11

Verhaal 11 Kaap Verdische Eilanden : Sal

Na 7 dagen op zee ( met vliegende vissen aan dek die eindigden in de pan) zijn we zaterdag 16 okt. 's morgens in het donker en enigszins van ons a propos door al die lichten, aangekomen op Sal. In de baai bij Palmeira aan de westkust lieten we het anker vallen. In deze plaats moesten we inklaren bij de douane en op het plaatselijk politiebureau , niet meer dan een kale ruimte met twee agenten die zaten te kaarten, een stempel halen. 12 uur later hadden we al meer meegemaakt en ontmoet dan anders in 12 dagen. Na de eerste onwennige voetstappen aan land werden we verwelkomd door Jennifer die onder een boom voor haar souvenirwinkel op klanten wachtte. Ze sprak Engels en wees ons de weg door het dorp. Haar man Patrick was al even behulpzaam met het aanhouden van een minibusje dat ons naar een wat groter dorp verderop bracht om boodschappen te doen.. Zo makkelijk; er rijden af en aan van die minibusjes op de hoofdweg. Steek je hand op of fluit en ze nemen je mee voor nog geen 50 cent. Komt ons bekend voor van Curacao. Zomaar iemand sprak ons aan op straat en bracht ons belangeloos terug. Even later waren we ineens deel van een groep buitenlandse mensen die hier al jaren rondhangen. alles kan hier zeer relaxed door elkaar heen. Het dorp is armoedig. We vinden de contrasten groot. Het oorspronkelijke dorp is oud en versleten, maar aan de rand van het dorp worden vele grote mooie huizen gebouwd. Vandaar de grote bouwmarkt waar echt alles te krijgen is, maar op de markt is niets te koop. Een deel van de mensen is open en belangstellend, behulpzaam actief en erg makkelijk ( Patrick liet me op zijn winkel passen toen hij met Frits mee liep om de weg te wijzen en vroeg lachend of ik iets verkocht had. ) . Een ander deel hangt de hele dag onder een boom of ligt midden op de stoep net als de vele zwerfhonden. Kinderen , kippen en kuikens spelen en scharrelen op straat.Vissersbootjes gooien hun vangst op de kade en verkopen ter plekke. Een haai wordt op de kade in biefstukjes gesneden. Patrick gebruikt de tanden en de ruggewervels om sieraden van te maken. Ik wist niet dat een haai een enorme tong heeft.
We zijn in een andere wereld, maar ik voel me hier wel thuis. Zouden mijn drie eerste levensjaren in Congo van invloed zijn ?
We hebben met een vriend van Patrick en Jennifer in een open pickup rondgereden over het eiland samen met de Duitse vrienden. Het hele eiland is droog, okergeel met bruintinten en stoffig. In het noorden zijn een paar eenzame lage bergtoppen die als piramides uit het totaal vlakke landschap opspringen. Hier en daar is het na het regenseizoen toch nog groen van de lage grassen en bomen maar het meeste groen is alweer verbrand door de brandende zon. En branden kan hij hebben we gemerkt achter in de laadbak. Ook zwarte versteende lavarotsen waar de zee tegenaan beukt behoren tot het landschap. Er is bij Salinas een zoutwinningsgebied. "Sal" betekent "zout." In het zuiden is een prachtig goudgeel strand met een aguablauwe zee. Ideaal voor toeristen. Ze proberen dus ook hier de toeristenindustrie op te bouwen maar waarschijnlijk als gevolg van de crisis ligt het op dit moment op zijn gat. Een paar hotels zijn klaar, maar vele huizen zijn kale half afgebouwde betonnen karkassen . Wat af is ziet er goed en luxe uit. Midden in het zand of op de lavastenen stallen jongens hun Afrikaanse kunst uit om de toeristen te verleiden. Patrick verkoopt in zijn winkeltje zelfgemaakte schilderijtjes. Eén van de technieken is verven met gekleurd zand. Erg mooi. Ik kon niet aan de verleiding weerstaan en koos er een paar uit, nog tegoed voor mijn verjaardag.
Het uitstapje was de moeite van het gehotseklots in de laadbak wel waard. Ik geloof dat al mijn tanden losgerammeld zijn.

Liefs,
Marleen en Frits