Verhaal 36 St. Maarten

Dinsdag 19 april zijn we met tranen in de ogen weg gevaren van Ile Fourchue richting St. Maarten. Tranen van weemoed en ontroering vanwege de schoonheid, van heimwee naar deze bijzonder mooie plek nog voordat we goed en wel vertrokken zijn.
Er staat slechts een zuchtje wind, net genoeg om de genua vol te blazen. We dobberen met 2 tot 3 knoopjes over de oceaan en willen het sfeertje niet verprutsen met motorgeronk.
We komen tegelijkertijd met Remko en Kathalijn ( en baby Jules) de baai bij Philipsburg binnenvaren. Leuk weerzien en ik besef dat ik Jules gemist heb.
We ankeren voor het strand met kleurige ligbedden en parasolletjes. Het stadje doet vrolijk aan met een wandelboulevard, vééééle kraampjes en marktjes, luxe- en gewone winkels, een kleurige mengeling van Caribische en Europese culturen.
We zijn er kort gebleven omdat we een baai verderop, in Simpson Bay, Braziliaanse vrienden gingen opzoeken. Het is een zeer ruime baai met prachtig strand, helaas minder helder water, met een brug naar een binnenmeer. Met de bijboot kunnen we altijd onder de brug door en zijn we vlakbij een grote supermarkt waar we onze voorraden voor de oversteek naar de Azoren kunnen inslaan. Soms komen vage herinneringen aan Lauwersoog ons brein binnendrijven vanwege de vele krijsende meeuwen en vanwege het vaarverkeer heen en weer door de brug.
We doen elke dag een beetje aan de voorbereidingen voor de terugreis maar onderbreken het
“ werken” met leuke uitstapjes. Hier vlakbij ligt de landingsbaan van het vliegveld. Elke dag zien we hoe de vliegtuigen vertrekken en zich laag over het strand en de bebouwing de lucht in duwen. Maar veel spectaculairder is het om op het strand bij de landingsbaan te staan en de vliegtuigen over je hoofd te laten scheren. Heel imponerend, die grote vogels !
Een ander uitstapje was op een andere manier bijzonder en spectaculair. We zijn toch nog op Saba geweest en vonden het de moeite waard. We namen de veerboot en werden door een taxi hoog de bergen ingereden over een steile weg langs de twee dorpjes met allemaal witte huisjes en rode daken. Ze lagen daar schoon en liefelijk ingeklemd tussen woeste groene kloven. We hadden geluk: geen wolk, alles zonovergoten. We hadden een leuk contact met een Frans stel op leeftijd ( Claude 75 en Annie 67) en hebben veel gelachen. Wij en zij, als oudsten in het taxibusje, liepen een half uur een steil pad naar beneden door het regenwoud. De jongere generatie liet zich naar het dorp rijden. Toen we beneden kwamen zaten ze al bij de snackbar.
Wij oudjes kozen toch liever een goed restaurant met prachtig uitzicht over de kloof. Voor de klim van 1064 trappen naar de top van Mount Scenery, was de 35 graden iets te veel van het goede, dus dat moet maar een andere keer.
We zijn met een minibusje even in Marigot Bay aan de Franse kant van het eiland gaan kijken. ( Dat gedeelte heet St. Martin) . Het is zoals de Franse Annie zei: ze huurden liever een appartement aan de Nederlandse kant want daar is het “ tres, tres propre.” En ze heeft gelijk.

Liefs,
Marleen en Frits