Verhaal 17: Onderweg naar Las Palmas 11 januari ‘17

We hebben het hoofdstuk Fuerteventura prettig afgesloten met een laatste barbecue op het strand met "de groep" bij prachtig zomers weer.

Een laatste duik in zee en we maken ons allemaal vaarklaar. In het stuifwater van de branding lichten de kleuren van de regenboog op.

Een nieuwe bladzijde begint. Op 10 januari zeilen  we samen met Mark en Carola rond half 8 de haven uit. De lucht kleurt zacht oranje en de bergen koesteren zich in de eerste zonnestralen. De wind moet nog wakker worden. Hij laat niet lang op zich wachten en blaast windkracht 4 tot 5 uit de noordoosthoek.

Met halve wind stuiven we door de toch wel 2 meter hoge golven. Boegwater stuift in een mooie spray over het dek, witte schuimkoppen breken soms tegen de stuurboordromp en gooien ons een stukje opzij, de wind waait om mijn hoofd als ik op mijn positie op het bankje over de zee uitkijk.  De teller wijst meer dan 10 knoop aan en Mark en Carola verdwijnen langzaam maar zeker naar de horizon. Frits duikt  de laatste baai van Fuerteventura in,  bij de vuurtoren van Jandia, om een rif te zetten.

We blijven uren lang 9 knoop lopen. De zon die zo mooi opkwam heeft zich laten opslokken door een donkere grijze lucht. Af en toe valt er nog een smalle zilveren streep zonlicht op het wateroppervlak. De streep wordt een vlek, de vlek wordt weer een streep, de streep lost op en verdwijnt op kousenvoetjes.

We hebben een Noordzeegevoel in onze dikke jas en sjaal. Hoe anders was de tocht van Gran Tarajal naar Morro Jable in bikini op het voordek. We maken het ons gezellig met thee en cake. Buiten is het prima te doen, binnen wordt ik toch een beetje misselijk als ik te lang in de keukenromp blijf. Een olietanker kruist op een halve mijl afstand ons pad. We moesten zelfs even koers wijzigen

Als we de laatste 20 mijl ingaan doemt Gran Canaria op uit de grijsheid. De wind wordt minder sterk en we vervangen de fok door de genua. Het eiland komt snel dichterbij. Echt mooi is het aanzicht niet maar toch fascinerend: grote hoge gebouwen van de stad, enorme stellages van booreilanden bij de haveningang. We zoeken een ankerplek in de volle ankerbaai.  Vlak achter ons komt het rode bootje van deFrans Canadese jongen Tibault aangevaren. Hij is vanmorgen om 3 uur vertrokken.

 

We wisten al dat het er druk zou zijn omdat er in de haven geen plek is. Met de bijboot gaan we naar de receptie. Er is geen plek wordt er gezegd, maar als ik aangeef dat we er in 2010 ook waren en misschien nog wel in de computer staan, krijgen we een plek in de kleine buitenhaven langszij de kademuur bij de zeilvereniging waar mannetjes aan hun zeilbootjes klussen. Perfect eigenlijk. We liggen er rustig met een paar andere catamarans en we liggen vlakbij de stad. Wie doet ons wat.