Verhaal 14 Mei 2020 De vrijheid komt dichterbij.

Op  vrijdag 1 mei zitten we in de zevende week van de lock down in Spanje. Het gaat vervelen om opgesloten te zitten tussen appartementen waar je niet vrolijk van wordt, niet naar het strand te kunnen wandelen, de bergen te zien…

Ik lees in het boek van Lucinda Riley : “De Lavendeltuin”  een gedicht uit 1927 van de 9 jarige blinde Sophia de la Martinières, prachtig beschreven.

Ach, kon ik zien.

Ach, kon ik zien het rood

Van rozen die bloeien langs de laan.

Ach, kon ik zien het zonlicht

Zilver weerspiegeld door de maan.

Ach kon ik zien het blauw

Van golven die razen en kolken.

Ach kon ik zien het bruin

 Van een arend scherend langs de wolken.

Ach, kon ik zien het paars

Van druiven rij na rij geplant.

Ach, kon ik zien het goud

Van de zon boven het zomerland.

Ach, kom ik zien het rossig bruin

Van de kastanjes op het plein.

Ach kon ik zien de glimlach

Van wie me dierbaar zijn.

                                            Sophia de la Martinières,  1927  ( blind , 9 jaar)

Het inspireert me om in dezelfde stijl een gedicht te schrijven omdat mijn uitzicht zo beperkt is dat ik me in elk geval  “slechtziend”  zou kunnen voelen.

Ach, kon ik zien

Ach, kon ik zien het rood,

Van de ondergaande zon,

Een vuurbal verdrinkend

In een fel roze en paars gekleurde avondlucht.

Ach, kon ik zien het blauw

Van een staalblauwe zomerdag,

Zwaluwen snerpend piepend.

Mugjes vangend in hun vlucht.

Ach, kon ik zien het geel

Van koolzaadvelden zich vleiend

Tegen groene weiden,

Een wit dorpje en kerktoren in de verte.

Ach, kon ik zien het paars

Van viooltjes bloeiend in mijn tuin.

Ik zou ze plukken voor mijn

Allerliefste.

                                            Marleen Van Landeghem , april 2020

Maar de meimaand biedt nieuwe perspectieven. Ergens op het dak van een flat of hoog in een palmboom tortelen de duifjes en een merel fluit de longen uit zijn lijfje. Zij weten blijkbaar ook dat meer vrijheid in aantocht is. Hun lied roept herinneringen op aan de duiven en de merels in onze voormalige tuin. Elk jaar nestelden tortelduifjes in de grote conifeer voor het keukenraam in een te primitief nestje en elk voorjaar lagen bij een voorjaarsstorm de kleine witte eierschalen stuk op de grond . Ze leerden er niet van.

Vanaf 2 mei start fase 0 en mogen we in principe 1 keer per dag wandelen in een vastgelegde tijdzone. Er is een tijdslot van 6u tot 10 u in de morgen en van 20u tot 23u in de avond. Dit tijdslot geldt tot 70 jarigen. Frits valt in het tijdslot van 10u tot 12u in de ochtend en van 18u tot 20u in de avond.  In principe kunnen we niet samen wandelen maar natuurlijk is Frits acuut gedegradeerd naar een 69 jarige en lopen we samen in mijn tijdslot. Mochten we daar overheen wandelen dan is hij 70 jaar en ben ik zijn begeleidster. Kunnen we vast oefenen. Niemand houdt zich aan eenmalig lopen maar gebruikt beide tijdsloten. De allereerste keer dat we “uit ons kooitje” mogen vliegen voelt heerlijk: in één rechte lijn lopen we naar zee en snuiven de zoute zeewierlucht op. Het is de eerste dag ontzettend druk op de strandboulevard: er wordt gewandeld, gejogd, gefietst, geskeelerd, gesurft, en iedereen die een hond heeft vindt het nodig om die op het strand uit te laten. Zonder hond mag je het strand niet op (raar) . Zwemmen is nog niet toegestaan behalve als sport. Ik ben een paar keer op zomerse ochtenden heel snel in en uit het kristalheldere water gegaan om een paar slagen te zwemmen en dan te douchen op het strand. Soms controleert de Guardia en dan riskeer ik een boete van 600 euro. Nog even geduld dus.

