Verhaal 11 November 2022 Druk druk druk.

Op 1 november staat ons laatste zeiltochtje op het programma. Er staat genoeg wind om op de fok te kunnen zeilen en de zon geeft genoeg warmte door de grijzige wattenwolken heen om heerlijk te genieten. Té lang stil gelegen eigenlijk door de werkzaamheden. Les en Marie hadden de boot op de werf in Portimão en varen ons voorbij op weg naar de haven van Lagos, hun winterplek.

We krijgen een mooie plek toegewezen in de haven van Portimão met uitzicht op het strand en het kasteel tegenover de haven. Het ligt er rustig en de masten en rolfokken weerspiegelen rustgevend in het water.

De eerste helft van november is warm en nagenoeg windstil. Als het al regent dan is dat meestal ‘s nachts. Het land is er groen door geworden en struiken komen in bloei. Vogels kwetteren in grote getale in de bomen hun voorjaarslied lijkt het wel . De ooievaars zijn terug en hebben hun nesten opgezocht. Ze kiezen fraaie plekken en klepperen uit volle borst.

Misschien weten ze niet dat het écht nog wel even duurt voordat het lente is. Als ze hadden opgelet , zwevend boven de stad, dan hadden ze het “kastanjemannetje” zeker gezien. Met zijn rode autootje doet hij me denken aan Puk van de Petteflet. Op het autootje een vuurpot waarin kastanjes gepoft worden. Niet op “houtskool”maar op “goudskool”: het uitgescheurde blad uit een telefoonboek is vervangen door een klein wit papieren zakje waar het mannetje 17 kastanjes ingooit voor 3 euro. Omgerekend 17 cent per kastanje; Ik moet er 4 weggooien die niet goed zijn dus omgerekend eigenlijk 23 cent per kastanje. Daar kan ik 2 kleine broodbolletjes voor kopen in de supermarkt. Maar ooo, wat zijn ze lekker.

Wij merken vooral ´s morgens dat het herfstig wordt, als de ramen aan de binnenkant net zo nat zijn als aan de buitenkant; als de kleerkast vochtig aan gaat voelen; als de kachel even aan moet om het killige te verdrijven terwijl het altijd nog minimaal 15 graden is ’s nachts . De zon warmt de dag nog makkelijk op naar 25 graden . Ik zwem nog dagelijks in zee bij een watertemperatuur van rond de 20 graden; het is nog kortebroekenweer. Tussen de klussen door op de boot, nu binnen, zijn er heel wat sociale gebeurtenissen die horen bij het leven in de haven. We spelen één keer per week petanque in Alvor, de groep wordt steeds groter en krijgt steeds meer het allure van een grote internationale familie: Engelsen, een Schot, Zweden, een Fin, Duitsers, een Braziliaanse, een Italiaan, een Portugese, een Nederlander en last but not least een Belgische.

Zoek de verschillen. Bernd is voorzitter van de Rotaryclub en geeft een lezing met dia’s en film over de verplaatsing van de Tempel Abu Simbel in Egypte. De twee tempels werden in de 13de eeuw voor Chr. gebouwd door Ramses de Tweede om zijn vrouw Nefertari te eren alsmede om de vijand op afstand te houden. In 1960 werd in de Nijl de Aswandam gebouwd en zo ontstond het Nassermeer . Echter de tempels dreigden onder water te lopen. Tussen 1964 en 1968 is door 50 landen van de Unesco en door National Geographic een gigantisch plan ten uitvoer gebracht. Met de grootste precisie werden de tempels in 7000 stukken gezaagd met flinterdunne handzagen en werden al deze 7000 stukken 200 meter verderop en 65 meter hogerop weer in elkaar gezet. Daarna werden nog om beide tempels enorme koepels gebouwd zodat het lijkt alsof de tempels uit rotsen zijn gehakt. Een zeer interessant verhaal dat we met een groepje afsloten met een drankje op een zwoele maar regenachtige avond onder een immense parasol. De secretaris van de club zou een laptop leveren maar kwam niet. Frits springt in met zijn laptop en zit aan de knoppen tijdens de lezing. Daar heeft Bernd maar geluk mee. Zelfs hier is Frits onmisbaar.

