Verhaal 5: Ayamonte 20 september

De ondergaande zon smelt de heuvels om tot goud. We ankeren nog een paar nachten op stille plekjes in de rivier. Toch onrustiger dan we dachten. Om 6u ’s morgens zitten we beiden rechtop in bed na een zware dreun tegen de boeg. Het flitst door ons hoofd dat het anker niet gehouden heeft en we ergens opgebotst zijn of iemand op ons. Frits is in 2 seconden aan dek met zaklamp en ziet een zware boomstam die voor de boeg blijft hangen. Hij krijgt hem met moeite weg geduwd met de pikhaak. Ook achter de ankerketting hoopt zich bamboe op dat met de stroom meegevoerd wordt. Door de stroming tegen de wind draait de boot vele rondjes en slaapt Frits een nacht op de bank ter ankercontrole.

We ankeren een paar heerlijke dagen buiten de haven van Ayamonte ( Spanje) op de rivier en gaan met de bijboot naar de wal. In Ayamonte proberen we herkenningspunten te vinden van 34 jaar geleden toen we er samen waren op onze allereerste grote reis en toen er nog zwaar bepakte ezeltjes door de straten liepen. De ezeltjes hebben afgedaan. Het hijskraantje dat destijds onze boot Orion uit het water heeft getakeld staat nog steeds op de kade. Ik was toen 8 maanden zwanger van Lonneke. Frits en zijn broer Maarten hebben de Orion toen uit elkaar gehaald en in een vrachtauto gepast om hem weer naar Ter Apelkanaal te brengen. We vonden oude voetstappen op het grote plein met de met kleurige tegeltjes ingelegde banken, omzoomd met palmbomen en bougainville. Verder zijn de herinneringen ver weg gezakt. Een Nederlander in Sanlucar waarschuwde ons dat de Rio Guadiana gevaarlijk gebied is. Velen blijven er hangen om nooit meer weg te gaan. Dat kunnen we alleen maar beamen maar we vinden Ayamonte nog veel gevaarlijker  met al die gezellige kleine straatjes, leuke bars met overheerlijke tapas, om van de ijskoude biertjes nog maar te zwijgen.

Overdag doen we altijd wel wat klussen: Frits doet het meeste werk maar ik ben zijn lieftallige assistente. Oliepeil van de motoren controleren, lijn van de rolfok veranderen, ronde raampjes afwerken, een scheur in het grootzeil repareren en er samen een nieuw stuk zeildoek opnaaien, nieuwe sleetjes en touwen maken bij de voornetten. De sleetjes worden gaar in het zonlicht en breken af, dan zakken we door het net.  Frits zit met een tang stukgesneden draadjes los te trekken als een tandarts die kiezen trekt. Ik neem alles aan en reik hem de juiste instrumenten.. Als vanzelf zingt het liedje door mijn hoofd:  “Het is altijd lente in de ogen van de tandartsassistente….”. Ik ga een paar keer per dag afkoelen overboord, maar niet zonder een grondige kwalleninspectie. Vreselijke beesten maar ik vind het wel bewonderenswaardig hoe ze zich ontspannen laten meevoeren op de stroom van hun leven. Bij eb naar zee en bij vloed weer terug. Niks meer dan dat. Ik moet me met twee handen goed vasthouden aan de zwemtrap i.v.m. de sterke stroming. Als ik loslaat ben ik ….weg.

De avonden zijn heel speciaal: de volle maan kwam in al zijn glorie als een enorme gouden bal tevoorschijn van achter de daken van Ayamonte en de laatste avonden is het windstil, de lucht kleurt zachtroze , krekels en wadvogels zingen hun lied, een vissersboot stampt door het roze heen op weg naar de haven en doet ons schommelen op zijn golven. Later op de avond probeert het oranje licht van de straatlantaarns zich een weg te banen door de opkomende mist. Een omfloerst in stilte verzonken tafereel.  Ik kan de stilte aanraken.

De volgende morgen worden we wakker in een witte wereld: potdicht van de mist. Net nu we van plan zijn Ayamonte te verlaten en net nu we gisteren de was hebben laten doen en het nu niet kunnen drogen. We veranderen catamaran Salon in Wasserette Salon en hangen alles door de hele kuip. Als de zon om 10 uur de mist verjaagt gaat het anker op. Er zit een heel groot stuk vissersnet en een kluwen van touw in een stinkende berg modder om het anker gedraaid. Ik hang over de voorbuis en met een kartelmes ben ik 10 minuten bezig om alles los te snijden. Mijn handen stinken naar honderden jaren rottingsprocessen van organisch materiaal. Maar ik heb het gefikst. Op naar Faro.