunnen verlenen. Perfect toch? Nu nog eens worden over de locatie.

Frits doet allerlei reparatieklussen aan de boot  inclusief de bijboot, die maar niet mee wil werken, weer een keer plakken. Af en toe nemen we de bus naar het stadje Los Llanos om internet te regelen bij Orange, om stokken te kopen, om de Carnavalsoptocht te zien voorbij dansen. Geen versierde wagens waar muziek uit boksen knalt maar een lange stoet van opzwepende trommelgroepen  afgewisseld met dansgroepen in kleurige kostuums met vooral heel veel lange veren. Natuurlijk zijn de kleintjes het meest vermakelijk om naar te kijken.

 

 

 

 

Het is inmiddels maart. De temperatuur deze week is flink gestegen ook ’s avonds nog 27 graden. Trokken we vorige week na zonsondergang een trui en sokken aan en kropen we op de bank met een aflevering van een  Onedin Line dvd, nu zitten we tot laat buiten  in korte broek en hemdje Onedin te kijken op de laptop. Het is wel vochtig warm en er hangt een mistig laagje over zee. Soms is de boot kletsnat ’s morgens en de bergen bij de ankerbaai slechts schimmig te zien. Hanen kraaien het begin van de dag , merels fluiten opgewekt elke dag een octaafje hoger lijkt het wel, krekels tsjirpen in het licht van de maan, fleurige bloemen richten zich naar de zon net zo genietend van haar warmte als wij. Ze krijgen hun water niet van de regen maar van het vocht in de lucht. Het is lente.

Het groepje “ouderen” valt uiteen. Ieder gaat weer zijn eigen weg. Sommigen gaan tijdelijk even terug naar Nederland voor een korte familiepauze en keren dan terug om volgend seizoen naar het Carieb te varen. Wij blijven hier nog een aantal dagen om de voorspelde harde wind af te wachten en willen dan terug naar La Gomera of Tenerife tot zich een kans in het weerbeeld voordoet om over te steken naar Madeira terug.