Met Christel, de vrouw van Bernd, gaan we met een groepje Duitse vrouwen een pedagogische kinderboerderij in Portimȃo bezoeken. Er zijn veel verscheidene dieren maar bij de schoolklas kinderen zijn de geitjes en de ezeltjes duidelijk favoriet. Bij ons ook. Of je nou 7 bent of 91 ( zoals de oudste van het groepje) , de ezeltjes zijn en doen het meest vertederend aan. Zou Poetin dat nou ook vinden?

De Duitse Rolf en zijn Braziliaanse vrouw Jacinta nodigen ons en nog een Duits koppel , Manfred en Gini uit voor de thee. We zijn allemaal zeilers. Zowel Rolf en Jacinta als Manfred en Gini hebben vele wereldzeeën bevaren. Manfred en Gini zijn nu begin tachtig maar wonen nog op hun schip hier in de haven. Ze hebben een auto en we kunnen vaak met hen meerijden. Rolf en Jacinta hebben hun boot in de winter in de haven van Sevilla. Ze huren voor de winterperiode een ontzettend leuk lief huisje in de heuvels voorbij Lagos op een groot stuk land. We drinken vele koppen thee bij het heerlijke Portugese gebak. Hoofdingrediënten zijn gemalen amandelen, walnoten, chocola, marsepein, vijgen en pompoen. Als het donker wordt zijn de theepotten leeg en worden de flessen wijn geopend. Het is er heel gezellig en sfeervol.

Met Josje en David en met Steve en Annemieke borrelen we en eten we samen op Salon. We kennen Josje en David al langer en Steve en Annemieke kennen we van vorige winter. Ook héél gezellig. Josje neemt ons beiden mee naar de Duitse Kerstmarkt in het stadje Silves. Om er te komen moeten we off road de bergen in, niet echt comfortabel voor de bandjes. Safari is er niets bij. De markt is klein maar ondanks dat het tegenvalt ook wel weer grappig. We ontmoeten er een vrouw die nog op het Binnenhof heeft gewerkt maar ze is van richting veranderd en maakt nu hier kunst met kalebassen.

Gilda heeft octopus klaar gemaakt en nodigt ons uit. In niets is te herkennen dat het om octopus gaat. Het vlees is super zacht met rijst in een heerlijke tomatensaus.

We voelen ons vereerd met de uitnodiging van Bernd en Christel om haar 70ste verjaardag te vieren in een prachtig sfeervol restaurant. De lange tafel is luxe gedekt voor een twintigtal gasten waarvan we een aantal al kennen. Met een welkomstdrankje maken we kennis met de andere mensen. Er zijn Portugezen, Duitsers, Nederlanders, een Israëlische en een Braziliaanse onder het gezelschap. In vele gangen wordt het overheerlijke eten opgediend en genoten. Grappig is dat Christel voor het dessert een eigen gebakken taart met rood fruit heeft meegenomen. Dat kan hier dus nog. Veertig jaar geleden was het in Spanje ook niet ongebruikelijk dat we in een bar koffie gingen drinken en gebak kochten bij de bakker er naast terwijl in de bar ook gebak te bestellen was.

Via Bernd en Christel leren we de Israëlische Daniela kennen. Ze speelt met hen cello in hun kamerorkest. Ze heeft lang in Nederland gewoond en praat goed Nederlands. Bernd tipte ons dat ze 20 november in een orkest de contrabaspartij zou spelen in de kerk in Lagos. Met Rolf, Jacinta, Manfred en Gini hebben we genoten van Vivaldi, Mozart, Wagner en Clebanoff. Het was ongebruikelijk vroeg afgelopen naar Portugese begrippen en onze magen knorden. In een klein gemoedelijk tapasrestaurant streken we neer op het buitenterras. Weliswaar met een jas aan konden we sfeervol buiten eten !

Daniela woont in een stacaravan op een stuk grond van 4 hectare bij Lagoa. Eigenlijk willen zij en haar man het verkopen omdat het té veel rompslomp geeft om door de Portugese bureaucratie heen te dringen voor de bouw van een huis. Er mag ook alleen gebouwd worden op de plek waar nu nog een ruïne staat mochten ze al een bouwvergunning krijgen. Haar man is meestal in Nederland en speelt in het Filharmonisch Orkest. We zijn allemaal wel benieuwd hoe ze woont en gaan er op bezoek.

