Verhaal 52 Finish gehaald.

Zoals altijd was het een feestje met de kinderen aan boord. Ze bleven een paar nachten slapen en Lonneke “ vergezeilde” ons tot Enkhuizen. Handig zo’n hulp bij de sluizen in de regen. Binnen enkele minuten droop het water van de regenpakken en waren Lonneke’s schoenen en voeten drijfnat. Toen we Lonneke naar het station brachten voelde de zon weldadig aan. Een salsafeest in de stationshal bracht ons bijna weer terug in Caribische sferen.
Die sfeer werd de volgende dag rigoureus om zeep geholpen door harde regenbuien en een straffe westenwind kracht dik 7. We stuiteren als een stuiterbal over de korte golven van het IJselmeer. Altijd spannend om dan door een sluis te varen, maar alles ging goed. Het jacht voor ons ramde met de preekstoel tegen de sluiswand en had weinig controle over haar handelingen. De sluisdeur bij Cornwerderzand draait open, nog een brug door en dan varen we het wad op waar visdiefjes achter ons aan kleine visjes uit het water stelen. Oei, wat is het grauw en somber. Het water is net zo donker als de lucht en de lucht is net zo nat als het water. De wind loeit nog steeds uit het westen met 6 B, het is koud zelfs met mutsen op en met de handen diep in de zakken. We zien nóg een sluis niet zo zitten en varen daarom Harlingen voorbij totdat we ergens vastlopen op het wad. Het anker gaat erin, de kachel gaat een slag hoger, de deur gaat dicht en we nestelen ons met een boek en een warm drankje. Ik had 3 jaar geleden mezelf gezworen nooit meer op het wad te varen juist vanwege die grauwheid en altijd koude harde wind. Ik voelde me gesterkt in dit besluit. De tweede dag op het wad langs de boeien onder Terschelling en Ameland door was iets minder grauw en koud, de zonsondergang in fel geeloranje tegen een zwarte buienlucht was fantastisch en misschien moet ik mijn besluit dus enigszins herzien: ik vaar alleen nog bij mooi weer op het wad.
We hadden de boot droog laten vallen op hard zand zodat Frits het onderwaterschip kon inspecteren en schoonmaken. Weinig aangroei, dus weinig schoon te maken. Maar op de waterlijn heeft de verf losgelaten en ziet Salon er slecht uit. Weten we weer wat ons te doen staat in het najaar. We sliepen onze laatste nacht op het wad als rozen. Vanmorgen lichtte Frits al voor 7 uur het anker ( gisteravond in het donker waren we nog op de tast langs onverlichte boeien naar dieper water gevaren om vanmorgen vroeg te kunnen vertrekken).
We waren alleen in de sluis van Lauwersoog en om 8 uur legden we aan in Oostmahorn waar alles nog vredig en in rust was. Een zonnetje tijdens het inpakken om ons blij te stemmen. Frits zijn broer, Maarten, haalde ons op en bracht ons naar het station in Groningen. Daar stapten we op lijn 73 naar Ter Apelkanaal en we stapten uit bij onze garage waar Bjõrn onze nieuwe auto had klaarstaan. Handig om direct boodschappen te gaan doen en om de komende dagen te gebruiken voor het leegpakken van de boot.
Thuis gaat de houtkachel aan om de kilte te verdrijven en met een lekker glas wijn erbij moet dat zeker lukken.
Het zit er op. Definitief. We hebben de finish gehaald zonder problemen, het is gelopen zoals we gedacht en verwacht hadden en we kunnen terugkijken op een zeer geslaagde droom. Rest ons nog één keer jullie te bedanken voor de vele reacties en meebeleven van onze reis.

Liefs,
Marleen en Frits.