Week 3

Op maandag 22 juli varen we in mistig weer naar het zuiden en zeilen The Wash in. ( Daar waar aan de oostkust een hap uit Engeland is genomen ). Het is een waddengebied met allemaal zandbanken van hard zand. Frits zet Salon boven op een harde zandplaat zodat we er bij laag water af kunnen om te wandelen, te poetsen ( Frits), zeehonden te spotten…. De mist trekt op behalve laag bij de grond, het wordt warm en tientallen zeehonden doen zich te goed aan de zalige warmte op hun buik. Het is een plek waar Lenie haar hartje zou ophalen. Zowel op de zandplaten bij eb, als in het water bij vloed signaleren we overal om ons heen zeehonden. In het water naderen ze ons tot op 5 meter nieuwsgierig naar het vreemde obstakel in hun zwembad. De zeehonden op de zandbank houden tot de laatste seconde zo lang mogelijk hun kop en staartvinnen boven water totdat ze helemaal overspoeld worden en 6 uur zullen moeten wachten tot de volgende zonnebank. Ze liggen lekker te kletsen of te roddelen of wat dan ook en maken daarbij een geluid dat een kruising kan zijn tussen het gebalk van een ezel, het gekoer van een duif en het gejengel van een lastig kind. Op de punt van de plaat , aan bakboord, ligt een grote groep bij elkaar; op de punt aan stuurboord ligt een eenzame zeehond. Zijn er onder de zeehonden ook pispaaltjes, of voelt deze zeehond zich juist superieur aan de anderen? Of is het een onaangepaste zeehond die niet kan of wil functioneren in de groep? Bestaan er ook autistische zeehonden? Soms ben ik aan het zwemmen en duikt er vlakbij een schattig kopje op. Zijn ze wel zo schattig als ze er uit zien? Hebben ze net zo’n hoog aaibaarheidsgehalte als de dolfijnen op Curacao? Allemaal overpeinzingen omdat we 3 dagen helemaal alleen zijn in een uitgestrekt gebied van water en zand, zeehonden en meeuwen. Het onweert op een nacht na een dag van zinderende warmte. We worden om 6u ’s morgens wakker getoeterd. Frits stormt naar buiten: het is een verontruste visser met zijn vissersboot die komt informeren of everything allright is. Hij maakte zich zorgen. Waar vind je dat nog? Na drie dagen zijn we door onze broodvoorraad heen en varen we ’s avonds door een kanaaltje naar het stadje Kings Lynn. De stroming is erg sterk. We worden geacht in de rivier met dikke stroming en vlakbij een brug, een ankerboei op te pikken. Dat lukt niet omdat ik ( net) niet sterk genoeg ben om die ankerboei die aan me trekt de baas te zijn. We leggen tenslotte aan naast een oud vissersschip dat er meer uitziet als een bouwwerf gezien de stellage die er op staat en de rotzooi die er rond slingert. Brood halen zit er niet meer in want de winkels zijn inmiddels gesloten. We willen de volgende dag oversteken naar Nederland en dat moet dan maar op een dieet van crackers en beschuit. Woensdag 24 juli vertrekken we om 8u uit Kings Lynn bij mooi weer. We zijn het kanaal nog niet uit of mist van zee trekt over ons heen. De scheiding tussen lucht en zee is vaag: twee tinten egaal grijs, hier en daar opgefrist door een witte stip van een visdiefje of mantelmeeuw als madeliefjes in een grasveld. Het logwieltje dat de snelheid van de boot aangeeft doet het niet. Frits vraagt me het water in te gaan, onder de boot te zwemmen en het logwieltje op gang te helpen dat ergens een armlengte onder water zit en waar ik niet bij kan zonder mijn hoofd onder water te doen. In het Carieb heb ik het vaak gedaan in warm superhelder water. Dit is net even anders, maar orders zijn orders. Tot mijn ergernis lukt het me niet het wieltje te vinden. Ik moet ondertussen flink blijven zwemmen tegen de stroom in anders had Frits mij weer in Kings Lynn kunnen ophalen. Een zeehond steekt zijn kop boven water en kijkt mij misprijzend aan om zo veel gestuntel. Gelukkig gaat halverwege de dag het mistgordijn open en wordt het blauw achter het grijs zichtbaar. Het wordt erg warm , er is weinig wind uit het ZO, later draaiend naar het ZW en we zetten de motoren bij. De zee is glad, soms gerimpeld als oud vel en slechts licht deinend, eerder wiegend, voor onze zeebenen nauwelijks merkbaar. Door de flarden grondmist komen de schoorstenen van IJmuiden te voorschijn en donderdag 25 juli liggen we om 15u30 aan de steiger in de haven. Het is bloedheet en we lopen direct door naar het strand om er bij een strandcafé te genieten van een ijskoud biertje. De volgende dag varen we door naar Amsterdam waar de kinderen voor het hele weekend aan boord stappen. Wat is dat toch weer gezellig en leuk. We ankeren bij Durgerdam om te zwemmen tussen de waterplanten, we varen een rondje rond het eiland Pampus en lunchen daar. Zondagavond stappen Sander en Kristin weer af; Lonneke moet maandag in Amsterdam werken en blijft nog een nachtje. Om 7 uur gaat de wekker: opstaan, douchen, ontbijten, veerpont halen…het lijkt even alsof ik ook naar mijn werk moet. Amsterdam is nog in rust.