Net zoals vroeger in Spanje ga ik voor de laatste amandel aan de boom. Helaas hangt hij te hoog, maar van de lage takken heb ik nog wat geplukt. Soepel een boom inklimmen zoals vroeger zit er niet meer in. In het mooie stadje Silves rijden we naar de top voor de lunch bij het kasteel. Het is lenteachtig warm en we zitten buiten onder de bomen.

Met dit zelfde groepje gaan we in het bergdorpje Barão de São João Indiaas eten. Het is vlakbij waar Rolf en Jacinta wonen en het is volgens hen het beste Indiase restaurant. Het is er kaal maar des te lekkerder.

Het is een oud dorp met veel verval waar hippies zijn blijven hangen. Toevallig zag ik een heel klein atelier en werden we door de Duitse kunstenares Eva Herre uitgenodigd rond te kijken. Ze schildert met aquarel en met olieverf, gebruikt kleurstoffen van planten uit de natuur en maakt gebruik van stukjes linnen. Ze is 35 jaar geleden in Portugal neergestreken en heeft in dit dorp een Waldorf kleuterschool opgericht. ( Vrijeschoolonderwijs waarin het ontwikkelen van de verbeeldingskracht, de creativiteit en de sociale vaardigheden van het kind centraal staan.)

Rolf rijdt ons voor naar de top van de berg om van het uitzicht te genieten. Het is grijs en nevelig daar boven maar niettemin vinden wij het mooi. Manfred (83) en Gini ( bijna 81) doen dapper mee met alle uitstapjes.

De Duitse vrienden Dirk en Ricci staan op de werf om hun onderwaterschip in de coppercoat te laten zetten . Ondanks dat ze het druk hebben maken ze altijd als we langsfietsen tijd voor koffie en lekker kletsen.

Op de boot is Frits begonnen met het vernieuwen van “dubbel plastic” voor de ramen ( krimpfolie voor de ramen langs) om het vocht buiten te houden. De boot moet goed schoon en vetvrij gemaakt worden, mijn taak. Na 15 november wisselen mooie zonnige dagen en grijze regenachtige dagen elkaar af. Als de zon schijnt is het overdag nog steeds warm en is het zelfs druk op het strand. Een hele toevallige leuke ontmoeting hebben we met de Engelse Simon en Carla, het koppel dat ons precies 2 jaar geleden op het strand bij Alvor heeft geïnterviewd over ons en Salon. Dat interview is toen op hun Youtubekanaal “Ocean Fox” verschenen. Frits liep hen tegen het lijf toen ze een catamaran aan het zoeken waren voor een kort filmpje waarin ze headsets van een bepaalde fabrikant promoten. Wij hoeven niet in beeld en dus zetten we koffie en praten bij als ze klaar zijn.

En zo zijn er meer van die klusjes die moeten gebeuren. Ik ben onder de boot gedoken om plastic zakken om de schroeven te binden zodat de aangroei beperkt blijft. Ik controleer nagenoeg elke dag of ze er nog omzitten. Frits doet kleine reparatie- en verfklusjes. Boodschappen doen we nu op de fiets. De reis naar Tanzania wordt voorbereid. Daar moet van alles administratiefs voor geregeld worden en daar is vooral Frits wel even zoet mee. Ik ga over de inhoud van de koffer, meer een vrouwendingetje misschien? Frits zijn broer Adriaan en schoonzus Anne Marie doen de boodschappen van Lonnekes en mijn lijstje en stuurt een grote doos naar de haven. Dat wordt ons Sinterklaascadeau ! Het gebeurt niet vaak meer dat we in de haven getuige kunnen zijn van een “alles in vuur en vlam zettende” zonsondergang. De laatste week van november is overdag weer zonnig en warm in tegenstelling met de nachten die koud worden. De maand november eindigt met een langgerekt schouwspel van steeds veranderende kleuren van licht roze, lila en geel naar diep paars en vuurrood. Prachtig hoe de masten in het water zich dit laten welgevallen. Alhoewel, helemaal tot het eind toe volhouden doet de zon het niet. In de laatste uren van de laatste dag heeft ze er genoeg van. Regen neemt het over, de kachel gaat aan, kopje koffie met wat lekkers…. Gezellig !