Verhaal 50 Het verhaal van de kleuren.

Van Ile Croix zeilden we naar Iles de Glénan, een eilandengroep voor de kust bij Concarneau, die wat schoonheid betreft niet onderdoet voor Sandy Island in het Caribisch gebied. Gelukkig piepte de zon door een gat in de grijze wolken zodat we een glimp opvingen van hoe het zou kúnnen zijn.
In Morgat ( een dorpje onder Brest) lagen we voor anker in een baai waar felgekleurde zeiltjes van zeilbootjes, hobbycats, kindertjes in optimistjes en surfers je om de oren vlogen.
Frits was in het bijbootje in de haven toen hij flink schrok en de spetters op zijn bril zaten. Vlak naast het bijbootje sprong plotseling een dolfijn uit het water en spoot een waterfontein omhoog. Hij bleef met het bijbootje mee zwemmen. Niet zo slim want Frits zag dat hij al een hak uit zijn rugvin had, waarschijnlijk van een botsing met een schroef.
Lonneke en Stijn kwamen op 8 augustus ’s nachts aan na een lange autorit. We combineerden boot en auto met elkaar tot een aantal leuke dagen. Met de auto verkenden we de omgeving van Morgat en maakten wandelingen langs stranden met imposante rotsen en langs kustpaden tussen weids uitgestrekte paars- en geelgekleurde heidevelden. Bretagne is als een kleurenpalet van een kunstenaar die zijn kleuren laat spelen met elkaar: Het okergeel, krijtwit en antraciet van de rotsen langs de kustlijn; het vanille en karamel van de stranden, het blauwgroene van de zee met het melkwit van het schuim op de golven; het zandsteenbruin van de grofgebouwde muren en het hemelsblauw van de luiken en deuren van de huisjes; het oudroze van hortensia ‘s en stokrozen... als je daar niet verliefd op wordt !
Toen Frits en ik zeilend een stuk opschoven richting noorden gingen Lonneke en Stijn met de auto er op uit en volgden ons naar de haven van l’ Abervrac’h. Na 2 zomerse dagen in Morgat werden de ochtenden nu mistig. We maakten in de auto uitstapjes naar hele leuke stadjes als Roscoff en Maurlaix met zijn beeldbepalend hoog viaduct uit 1864 met 2 rijen bogen boven elkaar. Op de bovenste bogenrij loopt een spoorweg. Erg indrukwekkend. Zo ook de uitbundige bloemenpracht die Fransen weten te creëren in baskets, bloembakken, rotondes en vluchtheuvels.
Afgelopen zaterdag reden Lonneke en Stijn weer naar huis terwijl Frits en ik een dag en een nacht doorgingen ( weer even wennen ) naar Cherbourg, gebruik makend van de gunstige ZW wind. Zo triest en kleurloos als de dag begon , zo stralend en kleurig eindigde hij. Hij haalde bij zonsondergang nog even alles uit de kast aan gele, roze, rode en blauwgrijze tinten. Het water van de zee gloeide rozerood op als een zacht brandend vuurtje in de houtkachel totdat alles doofde en zwart werd.
In Cherbourg lagen we de middag 6 uurtjes aan een steiger. De stroom op zee werd toch tegen en zodoende hadden we tijd om in de stad rond te wandelen en om bij te slapen. Toen het tij om 18u30 kenterde in ons voordeel vertrokken we weer. Gunstige NW windkracht 5 en de stroom mee deden ons de hele nacht over het water vliegen met 12 knoop. Heerlijk zeilen dus in een perfecte nacht (het moest alleen wat minder koud zijn) en we konden de verlichting aan de Engelse kust zien branden. We voeren in het Engels kanaal midden in de scheepvaartroute zodat we uit beide richtingen de schepen goed konden zien aankomen maar er geen hinder van hadden ( en zij niet van ons) Het was druk op zee.
Op het moment dat de zon onder ging in een wolkenloze zoete suikerspinrozige wereld, kwam ongeveer lijnrecht er tegenover de volle maan omhoog schieten. Ik stelde me voor dat de zon en de maan samen op de wip zitten: de maan met een brede grijns op zijn gezicht, duwt zich af, schiet omhoog en brengt daarmee onvermijdelijk de zon aan het wankelen zodat deze over de rand valt. De maan triomfeert de hele nacht.
We kwamen de nacht en de zonnige maandag ( 15 augustus) goed door bij rustig weer. Op zee, voor de kust bij Boulogne, stevende een Franse patrouilleboot op ons af en riep ons op. Ze zetten een rubberboot overboord en een team van drie man sterk kwam aan boord om een controle uit te voeren. Niet alleen het papierwerk werd grondig doorgespit, maar ook elk luik, vak, krat, doosje, plastic zakje… Ze keken tussen de kleren in de kast, onder de matrassen van het bed, onder de kussens op de bank, speurden met zaklampjes in donkere gaten en hoekjes … en ondertussen kletsten we over onze reis. Ze waren erg aardig en voorzichtig met onze spullen, pakten alles met handschoentjes aan en legden alles weer terug. Misschien hadden ze gedacht “ een vette vis” aan de haak te slaan omdat we uit het Caribisch gebied terugkwamen. Helaas voor hen slechts schelpen en hebbedingetjes. Zouden ze teleurgesteld geweest zijn?
Frits kreeg in elk geval van hen een “ brevet” omdat hij zo’n mooi schip heeft gebouwd.
Tegen 19 uur lagen we in de haven van Dunkerque en gingen we onder een warme douche.
Wat kan dat heerlijk zijn na 2 dagen en 2 nachten bivakkeren in een zwetend zeilpak.
Inmiddels zijn we naar Nieuwpoort gekabbeld bij alweer zomers weer. Hier blijven we een paar dagen en zullen we Guy en Annie weerzien, het Franse stel waar we in de haven van Las Palmas zo’n plezier mee hadden en die we in het Caribisch gebied misgelopen zijn. Hun boot blijft daar en ze wisselen het Franse en het Caribische leven om het half jaar met elkaar af. Dat is een leuke optie, toch?

Liefs,
Marleen en Frits