Verhaal 25: Van Noord naar Zuid Tenerife 18 april ‘17

We verblijven 16 dagen in de haven van Garachico en blijven de enige bemande zeilboot. De hele steiger is voor ons alleen. Als er al eens iemand over de steiger loopt in het weekend, dan voelt dat alsof diegene ongevraagd door onze tuin loopt. In de rest van het haventerrein is wel bedrijvigheid. Je zou het bijna een “joggings-, ontmoetings-, wandel-, speelplek”  kunnen noemen. Van 8u ’s morgens tot 8u ’s avonds lopen mannen en vrouwen alleen , zij aan zij of achter elkaar aan  in kordate stevige pas het hele haventerrein  alsmaar op en neer, sommigen nietsziend de blik strak naar voren gericht, anderen druk kletsend. Het is voor alle leeftijden. Elke dag loopt een oude man moeizaam met 2 stokken een paar rondjes en rust af en toe op één van de vele bankjes. Na schooltijd tot het donker wordt komen ouders met kinderen om hen te laten fietsen, steppen, rolschaatsen, skaten, voetballen, met bestuurbare auto’s oefenen… Dat  ze deze plek uitkiezen ligt voor de hand: rondom de haven , van Europees geld aangelegd, ligt een enorm  buiten proporties groot oppervlak aan strak en vlak beton. Het wordt elke dag nog net niet gestofzuigd, maar wel aangeveegd. Je kunt er van de vloer eten bij wijze van spreken. Dit is de enige plek in de wijde omgeving die niet bergachtig is en dus perfect voor dit soort activiteiten. De omgekeerde wereld: wij zoeken de bergen op om te hiken; zij zoeken de vlakte om te joggen, fietsen, skaten…

Heel gezellig dat David en Marleen die we uit Las Palmas kennen op visite komen vanuit  San Miguel.

Een wandeling naar de overkant  van Garachico levert mooie plaatjes op.

Na een periode van veel grijsheid  breekt eindelijk de zon door de wolken en het blijft dagenlang zonnig en nagenoeg windstil met omfloerste zonsondergangen.

 

Frits heeft de motorruimte helemaal opgeknapt en opnieuw blinkend wit geverfd. Laat Koning Motor maar komen, zijn paleisje is er klaar voor!

 

Met de bus maken we uitstapjes naar plaatsen  in de buurt. Buenavista bij de noordwestpunt van Tenerife doet zijn naam eer aan. Vanuit het dorp is het uitzicht op de bergen inderdaad prachtig. We moeten wel een heel eind lopen om vrij uitzicht te hebben zonder de grijze muren die de bananenplantages ommuren. Het slaperige dorp is rustgevend: een wandelweg langs de huisjes van een golfterrein waar meer hagedissen dan mensen verblijven, een picknicktafel onder oude bomen, een plein waar een vader geamuseerd met zijn talentvolle zoontje voetbalt, een dorpsplein met terrasjes in het aanzicht van een wit gepleisterde kerk waar oude mannetjes de dingen van de dag aan elkaar vertellen, een enkel  propperig supermarktje  waar wel alles te krijgen is, uitzicht over bergen en zee…

 

 

 

 

Puerta de La Cruz , een uur met de bus richting oosten, is een grotere plaats en een leuke mix van rust en bedrijvigheid. De wandeling langs de zee is spectaculair met het hoog opspattend water tegen rotsen en kademuren. Er is een zandstrand van fijn grijs lavazand en palmbomen. Zou het zand spierwit zijn geweest dan had ik me in het Caribisch Gebied gewaand op het strand van Tobago. Toch kiezen veel  mensen er voor om te zonnebaden op de stenen van de kademuur vlakbij het oude centrum en te zwemmen in de havenkom waar de golven het effect van een golfslagbad veroorzaken. Jammer dat ik geen handdoek bij me had.                                                                               Het oude centrum is heel gezellig met kleine straatjes, gekleurde huisjes, gezellige pleintjes en terrasjes, winkeltjes met snuisterijen. Het houdt het midden tussen het slaperige Buenavista en het  te toeristische Los Christianos en omgeving.

