Verhaal 10 Een turbulente januarimaand.

Eind december vertrekken we alweer in zware weersomstandigheden met hele harde wind en veel regen naar Nederland , deze keer voor een langere periode. De Kerstdagen en Oud en Nieuw hebben we heel gezellig bij Lonneke en Stijn doorgebracht.

We wisselen de dagen bij Lonneke af met bezoekjes aan familie en vrienden in het noorden. Wat voelt het vreemd en toch ook weer zo vertrouwd om daar te zijn. Ik had van te voren een vrij strakke planning gemaakt wanneer het uit zou komen om bij vrienden langs te gaan, maar ook bezoekjes aan de huisarts, tandarts, dermatoloog en podoloog en mijn oud-collega’s Christa en Mirjam zijn al ruim van tevoren ingepland. En nog hebben we niet iedereen gezien die we graag hadden willen ontmoeten. Er komt vast nog wel een herkansing. Soms zijn de dagen zo vol dat we ’s avonds moe maar tevreden in bed rollen.

Voorbeeld van zo’n dag:

Om 8u is Frits bij de garage omdat een koplamp kapot is; om 9u zijn we in Sellingen op het gemeentehuis om ons rijbewijs op te halen; om 9u30 lopen we het politiebureau in Veendam binnen om onze wapenvergunning voor het seinpistool te verlengen; om 11u worden we verwacht voor koffie en lunch bij onze ex-zwager Frits en zijn vriendin Reinhilde. ( Zij varen de wereld rond, zijn tot begin maart in Nederland en hebben hun boot in een haven in Maleisië liggen) ; om 16u lopen we in guur weer en harde wind die mijn paraplu aan flarden waait naar de Oosterhaven waar we gaan dineren bij Marc en Carola, vrienden van 2017 toen we samen veel tijd doorbrachten op de Canarische Eilanden.

We zien in Dokkum een heleboel zeilvrienden terug uit de tijd van Lauwersoog en Oostmahorn. We houden een reüniefeestje in het huis van Sytze en Betty. Grappig dat Henk en Houkje er ook toevallig zijn .

En dan niet te vergeten ons vakantietripje naar Brussel waar we onze vrienden Diederik en Nicole opzoeken. Met hen hebben we ook veel plezier gehad in 2017 op de Canarische Eilanden. Zij zijn al die tijd in het Caribisch gebied blijven varen en dit voorjaar weer de Atlantische Oceaan overgestoken naar de Algarve. Hun boot staat nu in Portimaõ op de wal voor onderhoud. Het was een warm en hartelijk weerzien. Ondanks de kou maken we een wandeling in de tuinen bij het paleis van Koning Leopold de Tweede in Tervuren. Er is nu het Afrika Museum gevestigd en het schijnt zeer de moeite waard te zijn. We kwamen er niet meer aan toe en bewaren het voor een andere keer. 

We blijven er slapen en reizen na een uitgebreid ontbijt, gevolgd door heerlijke eigengebakken appeltaart naar mijn zus Tine en haar man Vic die in de buurt van Brussel wonen, voor een familieweerzien. Mijn andere zus Marijke, haar man Steven , zijn zus  en nog een nichtje zijn ook van de partij. Druk maar heel gezellig en Tine heeft veel aandacht aan het eten en cadeautjes besteed. Vic wil wel voor Kerstman spelen!

