Verhaal 23: Terug naar Tenerife 20 maart ‘17

La Palma hebben we afgesloten met nog een paar hele fijne dagen. Zoals Marc zei: “Jullie eten van twee walletjes.”  Nu de “ouderengroep” uit elkaar is maken we weer  prettig deel uit van de “jongerengroep”  of is het de “middengroep”? Met een  clubje 40ers en begin 50ers  vormen we een mooi elftal. Niet dat we gaan voetballen maar wel samen eten. De Israëlische Ron die al een keer een uitgebreid Israëlisch eetfestijn had klaargemaakt, nodigt ons allemaal uit voor de voor hun traditionele “zondag pizzadag”. Hij bakt voor iedereen een heerlijke persoonlijke pizza. Marc bombardeert  de dinsdag  tot ( super lekkere)” wafeldag”  bij hen aan boord en Carola bereidt een voortreffelijke linzensoep.

Frits en ik hiken  nog twee heuse wandelingen in de bergen met onze nieuwe stokken, voor het eerst met z’n tweeën. En dat gaat prima over smalle grind- en rotspaden omhoog en omlaag tussen het groen van bananenbomen, dennenbomen en drakenbomen met de geur van sinaasappelbloesem, amandelbloesem, lelies en jasmijn, die onze neusvleugels doet trillen van genot. Langs helrode klaprozen, oranje Oost Indische kers, rode geraniums en velden vol gele bloemetjes als de koolzaadvelden  bij ons in het voorjaar. We volgen onze gids, een hondje dat blijkbaar gewend is met toeristen mee te lopen en we noemen hem Buracas, naar het plaatsje waar we heen lopen. We hebben zicht op zee waar de harde wind woeste witte strepen tekent op het water. Blij dat we niet varen. Het is de warme stevige Calimawind uit Afrika die het gele Saharazand doet opwaaien naar de Canarische eilanden waardoor de lucht hier nevelig en zwaar lijkt van het stof.

 

 

 

 

 

Puur toevallig word  ik tijdens een wandelingetje naar de pier aangesproken door een  Nederlands stel, Elly en Jan Hendrik. We raken aan de praat: blijken het vrienden van onze vrienden Wouter en Paula te zijn die al een paar jaar met hun zelfgebouwde catamaran Safari in de Middellandse Zee vertoeven. En er zijn meer gemeenschappelijke vrienden: Frits en Reinhilde inmiddels door het Panamakanaal met hun zelfgebouwde catamaran Bella Ciao; Henk en Haukje, Arjan… De wereld is klein. Elly en Jan Hendrik  hebben ook in Oostmahorn in de haven gelegen maar op de een of andere manier hebben we hen daar nooit ontmoet. Ze trakteren ons voor deze toevallige leuke ontmoeting op een etentje in het havenrestaurant aan het water op een zwoele avond. Heel gezellig..  Op de hippiemarkt kom ik hen voor de derde keer tegen. Dan kan het geen toeval meer zijn toch? In elk geval  is het nu mijn beurt om te trakteren op vers geperst suikerrietsap uit suikerrietstengels. Met ijsblokjes is het een perfecte dorstlesser in dit warme weer. Al bijna een week is het rond de 32 graden. Maar goed dat het waait. Bij zee hangt de rode vlag vanwege de hoge branding, maar het water in de haven is meestal helder en een goed alternatief om even te plonzen.

