Verhaal 8: Porto Santo en Madeira 11 oktober '16

 

Op Porto Santo ankeren we in de baai naast de jachthaven. We betalen een zeer klein bedrag en mogen in ruil daarvoor zo veel water tanken als we willen, gebruik maken van de douches en van de wasmachine. Er is de afgelopen jaren hard gewerkt om de haven en het douanekantoor een modernere aanblik te bieden.  Ook de weg langs de kust blinkt nog van het nieuwe asfalt. Helaas vinden we de Portugezen er veel te hard op rijden en blijven onze fietsen in de tas. We gaan liever een half uur veilig lopen naar het dorp dan 10 minuten onprettig fietsen. Het komt er wel op neer dat we een groot deel van de dag bezig zijn met jerrycans water halen in de bijboot, uren wachten op onze beurt  voor de enige wasmachine en steeds heen en weer om het deel dat klaar is op te hangen, minstens een uur per dag onderweg voor boodschappen…. De tijd die rest is Frits klusjes aan het doen terwijl ik mijn kleurtje op peil houd of aan mijn conditie werk met zwemmen en spieroefeningen op het voordek. Ik zag een jonge meid vlakbij hetzelfde doen, rekken en strekken van allerlei spiergroepen. Toen ik zag hoe soepel ze zich dubbelvouwde durfde ik zelf niet meer zo goed , in elk geval niet op het voordek, en hield het bij zwemmen. Geen straf: het water voelt fluwelig, is glashelder en intens blauw, niet te zout en niet te koud.

Frits wou naar de kapper in het dorp. Hij werd in een mooie kapsalon vakkundig, kordaat en snel gekortwiekt door een meisje. Naast haar was de eigenaar van de salon met aanstekelijk enthousiasme aan het werk. Hij leek wel een goochelaar zoals hij snel en bedreven in de weer was met kam, schaar en föhn. Hocus pocus en klaar was hij. De oudere dames in de kapsalon waren zeer gecharmeerd van hem zag ik wel. Hij liet hen stralen als koninginnen en maakte hen klaar alsof ze het  bal moesten gaan openen. Dat leek me ook wel wat en dus maakte ik een afspraak voor de volgende dag. Hij had het nog druk en ik moest nog een dik half uur wachten. Niet erg, we konden op het terras er naast koffie drinken en hij zou me komen halen als ik aan de beurt was. Ondanks dat ik het onder mijn schort Spaans benauwd kreeg en zweetdruppels begonnen te parelen, vond ik het zeer vermakelijk hoe hij enthousiast kamde, knipte, meezong met de radio, ondertussen met zijn personeel overlegde en grapjes maakte met klanten , rondjes om me heen danste om de rechter en linkerhelft op elkaar af te stemmen en supersnel föhnde als een goochelaar die een truc uitvoert. De goocheltrucs lukten. We kwamen beiden als halve struikzeerovers binnen en gingen naar buiten als netjes gesnoeide buxusbolletjes. Over de hele vloer lagen ” mijn prachtige blonde lokken” verspreid als stille getuige van zijn overgave. Hij vond het een eer dat we in zijn kapsalon waren geweest.

We herhaalden de bustour die we in 2010 samen met de Noorse vrienden hebben gemaakt. Porto Santo is een vulkanisch eiland en  heeft mooie uitkijkpunten over rotsen, stranden en zee. De eerst beschreven geschiedenis begint in 1418 als een Portugees schip door een storm uit koers raakt en op Porto Santo belandt. Portugese orders zijn het onbewoonde eiland in te nemen, de oorspronkelijke “dragontrees” te verwijderen en wijn- en suikerrietplantages aan te leggen, later verwoest door ingevoerde konijnen. De eerste gouverneur op Porto Santo is Perestrelo.  Columbus trouwt met zijn dochter en woont tijdelijk in het dorp. Zijn huisje is nu een museumpje. Er is behalve een oorspronkelijke dekenkist niet veel te zien. Wel boeiend waren opgedoken zilverstaven, muntstukken, lepels, gereedschap …uit het in 1724 bij Porto Santo vergane Nederlandse schip Slot ter Hooge.

Zaterdag 8 oktober verlaten we Porto Santo in het kielzog van een coaster die ’s nachts binnen kwam varen en ons met het lawaai van zijn schroef wakker maakte. Er staat een hele zachte NO wind en een groot deel van de 30 mijl naar Madeira kunnen we lekker rustig zeilen. Toch maakt een lange deining uit het NW ons een beetje weeïg. Twee dolfijnen zwaaien ons uit en schieten tussen de boegen heen en weer. De boegen duwen een witte snor van zout water omhoog. Een constante watermassage. Het moet heerlijk zijn om een boeg te zijn. Nooit spierpijn ! Drie stormvogels scheren sierlijk over het water: welkom op Madeira.

 We ankeren op één van mijn favoriete ankerplekken: Baía da Abra, een baai omringd door prachtig omhoog geduwd vulkaangesteente in vele lagen en fantastische kleuren variërend van grijs, geel, rood en 50 tinten bruin. In 2010 had ik drie dagen migraine toen we hier lagen. Ik heb me voorgenomen er nu dubbel van te genieten om de schade in te halen. Ik kan er geen genoeg van krijgen om naar  het kleurenspel en de rotsformaties te kijken, voortdurend veranderend al naar gelang de zon haar licht doet schijnen. Hier is verder niks en dus is het ’s nachts pikkedonker. Zodra de zon zich achter een rotspunt verstopt heeft en nog even een wolk streelt met haar gele gloed,  doet de halve maan haar lichtje aan.

We roeiden er naar het strand op een dag dat er geen branding was zodat de bijboot zonder kleerscheuren op het keienstrand kon landen. Kleine keitjes tot zeer grote keien maken het lopen lastig. Dit was het moeilijkste stuk van de prachtige wandeling die we maakten over de bergkammen met spectaculaire uitzichten over de ruige rotskust aan de achterzijde van de baai. Een aanrader voor elke wandelaar. Het pad is goed begaanbaar. Wij hebben het als enige op sandalen gelopen. Ik werd nerveus van al die zware stampende bergschoenen die me op de hielen zaten. Ik liet ze allemaal voorgaan om zo veel mogelijk in stilte van dit natuurschoon te genieten, zodat ik nog meer onder de indruk raakte.

Porto Santo

Baia d'Abra