En dan is daar 13 april en wordt Frits 67. Eindelijk worden de hikestokken die ik al op La Palma heb gekocht als cadeau,  officieel ingewijd. We volgen vanuit het dorp Garachico  3 km een stenig wandelpad dat zigzaggend 500m klimt door stukken dennenbos en steeds met prachtig uitzicht over Garachico, de rots in zee en de haven, We eindigen in een piepklein dorp San Juan, een paar straten, een kerkje en twee bars. We hebben geen tijd om er rond te kijken omdat we nog maar 6 minuten hebben om op adem te komen voordat de bus  ons naar het stadje Icod brengt waar we overstappen op de bus naar Garachico  terug. We hebben wel een etentje en koud biertje verdiend!

Op Goede Vrijdag varen we bij windstil weer op 1 motor zonder probleem de haven van Garachico uit. De spanning valt weg en met de fok op glijden we zachtjes over de lichte deining.

 

 

Stille blauwe ochtend,

Transparant witte vegen in de lucht.

Salon vaart de haven van Garachico uit,                        

Zacht deinend op de kalme zee.

Staand op het bankje,

Hoofd in de verkoelende wind.

Zon nestelt zich in mijn nek,

Baant zich over mijn rug

Een weg naar beneden.

Vroege warmte,

Voorbode van een zinderende dag.

Majestueus glijden de bergen van Tenerife voorbij,

Gevangen tussen de vage tekeningen van El Teide en La Gomera.

Hoe heerlijk en prachtig is het land,

Hoe vredig en vrij de zee.

Blij gevoel,

Al weet ik dat weldra heimwee zal knagen.

 

De hele zalige “Goede “  dag is er weinig wind en kabbelen we met 3 tot 4 knoopjes rustig verder. We hebben tijd. Alleen als de snelheid naar 2 knoop zakt gaat de motor bij. Tot Los Gigantes is de kust  prachtig in al zijn ruigheid en donkere bergkloven. Daarna volgt een aaneenschakeling van flats, appartementen, hotels en plastic kassen.

Als de zon om 19u verdwijnt achter sluierbewolking varen we langs de zuidelijke vuurtoren. Nog slechts 7 mijl te gaan naar de ankerplek bij de rode rots, waar we al een paar keer eerder ankerden. Onvoorspelbaar als altijd trekt juist nu de wind flink aan pal tegen. We moeten eerst een heel eind weer de zee opvaren, Tenerife voorbij, om dan overstag te gaan naar de rots . Het is inmiddels donker geworden, de wind loeit en we halen de rots niet in één  keer. Bovendien krijgt motor 2 kuren. Het toerental zakt even terug en een alarmlampje gaat branden. Wordt dit gewoonte? Als het anker valt,  in het licht van de enorm felle oranje lampen van de landingsbaan vlakbij, is het bijna 23 uur. Voor de derde keer liggen we bij het kleine gele huisje op het strand waar we met Piet en Geertje waren.  De deining draait om de rots, de wind is stevig en Salon schommelt heen en weer zodat ik me tijdens het koken schrap moet zetten. Niet voorspeld, het zou heel rustig weer zijn. Zo kunnen we op 1 motor niet veilig de haven in varen en dus brengen we de paasdagen door voor anker bij de Rode Rots  en kijken naar de mensen op het strand, luisteren naar het orgelconcert van Hayden en ontbijten met stokbrood uit de oven met een stuk chocola bij gebrek aan paaseitjes. De temperatuur stijgt naar 34 graden in de kuip en  een warme Saharawind uit Marokko blaast onze kant op en neemt geel zand met zich mee. Een paar keer plonzen in zee brengt verkoeling. De achtersteven wordt een meter uit het water gelift en valt met een dreun weer op het wateroppervlak. Ik moet opletten dat ik er niet onder kom in dit reuze golfslagbad. Bij zonsondergang zakt de zon als een glinsterende gouden bal achter een afgetopte berg. In de gele avondlucht had het ook wel de volle maan kunnen zijn. Ik hoor de stormvogels met hun rare kreten naar huis vliegen. Het klinkt als : “au au au wèèèh” omdat ze van zee weer naar hun nesten op de rotsen moeten. Of vergis ik mij en zeggen ze: “gauw gauw gauw, jochei ” omdat ze eindelijk naar huis kunnen nu het donker wordt. Wie zal het zeggen? De wind valt stil en de oranje lampen van de landingsbaan weerspiegelen in het nu nadeinende gladde water, glinsterend in de sfeervolle avondschemering.

 

Inmiddels liggen we veilig en wel in de haven van San Miguel, nu voor de derde keer. Woensdag 19 april gaat de boot op de wal zodat we het motorgebeuren kunnen voorbereiden en we ondertussen het onderwaterschip een nieuwe laag verf kunnen geven. Werk aan de winkel.