Verhaal 10 Oktober 2022 Het zomert nog lang, totdat…

September rolt moeiteloos over in oktober. Het blijft zomers warm, ook in Spanje bij mijn moeder. We hebben een appartement gehuurd met privézwembad en ligbedden. Dan hoef ik jullie niets meer te vertellen. De banaantjes rijpen aan de bananenboom. In de bloem zoemt het van de ijverige wespen bij de meeldraden.

We zijn elke dag bij mijn moeder, koken en eten samen of we gaan uit eten. Mijn moeder trakteert voor mijn verjaardag en kiest een restaurant uit aan het water met een goede keuken. Het smaakt haar en ons heerlijk.

Die avond laat komen mijn beide zussen en zwager aan. Wij treffen hen de volgende dag. Een emotioneel moment voor iedereen. Na het overlijden van Tine haar man op 11 september zien we hen voor het eerst. Doordat we beiden corona hadden konden we niet naar hen toe. Het is de laatste dag dat wij in Spanje zijn en daarom trakteer ik nu op een etentje in hetzelfde restaurant aan het water. Wederom smaakt het prima. Mijn broer die vlakbij woont komt erbij.

Tijdens ons verblijf in Spanje maken we een klein dagtochtje naar Otivar, een dorp in de buurt gelegen in de bergen. We verkennen de kleine typische smalle straatjes gebouwd tegen de rotshellingen aan. Ruimte voor een tuin is er niet. De mensen hebben toch creatieve groene vingers: voor alle huizen staan rijen met groenblijvende planten in potten langs de gevels. De balkonnetjes worden opgesierd met groene hangplanten soms in kleurige potten. De vergezichten over de ruige bergen zijn adembenemend. We rijden het dorp voorbij langs een kronkelige bergweg naar een uitkijkpunt vanwaar we Otivar als een dorpje van suikerklontjes gemaakt kunnen zien liggen.

De dag eindigt in een mystiek mistsfeertje.

Na een week zijn we terug in Alvor waar ons klussen te doen staan. We vallen een aantal dagen droog op de zandplaat bij de uitgang naar zee om het onderwaterschip schoon te maken. Met een stalen keukenschuursponsje schrobben we het groene laagje op de coppercoatverf er af. Ik doe het op mijn knieën in het water dat gelukkig niet koud is. Zelfs niet onder de boot om de binnenkanten te schrobben. Het is zomers weer met zo’n 27 graden en weinig wind. Precies wat we nodig hebben. Het is zwaar werk voor mijn schouders . Een pauze, wandelend langs de vloedlijn van de zandplaat of zwemmend is geen straf. Frits heeft nog ander zwaar werk. Hij vervangt de zinkanodes ( de glinsterende ring) tussen de saildrives en de schroeven. Ze waren al aardig aangetast. De schroeven zijn van brons en de saildrives van aluminium. De zinkanode vertraagt het proces dat brons en aluminium elkaar opvreten zoals een poes heel langzaam een muisje verschalkt.

Er is ook reparatiewerk te doen. Hier en daar is de witte verf beschadigd. Frits krabt het open, de stukken losgekomen verf gaan in een vuilniszak, hij plamuurt en schuurt en ik verf. Op het dek verven we de witte rand die voor de ramen en om de mast langs loopt. Het balkje van het dek naar de voorbuis heeft een beschadiging. Het is ingewaterd en er zit niets anders op voor Frits dan het slechte hout weg te kappen en er een nieuw stuk hout in te lijmen en af te werken met glasmat en epoxy. Anky maakt foto’s als we weer aan de boei gaan liggen. Frits heeft een stootbal met een grote lus aan de ankerboei bevestigd zodat ik hem nu veel handiger op kan pikken met de pikhaak.

En nog steeds zijn de weergoden ons welgezind. Het is nog zo warm dat ik drie keer per dag mijn rondjes om de boot zwem. Als we bij volle maan weer aan de boei liggen en de avonden zwoel en windstil zijn, als het water geen rimpeltje vertoont en de vissersbootjes al lang zijn uitgevaren, dan laat ik me heel zacht in het donkere water glijden om de vissen niet wakker te maken en zwem naar de maan. Ik grijp mijn kansen en doe het drie nachten na elkaar ook al is de maan aan de bovenkant een stukje schuin afgesneden alsof hij een muts schuin over zijn oren heeft getrokken maar omdat het donker is zie je de muts niet. Hij zal wel zwart zijn.

