Verhaal 6: Faro en weer naar "huis". 27 september '16

Onze 34 jaar oude voetstappen in Faro liggen er nog. Vooral het oude stadsgedeelte heeft zijn charme bewaard. We waren even terug in de tijd toen we over het plein bij de Cathedral do Faro liepen. Op  dit plein met de sinaasappelboompjes stonden we toen toe te kijken hoe het korps van de vrijwillige brandweer door meneer pastoor werd gezegend met een paar zwiepen van zijn enorme in wijwater gedoopte kwast. Wij werden meegezegend. Ook het bruggetje waar we toen steeds onderdoor roeiden met ons plastic tupperware bijbootje is onveranderd. Nog steeds maken vissers met hun kleine bootjes gebruik van dit bruggetje om naar de vissersteiger te varen. Alleen toen deden ze dat nog vakkundig op zeil, nu heeft iedere visser een flinke Yamaha  waar wij slechts van kunnen dromen. Wij doen het met 6 pk. Laatst waren we over een zandbank gevaren en de schroef hapte zand. Er kwam te weinig koelwater maar zoals meestal loste het probleem zich een dag later vanzelf op, nog voordat Frits kon dreigen met een schroevendraaier.

We ankeren buiten de geul vlakbij mooie wit droogvallende zandplaten . Bij laag water komt een landschap te voorschijn van beekjes met zijtakjes en droogvallende zand- of modderplaten al dan niet begroeid met zeegras of ruim bestrooid met schelpen. Vanaf de toren van de Cathedral (1577) gezien, best spectaculair. Witte reigertjes, lepelaars, strandlopertjes, wulpen en zelfs ooievaars scharrelen rond in de modder om hun hongerige magen te stillen terwijl de zon zich onderdompelt in een rode zee.

 Na een paar dagen genieten van deze prettige stad laten we ons ’s morgens vroeg op de stroom meevoeren naar de uitgang bij Culatra. De zon is net op en verlicht een half kantje van de maan. Als een scheefgezakt bolhoedje blijft hij een groot deel van de dag zichtbaar in het westen. Een Jan van Gent kruist ons pad en een tweede komt hem speels achterna gevlogen. Volgens Frits was dat een Marleen van Gent. We kunnen heerlijk zeilen ondanks de aan-de-windse koers. De steile gelige rotskust lijkt net een grote kaas met gaten. Ik verwacht elk moment dat er dikke muizen uit te voorschijn komen. Frits houdt steeds meer van “tochtvrij zeilen” en maakt delen van de tent dicht al naargelang waar de wind vandaan komt. Ik wil graag de wind om mijn hoofd voelen. Oplossing: ik sta op het bankje , rits het dak open en steek mijn hoofd er door. Zeilend varen we de haven van Portimão in. We verkassen   ’s nachts naar  ” ons” plekje bij Ferragudo alweer op de vlucht voor te harde muziek. Altijd spannend om in het donker te varen tussen al die lichtjes. Kleine bootjes waarvan alleen de groene of rode verlichting te zien is schieten als vlugge raketjes om ons heen. De volgende ochtend is Ferragudo zoals het altijd is en zoals het over honderd jaar nog zal zijn. De zon klimt omhoog en verwarmt het gele zand. Vissers werpen hun hengels uit en wachten geduldig tot in het topje van de hengel het belletje klingelt, de klokken in de kerktoren slaan luid en duidelijk om het half uur , visdiefjes zitten elkaar schel piepend achterna, het mannetje ooievaar kleppert in zijn nest boven op de hoge schoorsteen en wenst zijn vrouwtje een fijne zondagmorgen.

Weer “thuis”,  bij Alvor aangekomen bereiden we ons voor op de overtocht naar Madeira. De tijd spreidt zijn vleugels en het is tijd om te gaan. Diesel en water tanken, motoren controleren, navigatieprogramma’s checken, op herhalingscursus wat betreft  “wat te doen in nood?”,  vuurpijlen en brandblussers nakijken, inkopen doen zonder auto, lijstjes maken waar alles opgeborgen zit, laatste keer  droogvallen en onderwaterschip schoonmaken, afscheid nemen van deze en gene... ( went nooit ) Als de harde wind in het gebied naar Madeira baan wil ruimen voor rustiger weer over een paar dagen, dan kunnen de zeilen gehesen worden.