Verhaal 17 Gedachten

Caribische nachten zijn lang,
Caribische nachten, ik hou er wel van.
Het is niet alleen de zomerse temperatuur,
Het is ook de sfeer van dit nachtelijke uur.
Het is de zwoele wind die de scepter zwaait,
Het is de zwoele wind die door mijn haren waait.
Het zijn de sterren als spelden in een kussen,
Het zijn de uren dat we niet hoeven te klussen.
Het is het licht van de sterren en planeten,
Als de maan het af laat weten.
Het zijn de wensen die ik mag doen , groot of klein,
Omdat er zo veel vallende sterren zijn.
Het is het gezelschap van Orion en Grote Beer,
En nog zoveel sterrenbeelden meer.
Het is de boot die door het water lijkt te zweven,
Tenminste, als de wind hem de sporen wil geven.
Het zijn de vonkjes in het schuimend wit dat achter de scopen kolkt,
Het is de hemel die helder is en onbewolkt.
Het is het alleen zijn in het donker, genietend van muziek die jullie brandden op CD,
Het voert gedachten terug naar jullie daar aan de andere kant van de zee.
Het is de baan van sprankelend maanlicht op het water waar ik in zou willen springen,
En dan: " Nightswimming deserves a quiet night." Van R.E.M. keihard zingen.
Het is het geluid van golven en stromend water,
Het is het klokje dat tikt, het wordt steeds later.
Het is de plotselinge overgang van donkere naar geelroze ochtendlicht,
Het is Frits die zegt: " Ga jij nu maar slapen, wicht."

Dit schreef ik in de nacht van 5 december. Hoe anders is het plaatje sindsdien. Sint weet wel wat overdrijven is. Hij overstelpte ons met cadeautjes: wind, veel wind, te veel wind, regen, veel regen, te veel regen, golven, hoge golven, erg hoge golven.
Gisteren, 8 december was het dieptepunt wat het weer betreft. De hele dag en nacht een loodgrijze lucht en zee met aardig warrige golven, enorme plensbuien en een steeds draaiende wind alsof we op de Noordzee zaten. Kortom, de kuipstoeltjes kunnen naar de zolder en we hebben de zeilpakken maar eens te voorschijn gehaald. Toen het vanmorgen licht werd wist ik niet zeker of ik het zich ontluikende panorama wel wou aanschouwen. Het lijkt nu alsof we in een ruig berglandschap verzeild zijn geraakt met de eerste sneeuw op de bergkammen stralend wit in de zon. Af en toe slaat een golf dwars in de kuip en krijgen we een gratis zoute douche.
Maar alles went. Het is woest, beetje eng, fascinerend en prachtig tegelijk. Salon gaat op en neer als een pingpongballetje en surft met hoge snelheden van de " gletchers" af ( 16 knoop). Er staat nog maar een heel klein zakdoekje grootzeil en een tipje fok en nog denderen we als een TGV door het water. Het schiet zo wel lekker op. Op dit moment rest ons nog slecht 435 Mijl.
Inmiddels is de wind iets afgezwakt van 7 naar dik 5. De bergen krimpen en de sneeuw begint te smelten. Binnen wordt het weer comfortabel en het is niet meer zo'n circusact om kokend water in een kopje expresso te gieten, het kopje naar boven te brengen , balancerend op het trapje en vervolgens in balans te blijven tijdens de oversteek naar buiten. (De dames jazz weten er alles van hoe goed ik in evenwichtskunst ben.)
Met ons en de boot gaat het prima. We zijn nu 14 dagen op zee en we kijken uit naar Tobago.

Liefs,
Marleen en Frits

P.S. berichtje voor Mirthe Boltjer: ik ben 2 keer overboord gegaan in " het grote bad." Zalig.