Bezoek uit Nederland: dat gebeurt niet vaak. Jan en Jolanda van slagerij Ten Hoff uit Musselkanaal zijn een week op vakantie in hun appartement aan de Atlantische kust. Zoals afgesproken deze zomer varen ze een dag met ons mee. We hadden geen betere dag kunnen kiezen. Het is warm op het water en er staat net genoeg wind om te kunnen zeilen. We zeilen een stuk de zee op tot we ter hoogte van de punt van Portugal zijn, Ponte da Piedade. Een paar dagen geleden zijn hier orka’s gesignaleerd. Die vallen nog steeds wel zeiljachten aan. We hebben ze niet gezien maar werden ook niet getrakteerd op dolfijnen. De hoge gele rotskust waar we vlak onderlangs kunnen varen is spectaculair mooi. Dat vinden ook de vele zeemeeuwen die in de holen huizen. Door eeuwenlang gebeuk van water tegen de rotswand zijn grote grotten ontstaan waar toeristenbootjes in- en uitvaren. Kleine strandjes liggen er tussen verscholen en zijn alleen met bijbootjes, kano’s of sups te bereiken. Hier en daar zijn stukken rots helemaal weggeslagen en blijft in zee een restant rotsblok staan ,trots omdat hij het overleefd heeft. En wat is dan mooier dan op hun uitnodiging uit eten gaan aan het eind van een perfect geslaagde dag.

Het uit eten gaan blijft niet bij deze ene keer. Het eind van het seizoen nadert en daarmee ook het afscheid nemen van mensen bezegeld met gezellig samen zijn en samen eten. Hier is het nog steeds mogelijk om goed te eten met hoofdschotel, nagerecht en drankje tussen de 11 euro en de 15 euro. Maar ontegenzeggelijk gaan ook hier de prijzen in de supermarkt en van de diesel omhoog. Afscheid van Vitor en Gilda , van Jaap en Anky uit Hindelopen en van buurman Les uit Engeland.

Een bijzondere uitnodiging komt van Bernd als nieuwe voorzitter van de Rotaryclub Portimȃo. Hij nodigt de groep “ jeu de boules “ spelers, waarvan wij ook af en toe deel uitmaken, uit om naar een lezing te komen luisteren met het thema: “Te voet door Portugal “ waarbij de spreker aangeeft waar de mooiste wandelroutes gesitueerd zijn. Beetje jammer dat hij niet meer beeldmateriaal bij zich had over zijn eigen wandeltochten met zijn vrouw. De avond vond plaats in een duur en chique hotel in Portimȃo en er hoorde een driegangenmenu bij tegen zeer schappelijke prijs. De “jeu de boules-dames ” hadden in hun mooie jurken en naaldhakken een metamorfose ondergaan. Daar konden mijn slippers niet tegen op. Maar ja, naaldhakken en een boot, dat gaat niet samen. Het was fijn om Christel, de vrouw van Bernd weer te zien (bij hen hebben we vorig jaar Oud en Nieuw gevierd ) en om nieuwe inspirerende mensen te ontmoeten zoals Yvonne en Chico met wie we op uitnodiging van Bernd en Christel heerlijk hebben gegeten in een plaatselijk visrestaurant. Klein maar fijn.

Van zeilen komt niet veel meer door sociale en werkgebonden prioriteiten. Wel varen we op een mooie dag nog op en neer naar Portimao om Marc en Carola daar te ontmoeten , teruggekeerd van hun zomerzeiltocht van de Algarve naar Noord Spanje en langs de Portugese kust terug naar het zuiden. Boven Portimȃo zit de lucht vol mooie wolken als de veren van witte sierduifjes en van pluimen witte rook die op een windloze dag recht omhoog uit een fabrieksschoorsteen ontsnappen. Terugvarend naar Alvor neemt de tegenwind toe en is het blauw ver te zoeken. Tegen de tijd dat we nog zouden kunnen varen slaat het weer om en trekken weersstoringen over Portugal.

