Verhaal 3 23 juli ’19: Van Portimão tot Rio Guadiana

Van Portimao tot Rio Guadiana

De herrie van Portimao ontvlucht ankeren we  na een zeiltocht van wisselend wel  of niet kunnen zeilen bij het strand van Isla Deserta ( woestijn) , een onbewoond eiland met uitgestrekte zandbanken: pure natuur bij de ingang naar Faro. Omdat het weekend is zijn wel veel gezinnen toegestroomd met hun motorboten en iedereen lijkt zijn eigen radiozender te willen horen. Wij horen die liever niet en zoeken een eindje verderop ondiep water waar niemand meer komt. Over zandplaten en een wandelsteiger  lopen we naar zee. Het pad eindigt in een druk maar prachtig gelegen restaurant waar af en aan toeristen met taxiboten gedropt worden. Je betaalt er niet alleen voor het eten maar ook voor het uitzicht.

Er is  een rubberboot bij ons het strand opgegaan. Drie mensen slepen hun tassen en handdoeken een eind de zandplaat op en zitten uitgebreid en gezellig zonder ophouden te kletsen en te kletsen. Als wij na onze wandeling terugkomen, kletsen ze nog. Plotseling springt de eigenaar overeind; hij is de tijd vergeten en heeft het zakkende water niet goed in de gaten gehouden. Niet wetende dat Frits gekneusde ribben heeft en denkende dat hij Popey de Sailerman is ( en ik Olijfje) vraagt hij of we zijn boot los kunnen duwen. Hij vergeet dat er een hele zware motor achter hangt. Er zit niks anders voor hen op dan wachten tot het water 4 uur later weer opkomt. Als de zon weg gezakt is worden ze toch bibberig met slechts een handdoek om hun schouders. Het koppel komt aan boord bij ons om op te warmen met koffie. De eigenaar staat bij een andere boot die ook met man en macht niet meer los te krijgen was. In schemerdonker zijn ze weer los. De man krabbelt nog snel zijn telefoonnummer op een briefje omdat hij ons een lunch wil aanbieden en dan spoeden ze zich naar Faro. De vrouw is jarig en ze willen nog uit eten.  We zijn weer alleen met de roep van de wulpen , de meeuwen en de zwaluwen. We hebben de man nog 2 keer gebeld om iets af te spreken maar hij had zich blijkbaar bedacht en was van zijn impulsieve uitnodiging afgestapt.

We ankeren een paar dagen dichter in de buurt van Faro waar elke ochtend witte reigertjes rondscharrelen .

Geluk

Mijn rug koestert  zich

In de late warmte van de zon.

Stilte omringt mij,

Slechts onderbroken door piepende vogelgeluiden.

Ze praten in alle talen.

Trippelende scholeksters over het wad,

Hun rode snavel prikkend in het natte zand.

Zwevende meeuwtjes duikend naar de laatste zilvervisjes

Voordat het donker wordt.

Kwebbelende wadvogeltjes op zoek naar een slaapplek.

De zon zakt lager,

Het licht wordt geler.

Wat eerst nog wit zand was,

Verandert in goud.

In de ranke witte vuurtoren gaat het licht aan.

Geluk stroomt door mijn aderen.

Blijheid

Vrijheid

Onthaast

Zout op mijn huid.

En toch

Waarom dan 

Soms

Een traan rollend over mijn zoute wang?

Gevoelige muziek raakt een emotionele snaar:

Mooie herinneringen spelend door mijn hoofd,

Onze lieve  kinderen ver weg,

Vrienden en collega’s uit beeld.

Ben ik in een soort overgang?

Elke dag gaan we met de bijboot naar het stadje Faro. Het heeft een mooi historisch centrum, vele gezellige straten en pleintjes waar te kust en te keur terrasjes en eettentjes zijn. Het is niet te geloven dat je er nog steeds voor 7,50 euro een dagmenu eet: brood en olijven,  hoofdschotel met vis of vlees, flesje bier of glas wijn, toetje naar keuze, koffie na. En nog lekker ook.

We bezoeken een mini Fadoconcert van João Cuña die met verve en fanatisme op het typische fado instrument speelt, en tekst en uitleg geeft over de geschiedenis van de Fado. Vlakbij luisteren de ooievaars mee op hun nest.