We blijven er slapen en vertrekken de volgende morgen na het heerlijke ontbijt met “ Belgische koeken en croissants” naar Estevelles, een heel klein landelijk dorpje bij Lille in de buurt. We zijn uitgenodigd door de Fransen José en Nathalie die we in Tanger hebben leren kennen afgelopen september. Ze stonden er op dat we langs kwamen. Met hen maken we een uitstapje naar “Canada” zoals José het geheimzinnig zegt. In de buurt ligt de heuvel van Vimy. Een strijdtoneel ten tijde van WO 1. José kan er veel over vertellen. De Duitsers hadden de heuvel in bezit vanwege zijn strategische ligging. Allerlei nationaliteiten hebben gedurende 3 jaar lang strijd geleverd om de heuvel weer in handen te krijgen. Bij het veld waar nog steeds niet onklaar gemaakte bommen liggen rijst een enorm wit monument naar de hemel die net als we er aan komen de grijze lucht doet splijten . Het avondlicht van de zon zet alles in een speciale gloed. Het is guur weer en ijzig koud. De loeiende wind gaat dwars door onze jassen en we staan behoorlijk te kleumen. José en Nathalie lijken er geen last van te hebben en nemen niet eens de moeite hun jas dicht te doen. Met de gedachte aan de 11.285 vermiste Canadese soldaten lukt het ons om de kou te doorstaan. Het monument is indrukwekkend. Bij de traptreden zijn een rouwende man en vrouw gebeeldhouwd en alle namen van de soldaten zijn gegraveerd op de muur rondom het monument. Door heel veel nationaliteiten is gevochten. Elke nationaliteit heeft zijn monument. Zo is hier ook een monument voor de Marokkaanse strijders.

Uit eerbetoon aan de Canadezen die uiteindelijk in 1917 de Duitsers hebben verslaan heeft Frankrijk een stukje Frankrijk aan Canada geschonken . Bij het monument wapperen de Canadese en de Franse vlag.

José heeft meer op het programma staan en neemt ons mee naar nog een monument in de buurt: het Gedenkteken van Notre -Dame de Lorette. Door een tunnel komen we uit op een cirkelvormig grasveld omgeven door metershoge bronzen plaquettes opgesteld als harmonicadeuren. Van A tot Z staan alle 580.000 namen van de soldaten die gesneuveld zijn  in Noord Frankrijk en Pas de Calais tussen 1914 en 1918. Het is bijzonder indrukwekkend, om stil van te worden. Engelse, Schotse, Ierse, Canadese, Australische, Nieuw-Zeelandse, Indische, Duitse, Franse, Belgische, Portugese, Russische en Roemeense mannen hebben hun leven gegeven om de oorlog te keren. José vertelt dat de jongens en mannen van te voren wisten dat ze hooguit 2 dagen nog te leven hadden voordat ze in de loopgraven zouden omkomen. De loopgraven zijn er nog steeds. En wat moet het een onverdraaglijk leed geweest zijn voor de vrouwen die achter bleven.

Tegenover het monument staat een imposante kerk en een begraafplaats met honderden witte kruisen keurig in kaarsrechte dubbele rijen opgesteld. In de hele omgeving zijn dit soort begraafplaatsen terug te vinden voor elke nationaliteit en elk met een eigen monument.

Ook hier blijven we slapen na een heerlijke maaltijd van schapenvlees, urenlang gesudderd in een tajine in een saus met rozijnen . De handgesneden frietjes van José zijn de lekkerste ooit geproefd. Het duurt even maar dan hebben we ook wat!

Het ontbijt de volgende ochtend bestaat uit een amandeltaart waar een klein poppetje in verstopt zit. Wie het poppetje in zijn taart vindt is koning. Frits heeft de eer gekroond te worden met een papieren kroon door dochter Florence.

Op de terugweg zijn we nog een paar dagen in het noorden en bij Lonneke. Hoeveel kilometers we gereden hebben deze weken weet ik niet, maar VEEL.

We hebben een mooi vooruitzicht: een maand naar Zuid Afrika, naar Sander en Kristin. Ze wonen een uur rijden zuidelijker van Kaapstad. Het is meer dan een jaar gelden dat we elkaar  gezien hebben. Het wordt tijd en we verheugen ons enorm. Ze hebben een huis gekocht en er is logeerruimte genoeg.

We vliegen 22 januari met Condor via Frankfurt. We hebben wel eens comfortabeler gevlogen. Ik ben gebroken als ik er na 12 uur vanaf Frankfurt uit strompel met kramp in mijn been en mijn rug stijf van de spierpijn omdat ik bij Lonneke van de onderste tree ben gevallen langs het traphekje en mijn rug heb beschadigd. Ook Frits is erg blij dat hij zijn benen en rug kan strekken.

De temperatuur op Cape Town is heerlijk ondanks de harde wind. Sander haalt ons op. We gaan eerst maar eens slaap inhalen.

