Verhaal 3 : 5 september Culatra

Er is al weer veel gebeurd afgelopen week. We hebben een auto gehuurd en zijn 3 dagen naar mijn ouders in Spanje gereisd. Het was er heerlijk. Het huren van de auto had nog wel wat voeten in de aarde: ondanks dat we benadrukt hadden bij het jufje van “Rent a Car “ dat we naar Almuñecar in Zuid Spanje wilden rijden, vertelde ze ons , toen we de auto kwamen ophalen, dat we niet verder mochten dan Sevilla vanwege de verzekering. We moesten dus op zoek naar een groter autoverhuurbedrijf en kwamen na wisselende pogingen met taxi’s bij Hertz terecht in Portimão.  Aan één taxichauffeur hadden we gevraagd  even te wachten zodat we konden navragen of er wel een auto beschikbaar was. Toen we nog geen minuut later terug kwamen was de vogel gevlogen en moesten we in de inmiddels brandende zon een dik half uur teruglopen naar de boot. Hoe dan ook hadden we rond de middag de beschikking over een witte Peugôt gelukkig met airco. Toen we in de buurt van Sevilla uitstapten was het 45 graden. Ook op de terugweg wilden we er even uit in het dorpje Osuna. We liepen door het prachtige dorp vol historie bij 41 graden. Geen wonder dat er geen sterveling te bekennen was.

We hebben de auto nog een dag gebruikt om voorraden in te slaan. Eind augustus stond er een harde Noordenwind die Salon tegen de steiger aandrukte.  We hebben los gegooid en na nog een paar dagen aan een boei  zijn we verderop  bij het strand voor anker gegaan om de laatste klussen af te ronden. We hebben beschadigde stukken op het dek, op de kajuit en op de rompen opnieuw geverfd; We hebben nog zoveel mogelijk mossels uit de zwaardkasten gekrabd. Het gebied  met mooie zandplaten waar honderden meeuwen zich verzamelen en hun veren wisselen, leent zich uitstekend om op droog te vallen en aan de boot te werken, of lange wandelingen te maken, te zwemmen in het warme ondiepe water waar bij elke stap scholen jonge vissen wegschieten en zich niet laten vangen.

We maakten even een proeftochtje richting Lagos om te checken of alles werkte.  Opeens riep Frits dat hij een dolfijn zag. Ik liet het koffiezetten voor wat het was en rende naar het dek. Deze dolfijn gedroeg zich helemaal niet als een dolfijn en had een hele andere vin, twee zelfs en pikzwart . Verrek, een HAAI ! Wat een geluk dat ik niet net even overboord was om te zwemmen.                    Het thuisfront is al aan het zoeken geweest wat voor haai het geweest kan zijn. Een stierhaai werd geopperd. Ik kijk nu altijd beter om me heen voordat ik overboord spring.

We hebben nog een nacht geankerd op ons geliefde plekje bij Feragudo waar de ooievaar klepperde op zijn nest boven op de hoge schoorsteen, waar jongens op het strand hun hengels uitgooiden en waar eenzame mannen hun honden lieten ravotten. Nog precies hetzelfde tafereel als een jaar geleden.                                                                                                                                                                 Op 4 september zijn we met een rustig gangetje naar Culatra , een eiland voor Faro, gevaren. Het is de laatste dagen erg warm, rond de 33 graden en er is weinig wind. We zijn nu wel blij met een dakje boven ons hoofd voor de schaduw. Op Culatra hebben we 34 jaar geleden voetstappen laten liggen op onze allereerste grote zeilreis samen. Heel grappig om te merken dat er weinig op  dit eiland veranderd is. Nog dezelfde kleine huisjes in het zand met een betonnen pad voor voetgangers, geen auto’s,  één groot natuurgebied met een lang wandelpad naar zee met prachtige weidse goudgele stranden waar je nog het gevoel hebt alleen te zijn, vissers die in hun kleine vissersbootjes hun netten boeten. In de baai liggen zeker 100 jachten voor anker maar er is zo veel ruimte dat je alsnog apart kan liggen. Het is prachtig als de zon rood is ondergegaan, wij in de zwoele avondlucht op het voordek het gevoel hebben in een foto te zitten, het dunne sikkelmaantje tevoorschijn komt en al die 100 jachten hun ankerlichtje aan doen:  “ ‘t is Kerstmis jochei.”