Er ligt nog sneeuw op de bergen terwijl hier overal bloemetjes bloeien zelfs op het strand.

De eerste week van mei is het zomers warm en er is weinig wind. Almeria haalt op 4 mei een temperatuurrecord van 36 graden. Bij ons is het slechts 32 graden. Omdat we verder gaan met het verven van de zijdekken moeten we opschieten voordat de verf niet meer wil rollen. Ik heb alle grijze dekken geschuurd waar nodig en opnieuw geverfd zodat het dek er weer strak uitziet. 

Ondertussen werkt Frits aan de voorbalk die van het voordek naar de voorbuis loopt. Hij is bij de voorbuis ingewaterd en het hout is verrot en biedt geen steun meer. Ook de achterwand bij de ankerlier is over een lengte van 25 cm ingewaterd en moet uitgekapt worden. Het doet altijd pijn om een stuk uit de boot te zagen, alsof je een zere kies moet trekken zonder verdoving.  Hij maakt een vulling van nieuwe stukjes hout en repareert het gat met epoxyplamuur en 2 lagen glasmat met epoxy. Hij maakt een nieuw dekseltje om het gat af te dichten en plamuurt het waterdicht.

De klus is net geklaard als het een aantal dagen hard waait en regent. Het voelt herfstig en kil.

We hebben in het plafond boven de keuken één groot gat gemaakt door de twee gaten met donker glas samen te trekken zodat er veel meer licht in de keuken komt. Al die jaren moest in de keuken bijna de hele dag verlichting aan. Nu schijnt de zon een groot deel van de dag in de keuken. Waarom niet eerder gedaan? Wel eerder over nagedacht maar nadat we bij Houkje waren geweest en de lichte keuken me opviel heeft Frits de zaag in het plafond gezet. Eerst samen secuur gemeten en afgetekend. Tijdens het zagen komt heel veel stof en zaagsel vrij en ik houd de stofzuiger er bij. In de keuken hebben we de kastjes afgeplakt met plastic om ze zaagselvrij te houden. Er zit nu dus een groot gat in het plafond. De bedoeling is daar nog een glasplaat in te leggen om te voorkomen dat er tijdens het varen spullen doorheen vallen.

Er valt heel wat te vieren deze maand. Kleinzoon Julius is 2 jaar geworden. Het is heerlijk om te kunnen video-appen. Wij eten ook een taart op zijn gezondheid.

Een tweede mijlpaal in onze familie wordt gevierd: Sander en Kristin krijgen een adoptiekindje toegewezen. Vanwege Corona wordt Josephine van 5 maanden bij hen thuis gebracht. Het is een prachtig kindje uit de omgeving van Kaapstad. Met z’n drietjes stralen ze van geluk. Josephine doet alsof ze nooit in een ander huis is geweest, nooit andere opvangouders heeft gehad…relaxed start dus.

 Vanaf 11 mei gaat fase 1 in: we mogen nu buiten de wandeltijden ook naar een terras lopen en zelfs bij elkaar op visite als de groep niet groter is dan 10 personen en er afstand wordt gehouden. De terrassen buiten mogen open met een capaciteit van 50 %. Daar wordt door de meeste bars en restaurants direct op ingesprongen. Nog steeds rijdt de Guardia wel rondjes maar ik zie ze nooit meer mensen aanspreken. Veel mensen houden ook op straat hun mondkapje nog op. Het straatbeeld wordt weer wat normaler.

De eerste keer dat we bij elkaar mogen komen spreken we af op de Salon om nog een beetje Frits zijn verjaardag te vieren samen met een fles Limoncello  die Paula zelf gemaakt heeft. Een heerlijk drankje van alcohol ( wodka of brandewijn), citroenen, bronwater en suiker.

Een paar dagen later zijn Henk en Houkje 40 jaar getrouwd en daar willen ze een feestelijk tintje aan geven. ’s Morgens is er koffie en taart, ’s avonds een drankje en hapje.

Vlak daarna viert Henk zijn verjaardag en gaan we met z’n zessen feestelijk uit eten.

We hebben al die maanden van lock down naast onze Duitse buurman Jörg gelegen en maakten een praatje elk vanaf zijn eigen boot. Nu kunnen we eindelijk echt bij elkaar aan boord en hij nodigt ons uit om te komen eten.