 

 

Op woensdag 15 maart glijden we om 8 u  de fijne haven uit, uitgezwaaid door de achterblijvers. We varen met een lichte tegenwind naar de zuidpunt van La Palma. Van achter de wolken waaiert de zon brede lichtstrepen over de nog donkere berghellingen. Een grijze vogel scheert over het water en pikt zijn ontbijt uit zee. Het plastic van de kassen op het land schittert in mijn ogen net als de baan zonlicht op de golvende golven. De zon klimt hoger en verwarmt mijn rug terwijl ik zit te schrijven.   La Palma voorbij waait de wind uit het NO, de fok kan bij  en de teller schiet naar 10 knopen. De 2 jachten aan de horizon worden snel ingelopen. De dolfijnen , verraden door een grote groep stormvogels  pikkend in het water, hebben ons gevonden en buitelen en zwemmen dat het een lieve lust is. We nemen onze positie in bij de voorbalk en genieten van hun spel. Als we La Gomera naderen en El Teide op Tenerife goed te zien is, trakteren ze ons nog een keer op hoge sprongen. We varen deze keer onder La Gomera langs. Het is prachtig ruig, droog, kaal  en één en al rots. Wat moet het een natuurgeweld geweest zijn bij het ontstaan. Grote brokstukken rommelig op elkaar gestapeld in lagen van verschillende kleuren, diepe kloven met uitlopers naar zee, donkere grotten zo te zien nog bewoond. We ankeren in een mooie ruime baai voor een rode rotswand bij Punta Gaviota. Tijdens het varen was het fris en kwam de jas ( wat is dat ook alweer?)  uit de kast, maar nu warmen we ons in de late zon en genieten van zelfgemaakte pompoensoep met maïs en spekjes en een broodje gesmolten kaas.

 

 

De volgende ochtend gaan we anker op richting Tenerife. Met halve wind kunnen we prima zeilen. En alweer krijgen we tot twee keer toe bezoek van een school guitige speelse dolfijnen, stoeiend en elkaar wegduwend voor de boeg. We ankeren op een voor ons al bekende ankerplek bij de rode berg die steil uit het water torent. We verkennen ook nog even de noordkant van de rots. Tot mijn verbazing glooit hij daar elegant als een gele glijbaan naar beneden. Aan die kant zou hij dus “de gele berg” moeten heten. Er loopt een wandelpad naar boven waar ik bepakte wandelaars zie klimmen, een slaapmat uit hun backpacks piepend. Zouden ze daar boven hun matje uitrollen?

 

 

We liggen vlakbij grote gele tonnen die in een vierkant de parkeerplaats markeren voor een grote tanker die de vliegtuigen, op het vliegveld vlakbij, komt bevoorraden. Er komt een tanker recht op ons af . Een klein loodsbootje maakt dikke landvasten van het schip vast aan de gele tonnen. Het schip is uren bezig  kerosine over te pompen naar de vaste wal. Als het donker wordt verlichten zijn witte en rode lichten onze kajuit.  Ergens in de nacht is hij verdwenen zonder dat ik ook maar iets gemerkt heb. ( toch goede oordoppen.) Frits heeft hem wel nagekeken.

 

 

De hitte van afgelopen dagen moet zich blijkbaar nog ontladen. Twee dagen na elkaar  zakt het zwart boven El Teide in de loop van de middag naar zee en een halo om de zon kondigt onweer met donderende klappen, maar van korte duur, aan. We voelen ons een beetje op het wad laat in het vaarseizoen. In de ochtend schittert de top van El Teide, wit glinsterend van de sneeuw, in de zon. Bij het opstaan is het slechts 15 graden en dat moet weer even wennen.

 

 

 

Lekker rustige dagen van kleine verfklusjes, dadelbrood bakken  en veel lezen;  af en toe een duik in het koude water om aan het logwieltje te draaien , de vuilwatertank te ontstoppen, hoofdpijn te verjagen of gewoon om heerlijk te zwemmen.

 

We hebben onze kapster laten overvliegen om ons een knipbeurt te geven. Grapje. We weten al een tijdje dat Gea en Reinie nu op Tenerife zouden zijn , op vakantie met Koen en Lia. Dat is de reden waarom wij terug gevaren zijn en de haven van San Miguel  weer opzoeken. Desalniettemin zou een knipbeurt geen kwaad kunnen.

 

We hebben het heel gezellig en lekker gehad.