We bezoeken de grootste kerk, de Igreja do Carmo, zowel buiten als binnen imposant. Bijzonder is de aangebouwde kapel die helemaal is opgetrokken uit botten en schedels van monniken. Deze kapel dateert uit 1816 en om hem te bouwen werden de botten van lang geleden overleden monniken opgegraven van de overvolle begraafplaats. Bij de ingang staat een spreuk gebeiteld: “ Stop hier en denk aan het lot dat je zal overkomen.”  Op deze manier wilden de monniken de levenden wijzen op de kwetsbaarheid en de vergankelijkheid van het leven. In de streek van de Algarve en Alentejo zijn meer van deze bottenkapellen te vinden.

We varen de vele ankerende boten bij Culatra voorbij en ankeren voor het strand van het volgende eiland Armona. We hebben hier  goede herinneringen aan van twee jaren geleden: er is niets veranderd. Het zandpad en de kleine huisjes er langs zijn nog precies hetzelfde. Van hieruit kunnen we makkelijk met een veerboot naar de plaats Olhao aan de overkant. Met zijn vele kleine autoloze straatjes ingelegd met kleine straatsteentjes, verveloze deuren of kozijnen , doet het meer dorps aan dan Faro. De hoofdstraat is versierd met parapluutjes.

Ook hier vinden we een heel klein restaurantje met maar een paar tafeltjes. Het wordt gerund door vader, moeder , 2 dochters en een zoon. De keuken is open en vanaf onze tafel zien we precies wat moeder en dochters in de keuken doen. Vader en zoon zorgen meer voor de bediening. In een mum van tijd staat een bord vol qualderada geurend voor onze neus. Het is een visgerecht waarbij de vis “zwemt” in tomatensaus met aardappelen, uien en knoflook. Mijn vader maakte het vroeger thuis ook wel klaar. De moeder wijst me er lachend op dat het een hele grote vis was. En inderdaad, er zit heel veel vissenvlees aan de graten, die zo groot zijn dat ze meer op botten lijken. De hele familie komt me om de beurt nieuwsgierig vragen of ik het lekker vind. Ze glunderen als ik “Muinto bom” zeg en mijn duim opsteek alsof ze mij hebben willen verwennen met dit speciale grote stuk vis. Als één kant opgegeten is draai ik de vis om want aan de ander kant zit ook nog een hele portie vis. Plotseling, als de saus en de aardappeltjes op zijn, zit ik oog in oog met mijn zo lekker stuk vis. En dan zie ik ook pas de bek met de scherpe tandjes er nog in. Ik heb de kop van een roofvis opgepeuzeld en hoewel ik het heel lekker vond moet ik nu toch even “slikken” . We gaan er vast nog wel eens eten, maar dan kies ik toch liever kip van de grill met frietjes.

We schuiven nog 2 eilanden op en ankeren tussen Isla Tavira en Isla Cabana. Het water is er eindelijk glashelder maar ook nog steeds ijzig koud. Het weerhoudt me niet om er ’s morgens in te duiken bij wijze van bad en ’s middags om op te frissen. Tot nu toe is het op het water overwegend fris met een harde frisse wind in de middag terwijl de ochtenden juist vaak windstil opstarten. Het contrast met het vaste land is groot.

We varen naar de Rio Guadiana en vangen twee kleine makrelen. Van aluminiumfolie had ik een soort blinkertje gemaakt om ze te lokken. Het werkte, maar weer staarden die grote ogen mij aan..  Ze zijn toch in de pan gegaan.

Al bij de ingang bij Ayamonte lijkt het alsof nu de zomer begonnen is. Een warme wind waait zwoelig tot na zonsondergang. Flarden van Portugese en Spaanse muziek wapperen over het water. Er zal wel ergens een feestje zijn.

Op een heerlijk zomerse avond waarbij het lijkt alsof niemand meer in zijn huis wil zijn maar elkaar op straat of op een plein ontmoet, beklimmen we de steile straatjes van Ayamonte naar het hoogste punt. Het mooie uitzicht over het dorp en de Rio loont de moeite . Weer afdalend passeren we de kerk van Antonio. Gezang en gitaarklanken lokken ons door een poortje en voorzichtig kijken we wat er gaande is op een binnenplaatsje. Een mannenkoor is fanatiek en vol overgave aan het zingen begeleid door drie gitaristen. We vallen met onze neus in de boter. We krijgen een stoel aangeboden en mogen bij de repetitie blijven. Ze zingen Portugese en TexMex liederen met prachtige volle stemmen, nu eens  hard en overtuigend, dan weer zacht, subtiel en bijna zoet gevoiced. Ze hebben er samen veel plezier in en waarderen ons applaus. We vinden het zo mooi dat we blijven zitten tot de zon ondergaat , de zwaluwen opgewonden en met schelle stemmen elkaar najagend door het beeld vliegen, en de halve maan haar best doet steeds feller te schitteren.