Vanaf de 20ste krijgt oktober een herfstig karakter afgaand op de grijze luchten, de regen en soms een mistig begin of eind van de dag. De zon houdt het een beetje voor gezien maar koud is het niet . De temperatuur schommelt tussen de 20 en de 25 gr. Zelfs ’s nachts blijft het rond de 19 graden en kan het dekbed er weer af. De zon heeft last van een tijdelijke burn-out . Maar op voorschrift van de dokter komt ze toch regelmatig de deur uit voor een korte wandeling om de grijze mistflarden in haar hoofd kwijt te raken of voor langere opbeurende wandelingen langs het strand. We leren een Duits koppel kennen , Dirk en Rica, met een catamaran waarvan de rompen koperkleurig zijn geschilderd. Op een avond, tegen de tijd dat de zon laag staat , schuift een dun dekentje van mist vanuit Lagos onze richting uit, omkrult de rotsen en laat de laatste zon doorschemeren op het water. Bijna een sprookje. We varen met de bijboot naar hen toe om samen te koken en te eten. Na een hele gezellige en lekkere avond met versgebakken brood en een rijkgevulde tonijnsalade , is het lastig de richting te bepalen hoe weer thuis te komen. Het dun dekentje mist is een donzig dik dekbed geworden. Door langzaam de vele ankerlichtjes te volgen is het voor Frits toch een koud kunstje. Als ik alleen was geweest was ik totaal de andere kant uitgevaren. Oriëntatie is niet mijn sterkste punt.

Het is kastanjetijd en dat doet me ook weer aan thuis aan vroeger denken: we zochten tamme kastanjes en poften ze op een pan met dikke bodem. Dan zaten we allemaal om de tafel en op gevaar mijn vingers te verbranden aan de hete schil, peuzelde ik ze op en genoot van de zoete smaak. Ook vergelijkbaar met vroeger garnalen halen en dan met z’n allen garnalen pellen en oppeuzelen, genietend van de zilte smaak smeltend op mijn tong. In Lissabon 40 jaar geleden kochten we op straat gepofte kastanjes in een puntzakje, gedraaid van een uit een oud telefoonboek gescheurde pagina. In Lagos staat een karretje op het plein dat nog steeds op dezelfde manier kastanjes poft.

Op 30 oktober gooien we definitief los van de boei om voor een laatste keer droog te vallen op de zandplaat . De lucht kleurt nog roze in het oosten met blauwe flarden er doorheen geweven. In het westen hangen nog de restanten van een nachtelijk onweer. Alvor en de bergen zien er frisgewassen uit. De zon heeft haar zelfvertrouwen en energie herwonnen en doet alsof het zomer is. Een zilverreiger staat op een klein zandeilandje te loeren naar het gekrioel van de vele minivisjes in het ondiepe water, klaar om een zondags ontbijt te verschalken. Plots klapwiekt hij op om zijn geluk elders te beproeven. Twee witte reigertjes denken het beter te kunnen en scharrelen langs de oever waar het water zich terugtrekt. We verven de witte randen van de beide neuzen en van het balkje naar de voorbuis. We werken beschadigingen bij. Het zeewater is nog boven de 20 graden, de zon brandt.

Aan mooie zonsondergangen heeft het zeker niet ontbroken.

Oktober eindigt in een grijze natte dag, passend bij Halloween. De zon heeft een klein dipje maar de dokter zegt dat dat er bij hoort. Cocoonen is niet erg. Het laatste afscheid deze maand is het afscheid van Alvor. Per 1 november gaan we de haven van Portimȃo in en begint het winterseizoen. We kunnen niet anders zeggen dan dat we van een hele lange zomer hebben genoten zowel in Nederland als in Portugal en Spanje.

Hopelijk staat in het voorjaar het mannetje onder de parasol nog steeds op het strand zijn vis schoon te maken. Tot nu toe trekt hij zich niets aan van de bouwwerken en het lawaai vlakbij zijn tafeltje. Het is waarschijnlijk al jaren zijn plekje en dat geeft hij niet zomaar op.