We verdelen de activiteiten in klussen in Sanders huis en uitstapjes maken. De vorige eigenaren hebben het verkocht met veel achterstallig onderhoud vooral in hang- en sluitwerk. Alle deurtjes hangen scheef in de scharnieren. In de namiddag en in het weekend gaan we er op uit.

Kristin heeft een picknick geregeld bij Cape Point Vineyards, een prachtig gelegen en mooi restaurant met grasperken aan het water waar gepicknickt kan worden. Er worden dekens voor ons in het gras gebracht, stevige piramidevormige kussens om tegen aan te zitten en 2 picknickmanden vol met heerlijke gerechtjes. We kijken uit over een meer, bergen en wijngaarden. Prachtig en lekker. We hebben geluk want ’s morgens was het nog mistig, toen we er waren stralend weer en toen we weg gingen trok een grijze wolk over de bergen en begon het te miezeren.

De ouders van Kristin, haar broer en gezin komen zondag hier vieren met een braai. Zondag is familiedag en een braai ( bbq) is niet zo maar een braai, het is heel erg uitgebreid; een houtvuur wordt aangestoken en als uren later het hout verbrand is tot hete kooltjes kan het vlees er op. Er worden salades en fruit bij geserveerd en stokbrood. Een grote doos ijs sluit de maaltijd af. De lunch die om 12 uur begon met voorbereidingen eindigt om 20 uur, iedereen voldaan.

We gaan bij wijze van verrassing uit eten met de hele familie ter gelegenheid van Sharons verjaardag.

We maken uitstapjes in Kalkbay waar een vissershaven is met grote vissersboten die zelfs bij rustig weer heen en weer deinen op de behoorlijke swell. In de haven zwemmen zeeleeuwen die tot vermaak van de toeristen gevoerd worden.

In Fishhoek is een mooi strand met een wandelpad langs de rotsen, de Jager Walk, genoemd naar de burgemeester Herman Jager die het voorstel tot dit pad deed.

Sander, Kristin en ik nemen een duik in zee. De branding is hoog en sterk, het water helder en lekker fris. Een gedeelte van de baai is afgezet met een net. Op een bordje staat: “ Zwemmen op eigen risico vanwege haaien.”  Op het strand wappert een gele vlag vanwege de harde wind en de hoge sterke branding en er wappert een vlag met een haai er op. Het verhaal gaat dat hier een keer iemand is aangevallen door een haai. Ik blijf maar binnen het net zwemmen en houd mijn bril op !

In het gezellige Simonstown is een haven, helaas achter hekken, en we zien een catamaran voor anker liggen. Geen verkeerde plek om te vertoeven. Op het pleintje bij het water staan talrijke kraampjes met Afrikaanse kunst om van te likkebaarden. Ik koop een halsketting waarvan de kralen gemaakt zijn door plaatselijke vrouwen in de bergen. Van krantenpapier hebben ze kralen gerold, ze geverfd en met nagellak afgelakt. De vrouw haar echtgenoot komt uit Congo en ze vindt het leuk met me te praten en de clicksong te leren. Ze zegt dat Frits het moet filmen om het thuis te kunnen oefenen. Omdat ik zo goed met haar mee zing geeft ze korting op de ketting.

Op Boulders Beach lopen de grappige kleine zwartwitte Afrikaanse pinguïns rond. Ze staan te zonnen op de rotsen en strandgasten kunnen tot heel dichtbij komen of met ze mee zwemmen.

We maken een uitstapje naar Muizenberg en St. James, bekend om de fel gekleurde huisjes op het mooie witte strand en een geliefde plek voor surfers. Een bord geeft in verschillende talen aan dat het gevaarlijk is om te zwemmen en dat er geen hulpverleners paraat staan.

“ Swem gevaarlijk. Geen levensredders aan diens nie.”  We zijn niet van plan om te zwemmen en zijn meer in voor koffie met taart op een terras langs de spoorlijn. Een reuzengroot stuk heerlijke taart met een dikke laag Cream. De Engelse invloed is duidelijk aanwezig. Op de koffie op Italiaanse wijze moeten ze nog even oefenen.