Leven met pensioen

Verhaal 1   Mei  2019

Op 1 april ga ik op pensioen , het begin van een nieuwe fase in ons leven. Ik sluit een mooie loopbaan van 40 jaar af met leuke feestjes op de scholen waar kinderen en leerkrachten veel moeite hebben gedaan om mij in het zonnetje te zetten; met een geweldige receptie mij aangeboden door de gemeente waar veel collega’s en oud-collega’s acte de presence gaven ;

met een afscheidsfeestje van de familie en wat vaste vrienden; met een buurtfeestje voor de mensen uit de buurt; met individuele bezoekjes aan vrienden en vriendinnen totdat we denken iedereen gehad te hebben ( maar dat lukt natuurlijk nooit) .Tussen alle “feestjes” door hebben we keihard gewerkt om ons huis helemaal leeg te halen, veel spullen weg te gooien of naar de kringloop te brengen en een deel op te slaan. Wat in het begin een onmogelijk opgave leek, ging mij steeds makkelijker af . Op 30 april trekken we de deur achter ons dicht en is Zandberg 41 Ter Apelkanaal verleden tijd. Frits zijn broer Adriaan haalt ons op en we rijden met een volgeladen auto naar Lonneke waar we nog een paar dagen blijven om van dit gezinnetje te genieten. Afscheid is altijd een dingetje.

Op 3 mei landen we ‘s avonds  in Faro en om 19 u plaatselijke tijd worden we verwelkomd door onze Portugese vrienden Vitor en Gilda op de werf waar zij ook net hun nieuwe tweedehands catamaran  hebben staan ter reparatie. Gilda springt direct met mij in de auto zodat we nog wat boodschappen kunnen doen. Een soepje met verse broodjes is snel gemaakt.

De volgende ochtend is zoals het heeft moeten zijn in onze verwachtingen: stralend blauwe lucht, zon in de kuip en een heerlijk ontbijtje. We proosten met de koffie.

Er moet gewerkt worden: de boot is zowel binnen als buiten vies en stoffig; de eerste dagen zijn we bezig met buiten en binnen soppen, de 3 verhuisdozen met spullen die we opgestuurd hadden uitpakken, de was doen soms op de hand en soms met een wasmachine hier vlakbij ( maar die is drukbezet en bedoeld voor alle vissers en botenlui uit de verre omgeving.)

Frits is druk met het aansluiten van de 4 nieuwe zonnepanelen en moet de plafonds weghalen om kabels aan te sluiten.

Frits maakt van Salon weer een zeilboot en slaat de zeilen weer aan: een hele klus met het rolfoksysteem; hij maakt nieuwe lijnen die nu profi precies parallel over het dek lopen. Zo mooi is het nog nooit geweest.

Als hij het grootzeil hijst om de hoes er af te halen, ook ter reparatie, plakken de restanten van een vogelnestje aan het zeil  vast. De vogeltjes zijn gevlogen.

Het weer is overdag meestal zonnig en warm. Maar het waait ook regelmatig hard en fris en dan koelt de avond snel af. Een extra dekentje is best lekker. Er is alleen een koude douche op het haventerrein. Nu zijn we toch blij met de luxe van boilers met warm water aan boord.

Hoe snel kan het ook hier veranderen: de tweede week is hoog zomers warm en zwoel uitgerekend als in Alvor een uitbundig Caribisch Carnaval wordt gevierd, sinds een paar jaar een traditie. Het swingt de pan uit en onmiddellijk ben ik terug op St. Maarten waar we in 2011 ook het Carnaval meemaakten.

De ooievaars klepperen hoog bovenop hun immense nest bovenop een lantaarnpaal of hoge schoorsteen en hebben geen last van de temperatuur noch van het verkeer onder hen. Deze ooievaar wil wel heel erg graag zijn kunsten vertonen.

We zijn een paar dagen heel vroeg opgestaan om het onderwaterschip 3 keer helemaal rondom in de onderwaterverf te zetten nog voordat het zou gaan waaien. Eén dag woei de verf van de roller en de wind loeide onder de boot door. Vermoeiend werken.

De motoren en het oliepeil zijn gecontroleerd, de tanks met water gevuld, grote voorraad boodschappen ingeslagen  in een snelle gecombineerde actie met Vitor die alles met de auto naar de boot bracht en hielp om alles aan boord te brengen. Super. Gilda voorziet ons af en toe van vers geplukt fruit van de plantage van haar vader. Ze zorgen goed voor ons!

De hele boot is grondig gesopt, klaar voor de tewaterlating vrijdag 17 mei. Een grote kraan tilt ons in de hijsbanden en rijdt behoedzaam naar het dok. Salon lijkt een spin met lange poten en zakt langzaam in het water.

 De motoren doen het goed en even later zijn we op ruim water na 1 jaar en 10 maanden droge voetjes. Het voelt goed en snel vertrouwd weer op het water te zijn. We slaan diesel in bij de jachthaven en varen het zeegat uit. Heel even kan er een fok uitgerold worden, maar helaas draait de wind tegen en varen we op de motor naar het dorp Alvor, een voor ons bekende plek, waar we ankeren voor het mooie huis met privéstrand. Wij mogen er alleen naar kijken. Het waait af en toe hard en de bladeren van de hoge palmbomen bij het huis ruisen. De visdiefjes trekken zich hier niets van aan en schieten als kleine pijlen het water in. Voedsel genoeg zou je zeggen.