Verhaal 8 November in Almerimar.

De maand november weten we nu, heeft vleugels. Ze is door de blauwe lucht gevlogen als een vrolijke kleurige vogel , zwierig in een grote groep . We hebben het met eigen ogen kunnen aanschouwen.

Zijn het vlinders? Zijn het vogels?  Duiven met gekleurde vleugels ! 

November staat voor Frits in het teken van klussen. We hebben eerst de loopplank van de buurman te leen totdat Frits van 2 ladders een loopplank heeft gemaakt en die bekleed heeft met traanplaat, een idee van Wouter en Paula die hetzelfde doen en samen hebben we een leuke zoektocht naar een bedrijfje dat traanplaten op maat kan snijden. De traanplaten worden op de kade aan elkaar gepopt met popnagels en een poptang.

De wc aan de logeerkant blijft lekken. We besluiten hem te vervangen door een Koninklijke pot van porselein .

Omdat we op een winderige hoek in de jachthaven liggen en we niet willen dat onze lijnen door schavielen maakt Frits een stuk slang er omheen ter bescherming.

Frits vindt de meterkast één grote onoverzichtelijke spaghetti en begint de draden fatsoenlijk te ordenen. Hij kwam vast op het idee omdat hij de heerlijke geur van spaghetti  in bolognesesaus  uit de keuken opsnoof. 

We winkelen een middag met Wouter en Paula in bouwmarkten en bij Decathlon: een dure middag. In de kofferbak lagen bijna alleen spullen voor ons: straalkacheltje, nieuwe kuipstoeltjes, lampjes, wandelschoenen met stevige zool…

Alles een succes, behalve mijn nieuwe wandelschoenen. Bij de eerste try-out gaat het al mis: een blauwe nagel en rode kleine teentjes. We proberen een “oprekproject” dat Frits op internet had gezien. Hij vult diepvrieszakjes met water en stopt die in mijn schoenen. De schoenen gaan bij Wouter en Paula een nachtje in de diepvriezer om ze op te rekken. Na ontdooiing voelen ze inderdaad wijder aan.

De ledlampjes op een lint hebben een fantastisch resultaat. Frits plakt een strook in de nissen boven de bank en in alle keukenkastjes. Het vergroot boven optisch de woonruimte en beneden de keuken, alsof we een grotere maar ook gezelliger boot hebben.

Ook de nieuwe voorstag is klaar en weer gemonteerd. Frits gaat de mast in op een windstille ochtend om de terminal in de mast te haken. Wederom met de hulp van Wouter en Paula verloopt het voorspoedig en is de klus snel geklaard.

Natuurlijk hebben we overwegend mooi weer met strakblauwe lucht maar dat het vaak zo hard waait valt me tegen. We liggen op een winderige hoek in de haven en met pas zon op de boot tegen de middag. Daardoor voelt het kouder dan in andere delen van de haven . We hebben een paar stormen overleefd; de laatste was best heftig met vlagen windkracht 9 naar 10. Dan gaat het behoorlijk te keer en liggen jachten scheef tegen elkaar aangedrukt; of als lijnen breken schuren ze met de boeg tegen de kade op en neer en gaan kapot. Dan komt de reddingsbrigade  Frits, Wouter en Paula in actie en proberen  een stootkussen tussen wal en schip te proppen. Mijn aandeel is het vastleggen van deze stoere actie. Het is bijna onmogelijk nog over de pier te lopen laat staan over een smalle op en neer en heen en weer gaande loopplank te balanceren met koffers. We zijn nl. 10 dagen in Nederland geweest bij Lonneke thuis waarvan 1 dag in het noorden om mijn tandarts om raad te vragen over het vervolg van een wortelkanaalbehandeling die ik hier naar alle tevredenheid heb laten doen.

Het waren fijne dagen in Nederland. Fijn om Lonneke, Stijn en de kleintjes te zien; fijn om weer eens in een huis te zijn; fijn om na de tandarts langs een aantal vrienden te gaan in Ter Apel en Frits zijn broer Adriaan te zien. Druk programma voor één dag maar super gezellig. Sorry voor alle mensen die niet meer in het programma pasten, maar die zien ons in januari als we een tijdje in Nederland zijn. Fijn om de sfeer van Sinterklaas en Kerst op te snuiven.

Intocht Sinterklaas

Merijn en Julius mogen voor het eerst in hun leventje hun schoentje zetten en die van ons

Zal ik pepernoten bakken ?

Kerstmannen kijken bij Hornbach

In Almerimar wordt het klussen afgewisseld met sociale activiteiten. Elke dinsdag gaan we met Henk en Houkje, Wouter en Paula en Piet en Mieke  jeu de boules spelen met heuse glimmende jeu de boules ballen, mannen tegen vrouwen; een serieuze zaak want de mannen willen natuurlijk niet onderdoen voor de vrouwen en andersom. We hebben veel lol. Daarna gaat op toerbeurt iemand koken en eten we met elkaar op de betreffende boot. Frietjes met mosselen op de Salon, snert met stokbrood op de Wahoo, kaasfondue op de Safari….

De vrouwen winnen dit potje 👩 😊

Moules Frites. De frietjes hebben we opgehaald bij het restaurant tegenover ons.

Wouter en Paula nemen het initiatief voor een strandbarbecue . Op een lenteachtige 29 novemberdag geeft een grote groep van allerlei nationaliteiten hier gehoor aan. Barbecues worden in het zand gezet, iedereen kan er vlees op braden en iedereen heeft een salade of ander lekkers meegenomen. Op deze manier worden nieuwe contacten gelegd.

5 Nederlanders  en  1 Belg even  op een rijtje

We zijn met Wouter en Paula, Henk en Houkje en een Zweeds koppel Matt en Eva de bergen ingereden naar het dorp Tabernas, een bergachtig  woestijngebied waar verschillende Westerns zijn opgenomen. Het is er prachtig, uitgestrekt, soms woest en bovenal stoffig. We lopen door het dorp de berg op naar de restanten van een fort en lunchen er onder het genot van een prachtig uitzicht. Waar we ook kijken, het landschap is boeiend en indrukwekkend. Aan zee staat een harde wind maar hier in de bergen is het windstil en blauw. Nou ja blauw! Het blauw verdwijnt steeds meer door de stofwolken die de auto van Henk en Houkje op doet waaien. Wij rijden in hun spoor met onze gehuurde auto en op het laatst zijn beide auto’s onherkenbaar. We volgen de grijze stoffige wegen op zoek naar waar restanten van filmsets zijn. Bij Fort Bravo moeten we betalen om er in te mogen. Dat doen we niet. Ik volsta met het nemen van een foto van drie charmante bandieten. We vinden wel een bouwvallig restant uit de openingsscène van Queen of Swords.

Tabernas in de diepte

na twee dagen heftige regenval komen allerlei struiken en plantjes weer tot bloei in deze stoffige grond.

bovenop de berg ligt een schildpad zegt men, ik vind het meer op een hagedis lijken. 

filmset van Queen of Swords.

Op de laatste, tevens lenteachtige novemberdag rijden we naar Almuñecar om mijn ouders en mijn broer en schoonzus te bezoeken. Nu we zelf over een auto beschikken is dat geen straf. Over een prachtig aangelegde snelweg door de bergen zijn we er in een dik uur rijden. En zoals altijd heeft mama heerlijk gekookt en smullen we van een Vlaamse stoofpot in biersaus met vers gemaakte appelcompote. Al is ze 85 jaar, ze kookt met plezier en fantasie. Dat heeft ze van haar moeder die dat vol heeft gehouden tot ze 95 jaar werd. Dus dat belooft nog wat!