Jörg heeft hier een auto en we maken een uitstapje naar Almeria. We willen graag het fort El Alcazaba bezoeken maar we grijpen mis: vanwege corona is het nog gesloten.  We hebben wel mooi uitzicht over de baai en de gekleurde vierkant gebouwde huizen met plat dak. Het doet ons zeer denken aan Marokko mede door de pastelkleurige roze en gele aardetinten.

We wandelen rond in de haven van Aguadulce en eten een hapje bij het enige restaurant dat al open is, met een Vlaamse eigenaar . De stoverij met frietjes smaken prima. Wel gek dat de Spanjaarden nu pas beginnen met het opknappen van hun restaurant of meubels terwijl ze daar de hele winter de tijd voor hebben gehad. En dan zeuren dat ze geld van de EU nodig hebben. Jörg verbijt zich als we  langs een boulevard van kilometers lang rijden, breed en luxe aangelegd met om de paar meter bankjes en enorme beelden of onzinnige kunstwerken. Er lopen welgeteld drie mensen en de bankjes zijn leeg. Volgens hem vind je in Duitsland nergens zulke mooi aangelegde boulevards en snelwegen als hier in Spanje. Allemaal met Europees geld.

Op 16 mei is voor Frits en voor mij de maat vol: op de plek in de haven tussen de appartementen waar we al sinds eind oktober liggen, is het nu écht niet fijn meer. De hele winter bouwlawaai vlak voor ons, nu bouwlawaai achter ons aan de overkant, de man die toch af en toe door gaat met zijn geschreeuw overdag en tot ’s avonds laat. Nu is daar bij gekomen het nachtlawaai van het restaurant tegenover ons dat minimaal tot 2 uur ’s nachts door gaat. We kunnen het de Spanjaarden niet helemaal kwalijk nemen: eindelijk vrij en naar buiten kunnen, elkaar weer ontmoeten en vrolijk doen. Maar wat we wel kwalijk nemen is dat ze de halve nacht uitgaan en hun hond blaffend op hun balkon achter laten. Na twee nachten verlangden we naar de stilte van lock down en hebben we een andere plek aangevraagd. We kregen een plek toegewezen aan de langste pier helemaal achteraan, ver van alles wat lawaai maakt. Wel ingeklemd tussen twee andere catamarans maar daar is niemand aan boord en hopelijk blijft dat zo. Wouter en Paula varen mee, Henk en Houkje staan klaar op de wal.

Het snerpende gefluit van de zwaluwen maakt plaats voor het bekende gekrijs van de meeuwen, het hondengeblaf voor de dieselbrom van de kleine vissersboten en de appartementen voor de mooie rode zonsondergangen.

Er liggen meer Nederlandse schepen, Zwitser, Oostenrijker, Amerikaan, Pool, Japanner, Italiaan en Engelsen….Internationaal gezelschap en vooral rustig. Een praatje op de steiger, een drankje bij iemand aan boord maar ... nu wel drie keer zo ver lopen naar de supermarkt en het strand. De laatste weken van mei zijn erg warm, vooral als het nagenoeg windstil is. Toch eindigt mei weer met een paar onweersbuien, harde tot zeer harde wind en dat merk je hier op het eind van de steiger heel goed.

In de rustige week slaan we de zeilen weer aan. Omdat de fok niet lekker  loopt moet ik Frits wel vijf keer de mast in takelen. Hij kan het oplossen zoals altijd.

Henk trekt zijn duikpak aan en met duikfles, bril, snorkel en flippers duikt hij onder drie boten om het onderwaterschip te controleren op aangroei. Bij ons valt het mee, alleen de saildrives en roeren zijn aangegroeid en hebben aandacht nodig.

We nemen Henk op sleeptouw naar \de boot van Piet en Mieke. Zwaar trekken Henk !

Het strand is weer geopend, zwemmen mag weer, de inmiddels kapot gewaaide rode vlag is naar beneden gehaald. En ook heel vertrouwd, na een koffieronde bij Piet en Mieke aan boord : |"jeu de boulen " behoort ook weer tot de mogelijkheden,  zij het dan wel rekening houdend met "afstand van elkaar houden". Wat zijn we toch braaf. Zelfs de meeste ballen houden zich aan de regels !